จุดผิดในหนังสือ “แฮร์รี่ พอตเตอร์”

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

HP: มังกรพันธุ์เวลส์ธรรมดาสีเขียว และ พันธุ์สีเขียวคอมมอนเวลช์

เล่มที่ 1 หน้าที่ 280 ตอนที่แฮกริดพยายามเลี้ยงมังกร และหาข้อมูลเกี่ยวกับมังกรในห้องสมุด

“ แต่ไม่มีมังกรป่าอยู่ในเกาะอังกฤษนี่ ” แฮร์รี่เอ่ยขึ้น

“ มีสิ ” รอนตอบ “ มี พันธุ์สีเขียวคอมมอนเวลช์ และพันธุ์สีดำเฮบริเดี้ยน กระทรวงมีหน้าที่เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ… ”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 375 ตอนที่ชาลีให้แฮกริดดูมังกรสำหรับภารกิจแรก

“ ตัวนี้พันธุ์ฮังการีหางหนามครับ ” ชาลีพูด “ ตัวโน้นที่ตัวเล็กกว่าเป็น พันธุ์เวลส์ธรรมดาสีเขียว — ตัวสีฟ้าอมเทาพันธุ์สวีเดนจมูกสั้น – ตัวสีแดงพันธุ์จีนลูกไฟ ”

HP: ‘ เวลส์ ‘ กับ ‘ เวลช์ ‘

เล่มที่ 1 หน้าที่ 280

“ มีสิ ” รอนตอบ “ มีพันธุ์สีเขียวคอมมอน เวลช์ … ”

เล่มที่ 3 หน้าที่ 52 ประโยคคำพูดของสแตน บนรถเมล์อัศวินราตรี

“ เราอยู่ตรงนี้เมื่อตะกี๊ก่อนนายจะโบกเรียก ” เขาบอก “ เราอยู่ตรงไหนนะ เอิร์น แถว ๆ เวลส์ ใช่มะ ”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 82 ตอนงานเลี้ยงอาหารค่ำที่บ้านโพรงกระต่าย

“แพ้ทรานซิลเวเนียสามร้อยเก้าสิบต่อสิบ” ชาลีบอกเศร้า ๆ “ช็อกกันไปหมด แล้ว เวลส์ ก็แพ้ยูกันดา สกอตแลนด์ก็ถูก ลักเซมเบิร์กถล่ม”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 375

“ ตัวนี้พันธุ์ฮังการีหางหนามครับ ” ชาลีพูด “ ตัวโน้นที่ตัวเล็กกว่าเป็นพันธุ์ เวลส์ ธรรมดาธรรมดาสีเขียว ”

HP: ฟอกส์ นกฟีนิกซ์

เล่มที่ 2 หน้าที่ 381 ตอนฟอกส์สู้กับบาซิลิสก์

ฟอกส์ กำลังบินร่อนไปรอบ ๆ หัวของงูยักษ์ และบาซิลิสก์พยายามฉกงับ ฟอกซ์ อย่างบ้าคลั่งด้วยเขี้ยวบางราวดาบ

HP: พีฟส์

เล่มที่ 2 หน้าที่ 246 ตอนที่แฮร์รี่เจอนิกหัวเกือบขาด และจัสตินถูกทำร้าย

ระหว่างที่เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างว้าวุ่นใจจนทำอะไรไม่ถูก ประตูที่ใกล้กับเขาก็เปิดออกเสียงดัง พีฟส์ ผีประจำบ้าน พุ่งออกมา

HP: ‘ กัปปะ ‘ กับ ‘ คัปป้า ‘

เล่มที่ 3 หน้าที่ 174 ย่อหน้าแรก บรรทัดที่ 6

… เมื่อจบเร้ดแคพส์ ก็เปลี่ยนไปเรียนเรื่อง กัปปะ ซึ่งเป็นผีน้ำน่าขนลุกขนพองที่ดูเหมือนลิงมีเกล็ด…

เล่มที่ 3 หน้าที่ 209 ตอนสเนปสอนวิชา ก.ป.ศ.ม. แทนลูปิน

“ ขอโทษค่ะอาจารย์ เราเรียนเรื่องบ็อกการ์ด เร้ดแคพส์ คัปป้า และกรินดี้โลว์ไปแล้วค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่รายงานอย่างรวดเร็ว

เล่มที่ 3 หน้าที่ 211 ตอนสเนปตรวจดูการบ้านของนักเรียน

“อธิบายได้แย่มาก… นั่นไม่ถูก กัปปะ พบมากในมองโกเลีย… ศาสตราจารย์ลูปินให้คะแนนตั้งแปดจากสิบเชียวหรือ เป็นฉันให้สามก็บุญแล้ว…”

HP: มิสซิสสกาวเออร์, คำว่า “ ความ/คราบสกปรก ” และคำว่า “ อเนก/เอนกประสงค์ ”

เล่มที่ 2 หน้าที่ 180

สองสามวันต่อมา ทั้งโรงเรียนพูดกันแต่เรื่องคุณนายนอร์ริสถูกทำร้าย … แฮร์รี่เห็นฟิลช์ใช้ ‘ น้ำยาวิเศษชำระ ความ สกปรก เอนกประสงค์ ของ มิสซิสสโกเวอร์ ‘ ลบตัวหนังสือบนกำแพง…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 199 ข้อความโฆษณาก่อนแข่งเวิลด์คัพ

ไม้กวาดรุ่นบลูบอตเติ้ล ไม้กวาดสำหรับทุกคนในครอบครัว ปลอดภัย วางใจได้ พร้อมสัญญาณกันขโมยติดตั้งในตัว… น้ำยาวิเศษชำระ คราบ สกปรก อเนกประสงค์ ของ มิสซิสสกาวเออร์ …

เล่มที่ 4 หน้าที่ 348 ตอนริต้าสัมภาษณ์แฮร์รี่ครั้งแรก

รอยยิ้มของริต้ากว้างขึ้น แฮร์รี่นับฟันทองได้สามซี่… เธอคลี่กระดาษออกวางบนหีบน้ำยาวิเศษชำระ คราบ สกปรก อเนกประสงค์ ของ มิสซิสสกาวเออร์ ที่ตั้งอยู่ระหว่างตัวเธอกับแฮร์รี่…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 351 ตอนดัมเบิลดอร์มาตามตัวแฮร์รี่ระหว่างให้ริต้าสัมภาษณ์

“ ดัมเบิลดอร์ !” ริต้าสกีตเตอร์ร้องด้วยท่าทีสุดแสนดีใจ — แต่แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าปากกาและกระดาษของเธอหายวับไปจากหีบน้ำยาวิเศษชำระ คราบ สกปรก อเนกประสงค์ ของ มิสซิสสกาวเออร์ …

HP: เพื่อนของเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญ

เล่มที่ 2 หน้าที่ 359 ตอนแฮร์รี่ถามเมอร์เทิลถึงเรื่องการตายของเธอ

“ โอ๊ย มันน่ากลัวมากเลยล่ะ ” เธอบอกอย่างพออกพอใจ “ มันเกิดขึ้นที่ตรงนี้เอง ฉันตายในห้องนี้ล่ะ ฉันจำได้ดี ฉันเข้ามาซ่อนในนี้เพราะยาย ออลีฟ ฮอร์นบี้ ล้อฉันเรื่องแว่นตา… ”

“ ตายยังไงรึ ” แฮร์รี่ถาม

…เธอมองดูแฮร์รี่เหมือนอยู่ในความฝัน “ แล้วฉันก็กลับลงมา ฉันตั้งใจจะหลอกหลอนยาย ออลีฟ ฮอร์นบี้ … ”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 529 ตอนแฮร์ใช้ห้องอาบน้ำพรีเฟ็ค และเจอเมอร์เทิลที่นั่น

“ … ต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมง ๆ กว่าจะเจอศพฉัน – ฉันรู้ซิเพราะฉันก็นั่งรออยู่ โอลีฟ ฮอร์นบี้ เข้ามาในห้องน้ำ… ”

HP: นิกหัวเกือบขาด

เล่มที่ 1 หน้าที่ 152 ตอนนิกแนะนำตัวเอง

“ … ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองใช่ไหม ฉันชื่อเซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี -พอร์พิงตัน ขอยินดีรับใช้ ฉันเป็นผีประจำหอคอยของกริฟฟินดอร์ ”

“ ฉันจะชอบมากกว่าถ้าเธอเรียกฉันว่าเซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี — ” ผีชักเสียงแข็ง…

เล่มที่ 2 หน้าที่ 164 ตอนนิกเชิญพวกแฮร์รี่ไปงานเลี้ยงวันตาย ซึ่งหน้าเค้กเขียนว่า

เซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี่ -พอร์พิงตัน

มรณะ 31 ตุลาคม ค.ศ. 1492

เล่มที่ 5 หน้าที่ 262 ตอนงานเลี้ยงเปิดเทอม และรอนปรามาสนิก

นิกหัวเกือบขาดดูโกรธจัดที่ถูกปรามาส

“ กลัวหัวหดรึ ฉันหวังว่าฉัน — เซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี่ -พอร์พิงตัน ไม่เคยมีความผิดเรื่องความขลาดกลัวเลยตลอดชีวิตของฉัน ! …”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 1034 ตอนแฮร์รี่ตามหานิก เพื่อถามเกี่ยวกับการตาย

ผียื่นหัวกลับออกมาจากกำแพง เผยให้เห็นหมวกที่ประดับขนนกไว้หรูหราและหัวที่เอียงกระเท่เร่อย่างน่าหวาดเสียวของเซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี่ -พอร์พิงตัน

HP: ศ.เวกเตอร์ พ่อมดสอนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์

เล่มที่ 3 หน้าที่ 194 ตอนรอนพูดกับแฮร์รี่ถึงเรื่องวิชาเรียนของเฮอร์ไมโอนี่

“ ก็เข้าเรียนทุกวิชาน่ะสิ !” รอนตอบ “ ฉันได้ยินเขาคุยกับศาสตราจารย์ เวกเตอร์ พ่อมดสอนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์เมื่อเช้านี้… ”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 234 ตอนรอนบ่นเรื่องการบ้านเยอะ

“ การบ้านแยะเหรอ ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงใสเมื่อตามพวกเขามาทัน “ ศาสตราจารย์ เวคเตอร๊ ไม่ได้ให้การบ้านเราเลยล่ะ !”

“ ขอให้ศาสตราจารย์ เวคเตอร์ เจริญ ๆ เถอะ ” รอนพูดอย่างอารมณ์เสีย

เล่มที่ 4 หน้าที่ 240 หลังจากมู้ดดี้แปลงร่างเดรโกเป็นตัวเฟเร็ต

“ต้องไปน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่อุบอิบ “มีงานเยอะ”

“แต่เธอบอกเราว่าศาสตราจารย์ เวคเตอร์ — “

เล่มที่ 4 หน้าที่ 425 หลังจากรอนคืนดีกับแฮร์รี่อีกครั้ง

“… ฉันหวังว่าเฮอร์ไมโอนี่จะได้การบ้านจากศาสตราจารย์ เวคเตอร์ สักกองใหญ่นะ ฉันชอบเวลาที่ไม่ต้องทำการบ้าน แต่เฮอร์ไมโอนี่ต้องทำล่ะ…”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 665 ตอนแฮร์รี่ถามแฮกริดเรื่องที่เขาถูกอัมบริดจ์สั่งทดลองงาน

“ ดี ดี ” แฮกริดบอก ทำท่าร่าเริงอย่างกร่อย ๆ เขาโบกแขนและหวดพลาดศาสตราจารย์ เวกเตอร์ ที่เดินหน้าตื่นผ่านไปอย่างหวุดหวิด…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 524 ตอนก่อนแฮร์รี่จะเจอเดรโกกับเมอร์เทิลในห้องน้ำชาย

สองสามวันก่อนการแข่งขันกับเรเวนคลอ แฮร์รี่ต้องเดินจากห้องนั่งเล่นรวมไปกินอาหารเย็นตามลำพัง เพราะรอนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดเพื่อไปอาเจียนอีกครั้ง และเฮอร์ไมโอนี่ถลาไปหาศาสตราจารย์ เวคเตอร์ เรื่องความผิดพลาดที่เธอคิดว่าเธออาจทำไปในเรียงความวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ครั้งก่อน

HP: แมงมุมทารันทูร่ายักษ์

เล่มที่ 1 หน้าที่ 123 ตอนแฮร์รี่นั่งรถด่วนฮอกวอตส์ครั้งแรก

“ นี่ เราจะไปตู้กลาง ๆ ขบวน — ลี จอร์ดันมี แมงมุมทารันทูร่า ยักษ์ล่ะ ”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 248 ตอนแม้ด-อาย (ตัวปลอม) ใช้คาถา “ เอ็นกอร์จิโอ ” กับแมงมุม

แมงมุมพองตัวออกจนมีขนาดเท่า แมงมุมทารันทูล่า …

เล่มที่ 5 หน้าที่ 818 การก่อกวนของพีฟส์ หลังเฟร็ด-จอร์จออกจากโรงเรียน

พีฟส์ตีโคมไฟแตกและเป่าเทียนดับ… ทิ้งถุง แมงมุมยักษ์ทาแรนทูล่า กลางห้องโถงใหญ่ระหว่างอาหารเช้า…

HP: แมงมุม ‘ อะโครแมนทูล่า ‘ กับ ‘ อโครแมนทูล่า ‘

เล่มที่ 5 หน้าที่ 420 ตอนการนัดพบกันของสมาชิก ก.ด. ครั้งแรกที่ร้านหัวหมู

“แล้วนี่ยังไม่พูดถึง… ” โช พูดบ้าง (ตาของแฮร์รี่ตวัดไปมองเธอ เธอมองดูเขาพร้อมกับยิ้ม ท้องเขาตีลังกาอีกแล้ว) “ภารกิจต่าง ๆ ที่เขาได้สำเร็จในการแข่งขันประลองเวทไตรภาคีเมื่อปีก่อนด้วย — ผ่านมังกรไปได้ แล้วยังชาวเงือกและ อโครแมนทูล่า และอะไรอื่น ๆ … “

เล่มที่ 6 หน้าที่ 501 ตอนแฮร์รี่เจอกับซลักฮอร์นก่อนไปหาแฮกริด

“ฉันได้ยินข่าวลือว่ามี อะโครแมนทูล่า อยู่ในป่านี่” ซลักฮอร์นพูดแผ่วเบา มองเลยไปที่หมู่ไม้ดำทะมึน “ถ้าอย่างนั้นก็เป็นจริงละสิ”

“น่าลงสารจับใจ น่าสงสาร” ซลักฮอร์นพูดอย่างใจลอย ดวงตาใหญ่ปรือของเขาจับจ้องอยู่ที่แสงไฟไกล ๆ จากกระท่อมของแฮกริด “แต่พิษของอะโครแมนทูล่านี่มีราคามากนะ… ถ้าสัตว์ร้ายนั่นเพิ่งจะตาย มันคงยังไม่แห้งเหือดไป… แน่นอน ฉันไม่อยากทำอะไรที่ดูจะไร้ความรู้สึกถ้าแฮกริดเสียใจอยู่… แต่ถ้ามีทางจะเอาพิษมาได้… ฉันหมายความว่า… แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาพิษมาจาก อะโครแมนทูล่า ที่ยังเป็น ๆ …”

เล่มที่ 6 หน้าที่ 502 ตอนแฮร์รี่เจอกับแฮกริดก่อนฝังอาราก็อก

คำตอบที่สัตย์ซื่อคือ “เชื่อครับ” แฮร์รี่นึกเห็นฉากที่เขาและรอนต้องเผชิญหน้ากับฝูง อะโครแมนทูล่า ได้อย่างง่ายดายจนน่าเจ็บใจ…

HP: มันดังกัส เฟล็ทเชอร์

เล่มที่ 2 หน้าที่ 56 ตอนแฮร์รี่มาบ้านโพรงกระต่าย และเจอนายวีสลีย์ครั้งแรก

“ มันยังไงกันนะคืนนี้ !” เขาพึมพำ มือคว้ากาน้ำชาเมื่อพวกเด็ก ๆ นั่งลงรอบ ๆ เขา “ ต้องบุกค้นบ้านถึงเก้าหลัง เก้าหลัง! แล้วตาแก่ แมนดังกัส เฟล็ทเชอร์ พยายามสาปพ่อด้วยตอนที่พ่อหันหลังให้… ”

HP: มิสซิสฟิก

เล่มที่ 4 หน้าที่ 805 ตอนดัมเบิลดอร์ให้ซิเรียสไปส่งข่าวถึงคนอื่น ๆ

“ … ซิเรียส ฉันต้องการให้เธอออกเดินทางไปทันที เธอต้องไปเตือนภัยรีมัส ลูปิน อาราเบลล่า ฟิกก์ มันดังกัส เฟล็ทเชอร์… ”

HP: อาเบอร์ฟอร์ธ ดัมเบิลดอร์

เล่มที่ 4 หน้าที่ 517 ตอนดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่ช่วยกันปลอบแฮกริด เรื่องสกู๊ปข่าวของริต้า

“ ถูกต้องเลย ” ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูด “ อาเบอร์ฟอร์ธ พี่ชายของฉัน ถูกจับขึ้นศาลเพราะใช้คาถาที่ไม่เหมาะสมกับแพะ… ”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 221 ตอนแม้ด-อายให้แฮร์รี่ดูภาพของภาคีนกฟีนิกซ์รุ่นแรก

“ นี่ อาเบอร์ฟอร์ธ พี่ชายของดัมเบิลดอร์ เป็นหนเดียวที่ฉันได้เจอเขา เป็นคนแปลกพิกล เจ้าหมอนั่น… ”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 28 บทความ “ ระลึกถึงอัลบัส ดัมเบิลดอร์ ” ของเอลฟายอัส โดจ

สามปีหลังจากเราเริ่มต้นเรียนที่ฮอกวอตส์ อาเบอร์ฟอร์ธ น้องชายของอัลบัส ก็มาเข้าเรียน….

