หนังสือ สัตว์มหัศจรรย์กับถิ่นที่อยู่ !
สัตว์มหัศจรรย์กับถิ่นที่อยู่
Fantastic Beasts and Where to Find Them
ชื่อ สัตว์มหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ ( Fantastic Beasts and Where to Find Them )
สำนักพิมพ์ Nanmeebooks
ราคา 79 บาท
จำนวนหน้า 70 หน้า
ข้อมูลเกี่ยวกับหนังสือ หนังสือเรียนของแฮร์รี่ ที่นักเรียนชั้นปีที่ 1 ทุกคนต้องมี
มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับสัตว์ในโลกเวทมนตร์ คุณจะได้รู้ถึงลักษณะ นิสัย
ความดุร้ายที่กำหนดโดยกระทรวงเวทมนตร์ ของสัตว์วิเศษมากมายที่รวมอยู่ในหนังสือเล่มนี้
ถ้าคุณต้องการที่จะรู้เรื่องสัตว์วิเศษให้มากขึ้น ก็ไม่ควรพลาดหนังสือเล่มนี้
ตอนที่ 1 : กรินดี้โลว์ ( Grindylow )
กรินดี้โลว์เป็นสัตว์ไม่มีอันตราย กรินดี้โลว์เป็นปีศาจนํ้าตัวสีเขียวซีดและมีเขาพบได้ตามทะเลสาบทั่วอัวกฤษและไอซ์แลนด์
กรินดี้โลว์ชอบกินปลาตัวเล็กๆเป็นอาหาร กรินดี้โลว์ดุร้ายกับพ่อมดและมักเกิ้ลพอๆๆกัน แต่ชาวเงือกจะทำให้กรินดี้โลว์ กรินดี้โลว์มีนิ้วยาวมาก ซึ่งจะใช้ยึดอะไรได้เหนียวแน่นแต่ก็หักได้อย่างง่านดาย
ตอนที่ 2 : กริฟฟิน ( Griffin )
กริฟฟินมีอันตราย/ต้องใช้ความรู้ของผู้เชี่ยวชาย กริฟฟินมีกำเนิดในประเทศกรีซ ขาคู่หน้าและหัวเป็นนกอินทรียักษ์ วำตัวและขาคู่หลัวเป็านสิงโต พ่อมดมักให้กริฟฟินคอยเฝ้าสมบัติ เช่นเดียวกับสฟิงซ์ แม้ว่ากริฟินจะดุร้าย แต่พ่อมดที่เก่งกาจจำนวนหนึ่งก็สามารถปราบมันได้กริฟฟินกินเนื้อดิบเป็นอาหาร
ตอนที่ 3 : กลัมบั้มเบิ้ล ( Glumbumble )
พ่อมดที่มีความสามารถปราบมันได้ กลัมบ ั้บเบิ้ลพบได้ในแถบยุโรบตอนเหนือ เป็นแมลงบินได้ ตัวสีเทา ขนปุกปุย มันจะผลิตนํ้าหวานที่มีสรรพคุณช่วยลดความเศร้าสร้อยได้ นํ้าหวานานี้ใช้เป็นยาแก้โรคประสาทที่เกิดจากการกินใบอลิฮอทซี่เข้าไป บางครั้งกลัมบั้บเบิ้ลอาจบุกเข้าไปอยู่ในรังผึ้งทำให้นํ้าผึ้งมีสรรพคุณแปลกๆ กลัมบั้บเบิ้ลทำรังอยู่ตามที่มืดๆ และห่างไกลจากผู้คน เช่น ตามโพรงต้นไม้และถํ้า มันกินต้นเน็ทเทิลเป็นอาหาร
ตอนที่ 4 : กัปปะ ( Kappa )
กัปปะเป็นสัตว์อันตราย กัปปะเป็นสัตว์นํ้าญี่ปุ่น อาศัยอยู่ตามบ่อนํ้าตื้นๆและแม่นํ้า คนมักมองว่ากัปปะคล้ายลิง แต่มีเกล็ดปลาอยู่บนหัวแทนที่จะเป็นขน มันมีแอ่งเว้าใส่นํ้าอยู่กลางกระหม่อม
กัปปะกินเลือดมนุษย์ แต่ถ้าโยนแตงกวาที่สลักชื่อคนให้มัน กัปปะก็จะไม่ทำร้ายคนคนนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับกัปปะ พ่อมดควรล่อหลอกให้มันโค้วตัวลง ซึ่งจะทำให้นํ้าที่อยู่บนหัวหกลงมา แล้วกับปะก็จะสูญเสี่ยวเรี่ยวแรงทั้งหมด
ตอนที่ 5 : แกรปฮอร์น ( Graphorn )
แกรปฮอร์นเป็นสัตว์อันตราย ตัวแกรปฮอร์นสามารถพบได้ตามบริเวณที่เป็นภูเขาในยุโรป ร่างกายใหญ่โต