HP: ดีน โทมัส

เล่มที่ 1 หน้าที่ 150 ตอนคัดสรรนักเรียนปีหนึ่ง

ตอนนี้มีนักเรียนเหลือให้คัดสรรอยู่แค่สามคนเท่านั้น ‘ โธมัส, ดีน ‘ เด็กชายผิวดำที่สูงกว่ารอนเล็กน้อยมาอยู่กับแฮร์รี่ที่บ้าน กริฟฟินดอร์…

เล่มที่ 1 หน้าที่ 176

… ทุกคนที่มาจากครอบครัวพ่อมดคุยเรื่องควิดดิชเกือบตลอดเวลา รอนเองทะเลาะกับเพื่อนร่วมห้องนอน คือ ดีน โทมัส ไปแล้วยกหนึ่งด้วยเรื่องฟุตบอล

HP: ซาบินี เบลส

เล่มที่ 1 หน้าที่ 150 ตอนคัดสรรนักเรียนปีหนึ่ง

“ ดีมาก รอน เยี่ยมมาก ” เพอร์ซี่ วีสลีย์พูดกับรอนข้ามแฮร์รี่มาด้วยท่าทางภูมิใจ ขณะเดียวกับที่ ‘ ซาบินี , เบลส ‘ ถูกส่งไปบ้านสลิธ ีรินเป็นคนสุดท้าย…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 156 ตอนแฮร์รี่ได้รับเชิญจากซลักฮอร์นตอนอยู่บนรถด่วนฮอกวอตส์

“ เอาล่ะ พวกเธอรู้จักทุกคนหรือเปล่า ” ซลักฮอร์นถามแฮร์รี่และเนวิลล์ “ เบลส ซาบีนี่ อยู่ปีเดียวกับเธอ ใช่นะ — ”

ซาบินี่ ไม่แสดงอาการว่าจำได้หรือทักทาย แฮร์รี่และเนวิลล์ก็เช่นกัน…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 158

… ซาบินี่ ถูกสอบสวนต่อจากแม็คล้ากเก้น…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 159

แฮร์รี่ไม่ตอบว่าอะไร เบลบี้ แม็คล้ากเก้น และ ซาบินี่ ต่างจ้องดูเขา….

HP: อาร์กัส ฟิลช์

เล่มที่ 2 หน้าที่ 147 ตอนมักกอนนากัลแจ้งเรื่องกักบริเวณให้แฮร์รี่กับรอนรู้

“เธอ ต้องไปขัดถ้วยรางวัลในห้องรางวัลกับมิตเตอร์ฟิลช์” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตอบ “แล้วไม่ให้ใช้เวทมนตร์ด้วยนะ วีสลีย์ — ต้องใช้มือเท่านั้น”

รอนกลืนน้ำลาย อาร์กัสฟิลช์ เป็นภารโรง เขาเกลียดนักเรียนทุกคนในโรงเรียนนี้

HP: แฟนสาวของเพอร์ซี่

เล่มที่ 2 หน้าที่ 311 ตอนจอร์จพูด กับแฮร์รี่ หลังเหตุการณ์ที่เฮอร์ไมโอนี่ถูกทำร้าย

“เพอร์ซี่ กำลังช็อก” จอร์จบอกแฮร์รี่เบา ๆ “เด็กผู้หญิงเรเวนคลอคนนั้น — เพเนโลพี เคลียร์วอเทอร์ — เป็นพรีเฟ็คด้วย ฉันว่าเขาไม่เคยคิดเลยว่าสัตว์ร้ายนั่นจะกล้าทำร้ายพรีเฟ็ค”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 413 ตอนพวกแฮร์รี่ถูกแก๊งนักต้อนจับตัว และเฮอร์ไมโอนี่ใช้ชื่อปลอม

“เฮ้ย ฉันยังไม่ขย้ำลงไปหรอกน่า ดูซิว่าแม่คนนี้จะจำชื่อตัวเองได้เร็วกว่าเจ้าบาร์นีไหม แกชื่ออะไร แม่คนสวย”

” เพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก น้ำเสียงหวาดกลัว แต่ดูน่าเชื่อถือ

HP: ตระกูลเลสแตรงจ์

ชื่อตระกูลเลสแตรงจ์นั้น มีการพิมพ์ไว้ 2 คำ คือ “เลสแตรงเจส” ในเล่ม 4 กับ “เลสแตรงจ์” ในเล่ม 5 – 7 ดังนี้

เล่มที่ 4 หน้าที่ 600 ตอนพวกแฮร์รี่ไปหาซิเรียสในถ้ำที่ซิเรียสใช้ซ่อนตัว และมีการพูดถึงผู้เสพความตาย

ซิเรียสชูนิ้วขึ้นมาและเริ่มออกชื่อพร้อมกับนับนิ้ว “โรเซียกับวิลค์ส — สองคนนี้ถูกมือปราบมารฆ่าตายหนึ่งปีก่อนโวลเดอ มอร์หมดอำนาจ สามีภรรยา เลสแตรงเจส — คู่นี้แต่งงานกัน — อยู่ในอัซคาบันตอนนี้…”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 736 ตอนโวลเดอมอร์ตรวจการมาปรากฏตัวของผู้เสพความตาย

“สามีภรรยา เลสแตรงเจส ควรจะยืนอยู่ตรงนี้” โวลเดอมอร์พูดค่อย ๆ …

เล่มที่ 5 หน้าที่ 151 ตอนซิเรียสให้แฮร์รี่ดูสาแหรกตระกูลแบล็ก และเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟัง

แต่ตอนนี้แฮร์รี่มองดูชื่อที่อยู่ทางซ้ายมือของอันโดรเมดา คือ ชื่อเบลลาทริกซ์ แบล็ก ที่เชื่อมต่อด้วยเส้นไหมคู่ไปที่ชื่อของโรโดลฟัส เลสแตรงจ์

” เลสแตรงจ์ …” แฮร์รี่พูดดัง ๆ ชื่อนี้กระตุ้นความทรงจำบางอย่างของเขา…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 961 ตอนแฮร์รี่สู้กับผู้เสพความตายในหอพยากรณ์

… แฮร์รี่หนีสุดชีวิตเมื่อเบลลาทริกซ์ เลสแตรงส์ บึ่งตรงมาหาเขา…

HP: ตระกูลเลิฟกู๊ด

เล่มที่ 4 หน้าที่ 93 คำพูดของเอม็อส ตอนก่อนเดินทางไปเวิลด์คัพ

“คงใกล้เวลาแล้ว” นายวีสลีย์รีบพูด พลางดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง “คุณรู้ไหมว่าเราต้องรอคนอื่นอีกหรือเปล่า เอม็อส”

“ไม่ต้อง พวก เลิฟกู๊ดส์ มาที่นี่เมื่ออาทิตย์ก่อนแล้ว ส่วนพวกฟอว์เซ็ตไม่ได้ตั๋ว” นายดิกกอรี่สาธยาย…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 234 ตอนลูน่าปรากฏตัวครั้งแรก (ซึ่งหลังจากนี้เป็นต้นไปจะใช้คำว่า “เลิฟกู๊ด” ทุกเล่ม)

“เธอพูดเรื่องอะไรกัน” จินนี่ว่า เบียดผ่านเนวิลล์มองเข้ามาในห้องด้านหลังเขา “มีที่ในห้องนี้นี่ มีแค่ เลิฟกู๊ด สติเฟื่องอยู่คนเดียวเอง…”

HP: เพื่อนสนิทของโช แชง

เพื่อนของโช แชงนั้น คือ มารีเอตต้า เอจคอมป์ ผู้ที่บอกความจริงกับอัมบริดจ์เกี่ยวกับ ก.ด. ซึ่งมีชื่อปรากฏต่างกัน คือ มารีเอตต้า กับ มาเรียตต้า และมีการใช้ปะปนกันดังนี้

เล่มที่ 5 หน้าที่ 481, 744, 750 (บรรทัดที่ 6) และเล่ม 6 หน้าที่ 156 จะใช้ ” มารีเอตต้า “

เล่มที่ 5 หน้าที่ 745, 750 (บรรทัดที่ 11) จะใช้ ” มาเรียตต้า “

HP: ‘ เซอร์รีย์ ‘ กับ ‘ เซอร์รี่ย์ ‘ / ‘ ลิตเติล วิงจิง ‘ กับ ‘ ลิตเติลวิงจิง ‘

เล่มที่ 1 หน้าที่ 48 ตอนที่นกฮูกนำจดหมายมาให้แฮร์รี่

คุณ ฮ.พอตเตอร์

ห้องใต้บันได

4 ซอยพรีเว็ต

ลิตเติล วิงจิง

เซอร์รีย์

เล่มที่ 5 หน้าที่ 179 ตอนฟัดจ์อ่านข้อกล่าวหาของแฮร์รี่ในการพิจารณาคดี

“การพิจารณาคดีเรื่องการรักษาวินัย วันที่สิบสองสิงหาคม” ฟัดจ์เอ่ย… “การพิจารณาคดีเรื่องการกระทำความผิด ภายใต้กฤษฎีกาควบคุมการใช้เวทมนตร์เมื่อยังไม่บรรลุนิติภาวะ และ กฏหมายปกปิดความลับนานาชาติของนาย แฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ ผู้อาศัยอยู่ที่บ้านเลขที่สี่ ซอยพรีเว็ต ลิตเติลวิงจิง เซอร์รี่ย์ “

เล่มที่ 5 หน้าที่ 1 83 ตอนฟังพิจารณาคดี

“ผู้คุมวิญญาณที่ ลิตเติลวิงจิง อย่างนั้นหรือ” มาดามโบนส์ถาม น้ำเสีบงแสดงความประหลาดใจมาก “ฉันไม่เข้าใจ — “

HP: ‘ เคนท์ ‘ กับ ‘ เค้นท์ ‘

เล่มที่ 1 หน้าที่ 17 ตอนลุงเวอร์นอนดูข่าวพยากรณ์อากาศในคืนที่ดัมเบิลดอร์นำแฮร์รี่มาส่ง

“ครับ เทด” นักพยากรณ์อากาศตอบ “ผมไม่ทราบครับ แต่ไม่ใช่เฉพาะนกฮูกนะครับที่ทำอะไรแปลก ๆ ในวันนี้ มีผู้เฝ้าดูท้องฟ้าในที่ต่าง ๆ กัน อย่างที่ เคนท์ ที่ยอร์กเชอร์ และที่ดันดี…”

เล่มที่ 1 หน้าที่ 21 ตอนมักกอนนากัลคุยกับดัมเบิลดอร์ ก่อนส่งมอบแฮร์รี่

“ฉันได้ยินข่าว ฝูงนกฮูก… ฝนดาวตก… พวกมักเกิ้ลน่ะไม่โง่ดักดานหรอกนะ พวกเขาต้องสังเกตเห็นอะไรเข้าจนได้ อย่างกลุ่มดาวตกที่ เคนท์ — พนันกันได้เลยว่าจะต้องเป็นฝีมือของเจ้าดีดาลัส ดิกเกิ้ล เจ้าหมอนี่ไม่เคยมีสติอะไรกับใครเขาหรอก”

เล่มที่ 2 หน้าที่ 167 ตอนงานเลี้ยงวันตายของนิก

“ไม่เลวเลยนะ” นิกหัวเกือบขาดพูดอย่าภาคภูมิใจ “แม่ม่ายผู้คร่ำครวญอุตส่าห์มาจาก เค้นท์ แน่ะ…”

HP: จัสติน ฟินช์-เฟล็ทชลีย์

เล่มที่ 1 หน้าที่ 147 ตอนหมวกคัดสรรประกาศให้จัสตินไปอยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟ

“ฟินช์- เฟลชลีย์ , จัสติน”

“ฮัฟเฟิลพัฟ”

เล่มที่ 2 หน้าที่ 119 ตอนเด็กกริฟฟินดอร์เรียนสมุนไพรศาสตร์พร้อมกับเด็กฮัฟเฟิลพัฟ และให้พวกนักเรียนทำงานกันเป็นกลุ ่ม และจัสตินมาทำอยู่กลุ่มดียวกับแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่

“ผมชื่อ จัสติน ฟินช์- เฟล็ทชลีย์ ” เขาบอกเสียงใส พลางจับมือกับแฮร์รี่

เล่มที่ 2 หน้าที่ 235 ตอนล็อกฮาร์ตเลือกให้เนวิลล์ กับ จัสตินมาเป็นคนสาธิตการสกัดกั้นคาถาในชมรมการต่อสู้ตัวต่อตัว

“ขออาสาสมัครคู่หนึ่ง… ลองบัตท่อมกับ ฟินช์- เฟล็ทชลีย์ เธอสองคนแล้วกัน”

เล่มที่ 2 หน้าที่ 236 ตอนล็อกฮาร์ตจะจัดการกับงูที่เดรโกเสก

… แทนที่งูจะหายไป มันกลับลอยกระเด็นขึ้นไปในอากาศ และตกลงมาเสียงดังพลั่ก งูโกรธจัด ขู่ฟ่อ และเลื้อยมุ่งตรงไปทางจัสติน ฟินช์- เฟล็ทชลีย์ มันผงกหัวขึ้นมาอีกครั้ง อวดเขี้ยว และเตรียมฉก

เล่มที่ 4 หน้าที่ 336 หลังจากแฮร์รี่เป็นตัวแทนประลองเวทย์คนที่ 4

… เออร์นี่ มักมิลลัน และจัสติน ฟินช์- เฟล็ทชลีย์ ซึ่งปกติจะเข้ากันดีกับแฮร์รี่ก็ไม่พูดกับเขาเลย…

HP: เอเดรียน พุสซีย์ เชสเซอร์สลิธีริน

เล่มที่ 1 หน้าที่ 228 ตอนควิดดิชนัดแรกกับสลิธีริน

“– สลิธีรินได้ลูกควัฟเฟิล — เอเดรียน พุสซีย์ เร่งความเร็วไปที่เสาประตู แต่ถูกลูกบลัดเจอร์ลูกที่สองขวางไว้ –“

เล่มที่ 1 หน้าที่ 229

“สลิธีรินได้ลูก” ลี จอร์ดันกำลังพากย์ “เชสเซอร์ พุสซีย์ ก้มตัวหลบบลัดเจอร์สองลูก…”

เสียงพึมพำดังไปทั่วในหมู่ผู้ชม ขณะที่ เอเดรียน พุสซีย์ ทิ้งลูกควัฟเฟิล…

เล่มที่ 2 หน้าที่ 206 ตอนกริฟฟินดอร์แข่งกับสลิธีริน (นัดที่แฮร์รี่โดนบลัดเจอร์แขนหัก)

… แฮร์รี่มองเห็นจอร์จหวดบลัดเจอร์เต็มแรงไปทาง เอเดรียน พุสซี่ แต่บลัดเจอร์กลับเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศ…

เล่มที่ 2 หน้าที่ 209 ตอนแฮร์รี่บินหนีบลัดเจอร์

… เขาเริ่มเหาะเหมือนอยู่ในรถไฟเหาะในสวนสนุกที่หกคะเมนตีลังกาท่าผาดโผนชวนหวาดเสียวไปรอบ ๆ ขอบสนามกีฬา พลางหรี่สายตามองผ่านสายฝนไปที่เสาประตูของกริฟฟินดอร์ที่ เอเดรียน พุสซี่ กำลังพยายามบินผ่านวู้ด..