ผิวสีม่วงเทา หลัวค่อม มีเขายาวและแหลมคมมาก2เขา เท้าใหญ่โตมีนิ้วข้างละ4นิ้ว และมีนิสัยดุร้ายตามธรรมชาติ บางครั้งอาจเห็นโทรลล์ภูเขาขี่หลังตัวแกรปฮอร์น แต่ฝ่ายหลังจะไม่ค่อยชอบใจนักที่มีผู้พยายามทำให้มันเชื่องจึงเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นโทรลล์มีบาดแผลเต็มตัวจากฝีมือแกรปฮอร์าน เขาของแกรปฮอร์นที่บดเป็นผงแล้วใช้ปรุงยาได้หลายชนิด แต่ก็มีราคาแพงลิบ เพราะได้มาอย่างยากลำบาก
หนังของแกรปฮอร์นเหนียวยิ่งกว่าหนังมังกร และป้องกันเวทย์มนตร์คาถาส่วนใหญ่ได้
ตอนที่ 6 : ครัป ( Crup )
พ่อมดสามารถรับมือครัปได้ ครัปมีต้นกำเนิดอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของอังกฤษ รูปร่างคล้ายคลึงกับสุนัขพันธุ์แจ๊ก รัสเซลล์ เทอร์เรีย์มาก ยกเว้นที่หางซึ่งเป้นง่ามๆ ครัปแทบจะเรียกได้ว่าเป็นสุนัขของพ่อมดโดยแท้ เพราะมันซื่อสัตว์ต่อพ่อมดมากและดุร้ายต่อมักเกิ้ลที่สุดครัปเป็นนักเขเขมือมตัวยง มันกินทุกอย่างตั้งแต่ฝดนมไปถึงยางรถต์เก่าๆ พ่อมดอาจขอใบอนุญาตเลี้ยงครัปได้จากกองออกระเบียบและควบคมสัตว์วิเศษ โดยต้องผ่านการทดสอบง่ายๆ เพื่อพิสูจน์ว่าผู้ขอสามารถควบคุมดุแลครัปได่ในบริเวณที่มีมักเกิ้ลอาศัยอยู่ เจ้าของครัปมีหน้าที่ตามกฏหมายที่จะต้องกำจัดหางของมันด้วยคาถาตัดที่ไม่ทำให้เกิดความเจ็บปวดเมื่อครัปมีอายุได้6ถึง8สัปดาห์
เพื่อไม่ให้พวกมักเกิ้ลสังเกตเห็น
ตอนที่ 7 : ควินทาเพ็ด ( Quintaped )
ควินทาเพ็ดเปนสัตว์ที่อันตรายมาก ควินทาเพ็ดเป็นสัตว์กินเนื้อและจะ ชื่นชอบเนื้อ
มนุษย์เป็นพิเศษ ร่างกายที่เตี้ยม้อต้อของมันและขาทั้ง5ข้างล้วน มีขนสีนํ้าตาลแดงขึ้นอยู่ ดกหนา ขาแต่ละข้างมีเท้าที่บิดผิดรูป
ควินทาเพ็ดพบได้ที่เกาะเดียร์ ซึ่งอยู่นอกแหลมตอนเหนือสุดของสกอตแลนด์ ด้วยเหตุนี้ เกาะเดียร์จึงถูกทำให้ไม่ปรากฏ
ในแผนที่ มีตำนานว่า ครั้งหนึ่งบนเกาะเดียร์เคยมีครอบครัวพ่อมดอาศัยอยู่ 2 ครอบครัว คือ ตระกูลแมคคลีเวอร์ท
และตระกูลแมคบูน การดวลด้วยความเมามายระหว่างดูกอลด์ ประมุขตระกูลแมคคลีเวอร์ท กับ ควินเทียส ประมุขของตระกูลแมคบูล คาดว่าสิ้นสุดลงด้วยความตายของดูกอลด์ ตำนานเล่าว่าเพื่อเป็นการแก้แค้น กลุ่มพ่อมดตระกูลแมคคลีเวอร์ทได้เข้าล้อมบ้านตระกุลแมคบูนในคืนหนึ่ง แล้วสาปให้ตระกูลแมคบูลทุกคนกลายร่างเป็นสัตว์ใหญ่5ขา แต่พวกตระกูลแมคคลีเวอร์ทก็รู้ตัวช้าไปเสียแล้ว ว่าตระกูลแมคบูนที่แปลงร่างแล้วนั้นอันตรายมากกว่าเดิมเสียอีก(ตระกูลแมคบูนมีชื่อเสียงในการใช้เวทย์มนต์อย่างไม่เหมาะสม)
ยิ่งกว่านั้นตระกูลแมคบูนเองก็ยังต่อต้านความพยายามใดๆที่จะเปลี่ยนพวกเขาเปปป้นมนูษย์ แล้วก้ฆ่าตระกูลแมคคลีเวอร์ททุกคนจนไม่เหลือมนุษย์บนเกาะนั้นเลย ตอนนั้นเองที่พวกแมคบูนรู้ตัวว่า เมื่อไม่เหลือใครใช้ไม้กายสิทย์ได้ พวกตนก็ต้องอยู่ในร่างสัตวืตลอดไป