HP: ศ. ฟลิตวิก

เล่มที่ 6 หน้าที่ 643 คำพูดของมักกอนนากัลหลังจากดัมเบิลดอร์ตาย และสเนปหลบหนีไปได้

“ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของฉันเอง” จู่ ๆ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็พูดขึ้น ดูเหมือนเธอจะสับสน เธอบิดผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มในมือ “ความผิดของฉันเอง ฉันส่ง ฟีเลียส ไปตามสเนปมาเมื่อคืน…”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 553 ตอนฮอกวอตส์เตรียมตัวเข้าสู่สงคราม

“พาพวกเรเวนคลอไปพบกันในห้องโถงใหญ่นะ ฟิเลียส ! ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด และผงกศีรษะเรียกแฮร์รี่กับลูน่าให้ตามเธอไป

HP: ‘ เพอร์กินส์ ‘ กับ ‘ เพอร์คินส์ ‘

เล่มที่ 2 หน้าที่ 47 ตอนรอน เฟร็ด จอร์จ และแฮร์รี่คุยกันในรถฟอร์ดตอนบินไปบ้านโพรงกระต่าย

“…พ่อแทบคลั่งแน่ะ ก็ที่กองน่ะมีแต่พ่อกับ หมอผีแก่ ๆ อีกคนชื่อ เพอร์กินส์ เท่านั้น…”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 101 ตอนพวกวีสลีย์ แฮร์รี่ กับเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในเต็นท์ตอนไปดูควิดดิชเวิลด์คัพ

“เราก็อยู่กันไม่นานนะ” นายวีสลีย์ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อที่ศีรษะล้านและชะโงกดูเตียงสองชั้นสี่เตียงที่ตั้งอยู่ในห้องนอน “ฉันขอยึมมาจาก เพอร์คินส์ เพื่อนที่ทำงาน…”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 173 ตอนนายวีสลีย์พาแฮร์รี่ไปรอเวลาฟังพิจารณาคดีอยู่ที่ห้องทำงาน

“เราไม่มีหน้าต่างหรอก” นายวีสลีย์บอกอย่างขอโทษ… “… นั่งสิ แฮร์รี่ ดูเหมือน เพอร์กินส์ ยังไม่เข้ามาเลย”

แฮร์รี่แทรกตัวเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่หลังโต๊ะทำงานของ เพอร์กินส์ ระหว่างที่นายวีสลีย์ค้นดูในมัดกระดาษที่คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์ให้เขามา

เล่มที่ 5 หน้าที่ 174 ตอนแฮร์รี่เจอกับเพอร์กินส์ครั้งแรก

“…เอ้า แฮร์รี่ นี่ เพอร์กินส์ “

พ่อมดแก่ หลังโก่งท่าทางขี้อายและมีผมสีขาวเป็นปุยเพิ่งเดินเข้ามาให้ห้อง หายใจหอบแฮก ๆ มาด้วย

HP: คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์

เล่มที่ 5 หน้าที่ 71 ตอนพวกภาคีมารับแฮร์รี่ไปที่กริมโมลด์เพลซ และแม้ด-อายแนะนำคณะเดินทาง ซึ่งเป็นตอนที่คิงสลีย์ ปรากฎตัวครั้งแรก

“และนี่คือ คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์” เขาชี้ที่พ่อมดร่างสูงผิวดำผู้กำลังโค้งคำนับ…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 29 ตอนรูฟัส สคริมเจอร์พบกับนายกฯ มักเกิ้ล

“ผมไม่ต้องการให้ คิงส์ลีย์ ชักเคิลโบลต์ออกนะ ถ ้ าคุณกำลังจะเสนอแนะแบบนั้น ! ” นายกรัฐมนตรีพูดอย่างฉุนเฉียว…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 39 ตอนแฮร์รี่คุยกับพวกเดอร์สลีย์ เกี่ยวกับการลี้ภัย เพราะแฮร์รี่กำลังจะอายุครบ 17 ปี

เวอร์นอน เดอร์สลีย์ห่อไหล่ด้วยความโกรธ แฮร์รี่เดาว่าลุงคงจะพยายามขับไล่ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อมดผู้ใหญ่สองคนที่มาเยี่ยมโดยไม่บอกล่วงหน้า… การปรากฎตัวของ คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์และอาเธอร์ วีสลีย์ ที่บันไดหน้าบ้าน ทำให้พวกเดอร์สลีย์ตกใจสุดขีดและไม่พอใจเลย…

” คิงสลีย์ กับคุณวีสลีย์ก็อธิบายเรื่องทั้งหมดแล้วด้วย” แฮร์รี่พูดต่อไปอย่างไม่เห็นใจ…

HP: เฟอร์นิเจอร์ในห้องพยาบาล

เล่มที่ 4 หน้าที่ 802 ตอนฟัดจ์นำรางวัลชนะประลองเวทย์มาให้แฮร์รี่ในห้องพยาบาล

“รางวัลของเธอ” เขาพูดห้วน ๆ พลางดึงทองถุงใหญ่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อและทิ้งมันลงบน โต๊ะข้างเตียง ของแฮร์รี่ “หนึ่งพันเกลเลียน ควรจะมีพิธีมอบรางวัล แต่ในสถานการณ์แบบนี้…”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 806 ตอนนางวีสลีย์ให้แฮร์รี่กินน้ำยานิทรา หลังจากที่ดัมเบิลดอร์มอบหมายหน้าที่ให้แต่ละคนไปทำ

“เธอต้องด ื่มยาที่เหลือให้หมดจ้ะ แฮร์รี่ ” นางวีสลีย์พูดขึ้นในที่สุด มือของเธอกระทบถุงทองบนหลัง ตู้ข้างเตียง ขณะที่เธอเอื้อมมือไปหยิบขวดยากับถ้วย

เล่มที่ 4 หน้าที่ ตอนแฮร์รี่กินยา และกำลังจะพักผ่อน

นางวีสลีย์วางยาลงบน ตู้ข้างเตียง ก้มตัวลงและกางแขนออกกอดแฮร์รี่…

HP: เพนซิฟ

เล่มที่ 4 หน้าที่ 660 ตอนแฮร์รี่เห็นเพนซิฟครั้งแรก

อ่างหิน ก้นตื้นใบหนึ่งวางอยู่ในตู้ มันมีภาพประหลาดแกะสลักไว้บนขอบโดยรอบ…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 676 ตอนดัมเบิลดอร์สาธิตการใช้เพนซิฟให้แฮร์รี่ดู

“ตอนนี้” ดัมเบิลดอร์พูดพลางชี้ไปที่ อ่างหิน “ฉันเลยใช้เพนซิฟ แค่ถ่ายความคิดที่เกินล้นออกจากสมองแล้วเทใส่ อ่าง ทีนี้อยากจะสำรวจดูตอนไหนก็ทำได้ตามใจ เอามามองหารูปแบบหรือความเชื่อมโยงเกี่ยวพันกันก็ทำได้ง่าย เธอเข้าใจไหม เมื่อมันอยู่ในรูปแบบนี้แล้ว”

“อาจารย์หมายความว่า… ของนี้คือความคิดของอาจารย์หรือครับ” แฮร์รี่ถามพลางจ้องมองสสารสีขาวเป็นระลอกใน อ่าง

“ถูกต้อง” ดัมเบิลดอร์บอก “ฉันจะทำให้ดู”

ดัมเบิลดอร์ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากด้านในเสื้อคลุมและจ่อตรงส่วนปลายเข้ากับเรือนผมสีเงินตรงขมับ เมื่อเขาถอนไม้กายสิทธิ์ออก เส้นผมเหมือนจะติดออกมาด้วย — แต่เมื่อแฮร์รี่จ้องมองก็เห็นว่าที่แท้คือ เส้นใยบาง ๆ ที่มีลักษณะเหมือนสสารมีขาวเจิดจ้าเป็นประกายในเพนซิฟนั่นเอง ดัมเบิลดอร์ใส่ความคิดใหม่นี้ลงไปใน อ่าง และแฮร์รี่ก็ต้องตื่นตะลึงที่เห็นใบหน้าของเขาเองลอยวนอยู่บนพื้นผิวสสารใน ชาม

ดัมเบิลดอร์วางมือเรียวยาวลงบนขอบ อ่าง และเขย่าด้วยท่าทางราวกับนักร่อนทองที่กำลังร่อนตะแกรงหาทอง…

“ความเกี่ยวโยงที่ฉันน่าจะปะติดปะต่อได้เองโดยไม่ต้องอาศัยอะไรช่วย” ดัมเบิลดอร์ถอนใจ ” แต่ช่างเถอะ ” เขามองลอดแว่นตารูปพระจันทร์เสี้ยวมายังแฮร์รี่ที่จ้องเป๋งไปย ังใบหน้าของสเนปที่ยังคงลอยวนอยู่ใน ชาม ..

HP: ‘ อัลเบเนีย ‘ กับ ‘ แอลเบเนีย ‘

เล่มที่ 2 หน้าที่ 393 ตอนแฮร์รี่เล่าเรื่องที่เกิดในห้องแห่งความลับให้ดัมเบิลดอร์ฟังให้ห้องทำงานของมักกอนนากัล

“ที่ฉันสนใจมากที่สุด” ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างอ่อนโยน “คือลอร์ดโวลเดอมอร์สามารถร่ายมนตร์ควบคุมจินนี่ได้อย่างไร ในเมื่อสายของฉันส่งข่าวบอกว่าในขณะนี้เขาหลบซ่อนอยู่ในป่าที่ อัลเบเนีย “

เล่มที่ 4 หน้าที่ 381 ตอนแฮร์รี่คุยกับซิเรียสผ่านเตาผิงของนั่งเล่นรวม

“เบอร์ธา จอร์กิ้นส์ใช่ไหมครับ” แฮร์รี่พูด

“ใช่… เธอหายไปใน แอลเบเนีย และนั่นก็เป็นบริเวณที่มีคนเห็นโวลเดอมอร์ครั้งหลังสุด… แล้วเบอร์ธาก็คงรู้ว่าจะมีการจัดประลองเวทไตรภาคีใช่ไหม”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 567 ตอนแฮร์รี่คุยกับสุภาพสตรีสีเทา (เฮเลนา เรเวนคลอ) เกี่ยวกับรัดเกล้าที่สาบสูญ

“ป่าใน แอลเบเนีย เป็นที่เปล่าเปลี่ยวที่ฉันคิดว่าไกลจากเงื้อมมือของแม่”

” แอลเบเนีย ” แฮร์รี่ทวนคำ ความเข้าใจผ ุดขึ้นมาจากความสับสนราวกับปาฏิหาริย์…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 568

แล้วต่อมาภายหลัง ป่าเปลี่ยวใน แอลเบเนีย ก็ดูจะเป ็นที่หลบภัยชั้นเยี่ยมไม่ใช่หรือ…

HP: ประตูใหญ่ของฮอกวอตส์

เล่มที่ 3 หน้าที่ 111 ตอนพวกแฮร์รี่นั่งรถม้าเข้าโรงเรียน

ขณะที่รถม้าโขยกเขยกมุ่งหน้าไปยังประตูรั้วเหล็กดัดลวดลายวิจิตรที่มีเสาหินคู่หนึ่งขนาบอยู่และบน ยอดเสามีรูปหมีติดปีก ประดับอยู่นั้น…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 200 ตอนแฮร์รี่นั่งรถม้าเข้าโรงเรียน

รถม้าส่งเสียงดังขณะเคลื่อนที่ผ่ายประตูทางเข้าที่ขนาบข้างด้วย รูปปั้นหมูป่ามีปีก …

เล่มที่ 5 หน้าที่ 253 ตอนแฮร์รี่นั่งรถม้าเข้าโรงเรียน

รถม้าส่งเสียงกราว ๆ แกว่งโยกไปมา เคลื่อนที่เป็นขบวนไปตามถนน เมื่อผ่าน เสาหินสูงที่บนยอดเป็นรูปหมูป่าติดปีก ตรงสองข้างของประตูทางเข้าเขตโรงเรียน

เล่มที่ 5 หน้าที่ 411 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ ไปฮอกส์มี้ด

พวกเขาเดินไประหว่าง เสาหินต้นสูงที่ยอดเป็นรูปหมูป่าติดปีก และเลี้ยวซ้ายไปสู่ถนนที่ตรงไปหมู่บ้าน…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 172 ตอนท็องส์พาแฮร์รี่มาส่งที่ประตูใหญ่ของโรงเรียน

เนื่องจากเคยแต่นั่งรถ แฮร์รี่จึงไม่เคยรู้อย่างแท้จริงมาก่อนว่าฮอกวอตส์อยู่ห่างจากสถานีฮอกส์มี้ดแค่ไหน เขารู้สึกโล่งใจมากเมื่อในที่สุดก็เห็นเสาหินสูงสองข้างประตูรั้ว บน ยอดเสาตั้งรูปหมูป่าติดปีก …

HP: โรวีน่า เรเวนคลอ กับ รูปปั้น/รูปสลัก

เล่มที่ 2 หน้าที่ 184 ตอน ศ.บินส์เล่าเรื่องประวัติฮอกวอตส์และห้องแห่งความลับ

“เอ้า พวกเธอคงรู้ ใช่ไหมว่า ฮอกวอตส์ก่อตั้งขึ้นมากว่าพันปีแล้ว — ไม่ปรากฎวันเดือนปีแน่ชัด — โดยพ่อมดและแม่มดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนั้นสี่คน บ้านทั้งสี่ของโรงเรียนก็ได้ชื่อตามพวกเขา คือก็อดดริก กริฟฟินดอร์ เฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟ โรวีน่า เรเวนคลอ และซัลลาซาร์ สลิธีริน…”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 371 ตอนพวกแฮร์รี่ไปบ้านของลูน่า

เขาผละออกมาจากหน้าต่าง สายตาปะทะกับวัตถุประหลาดอีกอย่างเข้าพอดี มันตั้งอยู่บนชั้นวางของที่โค้งและแน่นขนัด เป็น รูปสลักหิน ครึ่งตัวของแม่มดคนหนึ่ง…

“อ้อ พวกเธอเห็นงานประดิษฐ์ชิ้นโปรดของฉันแล้วสิ” เขาพูด พลางเสือกถาดใส่มือของเฮอร์ไมโอนี่ แล้วเดินไปสมทบกับแฮร์รี่ที่ข้าง รูปสลัก “ถอดแบบเหมือนเปี๊ยบมาจากศีรษะของ โรเวนนา เรเวนคลอ ผู้งดงาม…”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 386 ตอนเกิดเหตุเขาอีรัมเพนท์ระเบิด ก่อนที่พวกแฮร์รี่จะหนีจากบ้านเลิฟกู๊ด

… รูปปั้น ครึ่งตัวของ โรเวนนา เรเวนคลอ นอนอยู่ข้างตัวเขา…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 540 ตอนแฮร์รี่เข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมของบ้านเรเวนคลอ

แฮร์รี่จำได้ทันทีว่า เป็น โรเวนนา เรเวนคลอ เหมือน รูปสลัก ครึ่งตัวที่เขาเห็นที่บ้านลูน่า รูปสลักยืนอยู่ข้างประตูที่เขาเดาว่านำไปสู่หอนอนข้างบน… มีตัวหนังสือเล็กจิ้วสลักไว้บนนั้น แฮร์รี่ก้าวออกจากผ้าคลุม ปีนขึ้นไปบนฐาน รูปสลัก เพื่อจะอ่าน

แฮร์รี่หมุนตัวกลับ เขาไถลลื่นจากฐาน รูปสลัก ลงไปบนพื้น…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 570 ตอนแฮร์รี่เริ่มค้นหารัดเกล้า หลังจากพบกับเฮเลนา

ใบหน้าหินที่อัปลักษณ์ของมันทำให้แฮร์รี่คิดถึง รูปสลักโรเวนนา เรเวนคลอ ที่บ้านเซโนฟิเลียสขึ้นมาทันที รูปสลัก นั้นสวมเครื่องประดับศีรษะพิลึกพิลั่น — จากนั้นเขาก็คิดถึ ง รูปสลัก ที่หอคอยเรเวนคลอ ซึ่งมีรัดเกล้าคาดอยู่บนลอนผมสีขาว…

HP: รูปปั้นพ่อมด ในห้องต้องประสงค์

เล่มที่ 6 หน้าที่ 550 ตอนแฮร์รี่เข้าซ่อนหนังสือปรุงยาของเจ้าชายฯ ในห้องต้องประสงค์

แฮร์รี่คว้า รูปปั้น ครึ่งตัวของพ่อมดแก่น่าเกลียดที่กะเทาะเป็นรอย จากบนลังไม้ใกล้ ๆ ตัว เขาวางมันบนหลังตู้ซึ่งตอนนี้มีหนังสือซ่อนอยู่ เอาผมปลอมเก่า ๆ ฝุ่นจับ และมงกุฎหมอง ๆ ครอบทับลงไปบนหัว รูปปั้น เพื่อให้ดูเด่นยิ่งขึ้น…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 570 ตอนแฮร์รี่กำลังจะค้นพบที่ซ่อนของรัดเกล้า

และเมื่อไปถึงสุดทางเดิน เขาก็นึกถึงรูปสลักหินอันที่สามขึ้นมาได้ รูปสลัก พ่อมดแก่หน้าตาน่าเกลียด…

HP: โรเจอร์ ดาวีส์

เล่มที่ 3 หน้าที่ 312 ตอนควิดดิชนัดกับเรเวนคลอ และ โช แชง ปรากฏตัวครั้งแรก

“วู้ด เดวี่ส์ จับมือกัน” มาดามฮูชพูดอย่างรวบรัด วู้ดเขย่ามือกับกัปตันทีมเรเวนคลอ

เล่มที่ 4 หน้าที่ 471 ตอนงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสต์มาส

เขาย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อหลบอยู่ด้านหลังแฮร์รี่ เพราะเฟลอร์ เดอลากูร์ก ำลังเดินผ่านมา เธอโดดเด่นในชุดผ้าซาตินสีเงินและควงคู่มากับ โรเจอร์ ดาวีส์ กัปตันทีมควิดดิชของบ้านเรเวนคลอ…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 477 ตอนในงานเลี้ยงเต้นรำ

โรเจอร์ ดาวีส์ จ้องมองดูเธอพูดด้วยสีหน้างงงันและยกส้อมขึ้นใส่ไม่ตรงปากอยู่ตลอดเวลา แฮร์รี่รู้สึกว่า ดาวีส์ หมกมุ่นอยู่กับการจ้องมองโฉมของเฟลอร์จนไม่รับรู้คำพูดของเธอเลยแม้แต่คำเดียว

เล่มที่ 4 หน้าที่ 487 ตอนแฮร์รี่กับรอนออกมาเดินเล่นระหว่างงานเลี้ยงเต้นรำ ก่อนเจอแฮกริดกับมาดามมักซีม

…แฮร์รี่หันไปมองรอบ ๆ บริเวณด้านหลัง และเห็นเฟลอร์ เดอลากูร์กับ โรเจอร์ ดาวีส์ ยืนซ่อนตัวครึ่ง ๆ อยู่ในพุ่มกุหลาบใกล้ ๆ ทางเดิน…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 824 ตอนลีขานชื่อนักกีฬาของทีมเรเวนคลอ

“…แบรดลีย์… ดาวีส์ …แชง” เขาพูด และแฮร์รี่รู้สึกว่ากระเพาะเปิดการแสดงอีกแล้ว…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 825 ตอนแฮร์รี่เห็นโช เดิมลงสนามพร้อมโรเจอร์

…แม้แต่เห็นเธอคุยประจ๋อประแจ๋มีชีวิตชีวากับ โรเจอร์ ดาวีส์ ขณะที่เตรียมขึ้นไม้กวาด…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 624 ตอนแฮร์รี่ดูความทรงจำของสเนป (ย้อนไปตอนงานเลี้ยงเต้นรำในเล่ม 4)

“งั้นหรือ” ดัมเบิลดอร์พูดเสียงเบา ขณะที่เฟลอร์ เดอลากูร์กับ โรเจอร์ ดาวีส์ เดินหัวร่อต่อกระซิกกันเข้ามาจากสนาม..

HP: แมคแนร์

เล่มที่ 3 หน้าที่ 394 ตอนที่พวกแฮร์รี่เจอสแคบเบอร์ในกระท่อมแฮกริด และกำลังกลับออกมา

แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปพร้อมกัน ชายกลุ่มหนึ่งกำลังเดินลงบันไดปราสาทที่เห็นอยู่ไกล ๆ อัลบัส ดัมเบิลดอร์เดินนำหน้า เคราสีเงินของเขาสะท้อนประกายแสงอาทิตย์ยามอัสดง ถัดจากเขาเป็นคอร์นีเลียส ฟัดจ์ ข้างหลังเป็นกรรมการผู้ปวกเปียกแก่ชราและ แมคแนร์ มือเพชฌฆาต

เล่มที่ 3 หน้าที่ 475 ตอนแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ย้อนเวลา และกำลังจะช่วยบัคบีค

แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับเอาศอกกระทุ้งเขา แล้วชี้ไปที่ปราสาท แฮร์รี่ยื่นศีรษะออกไปอีกสองสามนิ้วเพื่อจะได้มองเห็นประตูด้านหน้าปราสาสาทจากระยะไกลได้ชัด ๆ ดัมเบิลดอร์ ฟัดจ์ กรรมการสูงอายุ และ แมคแนร์ มือประหารกำลังเดินลงบันไดมา

เล่มที่ 3 หน้าที่ 476

“ไอ้ตัวนั้นอยู่ที่ไหน” เสียงเย็นชาของ แมคแนร์ ดังขึ้น

“ข้าง – ข้างนอกขอรับ” แฮกริดตอบอุบอิบอยู่ในลำคอ

แฮร์รี่หดศีรษะกลับมาเพื่อให้พ้นจากสายตาเมื่อใบหน้าของ แมคแนร์ ปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง…

“เรา — เอ้อ — ต้องอ่านคำสั่งประหารอย่างเป็นทางการให้ฟังก่อนนะ แฮกริด ผมจะอ่านเร็ว ๆ แล้วเดี๋ยวคุณกับ แมคแนร์ ก็เซ็นชื่อตรงนี้ แมคแนร์ คุณก็ต้องฟังด้วย มันเป็นระเบียบ — “

ใบหน้าของ แมคแนร์ หายไปจากหน้าต่าง ต้องลงมือนาทีนี้แล้ว

เล่มที่ 3 หน้าที่ 477 คำสั่งประหารบัคบีค

“… คำตัดสินให้ประหารชีวิตโดยการตัดหัว ซึ่งจะดำเนินการโดย วอลเด็น แมคแนร์ เพชฌฆาตที่แต่งตั้งโดยคณะกรรมการฯ…”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 736 ตอนจอมมารคืนชีพ และตรวจการปรากฏตัวของผู้เสพความตาย

” แมคแนร์ … เจ้าเป็นเพชฌฆาตทำหน้าที่กำจัดสัตว์ดุร้ายให้กระทรวงเวทมนตร์อยู่ตอนนี้ใช่ไหม หางหนอนบอกข้า ไม่ช้าเจ้าจะมีเหยื่ออื่นที่ดีกว่านั้น แมคแนร์ ลอร์ดโวลเดอมอร์จะจัดหามาให้…”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 526 ตอนแฮกริดเล่าเรื่องการไปพบพวกยักษ์

“คุณรู้ได้ยังไงว่าพวกนั้นเป็นผู้เสพความตาย” รอนถาม

“เพราะว่าฉันจำคนหนึ่งได้น่ะสิ” แฮกริดคำราม “ไอ้ แมคแนร์ จำมันได้ไหม ไอ้หมอที่พวกเขาส่งให้มาฆ่าบัคบีคไงล่ะ…”

“ถ้างั้น แมคแนร์ ก็เกลี้ยกล่อมพวกยักษ์ให้เข้าร่วมกับคนที่คุณก็รู้ว่าใครแล้วละสิคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหมดหวัง

เล่มที่ 7 หน้าที่ 676 ตอนการรบครั้งสุดท้าย ก่อนแฮร์รี่จะสู้ตัวต่อตัวกับจอมมาร

… วอลเดน แม็กแนร์ ถูกแฮกริดโยนข้ามห้องไปปะทะกำแพงหินเข้าเต็มแรง ร่างรูดไถลลงไปกองหมดสติบนพื้น…

HP: แม้ด-อาย มู้ดดี้

เล่มที่ 6 หน้าที่ 180 หลังจากด ัมเบิลดอร์ประกาศในงานเลี้ยงเปิดเทอมว่าสเนปเป็นอาจารย์สอนวิชา ก.ป.ศ.ม.

“พอสิ้นปีเขาอาจกลับไปสอนวิชาปรุงยาอีกก็ได้” รอนบอกอย่างมีเหตุผล “ซลักฮอร์นนั่นอาจไม่ต้องการอยู่สอนนาน ๆ มูดดี้ ยังไม่อยู่เลย”

HP: มิวเรียล

เล่มที่ 6 หน้าที่ 304 ตอนแฮร์รี่กับรอน เจอดีนจูบอยู่กับจินนี่

“ก็แค่เขาไม่เคยจูบกับใครในชีวิต ก็แค่เพราะว่าจูบที่ดีที่สุดที่เขาเคยได้เป็นจุบจาก คุณป้ามิวเรียวของเรา –“

เล่มที่ 6 หน้าที่ 649 ตอนเฟลอร์ประกาศว่าเธอไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอก็จะ แต่งงานกับบิล

” คุณยายน้อยมิวเรียลของเรา ” นางวีสลย์พูดดังขึ้นหลังจากนิ่งอยู่นาน “มีมงกุฎที่สวยงามมาก — ฝีมือก๊อบลินน่ะ — ซึ่งฉันแน่ใจว่าฉันเกลี้ยกล่อม คุณยาย ให้เธอยืมในวันแต่งงานได้ คุณยาย รักบิลมากเลยนะ เธอรู้ไหมและมันต้องสวยน่ารักกับผมของเธอด้วย”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 53 ตอนแม้ด-อายเล่าแผนการหลบหนีออกจากบ้านเลขที่ 4 ซ.พรีเว็ต ให้แฮร์รี่ฟัง

“…แล้วทุกหลังก็เกี่ยวข้องกับภาคี เช่น บ้านฉัน บ้านคิงสลีย์ บ้าน ยายมิวเรียลของมอลลี่ เธอพอเจ้าใจไหมล่ะ”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 78 ตอนแฮร์รี่รอทุกคนที่เหลือและยังมาไม่ถึงบ้านโพรงกระต่าย

… แฮร์รี่ชำเลืองมองจินนี่ และพยักหน้าให้เธอตามเขาออกไปข้างนอก เมื่อทั้งสองเดินผ่านครัว เธอพูดเบา ๆ ว่า “รอนกับ ท็องส์ควรจะกลับมาได้แล้ว พวกเขาไม่ต้องเดินทางไกลเลย บ้าน คุณยายมิวเรียล อยู่ใกล้ที่นี่นิดเดียว”

เล่มที่ 7 หน้าที่ ตอนท็องส์เล่าเรื่องการหลบหนีผู้เสพความตายพร้อมกับรอน

“… จากนั้นเราก็ไปที่บ้าน คุณยายมิวเรียลของรอน แล้วก็ขึ้นกุญแจเดินทางไม่ทัน แล้วคุณยายแกก็จู้จี้กับเราน่าดู…”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 137 ตอนมิวเรียลปรากฏตัวครั้งแรก และเจอแฮร์รี่ (ตอนปลอมตัว) ในงาน แต่งงาน

“อ๋อ ใช่แล้ว คุณยายมิวเรียล ครับ นี่ลูกพี่ลูกน้องของเรา ชื่อบาร์นี”

“เหมือนฝันร้ายเลย ! ยายมิวเรียล นี่” รอนพูด ใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก…

HP: ‘ น็อตต์ ‘ กับ ‘ น็อต ‘

เล่มที่ 1 หน้าที่ 148 ตอนการคัดสรรนักเรียนปีหนึ่ง (เด็กรุ่นเดียวกับแฮร์รี่)

ตอนนี้มีคนเหลืออยู่ไม่มากแล้ว

“มูน”… ” น็อต “… “พาร์กินสัน”… แล้วก็คู่แฝดสองสาว “พาติลและพาติล”… แล้วก็ “เพิร์กส์, แซลลี่ – แอน” และในที่สุด —

“พอตเตอร์, แฮร์รี่”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 736 ตอนจอมมารคืนชีพ และตรวจการปรากฏตัวของผู้เสพความตาย

“เจ้าก็ด้วยเหมือนกัน น็อตต์ ” โวลเดอมอร์พูดค่อย ๆ ขณะที่เดินผ่านร่างงองุ้มที่ซ่อนอยู่ภายใต้เงาของนายกอยล์

เล่มที่ 4 หน้าที่ 798 ตอนแฮร์รี่เปิดเผยชื่อผู้เสพความตายให้ฟัดจ์ฟัง

“เอเวอรี่ — น็อตต์ — แครบ — กอยล์ –“

เล่มที่ 5 หน้าที่ 705 ตอนแฮร์รี่เจอพวกเดรโก หลังจากที่ให้สัมภาษณ์ลง “เดอะ ควิบเบลอร์” เกี่ยวกับการกล ับมาของจอมมารและเปิดเผยชื่อผู้เสพความตาย

ถ้ามีอะไรอื่นที่แฮร์รี่ต้องการเพื่อทำให้ความสุขของเขาสมบูรณ์แล้วละก็ มันคือปฏิกิริยาที่เขาได้รับจากมัลฟอย แครบ และกอยล์ เขาเห็นพวกนั้นสุมหัวกันในห้องสมุดตอนบ่ายจัด ๆ อยู่กับเด็กผู้ชายผอม ๆ หน้าตาอมโรคที่เฮอร์ไมโอนี่กระซิบบอกว่าชื่อ ทีโอดอร์ น็อตต์ …

เล่มที่ 6 หน้าที่ 463 ความทรงจำของดัมเบิลดอร์ ตอนที่โวลเดอมอร์มาขอเป็นอาจารย์สอนที่ฮอกวอตส์

“– ทั้ง น็อตต์ โรซิเออร์ มัลซิเบอร์ และ โดโลฮอฟ — เพื่อนที่อุทิศตัวจริง ๆ …”

HP: แมลงปีกแข็งริต้า สกีตเตอร์

เล่มที่ 4 หน้าที่ 572 ตอนเสร็จสิ้นภารกิจที่สอง

“เธอมีแมลงปีกแข็งเกาะอยู่บนผมล่ะ เฮิร์ม-โอน-นินนี่” ครัมพูดขึ้น

แฮร์รี่รู้สึกว่าครัมกำลังเรียกร้องให้เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปสนใจเขาตามเดิม… แต่ เฮอร์ไมโอนี่ปัดแมลงออกไป อย่างร้อนใจ…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 822 ตอนเฮอร์ไมโอนี่จับตัวริต้าได้ และบอกกับแฮร์รี่ว่าเธอรู้ได้อย่าไร

“ใช่เลย” เฮอร์ไมโอนี่พูด “แล้ว วิกเตอร์ก็จับแมลงที่มาเกาะที่ผมของฉันได้ ตอนที่เราคุยกันเสร็จพอดีที่ริมทะเลสาบ…”

HP: แผนที่ตัวกวน

เล่มที่ 3 หน้าที่ 234 ตอนจอร์จสาธิตการใช้แผนที่ตัวกวนให้แฮร์รี่ดู

ข้าพเจ้าทั้งหลาย

นายจันทร์เจ้า หางหนอน เท้าปุย และเขาแหลม

ผู้ให้ความช่วยเหลือ

แก่บรรดาตัวกวนแสนกลร้อยเล่ห์

มีความยินดีขอเสนอ

แผนที่ตัวกวน

มันเป็นแผนที่แสดง รายละ เอียดทั้งหมดของปราสาทฮอกวอตส์และบริเวณโรงเรียน แต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือจุดหมึกเล็กจิ๋วที่เคลื่อนที่ไปทั่วแผ่น แต่ละจุดมีแถบป้ายพร้อมกับชื่อที่เขียนด้วยตัวกระจิริดกำกับไว้…

เล่มที่ 6 หน้าที่ ตอนแฮร์รี่ใช้แผนที่ตัวกวนคอยตรวจความเคลื่อนไหวของเดรโก

ทันใดนั้น แผนที่ตัวกวนปรากฏขึ้นบนแผ่นกระดาษ นี่คือแผนผังลง รายละเอียดของชั้นต่าง ๆ ในปราสาท และมีป้ายเป็นจุดดำเคลื่อนที่ไปทั่วบอกว่าใครเป็นใครในปราสาท

HP: การใช้งานแผนที่ตัวกวน

เล่มที่ 3 หน้าที่ 234 ตอนจอร์จสาธิตการใช้แผนที่ตัวกวนให้แฮร์รี่ดู

เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแตะที่กระดาษแผ่นนั้นเบา ๆ แล้วพูดว่า “ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่าข้านั้นหาความดี ไม่ได้ “

เล่มที่ 5 หน้าที่ 474-475 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ออกไปค้นหาห้องต้องประสงค์ตามที่ด๊อบบี้บอก

“เดี๋ยวก่อน” แฮร์รี่เตือน คลี่แผ่นกระดาษออกที่บันไดขั้นบนสุด เคาะเบา ๆ ด้วยไม้กายสิทธิ์ และพึมพำว่า “ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่าข้านั้นหาความดี มิได้ “

เล่มที่ 6 หน้าที่ ตอนแฮร์รี่ใช้แผนที่ตัวกวนคอยตรวจความเคลื่อนไหวของเดรโก

เขาพบมันแล้ว กระดาษที่ดูเหมือนว่างเปล่าพับเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส เขาคลี่ออกแผ่ให้เรียบ และเคาะด้วยปลายไม้กายสิทธิ์

“ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่าข้านั้นหาความดี ไม่ได้ … หรือไม่ก็มัลฟอยนั่นแหละ”

HP: ‘ อัมบริดจ์ ‘ กับ ‘ อัมบริจด์ ‘

เล่มที่ 5 หน้าที่ 179 ตอนฟัดจ์ประกาศรายชื่อคณะกรรมการพิจารณาคดีของแฮร์รี่

“ผู้ไต่สวนมีดังนี้ คอร์นีเลียส ออสวอลด์ ฟัดจ์ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ อะมีเลีย ซูซาน โบนส์ หัวหน้ากองบังคับควบคุมกฎหมายเวทมนตร์ โดโลเรส เจน อัมบริดจ์ ปลัดกระทรวงอาวุโสขึ้นตรงต่อรัฐมนตรี…”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 291 ตอนแฮร์รี่รู้ข่าวเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับความเป็นไปของฮอกวอตส์จากฟินีแอส

… จินนี่นั้นถูกสั่งห้ามออกไปฮอกส์มี้ดมาระยะหนึ่งแล้ว สเนปรื้อฟื้นกฤษฎีกาเก่าของ อัมบริจด์ มาใช้…

HP: ‘ เหล้าน้ำผึ้ง ‘ กับ ‘ ไวน์ ‘

เล่มที่ 6 หน้าที่ 416 ตอนแฮร์รี่พารอนไปหาซลักฮอร์นเพื่อให้ช่วยแก้พิษยาเสน่ห์ของโรมิลด้าเวน และโดนยาพิษ

แต่รอนเท เหล้าน้ำผึ้ง เข้าปากและกลืนลงคอไปแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังคำอวยพร

เล่มที่ 6 หน้าที่ 422 ตอนรอนถูกพาส่งห้องพยาบาล และแฮกริดมาเยี่ยมรอน

“ฉันว่าเขาต้องมีความคิดเป็นร้อยแหละ สมองแบบเขาน่ะ” แฮกริดตอบอย่างจงรักภักดี “แต่เขาไม่รู้ร้อก ว่าใครส่งสร้อยนั่นมา หรือใครใส่ยาพิษไว้ใน ไวน์ นั่น…”