นิทานเรื่องนี้จะจิงหรือไม่ ไม่มีใครรู้ไม่มีคนตระกูลแมคคลีเวอร์ทหรือแมคบูนรอดชีวิตมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับบรรพบุรุษเขามาเล่าให้เราฟัง ตัวควินทาเพ็ดเองก็พูดไม่ได้ และจะต่อต้านอย่างเเข็งขันต่อความพยายามทุกอย่างของกองออกระเบียบและควบคุมสัตว์วิเศษที่จะจับตัวมันมาลองเสกให้กลับเป้นมนุษย์ ดังนั้นเราจึงต้องยอมรับว่า ถ้าควินทาเพ็ดเป็นอย่างชื่อเล่นของมันคือ แฮรี่ แมคบูนหรือแมคบูนขนดกจิงๆละก็ พวกมันก้คงอยากจะใช้ชีวิตเป็นสัตว์ต่อไปนั่นเอง
ตอนที่ 8 : เคลปี้ ( Kelpie )
เคลปี้เป็นสัตว์อันตราย เป็นปีศาจนํ้าแห่งอังกฤษและไอซ์แลนด์ชนิดนี้ สามารถเปลี่ยนร่างได้หลายแบบ ส่วนมากจะแปลงเป็นม้า และใช้ต้นกกทำเป็นขนแผงคอ เคลปี้จะล่อหลอกให้คนมาขี่หลัง แล้วก็จะทำลงไปก้นแม่นํ้าหรือทะเลสาบทันที จากนั้นมันก็จะกินเหยื่อแล้วปล่อยให้ตับไตไส้พุงลอยสู่ผิวนํ้า
วิธีที่ถุกต้องในการปราบเคลปี้ก็คือ คล้องบังเหียนรอบหัวของมัน แล้วร่ายคาถายึดแน่น ซึ่งจะทำให้เคลปี้สงบและไม่ดุร้ายอีกต่อไป
เคลปี้ที่ใหญ่ที่สุดในโลกอยู่ที่ทะเลสาบล็อกเนสประเทศสกอตแลนด์ รูปร่างที่มันชอบคือ งูทะเลสาบผู้สังเกตการณ์จากสมาพันธุ์พ่อมดนานาชาติรู้ตัวว่าไม่ได้เผชิญหน้ากับงูทะเลจริงๆ ก็ตอนเห็นมันเปลี่ยนร่างเป็นนากเมื่อคณะมักเกิ้ลนักสำรวจเข้าใกล้ และพอปลอดคนก็เปลี่ยนกลับเป็นงูทะเลใหม่อีกครั้ง
ตอนที่ 9 : แคลบเบิร์ต ( Clabbert )
แคลบเบิตร์เป็นสัตว์ไม่มีอันตราย แคลบเบิตร์เป้นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนต้นไม้ รูปร่างเหมือนลิงกับกบผสมกัน ถิ่นกำเนิดอยู่ในรัฐทางตอนใต้ของอเมริกา ต่อมาก็แพร่พันธุ์ๆปทั่วโลก ผิวของแคลบเบิตร์เรียบ ไม่มีขน สีเขียวเลื่อม
มือเท้าเป็นพังผืด แขนขายาวและยืดหยุ่น ทำให้แคลบเบิร์ตโหนไปมาตามกิ่งไม้ได้อย่างคล่องแคล้วเหมือนลิงอุรัวอุตัง ส่วนหัวมีเขาสั้นๆและมีปากกว้างที่ดูเหมือนฉีกยิ้มอยู่ตลอดเวลา ในปากเต็มไปด้วยฟันซี่คมๆแคลบเบิร์ตกินสัตว์เลื้อยครานตัวเล็กๆและนกเป็นอาหารหลัก
ลักษณะที่แปลกประหลาดที่สุดในตัวแคลบเบิร์ต คือ ปุ่มขนาดใหญ่ที่อยู่กลางหน้าผาก ปุ่มนี้จะเปลี่ยนเป้นสีม่วงและกะพริบได้เมื่อแคลบเบิร์ตรู้สึกมีอันตราย ครั้งหนึ่งพ่อมดอเมริกันเคยเลี้ยงแคลบเบิร์ตไว้ในสวนเพื่อคอยเตือนภัยเวลาที่มีมักเกิ้ลผ่านมา แต่สมาพันธุ์พ่อมดนานาชาติได้เก็บค่าปรับทำให้การกระทำเช่นนี้ต้องเลิกไปเป็นส่วนใหญ่ ภาพต้นไม้ในยามคํ่าคืนที่เต็มไปด้วยปุ่มส่องแสงได้ของตัวเเคลบเบิร์ต แม้จะดูสวยงาม แต่ก้ดึงดูดความสนใจจากมักเกิ้ล และชวนให้พวกเขาสงสัยว่าทำไมเพื่อนบ้านของตนมาประดับไฟต้นคริสต์มาสตอนกลางเดือนมิถุนา
ตอนที่ 10 : ไคมีร่า ( Chimaera )
ไคมีร่าเป็นสัตว์อันตรายมาก ไคมีร่าเป็นสัตว์ประหลาดของกรีกที่หายากมาก