HP: ‘ เอ้กน็อก ‘ กับ ‘ เอ็กน็อก ‘

เล่มที่ 2 หน้าที่ 258 ตอนงานเลี้ยงคริสต์มาส

ห้องโถงใหญ่มองดูงดงามหรูหรายิ่งนัก… แฮกริดดื่ม เอ้กน็อก ซึ่งเป็นนมผสมเหล้ารัม ไข่ น้ำตาล และเครื่องเทศ หลายแก้ว เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามจำนวนแก้ว เอ้กน็อก ที่เขาดื่มเข้าไป…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 351 ตอนงานเลี้ยงคริสต์มาสที่บ้านโพรงกระต่าย

“เราดื่มอะไรก่อนนอนกันหน่อยดีไหม” นายวีสลีย์ถามเสียงดัง พลางกระโดดลุกขึ้น “ใครเอา เอ็กน็อก บ้าง”

HP: นายกฯมักเกิ้ล กับ ฟัดจ์

เล่มที่ 6 หน้าที่ 18 ตอนฟัดจ์แสดงเวทมนตร์ให้นายกฯมักเกิ้ลดู

แล้วเขาก็เปลี่ยน ถ้วยชา ของท่านนายกฯ ให้กลายเป็นหนูเจอร์บิล

“แต่” ท่านนายกฯ พูดด้วยความประหลาดใจ มอง ถ้วยกาแฟ ของเขาแทะมุมกระดาษคำปราศัยครั้งหน้า…

HP: ห้องพยาบาล

เล่มที่ 5 หน้าที่ 1023 ตอนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เข้าห้องพยาบาลหลังจากกลับจากกระทรวง

“เอ่อ — ไปกระท่อมแฮกริดน่ะ” แฮร์รี่ตอบ “นายรู้นี่ เขาเพิ่งกลับมาและฉันสัญญาว่าจะลงไปหาเขา และเล่าให้เขาฟังว่าเธอสองคนเป็นยังไงบ้าง”

“อ้อ งั้นก็ไปเถอะ” รอนบอกอย่างไม่ค่อยพอใจนัก มองออกไปนอกหน้าต่าง หอนอน ไปที่ท้องฟ้าสีน้ำเงินสดไกลออกไป…

“บอกสวัสดีเขาแทนเราด้วยนะ ! ” เฮอร์ไมโอนี่ร้องบอกเมื่อแฮร์รี่ออกเดินไปใน ห้องพยาบาล …

HP: รอน และ ตัวทาก

เล่มที่ 2 หน้าที่ 150 ตอนรอนกลับมาจากถูกกักบริเวณกับฟิลช์

“ปวดแขนจะตายอยู่แล้ว” เขาคราง ทิ้งตัวนอนบนเตียง “เขาสั่งให้ฉันขัดถ้วยรางวัลควิดดิชสิบสี่ครั้งกว่าเขาจะพอใจ แล้วฉันยังอาเจียนเป็นทากอีกหน เลอะ ถ้วยรางวัล ประกอบคุณความดีดีเด่นที่ฮอกวอตส์ได้มา กว่าจะขัดเมือก ๆ ออกเสียเวลาเป็นชาติเลย แล้วทำงานกับล็อกฮาร์ตเป็นไงบ้าง”

เล่มที่ 2 หน้าที่ 280 ตอนแฮร์รี่เจอสมุดบันทึกริดเดิ้ลครั้งแรกในห้องน้ำของเมอร์เทิล

“นายรู้ได้ยังไง” แฮร์รี่ถามด้วยความประหลาดใจ

“เพราะฟิลช์บังคับให้ฉันขัด โล่ประกาศเกียรติคุณ ของเขาสักห้าสิบครั้งได้ตอนถูกกักบริเวณ” รอนตอบอย่างขุ่นเคืองใจ “มันเป็น โล่ ที่ฉ ันแหวะเอาทากออกมาใส่ไง… “

HP: พรม

เล่มที่ 4 หน้าที่ 113 ตอนบาร์ตี้ เคร้าช์ ปรากฏตัวครั้งแรก ตอนเวิลด์คัพ

“อาลีคิดว่าจะเจาะตลาดพาหนะสำหรับครอบครัวได้” นายเคร้าช์พูด “ผมจำได้ว่าปู่ของผมมี พรม แอ๊กซ์แมนเตอร์ ที่นั่งกันได้สิบสองคน — แต่นั่นก็ก่อนที่จะออกกฎห้ามพรมเป็นพาหนะ “

เล่มที่ 6 หน้าที่ 19 ตอนฟัดจ์พบกับนายกฯ มักเกิ้ลเพื่อเตือนเรื่องการหลบหนีของซิเรียส

แล้วสามปีก่อน ในคืนที่เหมือนคืนนี้แหละ ท่านนายกฯ อยู่คนเดียวในห้องทำงานเมื่อรูปภาพประกาศอีกหนหนึ่งว่าฟัดจ์ใกล้จะมาเยี่ยมแล้ว แล้วฟัดจ์ก็ระเบิดออกมาจากเตาผิง เนื้อตัวเปียกโชก ท่าทางตื่นตกใจมาก ก่อนที่ท่านนายกฯ จะทันได้ถามว่าทำไมฟัดจ์จึงได้ทำน้ำหยดใส่ พรมแอ็กซ์มินสเตอร์ อันเก่าแก่…

HP: นกฮูกของเดรโก มัลฟอย

เล่มที่ 1 หน้าที่ 177 ตอนย่าของเนวิลล์ส่งลูกแก้วเตือนความจำมาให้

แฮร์รี่ไม่ได้จดหมายสักฉบับเดียวหลังจากที่ได้รับโน้ตจากแฮกริด แน่ล่ะ นั่นเป็นสิ่งที่มัลฟอยสังเกตเห็นอย่างรวดเร็ว นกฮูกอินทรีของมัลฟอย มีห่อขนมจากบ้านมาส่งให้เขาเสมอ

เล่มที่ 4 หน้าที่ 225 ตอนไปรษณีย์นกฮูกมาถึง

จู่ ๆ เกิดเสีบงพึ่บพั่บดังขึ้นเหนือศีรษะของพวกเขา และนกฮูกนับร้อยตัวก็บินผ ่ านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดไว้เพื่อนำส่งไปรษณีย์เที่ยวเช้า… อ ีกฟากของห้องโถง นกฮูกเหยี่ยวของเดรโก มัลฟอย ร่อนลงเกาะบนไหล่ มันเอาห่อของที่ดูเหมือนเสบียงขนมหวาน และขนมเค้กจากทางบ้านมาให้อย่างเคย…

HP: ไม้กายสิทธิ์ของเดรโก มัลฟอย

เล่มที่ 7 หน้าที่ 454 ตอนแฮร์รี่เอาไม้ของเดรโก ( แย่งมาได้ ) ให้โอลลิแวนเดอร์ดู

“ไม้ ฮอว์ทอร์น และขนหางยูนิคอร์น ยาวสิบนิ้วพอดิบพอดี ยืดหยุ่นกำลังดี อันนี้เคยเป็นไม้ของเดรโก มัลฟอย”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 479 ตอนก่อนพวกแฮร์รี่จะบุกกริงกอตส์

แฮร์รี่ก้มลงมองไม้กายสิทธิ์ ฮอทอร์น ซึ่งเคยเป็นของเดรโก มัลฟอย เขาประหลาดใจที่พบว่ามันทำงานได้ดีพอ ๆ กับไม้ของเฮอร์ไมโอนี่…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 488 ตอนแฮร์รี่เสกคำสาปสะกดใจใส่บ็อดร็อก ก๊อบลินชราที่กริงกอตส์

แฮร์รี่ยกไม้กายสิทธิ์ ฮอว์ทอร์น ขึ้นใต้ผ้าคลุม ชี้ไปที่ก๊อบลินผู้ชรา แล้วกระซิบเป็นครั้งแรกในชีวิตว่า “อิมเปริโอ!”

HP: การกักขังแม้ด-อาย มู้ดดี้

เล่มที่ 4 หน้าที่ 813 ตอนงานเลี้ยงปิดภาคเรียน

‘ แม้ด-อาย ‘ มู้ดดี้ตัวจริงอยู่ที่โต๊ะเจ้าหน้าที่ด้วย ขาไม้กับตาวิเศษของเขากลับเข้าที่เดิมแล้ว เขาขวัญอ่อนมาก และสะดุ้งสุดตัวทุกครั้งที่มีคนพูดด้วย แฮร์รี่ไม่นึกตำหนิเขาเลย อาการหวาดระแวงว่าจะมีคนมาทำร้ายดูจะรุนแรงมากขึ้นอีกหลังจากที่ถูกขังอยู่ในหีบใส่ของนานถึง สิบเดือน …

เล่มที่ 5 หน้าที่ 70 ตอนกองระวังหน้ามารับแฮร์รี่จากบ้านเดอร์สลีย์ไปกริมโมลด์เพลซ

แฮร์รี่ลดไม้กายสิทธิ์ลงเล็กน้อย แต่ไม่ยอมคลายมือที่กำไม้ไว้แน่นและไม่ยอมขยับเขยื้อนด้วย เขามีเหตุผลดีที่จะสงสัยไว้ก่อน เมื่อไม่นานมานี้เป็นเวลา เก้าเดือน ที่เขาคบค้าสมาคมกับคนที่เขาคิดว่าเป็น แม้ด-อาย มู้ดดี้…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 206 ตอนจดหมายจากฮอกวอตส์ส่งมาถึงพวกแฮร์รี่ที่กริม โมลด์เพลซ

“คนหนึ่งถูกไล่ออก อีกคนตาย อีกคนความจำหายไปหมด และ อีกคนถูกขังไว้ในหีบตั้งเก้าเดือน ” แฮร์รี่ว่า นับนิ้วมือไปด้วย…

HP: การลาออกของลูปิน

เล่มที่ 3 หน้าที่ 510 หลังจากลูปินของลาออกจากตำแหน่งอาจารย์วิชา ก.ป.ศ.ม.

แน่นอนว่าไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวที่เสียใจเมื่อเห็นศาสตราจารย์ลูปินจากไป เด็กทุกคนที่เรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับแฮร์รี่ต่างเศร้าเสียใจเรื่องการลาออกของลูปิน

เล่มที่ 5 หน้าที่ 206 ตอนจดหมายจากฮอกวอตส์ส่งมาถึงพวกแฮร์รี่ที่กริม โมลด์เพลซ

” คนหนึ่งถูกไล่ออก อีกคนตาย อีกคนความจำหายไปหมด และอีกคนถูกขังไว้ในหีบตั้งเก้าเดือน” แฮร์รี่ว่า นับนิ้วมือไปด้วย

HP: หมวกของแฮกริด

เล่มที่ 2 หน้าที่ 244 ตอนแฮร์รี่เจอกับแฮกริด (ก่อนจะเจอร่างที่โดนสาปของจัสตินกับนิก)

“อ้าว สวัสดีฮะ แฮกริด” แฮร์รี่บอก พลางเงยหน้าขึ้นมอง

ใบหน้าของแฮกริดซ่อนอยู่เกือบมิดใน หมวกคลุมหัวทำด้วยขนสัตว์ แบบแบเลอคลาฟว่า… มีไก่โต้งตายแล้วห้อยอยู่ในมือใหญ่ที่สวมถุงมือไว้

เล่มที่ 2 หน้าที่ 252 ตอนแฮร์รี่ไปห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ หลังจากเกิดการทำร้ายจัสตินกับนิก (ยังไม่ข้ามวันจากหน้า 244)

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะพูดอะไรออกมาอีก ประตูห้องทำงานก็เปิดผลัวะออกเสียงดังสนั่น แฮกริดบุกเข้ามา ดวงตาฉายอารมณ์รุนแรง หมวกไหมพรม แปะอยู่บนหัวที่มีผมรุงรัง และร่างไก่โต้งที่ตายแล้วแกว่งไกวอยู่ในมือ

HP: อาการใจลอยของแฮกริด

เล่มที่ 5 หน้าที่ 731 ตอนแฮร์รี่บอกคำเตือน (เรื่องกรอวป์) ของฟีเรนซีให้แฮกริดฟัง

อัมบริดจ์ยังคงไปเฝ้าดูการสอนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษทุกชั่วโมง ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะนำคำเตือนของฟีเรนซีไปให้แฮกริดได้ ในที่สุด แฮร์รี่สามารถทำได้โดยแกล้งทำเป็นว่าเขาทำหนังสือสัตว์มหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่หาย จึงต้องเดินย้อนกลับไปหลังชั่วโมงเรียนวันหนึ่ง…

“มีบางอย่างสำคัญมากกว่าการเก็บงานไว้ได้นะ” แฮกริดบอก แม้ว่ามือจะสั่นน้อย ๆ ขณะที่เขาพูดออกมาแบบนี้และอ่างที่เต็มไปด้วยมูลคนาร์ลตกลงไปกระแทก พื้นห้อง …

แฮร์รี่ไม่มีทางเลือก ต้องทิ้งแฮกริดให้เช็ดขี้คนาร์ลที่เปรอะไปทั่ว พื้นห้อง ไป…

HP: คะแนน ว.พ.ร.ส.

เล่มที่ 5 หน้าที่ 382 – 383 มีการระบุว่าระดับคะแนน ว.พ.ร.ส. มีดังนี้

ระดับคะแนนผ่าน		ระดับคะแนนไม่ผ่าน
‘ ด ‘	ดีเยี่ยม	‘ ย ‘	แย่
‘ ก ‘	เกินความคาดหมาย	‘ ล ‘	เลวมาก
‘ พ ‘	พอรับได้	‘ ท ‘	โทรลล์

เล่มที่ 5 หน้าที่ 797 ตอนแฮร์รี่ส่งน้ำยาชุ่มชื่นที่สเนปส ั ่งให้ปรุง

“อุ๊ย” เขาพูดเสียงนุ่มนวล “แบบนี้ก็ ศูนย์ อีกตัวละนะ พอตเตอร์”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 800 ตอนมักกอนนากัลให้คำปรึกษาเรื่องอาชีพแก่แฮร์รี่

… ฉันเห็นว่าศาสตราจารย์ฟลิตวิกให้คะแนนเธอ ‘ ยอมรับได้ ‘ และ ‘ เกินความคาดหมาย ‘ ในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้…

HP: ล็อกเก็ตสลิธีริน

เล่มที่ 6 หน้าที่ 456 ตอนเฮปซิบาห์ให้ทอม ริดเดิ้ลดูล็อกเกตสลิธ ีริน

“ตราของสลิธีริน” เขาพูดแผ่วเบา ขณะที่แสงส่องต้องบนตัวอักษร ส ที่ประดิษฐ์เป็นรูปงูอย่างวิจิตรบรรจง

เล่มที่ 6 หน้าที่ 636 ตอนแฮร์รี่พบว่าล็อกเกตที่เขาได้มานั้นเป็นของปลอม

เขาพลิกล็อกเกตในมือ มันไม่ใหญ่เท่าล็อกเก็ตที่เขาจำได้เมื่อเห็นในเพนซิฟ ทั้งยังไม่มีลวดลายบนนั้นเลย ไม่มีเครื่องหมายตัว ส วิจิตรบรรจงที่เชื่อว่าเป็นตราของสลิธ ีริน…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 243 ตอนเฮอร์ไมโอนี่ (ในร่างมาฟัลด้า) เห็นล็อกเกตที่ห้อยอยู่ที่คอของอัมบริดจ์

“อะไรนะ” อัมบริดจ์ตวัดเสียงและก้มลงมอง “อ๋อ ใช่ — เป็นของเก่าประจำตระกูลน่ะ” เธอพูด พลางตบล็อกเกตที่นอนอยู่บนอกใหญ่ของตัวเองเบา ๆ “ตัว ‘ S ‘ ย่อมาจากเซลวิน…”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 256 ตอนเฮอร์ไมโอนี่สามารถขโมยล็อกเก็ตจากอัมบริดจ์ได้สำเร็จ และอวดมันให้รอนดู

มันมีขนาดเท่าไข่ไก่ ตัวอักษร ‘ S ‘ ที่หรูหราประดับด้วยหินสีเขียวเม็ดเล็ก ๆ ส่องประกายสลัวอยู่ในแสงพร่าที่กรองผ่านหลังคาเต็นท์ผ้าใบ

เล่มที่ 7 หน้าที่ 345 ตอนแฮร์รี่กับรอนกำลังจะทำลายล็อกเก็ต

“ฉันจะใช้ภาษาพาร์เซลบอกมันให้เปิดออก” แฮร์รี่พูด คำตอบนั้นหลุดออกมาจากปากอย่างง่ายดาย จนแฮร์รี่คิดว่าลึก ๆ แล้วเขารู้มันดีอยู่ตลอดเวลา บางทีเขาอาจนึกขึ้นมาได้เพราะเพิ่งประจันหน้ากับนากินีก็ได้ เขามองดูตัว S รูปงูที่ฝังด้วยหินสีเขียวเป็นประกาย ง่ายมากที่จะนึกภาพว่ามันคืองูตัวเล็ก ๆ ขดอยู่บนก้อนหินเย็น ๆ

HP: หนังสือพิมพ์ของลุงเวอร์นอน

เล่มที่ 4 หน้าที่ 41 ตอนก่อนนางวีสลีย์จะส่งจดหมายชวนแฮร์รี่ไปดูเวิลด์คัพมาให้

กว่าแฮร์รี่จะเข้ามาในห้องครัว สมาชิกทั้งสามของครอบครัวเดอร์สลีย์ก็นั่งโต๊ะแล้ว ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาเข้ามาหรือนั่งลง ใบหน้าสีแดงของลุงเวอร์นอนซ่อนอยู่หลังหนังสือพิมพ์เดลิเมล์ กรอบเช้า และป้าเพ็ตทูเนียกำลังหั่นส้มเปรี้ยวออกเป็นสี่ส่วน ปากของเธออยู่เหนือฟันเหมือนม้า