หัวเป็นสิงโต ลำตัวเป็นแพะ และมีหางเหมือนมังกร นิสัยดุร้ายและกระหายเลือด เท่าที่รู้มีเพียงครั้งเดียวที่มีผู้ปราบไคมีร่าได้สำเร็จ
แต่ด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากภารกิจนี้ก็ทำให้พ่อมดโชคร้ายผู้นั้นพลัดตกจากม้ามีปีก จนถึงแก่ความตายหลังเสร็จสิ้นภารกิจได้ไม่นาน ไข่ของไคมีร่าจัดเป็นสินค้าประเภทห้ามซื้อขาย
ตอนที่ 11 : งูทะเล ( Sea Serpent )
พ่อมดที่มีความสามารถปราบมันได้ งูทะเลพบได้ในมหาสมุทรแอนแลนติก แปรซิฟิก และทะเลเมลิเตอร์เรเนียน แม้จะมีรูปร่างน่ากลัว แต่ก็ไม่ปรากฏว่างูทะเลเคยฆ่ามนุษย์มาก่อน
ยกเว้นจากเรื่องเล่าของพวกมักเกิ้ลเพี้ยนๆเกี่ยวกับพฤษติกรรมดุร้ายของพวกมัน งูทะเลมีขนาดยาวมากที่สุด ถึง 100 ฟุต หัวของมันมีลักษณะเหมือนม้า ลำตัวยาวเหมือนงู ซึ่งมักจะโผล่ขึ้นมาให้เห้นในทะเลเป้นรูปโค้ง
ตอนที่ 12 : จอบเบอร์นอลล์ ( Jobberknoll )
จอบเบอร์นอลล์เป้นสัตว์ไม่มีอันตราย พบได้แถบยุโรปตอนเนือและอเมริกา
เป็นกสีฟ้าลายจุดตัวกระจิ๋ว ชอบกินแมลงเล็กๆเป็นอาหาร นกชนิดนี้จะไม่ส่งเสียงใดๆจนเมื่อมันใก้ลตาย ในตอนนั้นมันจะกรีดร้องออกมาเป็นเสียงทุกเสียงที่เคยได้ยินมา ไล่ตั้งแต่เสียงที่ได้ยินล่าสุดย้อนไปจนถึงเสียงแรกที่ได้ยิน
ขนของจอบเบอร์นอลล์ ใช้เป็นเครื่องปรุงของสัจจุเซรุ่ม และนํ้ายาฟื้นความจำ
ตอนที่ 13 : จาร์วี่ ( Jarvey )
พ่อมดสามารถรับมือกับจาร์วี่ได้ จาร์วี่พบได้ในอังกฤษ ไอซ์แลนด์ และอเมริกาเหนือ
มีลักษณะคล้ายกับเฟเร็ตตัวใหญ่ๆแทบทุกประการ ยกเว้นว่ามันพูดได้แต่กระนั้นจาร์วี่ก็ไม่สามารถคุยได้เป็นเรื่องเป็นราวมันดูดแต่วลีสั้นๆ(มักจะเป็นคำหยาบ)ติดกันเป็นพรืด ส่วนใหญ่จาร์วี่จะอาศัยอยู่ใต้ดิน ซึ่งมักจะคอยล่าตัวโนมเป็นอาหาร
แต่ก็จะกินตัวตุ๋น หนู และสัตว์จำพวกหนูอื่นๆด้วยเช่นกัน
ตอนที่ 14 : ชาวเงือก ( Merpeople )
พ่อมดที่มีทักษะสูงสามารถรับมือกับชาวเงือกได้ ชาวเงือกพบได้ทั่วโลก แต่จะมีรูปร่างหน้าตาผิดแผกแตกต่างกันไปเหมือนกับมนุษย์ วิธีชีวิตของพวกนี้ยังเป้นปริศนาเช่นเดียวกับเซนเทอร์ อย่างไรก้ตาม พ่อมดผู้รู้ภาษาชาวเงือกได้เล่าไว้ว่า ชาวเงือกมีชุมชนที่จัดระเบียบอย่างดีเยื่อม จำนวนประชากรของแต่ละชุมชนแตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับขนานของที่อยู่อาศัย บางแห่งก็มีบ้านเรือนที่ก็สร้างอย่างประณีตบรรจง ชาวเงือกขอสละสถานะ “สิ่งมีชีวิตชั้นสูง” มาเป็นเช่น “สัตว์” เช่นเดียวกับเซนเทอร์ ในบันทึกที่เก่าแก่ที่สุดเกียวกับชาวเงือก พวกมันถูกเรียกว่า “ไซเรน” (กรีซ) มักจะปรากฏอยู่ตามวรรณกรรมและภาพเขียนของมักเกิ้ล ในลักษณะของนางเงือกแสนสวยที่อาศัยอยู่แถบทะเลนํ้าอุ่น ส่วนเซลกี้แห่งสกอตเเลนด์ และเมอร์โลว์แห่งไอซ์แลนด์จะไม่สวยงามเท่า(ขี้เหร่) แต่ก็มีความรักในเสียงดนตรีเหมือนกัน ซึ่งก็นับเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับชาวเงือก
ตอนที่ 15 : ชิซเพอร์เฟิล ( Chizpurfle )
ชิซเพอร์เฟิลเป็นสัตว์ไม่มีอันตราย ชอซเพอร์เฟิลเป็นปรสิตตัวเล็กซึ่งโตได้ยาวที่สุด 1/20 นิ้ว รูปร่างเหมือนปูที่มีเขี้ยวใหญ่ สัตว์ชนิดนี้มีเวทมนต์และอาจจะมุดเข้าไปอยู่ตามขนของสัตว์อย่างครัปและออเกอรี่ ชิซเพอร์เฟิลยังเข้าไปอยู่ตามบ้านเรือนของมนุษย์ด้วย และจะทำลายวัตถุเวทมนต์ด้วย อย่างเช่น ไม้กายสิทธิ์ โดยกัดแทะทะลุเข้าไปถึงแกนในที่มีเวทมนต์ หรือไม่ก้อาจอยู่ตามหม้อใหญ่ที่สกปรก และสวาปามยาที่เหลือค้างอยู่ทุกหยดจนหมดเกลี้ยง แม้ว่าชิซเพอรืเฟิลจะกำจัดได้ง่ายๆๆด้วยยามีทะเบียนที่หาซื้อได้ตามท้องตลาด แต่บางกรณีที่การก่อกวนของชิซเพอร์เฟิลลุกลามไปมากเเล้ว อาจจำเปนต้องให้แผนกกำจัดสัตว์รบกวนจากกองออกระเบียบและควบคุมสัตว์วิเศษมาจัดการทั้งนี้เพระชิซเพอร์เฟิลกินของวิเศษเข้าไปมากๆแล้วจะยากต่อการกำจัด
ตอนที่ 16 : เชรค ( Shrake )
พ่อมดที่มีความสามารถๆปราบเชรคได้ เชรคเป็นปลาที่มีหนามรอบตัว พบได้ในแถบมหาสมุทรแอตแลนติก เช่อกันว่าเชรคฝูงเเรกถูกเสกขึ้นเพื่อใช้แก้แค้นชาวประมงมักเกิ้ลที่พูดจาดูถูกคณะพ่อมดที่มาแล่นเรือใบ เมื่อต้นศตววษที่ 19 นับจากวันนั้น มักเกิ้ลคนใดที่มาจับปลาในบริเวณนั้น เมื่อยกแหขึ้นมาก็จะพบว่าขาดวิ่นและว่างเปล่า ซึ่งก็เป็นฝีมือของเชรคที่ว่ายอยู่ลึกลงไปนั้นเอง
ตอนที่ 17 : ซาลาแมนเดอร์ ( Salamander )
พ่อมดที่มีความสามารถทั่วไปสามารถรับมือได้ ซาลาแมนเดอร์เป็นสัตว์เลี้อยคลานตัวเล็กที่อาศัยอยู่ในกองไฟและกินเปลวไฟเป็นอาหาร ตัวสีขาวสะอาดแต่จะดูเป็นสีฟ้าหรือสีแดงเข้มขึ้นอยู่กับความร้อนของไฟที่มันอยู่
ซาลาแมนเดอร์อยู่นอกกองไฟได้นานที่สุด 6 ชั่วโมงถ้าหมั่นป้อนพริกไทยอย่างสมํ่าเสมอ ซาลาแมนเดอร์จะมีชีวิตอยู่ได้นานตราบเท่าที่กองไฟที่มันเกิดมายังลุกไห้มอยู่เท่านั้น เลือดซาลาแมนเดอร์มีคุณสมบัติรักษาโรคและฟื้นฟูกำลังได้อย่างดีเยื่ยม
ตอนที่ 18 : เซ็นเทอร์ ( Centaur )
พ่อมดที่มีทักษะสูงสามารถรับมือได้ ศีรษะ ลำตัวท่อนบน แขนของเซ็นเทอร์ จะเหมือนมนุษย์ และเชื่อมต่อกับร่างกายท่อนร่างที่เป้นม้า ซึ่งอาจมีได้หลากสีสัน เซ็นเทอร์มีความเฉลียวฉลาดและสามารถพูดภาษามนุษย์ได้ มันจึงไม่ควรจัดอยู่ในประเภทสัตว์ สาเหตุที่ทำให้กระทรวงเวทมนตร์กำหนดประเภทเช่นนี้ ก็ด้วยความต้องการของเซ็นเทอร์เอง
เซ็นเทอร์อาศัยอยู่ในป่า เชื่อกันว่ากำเนิดที่ประเทศกรีซ แม้ว่าปัจจุบันจะมีชุมชนชาวเซ็นเทอร์อยู่ในหลายๆส่วนของยุโรปก็ตาม เจ้าหน้าที่พ่อมดในแต่ละประเทศที่มีเซ็นเทอร์ได้กำหนดบริเวณที่เซ็นเทอร์จะอยู่อาศัยโดยไม่ถูกพวกมักเกิ้ลรบกวน อย่างไรก็ตามเซ็นเทอร์ต้องการความคุ้มครองจากพ่อมดเพียงเล้กน้อยเท่านั้น เนื่องจากพวกมันมีวิธีเฉพาะตัวในการซ่อนตัวจากมนุษย์อยู่แล้ว