HP: ห้องนอนของรอน [1]

ห้องนอนของรอนนั้นดูเหมือนจะมีข้อขัดแย้งกันเองในเรื่องชั้นของบ้านที่ห้องตั้งอยู่ ดังนี้

เล่มที่ 2 หน้าที่ 58 ตอนรอนพาแฮร์รี่ไปห้องนอนของเขา (ตอนแฮร์รี่ไปบ้านโพรงกระต่ายครั้งแรก)

พวกเขาย่องออกไปจากครัวแล้วเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ขึ้นบันไดที่มีขั้นสูงต่ำไม่เท่ากันและวกไปเวียนมาเพื่อขึ้นไปข้างบน ที่ ทางเดินหน้าห้องชั้นสาม มีประตูบานหนึ่งเปิดแง้ม ๆ ไว้ แฮร์รี่ทันได้เห็นตาสีน้ำตาลสดใสมองออกมาก่อนที่ประตูจะปิดทันควัน

“จินนี่” รอนบอก “นายไม่รู้หรอกว่าเป็นเรื่องแปลกมากที่จินนี่จะเขินมากขนาดนี้ ปกติแล้วเธอไม่เคยหยุดพูดเลย — “

พวกเขาไต่บันไดขึ้นไปอีกสองชั้น จนถึงประตูที่สีเริ่มลอก และมีป้ายเล็ก ๆ ติดอยู่เขียนว่า ‘ ห้องของรอน ‘

เล่มที่ 4 หน้าที่ 73 ตอนแฮร์รี่ไปบ้านโพรงกระต่ายก่อนไปดูเวิลด์คัพ

ถึงตรงนี้ ประตูที่ชานพักบันไดชั้นสามก็เปิดออก และใบหน้าสวมแว่นตาขอบกระก็ยื่นออกมาด้วยสีหน้ารำคาญใจ

“สวัสดี เพอร์ซี่”

“อ้อ สวัสดี แฮร์รี่” เพอร์ซี่ตอบ

เล่มที่ 4 หน้าที่ 74 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่เข้าไปในห้องของรอน

“เอาเถอะ เอาเถอะ” รอนตอบ และเริ่มเดินขึ้นบันไดต่อไปขณะที่เพอร์ซี่ปิดประตูโครมใหญ่ แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่เดินตามรอนขึ้นบันไดไปอีก สามชั้น …

เล่มที่ 4 หน้าที่ 78 ตอนบิลกับชาลีเล่นเอาโต๊ะมาสู้กัน

โต๊ะของบิลกระแทกโต๊ะของชาลีโครมใหญ่จนขาข้างหนึ่งหลุดกระเด็น มีเสียงแกรกกรากดังเหนือศีรษะ และเมื่อทุกคนเงยหน้าขึ้นมองก็เห็น ศีรษะของเพอร์ซี่ยื่นออกมาจากหน้าต่างบานหนึ่งที่ชั้นสาม

HP: ห้องนอนของรอน [ 2 ]

ห้องนอนของรอนนั้น ยังมีข้อยัดแย้งในเรื่องที่ตั้งอีกจุด — กล่าวคือ มันคือห้องใดกันแน่ ระหว่าง ‘ ห้องที่อยู่ใต้หลังคา ‘ กับ ‘ ห้องที่อยู่ข้างใต้ ห้องใต้หลังคาอีกที ‘ — ซึ่งผมได้พยายามรวบรวมเนื้อหาที่เกี่ยวกับห้องของรอนได้ดังนี้

เล่มที่ 2 หน้าที่ 59 ตอนแฮร์รี่เข้าไปในห้องของรอน

“มันเล็กหน่อยนะ” รอนรีบบอก “ไม่เหมือนห้องของนายที่บ้านพวกมักเกิ้ล แล้ว ฉันอยู่ใต้ผีกูลที่ห้องใต้หลังคาพอดี มันชอบเตะท่อน้ำแล้วร้องครวญคราง…”

เล่มที่ 6 หน้าที่ 344 ตอนปิดเทอมคริสต์มาส ซึ่งแฮร์รี่ไปอยู่ที่บ้านโพรงกระต่าย

“แล้วในเมื่อชาลีไม่กลับ ห้องใต้หลังคาก็เหลือแต่แฮร์รี่กับรอน แล้วถ้าเฟลอร์แบ่งห้องอยู่กับจินนี่ — “

เล่มที่ 7 หน้าที่ 98 – 99 ตอนรอนให้แฮร์รี่ดูผีกูล

“เดสเซนโด” รอนพึมพำ ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เพดานซึ่งค่อนข้างต่ำ ช่องบนเพดานเปิดออก ตรงเหนือหัวพวกเขาพอดี และมีบันไดเลื่อนไหลลงมาที่แทบเท้า เสียงร้องน่ากลัวดังออกมาจากช่องสี่เหลี่ยมจัตุรัสนั้น เป็นเสียงกึ่งดูดกึ่งครวญคราง ตามติดด้วยกล ิ่นเหม็นเหมือนท่อน้ำทิ้งที่ไม่มีฝาปิด

“นั่นผีกูลของนายไม่ใช่เหรอ” แฮร์รี่ถาม อันที่จริงเขาไม่เคยได้พบเห็นสิ่งมีชีวิตนี้ แต่บางครั้งมันก็ทำลายความสงบเงียบขึ้นในยามค่ำคืน

“ใช่แล้ว” รอนตอบ พลางปีนบันไดขึ้นไป “ตามมาสิ จะได้เห็นมัน”

แฮร์รี่ปีนบันไดเตี้ย ๆ ตามรอนขึ้นไปยัง ห้องใต้หลังคาเล็กจิ๋ว ศีรษะและไหล่ของเขาโผล่เข้าไปในห้อง แล้วก็เห็นร่างที่ขดกลมห่างไปไม่กี่ฟุต กำลังนอนหลับสนิทอยู่ในความมืดสลัว ปากใหญ่โตนั้นอ้ากว้าง

เล่มที่ 7 หน้าที่ 129 ตอนวันเกิดปีที่ 17 ของแฮร์รี่ที่บ้านโพรงกระต่าย

ข้างบน ที่ห้องใต้หลังคา รอนนั่งพิจารณาดีลูมิเนเตอร์…

HP: ห้องนอนของจินนี่

เล่มที่ 2 หน้าที่ 58 ตอนรอนพาแฮร์รี่ไปห้องนอนของเขา (ตอนแฮร์รี่ไปบ้านโพรงกระต่ายครั้งแรก)

พวกเขาย่องออกไปจากครัวแล้วเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ขึ้นบันไดที่มีขั้นสูงต่ำไม่เท่ากันและวกไปเวียนมาเพื่อขึ้นไปข้างบน ที่ ทางเดินหน้าห้องชั้นสาม มีประตูบานหนึ่งเปิดแง้ม ๆ ไว้ แฮร์รี่ทันได้เห็นตาสีน้ำตาลสดใสมองออกมาก่อนที่ประตูจะปิดทันควัน

เล่มที่ 7 หน้าที่ 113 – 114 ตอนวันเกิดปีที่ 17 ของแฮร์รี่

แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้อ้อยอิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เพราะมาดามเดอลากูร์ เฟลอร์ และกาเบรียลเข้ามาในครัว ทำให้ห้องนั้นแออัดเกินไป

“ฉันจะเก็บของพวกนี้ให้เธอเอง” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแจ่มใส ดึงของขวัญของแฮร์รี่ไปจากอ้อมแขนของเขา ระหว่างที่ทั้งสามมุ่งหน้ากลับไปชั้นบน “ฉันจัดของเกือบเสร็จแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่คอยกางเกงในที่เหลือของเธอจากเครื่องซักผ้าเท่านั้นแหละ รอน — “

รอนสำลักคำพูดบางอย่างออกมา แต่ถูกขัดจังหวะด้วย ประตูที่เปิดออกตรงชานบันไดชั้นแรก

“แฮร์รี่ ช่วยเข้ามาข้างในนี้สักประเดี๋ยวได้ไหม”

จินนี่นั่นเอง รอนหยุดกึก แต่เฮอร์ไมโอนี่จับข้อศอกเขาและลากขึ้นบันไดต่อไป แฮร์รี่เดินตามจินนี่เข้าไปในห้องของเธออย่างประหม่า

HP: ห้องถ้วยรางวัล

เล่มที่ 1 หน้าที่ 192 ตอนแฮร์รี่จะออกไปดวลกับเดรโก โดยมีรอน เฮอร์ไมโอนี่ และเนวิลล์ตามไปด้วย

ทั้งหมดเดินตามกันอย่างรวดเร็ว ไปตามระเบียงทางเดินที่มีแสงจันทร์ส่องผ่านทางหน้าต่าง ที่อยู่สูงบนผนังเข้ามาเป็นช่อง ๆ ทุกหัวมุมที่เลี้ยว แฮร์รี่คาดว่าจะชนกับฟิลช์หรือคุณนายนอร์ริส แต่เขายังโชคดีอยู่ เด็ก ๆ วิ่งเร็วจ ี ๋ขึ้นบันไดไป ชั้นสาม แล้วเดินเขย่งปลายเท้าไปยังห้องถ้วยรางวัล

เล่มที่ 4 หน้าที่ 492 ตอนเซดริกบอกให้แฮร์รี่ไปใช้ห้องอายน้ำพรีเฟ็ค

“จะบอกอะไรให้” เซดริกพูดต่อไป “ใช้ ห้องอาบน้ำของพรีเฟ็ค เถอะ ประตูที่สี่ทางซ้ายของรูปปั้นบอริสผู้งงงัน บนชั้นห้า รหัสผ่านคือ ต้นสนใหม่สด ต้องไปแล้ว… จะไปกล่าวราตรีสวัสดิ์หน่อย — “

เล่มที่ 4 หน้าที่ 530 ตอนแฮร์รี่กลับออกมาจากห้องอาบน้ำของพรีเฟ็ค

เมื่อกลับออกมาในทางเดินมืด ๆ แฮร์รี่ก้มดูแผนที่ตัวกวนเพื่อตรวจด ูว่าทางข้างหน้ายังคงปลอดโปร่งหรือไม่… ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเคลื่อนไหวนอกจากพีฟส์ที่กำลังกระเด้งกระดอนอยู่ใน ห้องเก็บถ้วยรางวัลบนชั้นถัดขึ้นไป …

HP: สุภาพสตรีอ้วนหนีตาย

เล่มที่ 1 หน้าที่ 197 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และเนวิลล์วิ่งหนีปุกปุยจนไปถึงหอกริฟฟินดอร์

พวกเขาหงายหลังกันกลับออกไป — แฮร์รี่กระแทกประตูปิดดังปัง แล้วพวกเขาก็วิ่งตื๋อจนแทบจะบินกลับไปตามระเบียงทางเดิน ฟิลช์คงรีบไปหาพวกเขาท ี่อื่นเพราะพวกเขาได้เห็นฟิลช์เลย แต่ก็ไม่มีใครสนใจแล้ว — สิ่งเดียวที่ต้องการคืออยู่ให้ห่างไกลสุนัขปีศาจให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เด็ก ๆ ไม่หยุดวิ่งเลยจนมาถึง รูปภาพสุภาพสตรีอ้วนที่ชั้นเจ็ด

เล่มที่ 3 หน้าที่ 196 – 197 ตอนซิเรียสบุกเข้ามาครั้งแรก

“คงจะอายอยู่ขอรับ ท่านหัวหน้าใหญ่ หล่อนไม่อยากให้ใครพบเห็นหล่อนอยู่ในสภาพดูไม่ได้ กระผมเห็น หล่อนวิ่งผ่านทุ่งขึ้นไปบนชั้นสี่ ขอรับ หลบอยู่ระหว่างต้นไม้ ปากร้องตะโกนอะไรน่ากลัวเชียวขอรับ” พีฟส์พูดอย่างสำราญใจ “น่าสงสารจริง” มันพูดอย่างไม่ค่อยจริงใจนัก

เล่มที่ 3 หน้าที่ 201 ตอนพบตัวของสุภาพสตรีอ้วน

“แล้วสุภาพสตรีอ้วนล่ะครับ อาจารย์”

“ไปซ่อนอยู่ใน แผนที่อาไกลเซอร์บนชั้นสอง …”

HP: ที่ทำการไปรษณีย์นกฮูก ที่ฮอกส์มี้ด

เล่มที่ 3 หน้าที่ 193 ตอนรอนและเฮอร์ไมโอนี่เล่าเรื่องการไปฮอกส์มี้ดครั้งแรกให้แฮร์รี่ฟัง

“ที่ไปรษณีย์นะ แฮร์รี่! มีนกฮูกตั้งเกือบ สองร้อยตัว แน่ะ…”

เล่มที่ 3 หน้าที่ 334 ตอนแฮร์รี่แอบไปเที่ยวฮอกส์มี้ด (เป็นครั้งแรกของแฮร์รี่) และเข้าไปในที่ทำการไปรษณีย์

ทั้งคู่เข้าไปในที่ทำการไปรษณีย์ รอนแสร้งทำเป็นสอบถามราคาค่านกฮูกสำหรับส่งถึงบิลพี่ชายที่อียิปต์ เพื่อให้แฮร์รี่ได้มีเวลาดูนาน ๆ นกฮูกอย่างน้อย สามร้อยตัว เกาะคอนส่งเสียงฮูกเบา ๆ มาให้เขา…

HP: พิษนากินี

เล่มที่ 4 หน้าที่ 20 ตอนจอมมารกับหางหนอนไปพักอยู่ที่บ้านตระก ูลริดเดิ้ล

“นากินีอยู่ไหน” เสียงเยียบเย็นถามขึ้น

“ไม่ — ไม่ทราบขอรับ นายท่าน” เสียงแรกตอบอย่างตื่น ๆ “คงจะออกไปสำรวจบ้านกระมัง คิดว่า…”

“เจ้าต้องรีด พิษ ก่อนเข้านอน หางหนอน” เสียงที่สองพูด “คืนนี้ข้าต้องกินอีก การเดินทางทำให้ข้าเสียแรงไปมาก”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 22

“การอุทิศตัวของเจ้าก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกเสียจากความขลาด เจ้าย่อมไม่มาอยู่ตรงนี้ถ้ามีที่อื่นไป ข้าจะอยู่รอดได้อย่างไรถ้าไม่มีเจ้า ในเมื่อข้าต้องให้คนป้อนอาหารทุก ๆ สองสามชั่วโมงแบบนี้ ใครจะรีด นมนากินี “

เล่มที่ 4 หน้าที่ 742 ตอนจอมมารพูดกับพวกผู้เสพความตาย

“… ข้าต้องใช้คาถาที่คิดขึ้นเอง… อาศัยความช่วยเหลือจากนากินีที่รักเล็กน้อย” ดวงตาสีแดงของโวลเดอมอ์จ้องมองลงไปยังงูที่เลื้อยไปมา “น้ำยาที่ปรุงจากเลือดยูนิคอร์นและ พิษงูที่นากินีมอบให้ …”

HP: คำพูดของแฮกริด

เล่มที่ 3 หน้าที่ 266 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ไปเยี่ยมแฮกริดและอ่านกำหนดนัดฟังพิจารณาคดีของบัคบีค

“เธอจะจำไม่ได้จริง ๆ นะว่าตัวเองเป็นใครหลังจากที่อยู่ไปได้ซักพักหนึ่ง แล้วก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม ฉันเคยหวังอยากให้ตัวเองนอนหลับตายไปเลย… พอเขาปล่อยฉันออกมานะ มันเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ความทรงจำทุกอย่างกลับคืนมา เป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดในโลกเลยล่ะ ผ่าเถอะ พวกผู้คุมวิญญาณน่ะไม่ค่อยอยากจะปล่อยฉันออกมาเท่าไหร่ร็อก”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 227 ตอนเรียนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษชั่วโมงแรกของเทอม

“อรุณสวัสดิ์!” แฮกริดร้องทักและส่งยิ้มกว้างให้แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ “รอพวกสลิธีรินตรงนี้ เธ่อะ พวกนั้นคงไม่อยากพลาดเจ้าพวกนี้ร็อก… สกรู๊ตปะทุไฟ!”