วิธีชีวิตของเซ็นเทอร์ยังคงคลุมเครือเป้นปริศนาอยู่ ส่วนใหญ่มันจะไม่ค่อยไว้ใจทั้งพ่อมดและมักเกิ้ลและจริงๆแล้วดูเหมือนจะไม่ค่อยแยกแยะความแตกต่างระหว่ามนุษย์แต่ละคนมากนัก เซ็นเทอร์อาศัยอยู่เป้นฝูงซึ่งอาจจะมีสมาชิกอาศัยตั้งแต่ 10 ถึง 50 ตัว เซ็นเทอร์มีชื่อเรื่องความปราดเปรื่องในการรักษาโรคด้วยเวทมนตร์ พยากรณ์ศาสตร์ การยิงธนูและ ดาราศาสตร์
ตอนที่ 19 : ดั๊กบ๊อก ( Dugbog )
พ่อมดที่มีความสามารถทั่วไปสามารถรับมือได้ ดั๊กบ๊อกเป้นสัตว์ที่อาศัยอยู่ตามหนองบึง พบได้แถบยุโรปและอเมริกาเหนือ-ใต้ ดั๊กบ๊อกจะคล้ายท่อนไม้มากเวลาอยู่นิ่งๆ แต่เมื่อมองดูใกล้ๆจะเห็นอุ้งเท้าที่เหมือนครีบจำนวนมากและฟันที่แหลมคมดั๊กบ๊อกจะคืบคลานไปตามหนองบึง กินสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมตัวเล็กๆเป็นอาหารหลัก และจะคอยกัดข้อเท้าของคนที่เดินผ่านไปมา อย่างไรก็ตาม อาหารจานโปรดของมันคือ ต้นแมนเดรก เคยมีผู้ปลูกแมนเดรกที่ดึงใบของต้นไม้มีค่านี้ขึ้นมาแล้วพบแต่ซากรุ่งร่งโชกเลือดอยู่ใต้ใบ ซึ่งก็เป็นผลงานของเจ้าดั๊กบ๊อกนี่เอง
ตอนที่ 20 : ดิริคอว์ล ( Diricawl )
ดิริคอว์ลเป็นสัตว์ที่ไม่มีอันตราย ดิรอคอว์ลมีถิ่นกำเนิดอยู่ที่เกาะมาริเชียส เป็นนกที่บินไม่ได้ ขนปุย รูปร่างอ้วนกลม ลักษณะเด่นอยู่ที่วิธีหลบหนีศัตรู มันจะหายตัวเหลือเพียงแค่กลุ่มขนไว้ แล้วไปปรากฏตัวในสถานที่อื่น(นกฟีนิกซ์ก็มีความสามารถนี้เช่นกัน)
นับเป็นเรื่องน่าสนใจที่ครั้งหนึ่งมักเกิ้ลเคยรู้จักดิริคอว์ลเป็นอย่างดี แม้ว่าจะรู้จักกันในชื่อ “โดโด้” ก็ตาม เนื่องจากมักเกิ้ลไม่รู้ว่าดิริคอว์ลสามารถหายตัวได้ พวกเขาจึงเชื่อว่ามันถูกล่าจนสูญพันธุ์ไปแล้ว ความคิดนี้ทำให้มักเกิ้ลสำนึกถึงความอันตรายจากการล่าสัตว์ตามอำเภอใจมากขึ้น ทางสมาพันธ์พ่อมดนานาชาติจึงไม่เห้นความจำเป็นที่จะให้มักเกิ้ลได้รู้ว่าดิริคอว์ลยังไม่สูญพันธุ์
ตอนที่ 21 : เดมิไกส์ ( Demiguise )
พ่อมดที่มีทักษะสูงสามารถรับมือได้ เดมิไกส์ สามารถพบได้ในแถบตะวันออกไกล แม้จะอยากลำบากมากก็ตาม ทั้งนี้เมื่อสัตว์ชนิดนี้สามารถหายตัวได้เมื่อถูกคุกคาม เฉพาะพ่อมดผู้เชี่ยวชาญในการจับเดมิไกส์เท่านั้นที่จะสังเกตุเห็นตัวมันได้
เดมิไกส์เป้นสัตว์กินพืชที่รักสงบ รูปร่างคล้ายลิงใหญ่ไม่มีหางที่สงบเสงี่ยม มันมีดวงตาแสนเศร้าสีดำใหญ่ ซึ่งโดยมากจะซ่อนอยู่ใต้ขน ร่างกายทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยขนยาวสีเงินสวยเป็นเงางามเหมือนไหม ขนของเดมิไกส์มีค่ามากเพราะอาจใช้ทอเป้นผ้าคลุมล่องหนได้
ตอนที่ 22 : โดซี่ ( Doxy )
พ่อมดที่มีความสามารถทั่วไปสามารถรับมือได้ โดซี่หรือแฟรี่ขี้กัดนี้ มักถูเข้าใจผิดคิดว่าเป้นแฟรี่ ทั้งที่เป้นคนละสายพันธุ์กัน โดซี่รูปร่างเหมือนมนุษย์ตัวจิ๋วเช่นเดียวกับแฟรี่ แต่โดซี่มีคนสีดำหนาปกคลุมทั่วร่างกาย และมีแขนขาเกินออกมาอย่างละคู่ ปีกของโดซี่ หนา โค้ง และเป็นประกายดูคล้ายปีกของแมลงเต่าทอง โดซี่พบได้ทั่วยุโรปตอนเหนือและอเมริกาโดยเฉพาะบริเวณที่อากาศหนาวเย็น โดซี่ออกไข่ครั้งหนึ่งได้มากกว่า 500 ฟอง แล้ก็จะฟังไว้ในดิน ไข่จะฟักเป้นตัวภายใน 2 ถึง 3 สัปดาห์
โดซี่มีฟันซ่อนกันอยู่ 2 ชั้น ซึ่งทั้งครมกริบและมีพิษ ถ้าถูกโดซี่กันต้องดื่มยาแก้พิษทันที
ตอนที่ 23 : เทโบ ( Tebo )
พ่อมดที่มีทักษะสูงสามารถรับมือได้ เทโบเป้นหมูป่าสีฝุ่นที่พบในประเทศคองโกและซาอีร์ เทโบมีพลังในการหายตัว ทำให้ยากที่จะกำจัดหรือจับตัวมันได้ และยังเป้นสัตว์ที่อันตรายมากด้วย หนังเทโบมีราคาสูงในหมู่พ่อมดเพราะใช้ทำเป้นโล่และชุดป้องกันได้ดี
ตอนที่ 24 : โทรลล์ ( Troll )
โทรลล์เป้นสัตว์ที่อันตรายต้องใช้ความรู้ของผู้เชี่ยวชาญในการปราบ โทรลล์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว สูงได้ถึง 12 ฟุต และหนักได้กว่า 1 ตัน โทรลล์โดดเด่นในเรื่องพละกำลังที่มากพอๆกับความโง่เขลาของมัน ส่วนใหญ่มีนิสัยโหดร้ายและไม่สามารถขาดเดาพฤติกรรมได้ โทรลล์มีถิ่นกำเนิดในสแกนดิเนเวีย แต่ทุกวันนี้อาจพบได้ในอังกฤษ ไอซ์แลนด์ และบริเวณอื่นๆในยุโรปตอนเหนือ
โดยทั่วไป โทรลล์สื่อสารกันด้วยเสียงคำรามที่ดูเหมือนเป็นภาษาอย่างหยาบๆแต่บางตัวก็อาจจะเข้าใจและพูดภาษามนุษย์ได้บ้าง สายพันธุ์ที่ฉลาดหน่อยได้รับการฝึกฝนให้ทำหน้าที่ยามรักษาการณ์
โทรลล์มีอยู่ 3 ชนิด คือ โทรลล์ภูเขา โทรลล์ป่า และโทรลล์แม่นํ้า โทรลล์ภูเขาเป็นพันธุ์ที่ตัวใหญ่ที่สุดและโหดร้ายที่สุด หัวล้าน และผิวสีเทาซีด โทรล์ป่าผิวสีเขียวซีด และบางสายพันธุ์ก้มีผมสีเขียวหรือนํ้าตาลที่บางและยุ่งเหยิง โทรลล์แม่นํ้ามีเขาสั้นๆและอาจมีขนดก ผิวสีม่วง มักจะซ่อนตัวอยู่ใต้สะพาน โทรลล์กินเนี้อดิบๆและไม่ค่อยจู้จี้เรื่องเหยื่อมากนัก เหยื่อของมันก็มีตั้งแต่สัตว์ป่าไปจนถึงเนื้อมนุษย์
ตอนที่ 25 : น็อกเทล ( Nogtail )
พ่อมดที่มีความสามารถทั่วไปสามารถรับมือได้ น็อกเทลเป้นปีศาจที่พบได้แถบชนบททั่วยุโรป รัสเซีย และอเมริกา ลักษณะคล้ายคลึงกับลูกหมูแคระที่มีขายาวเก้งก้าง หางอ้วนป้อม และตาเล็กๆสีดำ น็อกเทลจะคลานเข้าไปในเล้าหมู และดูดนมจากแม่หมูปนเปไปกับพวกลูกหมู ยิ่งปล่อยให้น็อกเทลหลุดรอดสายตาได้นานเท่าได มันก็จะตัวใหญ่ขึ้นเท่านั้น และฟาร์มก็จะยิ่งได้รัยความเสียหายจากมันนานขึ้นด้วย
น็อกเทลมีความเร็วสูงมากและจับตัวได้ยากแต่ถ้าใช้สุนัขสีขาวบริสุทธิ์ไล่ต้อนมันออกไปจากอาณาเขตฟาร์มได้ มันก็จะไม่กลับมาอีก กองออกระเบียบและควมคุมสัตว์วิเศษ(แผนกกำจัดสัตว์รบกวน)เลี้ยงสุนัขพันธุ์บลัดฮาวนด์สีขาวเผือกไว้หนึ่งโหลเพื่อกานนี้โดยเฉพาะ
ตอนที่ 26 : นันดุ ( Nundu )