HP: คำพูดของเฮอร์ไมโอนี่

เล่มที่ 4 หน้าที่ 365 ตอนแฮร์รี่ไปฮอกส์มี้ดกับเฮอร์ไมโอนี่ (แฮร์รี่ใข้ผ้าคลุมล่องหน)

“เถอะน่านะ ถอด เสื้อคลุม ของเธอออกหน่อยนะ ไม่มีใครกวนใจเธอตรงนี้หรอก”

HP: คำพูดของแฮร์รี่

เล่มที่ 6 หน้าที่ 210 ตอนแฮร์รี่จะไปเรียนพิเศษกับดัมเบิลดอร์ครั้งแรก

แฮร์รี่มองดูนาฬิกาข ้อมือ แล้วรีบเก็บหนังสือตำราปรุงยาขั้นสูงเล่มเก่านี้ใส่กระเป๋า

“อีกห้านาทีสองทุ่ม ฉัน ๅ ฤ ? กว่า เดี๋ยวไปหาดัมเบิลดอร์สาย “

HP: ประโยคสนทนาระหว่างครัม กับ แฮร์รี่

จุดที่พบนี้เป็นตอนที่วิกเตอร์ ครัม ถามแฮร์รี่เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ — ซึ่งมีจะเห็นว่าครัมนั้นใช้คำที่เรียกแฮร์รี่ต่างกันดังนี้

เล่มที่ 4 หน้าที่ 624 บรรทัดที่ 9, 16, 22

“ฉันอยากรู้” เขาพูด ” นาย กับเฮอร์ไม – โอน – นินนี่มีอะไรกัน”

แฮร์รี่คิดเอาจากท่าทีลับลมคมในของครัมว่าคงจะเป็นเรื่องสำคัญกว่านี้ได้แต่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง

“ไม่มีอะไร” เขาตอบ แต่ครัมยังทำตาลุกวาวใส่เขา แฮร์รี่ที่เพิ่งจะเห็นชัดเป็นครั้งแรกว่าครัมตัวสูงแค่ไหนจึงขยายความต่อ “เราเป็นเพื่อนกัน เฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่แฟน ไม่เคยเป็นด้วย ยายริต้าสกีตเตอร์แต่งเรื่องขึ้นมาเอง”

“เฮอร์ไม – โอน – นินนี่พูดถึง เธอ บ่อยมาก” ครัมพูด พลางมองดูแฮร์รี่อย่างคลางแคลงใจ

“ช่ายสิ” แฮร์รี่พูด “ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา”

เขาแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่ากำลังคุยเรื่องนี้อยู่กับวิกเตอร์ ครัม นักกีฬาควิดดิชผู้มีชื่อเสียงก้องโลก ราวกับครัมที่มีอายุสิบแปดปีคิดว่าเขา — แฮร์รี่คนนี้จะเป็นคู่แข่ง — คู่แข่งที่มีศักดิ์มีศรีเสมอกัน

” นาย ไม่เคย… นาย ไม่ได้ —“

“ไม่เลย” แฮร์รี่ย้ำอย่างหนักแน่น

ครัมดูหน้าชื่นขึ้นเล็กน้อย เขาจ้องมองแฮร์รี่อยู่สองสามวินาที แล้วจึงพูดว่า ” นาย เหาะเก่งมาก ฉันดูอยู่เมื่อตอนภารกิจแรก”

HP: ประโยคสนทนาระหว่างมักกอนนากัล กับ อัมบริดจ์

จุดที่พบนี้เป็นคำพูดที่มักกอนนากัลใช้เรียกแทนตัวอัมบริดจ์ — ซึ่งจะมีการใช้คำว่า ‘ คุณ ‘ กับ ‘ เธอ ‘ ปนกัน

เล่มที่ 5 หน้าที่ 394 – 395 ตอนอัมบริดจ์ตรวจสอบการสอนของมักกอนนากัล

“ดิฉันสงสัยอยู่ค่ะ อาจารย์ ว่าอาจารย์ได้รับโน้ตของดิฉันหรือเปล่าที่แจ้งวันและเวลาที่จะมาตรวจสอบ –“

” แน่นอนฉันได้รับแล้วสิ ไม่เช่นนั้นฉันคงถาม คุณ ว่ามาทำอะไรในชั้นเรียนของฉัน ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตอบ…

“อะแฮ่ม ๆ “

“ฉันสงสัย…” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดด้วยความโกรธแต่เสียงเย็นเยียบ หันกลับไปหาศาสตราจารย์อัมบริดจ์ “… ว่า คุณ หวังจะได้เห็นวิธีการสอนปกติของฉันได้ยังไง ถ้า คุณ ขัดจังหวะฉันไม่หยุดหย่อนแบบนี้ คุณ เข้าใจไหม ตามธรรมดาแล้ว ฉันไม่อนุญาตให้ใครพูดระหว่างที่ฉันกำลังพูดอยู่หรอกนะ”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 799-800 ตอนแฮร์รี่ไปพบมักกอนนากัลเพื่อฟังคำแนะนำเรื่องอาชีพ และเจออัมบริดจ์อยู่ที่นั่น

ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ส่งเสียงไอดังที่สุดเท่าที่เคยทำ

” เธอ ต้องการยาแก้ไอหรือเปล่า โดโรเรส” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลถามห้วน ๆ โดยไม่มองศาสตราจารย์อัมบริดจ์

“ฉันกล้าพูดว่า คุณ คงพบว่า คุณ ทำได้” ศาสตราจาย์มักกอนนากัลพูดผ่านฟันที่ขบแน่น

“งั้นหรือ” ศาสตราจารย์พูดต่อไปอย่างไวเชิง… “… คุณ แน่ใจหรือว่า คุณ ไม่ต้องการยาแก้ไอ โดโรเรส”

HP: อาการของเจมส์ เมื่อเจอลิลี่

เล่มที่ 5 หน้าที่ 809 ตอนแฮร์รี่แอบใช้เตาผิงในห้องทำงานของอัมบริดจ์ ติดต่อกับซิเรียสเพื่อถามเรื่องพ่อของเขา หลังจากได้เห็นความทรงจำของสเนป

“แล้ว…” แฮร์รี่พูดต่อไปอย่างแน่วแน่ ตั้งใจว่าต้องพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจ ไหน ๆ ตอนนี้ก็มาถึงที่นี่แล้ว “พ่อยังชอบมองดูพวกเด็กผ ู ้หญิงที่อยู่ริมทะเลสาบ พ่อหวังว่าเขาจะมองดูพ่อบ้าง!”

“อ๋อ เออ เขากลายเป็นคนโง่ไปเลยละเมื่อไหร่ที่ลิลี่อยู่ใกล้ ๆ ” ซิเรียสบอก พลางยักไหล่ “เขาห้ามตัวเองไม่ได้เลย ต้องท่าอวดเก่ง เสมอเวลาอยู่ใกล้ ๆ เธอ”

HP: การแทนตัวเองของลูปินตอนที่พูดกับแฮร์รี่

การแทนตัวเองของลูปินตอนที่พูดกับแฮร์รี่นั้นจะมีการใช้คำว่า ‘ ครู ‘ กับ ‘ ฉัน ‘ ปะปนกัน — ซึ่งในเล่มที่ 3 ลูปินจะแทนตัวเองว่า ‘ ครู ‘ ตลอดเวลาที่พูดกับแฮร์รี่ (ดูเพิ่มเติมจากตอนแฮร์รี่เรียกคาถาผู้พิทักษ์กับลูปิน, ตอนสเนปเห็นแผนที่ตัวกวน ฯลฯ) แต่ยังมีการใช้คำที่แตกต่างออกไปในเล่มอื่น ๆ ดังนี้

เล่มที่ 5 หน้าที่ 127 – 128 ตอนแฮร์รี่รู้ความจริงเกี่ยวกับภาคีนกฟีนิกซ์

“แต่พวกคุณบอกคนอื่น ๆ ไม่ใช่หรือครับ” แฮร์รี่ถาม มองกวาดตาไปที่นายวีสลีย์ ซิเรียส บิล มันดังกัส ลูปิน และท็องส์ “คุณบอกคนอื่น ๆ บอกคนอื่น ๆ รู้ว่าเขากลับมาแล้ว”

ทั้งหมดยิ้มอย่างไม่มีอารมณ์ขันเลย

“แล้ว ฉัน ก็ไม่ใช่แขกรับเชิญไปกินอาหารเย็นที่ได้รับความนิยมในชุมชนต่าง ๆ นักหรอก” ลูปินบอก “เป็นมนุษย์หมาป่าอย่างนี้มันเสี่ยงเอาการน่ะ”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 806 ตอนแฮร์รี่แอบใช้เตาผิงในห้องทำงานของอัมบริดจ์ เชื่อมต่อกับเตาผิงในห้องครัวที่กริมโมลด์เพลซ และ เจอลูปินที่นั่น

“ดีครับ” แฮร์รี่ตอบ “ผมแค่สงสัยว่า — คือผมหมายความว่า ผมแค่อยากคุยกับซิเรียสหน่อยน่ะครับ”

” ครู จะไปตามเขาให้” ลูปินบอก…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 809 ตอนแฮร์รี่ถามลูปินกับซิเรียส เรื่องความขัดแย้งระหว่างเจมส์กับสเนป

“อืม” ลูปินพูดช้า ๆ “สเนปเป็นกรณีพิเศษ ครู หมายความว่า เขาไม่เคยละโอกาสที่จะสาปเจมส์ด้วย ดังนั้นเธอคงไม่ขาดหวังให้เจมส์ยอมรับสภาพโดยไม่ต่อสู้ ๆ หรอก”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 191 – 201 ตอนลูปินมาพบพวกแฮร์รี่ที่กริมโมลด์เพลซ

— ตลอดการสนทนาของลูปินกับพวกแฮร์รี่นั้น ลูปินจะแทนตัวเองว่า ‘ ฉัน ‘ ทุกประโยคสนทนา

เล่มที่ 7 หน้าที่ 474 – 475 ตอนลูปินมาแจ้งข่าวเรื่องท็องส์คลอดลูก ให้พวกแฮร์รี่รู้ที่กระท่อมเปลือกหอย

— ตลอดการสนทนาของลูปินกับพวกแฮร์รี่นั้น ลูปินจะแทนตัวเองว่า ‘ ฉัน ‘ ทุกประโยคสนทนา เช่นกัน

HP: ชื่อแฮร์รี่

เล่มที่ 6 หน้าที่ 174 ตอนท็องส์เดินมาส่งแฮร์รี่ที่หน้าประตูใหญ่ และสเนปมารับช่วงต่อ

สเนปไม่พูดอะไรเลยชั่วครู่หนึ่ง แฮรี่ รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาส่งคลื่นความเกลียดชังออกไปอย่างรุนแรง…

HP: คำว่า ‘ เและ ‘

เล่มที่ 1 หน้าที่ 171 ตอนแฮร์รี่และรอนไปหาแฮกริดที่กระท่อมครั้งแรก

ทั้งสองออกจากปราสาท เและ เดินตัดสนามออกไปเมื่อเวลาห้านาทีจะบ่ายสามโมง แฮกริดอาศัยอยู่ที่กระท่อมไม้เล็ก ๆ ริมป่าต้องห้าม มีหน้าไม้หนึ่งคันกับรองเท้ากันน้ำหนึ่งคู่วางไว้ข้างนอกประตูหน้าบ้าน

HP: คำว่า ‘ ซ่อมซอ ‘

เล่มที่ 2 หน้าที่ 155 ตอนแฮร์รี่ถูกฟิลช์พาตัวไปที่ห้องทำงานของเขา

แฮร์รี่ไม่เคยเข้าไปในห้องทำงานของฟิลช์มาก่อน เป็นที่ซึ่งนักเรียนทั้งหลายพยายามหลีกเลี่ยง ห้องนั้นสกปรก ซ่อมซอ และไม่มีหน้าต่างเลยสักบาน

HP: คำว่า ‘ ถาคา ‘

เล่มที่ 3 หน้าที่ 280 ตอนมักกอนนากัลมายึดไฟร์โบลต์ของแฮร์รี่เพื่อนำไปตรวจสอบคาถาที่อาจแฝงมากับไม้กวาด

“เธอไม่มีทางรู้ได้หรอก พอตเตอร์” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดด้วยน้ำเสียงออกจะอ่อนโยนทีเดียว “จนกว่าเธอจะขี่มัน ไม่ว่าจะยังไงก็เถอะ ฉันไม่ให้ทำอย่างนั้นจนกว่าเราจะแน่ใจว่ามันไม่ได้ลง ถาคา เอาไว้ แล้วฉันจะบอกให้เธอรู้”

HP: คำว่า ‘ ชาเย็น ‘

เล่มที่ 3 หน้าที่ 209

“เงียบ” สเนปพูดอย่าง ชาเย็น “ฉันไม่ได้ถามข้อมูลสักหน่อย ฉันเพียงแค่วิจารณ์ว่าศาสตราจารย์ลูปินขาดการทำงานที่เป็นระบบ”

HP: คำว่า ‘ ชวด ‘

เล่มที่ 6 หน้าที่ 368 ตอนแฮร์รี่เจอกับซีบิลล์หน้าห้องต้องประสงค์ ขณะที่เธอพยายามซ่อนเหล้าเชอร์รี่

“บางทีเจ้าม้านั่นคงเคยได้ยินผู้คนพูดกันว่า ฉันไม่ได้รับถ่ายทอดมรดกพรสวรรค์ของ คุณชวด มาละสิ…”

HP: คำว่า ‘ นักหนา ‘

เล่มที่ 3 หน้าที่ 509 – 510 ตอนวันปิดภาคเรียน

มัลฟอยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเรื่องบัคบีค เขาเชื่อเหลือเกินว่าแฮกริดหาวิธีลักลอบพาตัวฮิปโปกริฟฟ์หนีไปได้ และโมโห นักหนา ที่เขากับพ่อต้องมาเสียรู้คนดูแลสัตว์ ฝ่ายเพอร์ซี่ วีสลีย์ก็คุยฟุ้งเรื่องการหลบหนีของซิเรียส

HP: เสียงผู้หญิงที่กระทรวงฯ

เล่มที่ 5 หน้าที่ 165 ตอนนายวีสลีย์พาแฮร์รี่ไปฟังการพิจารณาคดีที่กระทรวงฯ

“ยินดีต้อนรับสู่กระทรวงเวทมนตร์ กรุณาบอกชื่อและธุระ ของคุณด้วยค่ะ “

เล่มที่ 5 หน้าที่ 924 ตอนพวกแฮร์รี่ไปที่กระทรวงฯ เพราะเข้าใจผิดว่าโวลเดอมอร์จับตัวซิเรียสไว้

“ยินดีต้อนรับสู่กระทรวงเวทมนตร์ กรุณาบอกชื่อและธุระ ของคุณค่ะ “”

HP: ลิฟต์ของกระทรวงฯ

เล่มที่ 5 หน้าที่ 168 ตอนนายวีสลีย์พาแฮร์รี่ขึ้นลิฟต์เพื่อไปที่ห้องทำงานของเขา ระหว่างรอให้ถึงเวลาพิจารณาคดี

พร้อมเสียงโลหะกระทบกันดัง โกร่งกร่าง ลิฟต์ตัวหนึ่งลงมาจอดหน้าพวกเขา…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 974 ตอนแฮร์รี่ไล่ตามเบลลาทริกซ์หลังจากซิเรียสตกเข้าไปในม่านในกองปริศนา

เขาได้ยินเสียงลิฟต์ดัง โกรกกราก อยู่ข้างหน้า เขารีบเร่งฝีเท้าไปตามทางเหวี่ยงตัวเลี้ยวมุม แล้วกระแทกกำปั้นทุบลงไปบนปุ่มที่เรียกลิฟต์ตัวที่สอง มันส่งเสียง โกร่งกร่าง โครมครามต่ำลงมาเรื่อย ๆ …

HP: หนองน้ำของเฟร็ด-จอร์จ

เล่มที่ 5 หน้าที่ 1021 ตอนรอนพูดถึงเรื่องที่ฟลิตวิกจัดการกับหนองน้ำของเฟร็ด-จอร์จ

“ฉันว่าเขาคงทิ้งไว้เป็น อนุสาวรีย์ ให้เฟร็ดกับจอร์จ” รอนพูดผ่านปากท ี ่เต็มไปด้วยช็อกโกแล็ต…

HP: บ็อบ อ็อกเดน

เล่มที่ 6 หน้าที่ 215 ตอนแฮร์รี่ กับ ดัมเบิลดอร์ตามอ็อกเดนไปยังบ้านตระกูลก๊อนท์

อ็อกเดนต้องวิ่ง เหย่า ๆ อย่างไม่เต็มใจเพราะทางลงนั้นชัน…

HP: รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์

เล่มที่ 2 หน้าที่ 314 ตอนก่อนที่ฟัดจ์จะนำแฮกริดไปอัซคาบัน

“นั่นเจ้านายของพ่อ!” รอนกระซิบ “คอร์นีเลียส ฟัดจ์ รัฐมนตรี ว่าการ กระทรวงเวทมนตร์!”