นันดุเป็นสัตว์ที่อันตรายระดับเพชรฆาต สัตว์แห่งแอฟริกาตะวันออกตัวนี้เป็นที่ถกเถียงกันว่าน่าจะเป็นสัตว์อันตรายที่สุดในโลก นันดุเป็นเสือดาวตัวมหึมาซึ่งเคลื่อนไหวได้อย่างเงียบกริบผิดกับรูปร่าง ลมหายใจของมันสามารถทำให้เกิดโรคร้ายแรงขนาดฆ่าคนได้ทั้งหมู่บ้าน นันดุอาจปราบได้แต่ต้องใช้พ่อมดฝีมือดีไม่ตํ่ากว่าร้อยคน
ตอนที่ 27 : นาร์ล ( Knarl )
พ่อมดที่มีความสามารถทั่วไปสามารถรับมือได้ นาร์ลพบแถบยุโรปเหนือและอเมริกา มักจะถูกมักเกิ้ลเข้าใจผิดว่าเป็นเม่นอยู่บ่อยๆจริงๆแล้วสัตว์สองสายพันธุ์นี้ก็ไม่แตกต่างกัน เว้นแต่ลักษณะนิสัยอย่างหนึ่งซึ่งสำคัญมาก นั่นคือ ถ้าเราวางอาหารทิ้งไว้ในสวนให้เม่น เม่นจะยอมรับของขวัญนั้นและกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ถ้าเป็นนาร์ลละก็ มันจะทึกทักเอาว่าเจ้าของบ้านต้องการล่อลวงมันเข้าสู่กับดัก เลยจะพาลทำลายพืชสวนและเครื่องประดับสวนของบ้านนั้นๆจนพังยับเยิน ซึ่งเด็กๆมักเกิ้ลจำนวนมากถูกกล่าวหาว่าทำตัวเป็นอันธพาล ทั้งๆที่คนร้ายตัวจริง คือ เจ้านาร์ลที่โกรธแค้นต่างหาก
ตอนที่ 28 : นิฟเฟลอร์ ( Niffler )
พ่อมดที่มีความสามารถๆรับมือได้ นิฟเฟลอร์ เป็นสัตว์พื้นเมืองอังกฤษ ตัวมีขนปุกปุย จมูกยาวสีดำ อาศัยอยู่ตามโพรงและชื่นชอบของทุกอย่างที่เป็นประกายระยิบระยับ ก็อบลินมักจะเลี้ยงนิฟเฟลอร์ไว้ขุดหาสมบัติใต้พื้นดิน แม้ว่ามันตะมีนิสัยอ่อนโยนและน่ารักไม่น้อย แต่นิฟเฟลอร์ก็อาจเป็นตัวอันตรายที่ทำลายทรัพย์สินได้ และควรเลี้ยงเอาไว้นอกบ้าน นิฟเฟลอร์ ทำรังอยู่ใต้ดิน ซึ่งอาจลึกถึงยี่สิบฟุต และจะออกลูกครอกละหกตัวถึงแปดตัว
ตอนที่ 29 : เนียเซิล ( Kneazle )
พ่อมดที่มีความสามารถๆรับมือได้ ตัวเนียเซิลมีกำเนิดในอังกฤษ แต่ปัจจุบันแพร่หบายไปทั่วโลก สัตว์ชนิดนี้มีลักษณะเหมือนแมว รูปร่างเล็ก มีทั้งชนิดขนเป็นจุด ขนด่าง หรือมีรอยแต้ม หูขนาดใหญ่เกินตัว หางเหมือนสิงโต เนียเซิลเป็นสัตว์ที่ฉลาด รักอิสระ และบางครั้งก็ดุร้าย แต่ลองถ้าถูกชะตากับพ่อมดแม่มดคนใดแล้วก็จะทำตัวเป็นสัตว์เลี้ยงที่ดีได้ เนียเซิลมีความสามารถลึกลับในการระบะตัวคนที่น่าสงสัยหรือไม่น่าไว้วางใจและถ้าเจ้าของหลงทาง มันก็สามารถนำทางกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยอีกด้วย เนียเซิลออกลูกครอกละ 8 ตัว ปละสามารถผสมข้ามสายพันธุ์กับแมวธรรมดา จึงอาจไปสะดุดตามักเกิ้ลได้(เช่นเดียวกับครัปและฟวูปเปอร์)
ตอนที่ 30 : โนม ( Gnome )
ไม่มีอันตราย โนมจัดเป็นสัตว์ที่สร้างความรำคาญในสวนชนิดหนึ่งพบได้ทั่วไปในยุโรปตอนเหนือและอเมริกาเหนือ โนมสูงได้มากที่สุดหนึ่งฟุต หัวใหญ่ไม่สมดุลกับตัว เท้าแข็งมีแต่กระดูก วิธีไล่โนมออกจากสวนทำได้โดยจับมันเหวี่ยงเป็นวงให้เวียนหัวแล้วโยนข้ามกำแพงสวนออกไป หรืออาจใช้ตัวจาร์วี่จัดการ แต่พ่อมดหลายคนในยุคนี้เห็นว่าเป็นวิธีกำจัดโนมที่ป่าเถื่อนเกินไป