HP: ‘ ควิดดิชเวิลด์คัพ ‘ กับ ‘ ควิดดิชชิงแชมป์โลก ‘

เล่มที่ 3 หน้าที่ 512 ตอนรอนชวนแฮร์รี่ไปดูแข่งควิดดิช

” ควิดดิชชิงแชมป์โลก จะแข่งขันช่วงฤดูร้อนนี้ละ! แฮร์รี่ มาอยู่กับฉันนะ แล้วเราจะได้ไปดูด้วยกัน! พ่อได้ตั๋วจากที่ทำงานทุกทีแหละ”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 45 ตอนนางวีสลีย์ส่งจดหมายมาหาลุงเวอร์นอนเพื่อขอพาแฮร์รี่ไปดูควิดดิชเวิลด์คัพ

อย่างที่แฮร์รี่คงจะบอกคุณแล้วนะคะ การแข่งขัน ควิดดิชเวิลด์คัพ รอบชิงชนะเลิศจะมีขึ้นในคืนวันจันทร์หน้า…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 196 ตอนบนรถด่วนฮอกวอตส์

เนวิลล์ฟังคนอื่น ๆ คุยกันเรื่องการแข่งขัน ชิงแชมป์โลก อย่างนึกอิจฉา

HP: ‘ หัวหน้าทีม ‘ กับ ‘ กัปตันทีม ‘

เล่มที่ 4 หน้าที่ 91 ตอนที่พวกแฮร์รี่เจอเซดริกกับพ่อ ก่อนเดินทางไปเวิลด์คัพ

เซดริก ดิกกอรี่เป็นเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบเจ็ดปีที่หน้าตาหล่อเหลามาก เขาเป็น หัวหน้าท ีม และผู้เล่นในตำแหน่งซีกเกอร์ของทีมควิดดิชประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟที่ฮอกวอตส์

เล่มที่ 4 หน้าที่ 106 ตอนที่แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ออกไปตักน้ำ

…โอลิเวอร์ วู้ด อดีต หัวหน้าทีม ควิดดิชประจำบ้านกริฟฟินดอร์ที่เพิ่งจบจากฮอกวอตส์ดึงตัวแฮร์รี่เพื่อพาไปหาพ่อแม่ของเขาที่เต็นท์…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 471 ตอนงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสต์มาส

เขาย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อหลบอยู่ด้านหลังแฮร์รี่ เพราะเฟลอร์ เดอลากูร์ก ำลังเดินผ่านมา เธอโดดเด่นในชุดผ้าซาตินสีเงินและควงคู่มากับโรเจอร์ ดาวีส์ กัปตันทีม ควิดดิชของบ้านเรเวนคลอ…

HP: ‘ ไพนต์ ‘ กับ ‘ ไพท์ ‘

คำสองคำนี้ผมไม่แน่ใจว่าเป็นระบบของการตวงหรือเปล่าอ่ะครับ — แต่ที่ผมเจอนั้นมันออกจะใกล้เคียงกันอ่ะครับ

เล่มที่ 3 หน้าที่ 244 ตอนมาดามโรสเมอร์ทานำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ แฮกริด มักกอนนากัล ฟลิตวิก และฟัดจ์

“น้ำกิลลี่แก้วเล็ก…”

“ของฉัน” เป็นเสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัล

“เหล้าน้ำผึ้งอุ่นสี่ ไพนต์ …”

เล่มที่ 6 หน้าที่ 501 ตอนแฮร์รี่ดื่มน้ำยานำโชค และเจอกับซลักฮอร์นก่อนที่จะลงไปที่กระท่อมแฮกริด

ขณะนี้ซลักฮอร์นดูเหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับแฮร์รี่

“…คงน่าเสียดายมาก ๆ ถ้าจะไม่ไปเก็บเอามา… อาจจะได้ถึง ไพท์ ละร้อยเกลเลียน… พูดตรง ๆ นะ เงินเดือนของฉันนี่ก็ไม่ใช่ว่าจะมากมาย…”

HP: ‘ หายตัว ‘ กับ ‘ ล่องหน ‘

เล่มที่ 1 หน้าที่ 259 ตอนแฮร์รี่ไปหากระจกเงาแห่งแอริเซดในคืนที่ 3 และเจอกับดัมเบิลดอร์

“ฉันไม่ต้องอาศัยผ ้าคลุมทำตัวให้ ล่องหน หรอก ” ดัมเบิลดอร์บอกอย่างอ่อนโยน…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 173 ตอนแฮร์รี่เจอจดหมายของลิลี่

แฮร์รี่หยุดอ่าน และใคร่ครวญข้อความของแม่ ทำไมดัมเบิลดอร์ต้องเอาผ้าคลุมล่องหนของเจมส์ไปล่ะ แฮร์รี่จำได้ว่าอาจารย์ใหญ่เคยบอกเขาเมื่อหลายปีก่อนว่า “ฉันไม่ต้องอาศัยผ้าคลุมทำตัวให้ ล่องหน หรอก” …

เล่มที่ 7 หน้าที่ 396 ตอนแฮร์รี่คุยเรื่องผ ้าคลุมล่องหนกับเฮอร์ไมโอนี่

“อ่านนี่” เขาบอกเธอ ยัดจดหมายของแม่ลงในมือเธอ “อ่านสิ ! ผ้าคลุมอยู่กับดัมเบิลดอร์ เฮอร์ไมโอนี่ ! เขาจะเอาไปทำไมล่ะ เขาไม่จำเป็นต้องใช้ผ้าคลุม คาถาพรางตาของเขามีอำนาจมากพอ เขา หายตัว ได้โดยไม่ต้องใช้ผ้าคลุมเลย ! “

HP: เลขหน้าของหนังสือเล่ม 7

รูปแบบการ Run เลขหน้าของหนังสือทุก ๆ เล่มนั้นจะสังเกตได้ว่าจะใช้รูปแบบเดียวกันตลอด เช่น * 1 * เป็นต้น — แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะพบว่าในเล่มที่ 7 หน้าที่ 15 เลขบอกหน้านั้นจะมีเครื่อง * ที่มีขนาดใหญ่กว่าทุก ๆ หน้า คือ * 15 *

HP: การติดต่อกันผ่านเตาผิง

ตรงจุดนี้จะว่าด้วยการติดต่อกันโดยเครือข่ายฟลู ผ่านเตาผิง — ซึ่งอาจจะออกงง ๆ หน่อยนะครับ — คือมันเป็นตอนที่แฮร์รี่กับซิเรียสคุยกันผ่านเตาผิง — ซึ่งมีการใช้คำระบุที่อยู่ที่ต่างกันอ่ะครับ

เล่มที่ 4 หน้าที่ 379 ตอนที่ซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ ในคืนวันที่แฮร์รี่เห็นมังกรสำหรับภารกิจแรก

ศีรษะของซิเรียส ปรากฎอยู่บนกองไฟ …

เล่มที่ 5 หน้าที่ 371 ตอนซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ผ่านเตาผิง

เธออ้าปากค้าง จ้องไปที่กองไฟ รองทิ้งปากกาขนนก ตรงกลางเปลวไฟที่เต้นขึ้นลง มี หัวของซิเรียสตั้งอยู่ ผมยาวสีดำล้อมรอบใบหน้ายิ้มแป้น

เล่มที่ 5 หน้าที่ 451 ตอนซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ผ่านเตาผิง (อีกครั้ง)

แฮร์รี่หันขวับกลับมา ศีรษะที่มีผมสีดำยุ่ง ๆ ของซิเรียสนั่งอยู่ ในกองไฟอีกหน

HP: ‘ ป๊อบ ‘ กับ ‘ ป๊อป ‘

จากที่ผ่านมาเคยมีข้อกังขาเกี่ยวกับเสียงของการหายตัว และการปรากฏตัว ว่ามีเสียงทั้ง ‘ ป๊อบ ‘ และ ‘ เปรี้ยง ‘ — ถ้าอ่านในเล่ม 5 ก็น่าจะหายข้อข้องใจนะครับ

เล่มที่ 5 หน้าที่ 166 ตอนแฮร์รี่ไปกระทรวงฯ เพื่อฟังพิจารณาคดี — ขณะที่อยู่ที่โถงกลาง

…ดังนั้นเสียงซู่ซ่าของน้ำที่ตกลงมาจึงผสมผสานไปกับ เสียงป๊อป และ เสียงเปรี้ยง ของนักหายตัวทั้งหลาย…

แต่ปัญหาที่ผมพบนี้คือคำว่า ‘ ป๊อบ ‘ กับ ‘ ป๊อป ‘ ที่ใช้การสะกดที่ต่างกันครับ

เล่มที่ 3 หน้าที่ 135 ตอนคาบเรียนวิชาแปลงร่าง คาบแรกของภาคเรียน

“นี่แน่ะ วันนี้พวกเธอเป็นอะไรกันไปหมด” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกลายร่างกลับคืน เกิดเสียงป๊อบเบา ๆ เธอกวาดตามองทั้งห้อง “ก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่การแปลงร่างของฉันไม่ได้รับเสียงปรบมือจากนักเรียน”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 188 ตอนนายดิกกอรี่ใช้เครือข่ายฟลูติดต่อกับเตาผิงในห้องครัวที่บ้านโพรงกระต่าย

นางวีสลีย์หยิบขนมปังทาเนยออกมาจากบนโต๊ะในครัว วางมันลงในคีมคีบถ่านและส่งเข้าปากนายดิกกอรี่

“ขอบใอ” เขาพูดอ ู้อี้ แล้วจึงหายไปพร้อมกับเสียง ‘ ป๊อบ ‘ ค่อย ๆ

เล่มที่ 4 หน้าที่ 383 ตอนที่ซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ ในคืนวันที่แฮร์รี่เห็นมังกรสำหรับภารกิจแรก

แฮร์รี่ได้ยินเสียง ‘ ป๊อบ ‘ เบา ๆ ดังขึ้นข้างหลังและรู้ว่าซิเรียสไปแล้ว…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 166 ตอนแฮร์รี่ไปกระทรวงฯ เพื่อฟังพิจารณาคดี — ขณะที่อยู่ที่โถงกลาง

…ดังนั้นเสียงซู่ซ่าของน้ำที่ตกลงมาจึงผสมผสานไปกับเสียง ป๊อป และเสียงเปรี้ยงของนักหายตัวทั้งหลาย…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 376 ตอนซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ผ่านเครือข่ายฟลูอีกครั้ง

มีเสียง ป๊อบ เบา ๆ แล้วบริเวณที่หัวของซิเรียสเคยอยู่ก็กลายเป็นเปลวไฟลุกวูบวาบอีกครั้งหนึ่ง

เล่มที่ 7 หน้าที่ 80 ตอนคิงสลีย์หายตัว

ลูปินพยักหน้า คิงสลีย์โบกมือให้คนอื่น ๆ แล้วเดินจากไปในความมืด ตรงไปทางประตูรั้ว แฮร์รี่คิดว่าเขาได้ยินเสียง ป๊อป เบา ๆ ตอนที่คิงสลีย์หายตัวไปเมื่อพ้นเขตบ้านโพรงกระต่าย

เล่มที่ 7 หน้าที่ 222 ตอนแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่บุกกระทรวงฯ เพื่อหาล็อกเก็ตสลิธีริน

นาทีกว่า ๆ หลังจากนั้น มีเสียง ป๊อป ดังขึ้นเบา ๆ แล้วแม่มดกระทรวงร่างเล็กซึ่งมีผมฟูสีเทาก็ปรากฏตัวขึ้น

พวกเขารีบปิดประตูขังมาฟัลด้าตัวจริง แฮร์รี่กับรอนเหวี่ยงผ้าคลุมล่องหนคลุมตัว ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ยืนคอยโดยไม่ปิดบัง ไม่กี่วินาทีต่อมา มีเสียง ป๊อป ดังขึ้นอีกครั้ง พ่อมดร่างเล็ก หน้าตาเหมือนตัวเฟเร็ต ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขา

HP: ‘ เบ้อเริ่ม ‘ กับ ‘ เบ้อเร่อ ‘

เล่มที่ 3 หน้าที่ 250 ประโยคคำพูดของแฮกริดตอนคุยกับมักกอนนากับ ฟลิตวิก ฟัดจ์และมาดามโรสเมอร์ทาในร้านไม้กวาดสามอัน

“ผมเจอมัน!” แฮกริดคำราม “…ผมเพิ่งอุ้มแกออกจากบ้านที่พังไม่มีชิ้นดี เจ้าหนูน้อยผู้น่าสงสารมีรอยแผลเป็นใหญ่ เบ้อเร่อ อยู่บนหน้าผาก…”

เล่มที่ 3 หน้าที่ 292 ตอนแฮร์รี่ฝึกเสกคาถาผู้พิทักษ์กับลูปิน

ลูปินส่งช็อกโกแล็ตอย่างดีที่สุดของร้านฮันนี่ดุกส์ชิ้นใหญ่ เบ้อเร่อ ให้แฮร์รี่

เล่มที่ 3 หน้าที่ 327 ตอนย่าของเนวิลล์ส่งจดหมายกัมปนาทมาให้

นกฮูกของโรงเรียนบินโฉบเข้ามาในห้องโถงใหญ่บรรทุกไปรษณีย์มาด้วยเช่นเคย เนวิลล์สำลักเมื่อนกฮูกโรงนาตัว เบ้อเร่อ ร่อนลงตรงเขาคาบซองจดหมายสีแดงไว้ในปาก…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 293 ตอนแฮร์รี่ไปเรียนวิชาพยากรณ์ศาสตร์

“กลับมานี่ เจ้าสุนัขต่ำต้อยสถุล! ยืนตั้งมั่นและสู้กับข้า!” เซอร์คาโดแกนตะเบ็งเสียงอู้อี้ผ่านกระบังหน้าหมวกเหล็ก ทว่าแฮร์รี่เอาแต่เดินหน้าต่อไป และเมื่อเซอร์คาโดแกนพยายามจะติดตามเขาโดยวิ่งเข้าไปในภาพเพื่อนบ้าน เขาก็ถูกเจ้าของภาพซึ่งเป็นหมาล่าหมาป่าที่ตัวใหญ่ เบ้อเริ่ม และดูโกรธขับไล่ทันที

เล่มที่ 5 หน้าที่ 532 ตอนอัมบริดจ์ตรวจสอบแฮกริด

“ใช่ ถูกต้อง สะดุด… สะดุดไม้กวาดของเพื่อน ผมไม่ได้บินเองหรอก เออ ก็ดูขนาดของผมสิ ผมไม่คิดว่าจะมีไม้กวาดไหนรับน้ำหนักผมได้ร็อก เพื่อนผมเขาผสมพันธุ์ม้าอบราซาน ไม่รู้คุณเคยเห็นมั้ย มันตัวใหญ่ เบ้อเริ่ม มีปีกด้วย รู้มั้ย ผมได้ขี่มันด้วยนิดหน่อย มัน — “

เล่มที่ 5 หน้าที่ 831 ตอนแฮกริดพาแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ไปหากรอว์ป

“ไม่ต้องห่วงฉันร็อก” เขารีบพูด เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือมาจะตบแขนเขา เขาดึงผ้าเช็ดหน้าลายจุดผืน เบ้อเริ่ม ออกมาจากกระเป๋าเสื้อกั๊กและเช็ดตา

เล่มที่ 5 หน้าที่ 834 ตอนแฮกริดพาแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ไปหากรอว์ป

“เขา — เอ่อ เขาเข้าใจว่ามันสำคัญมาก ๆ สำหรับฉัน” แฮกริดตอบ บีบมือใหญ่ เบ้อเริ่ม ของเขาไปมา…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 33 บทความเกี่ยวกับชีวิตดัมเบิลดอร์ ของริต้า สกีตเตอร์

… เรื่องแม่กับน้องสาวของเขาต่างหาก แล้วแค่ขุดคุ้ยนิดเดียวก็เจอรังแห่งความชั่วร้ายเข้ารัง เบ้อเริ่ม …

HP: ‘ อัลบั้ม ‘ กับ ‘ อัลบัม ‘

เล่มที่ 3 หน้าที่ 256 ตอนแฮร์รี่หาภาพของซิเรียสในอัลบั้มร ูปที่แฮกริดทำให้ (ตอนก่อนงานเลี้ยงสิ้นปี 1)

เขาผลักหนังสือไปทางหนึ่งและหาสิ่งที่ต้องการพบอย่างรวดเร็ว — อัลบั้ม ใส่รูปภาพปกหุ้มหนังที่แฮกริดให้เขาเมื่อสองปีก่อน… แฮร์รี่นั่งลงบนเตียงและรูดผ้าม่านรอบเตียงปิดสนิท แล้วจึงเริ่มพลิก อัลบั้ม ค้นหา จนกระทั่ง…

แฮร์รี่กระแทก อัลบั้ม ปิด เอื้อมมือออกไปยัด อัลบั้ม ใส่กลับเข้าไปในตู้เก็บของ…

เล่มที่ 3 หน้าที่ 257 หลังจากแฮร์รี่กลับมาจากฮอกส์มี้ด

ความเกลียดชังอย่างที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนกำลังแผ่ซ่านไปทั่วร ่ างประหนึ่งยาพิษ เขามองเห็นภาพแบล็กหัวเราะใส่เขาในความมืด ราวกับมีคนเอารูปภาพจาก อัลบั้ม มาปะติดตาของเขาไว้…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 379 ตอนซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ผ่านทางเตาผิง (คืนเดียวกันกับที่แฮร์รี่เห็นมังกร)

ซิเรียสดูไม่เหมือนที่แฮร์รี่จำได้ เมื่อทั้งสองลาจากกันนั้น ใบหน้าของซิเรียสซูบตอบและดวงตาลึกโหล ผมสีดำยาวปรกหน้าปรกตา — แต่ตอนนี้ผมสั้นและสะอาด ใบหน้าดูอิ่มเอิบและหนุ่มขึ้นจนเกือบจะเหมือนภาพถ่ายในวันแต่งงานของสามีภรรยาพอตเตอร์ที่แฮร์รี่มีอยู่ใน อัลบั้ม

เล่มที่ 7 หน้าที่ 26 ตอนแฮร์รี่รื้อของออกจากหีบนักเรียน

…เสื้อผ้ามักเกิ้ลของเขาถูกย้ายมาเก็บไว้ในเป้สะพายหลังใบเก่า รวมกับผ ้ าคลุมล่องหน เครื่องมือปรุงยา หนังสือบางเล่ม อัลบัม รูปภาพที่แฮกริดให้เมื่อนานมาแล้ว…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 297 ก่อนแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่จะไปก็อดดริกส์โฮลโล่

… แฮร์รี่ค่อย ๆ ดึงเป้ออกมาจากกระเป๋าลูกปัดของเธอ และหยิบ อัลบัม ที่แฮกริดให้เมื่อนานมาแล้วออกมา…

เล่มที่ หน้าที่

HP: ‘ ยุคกลาง ‘ กับ ‘ สมัยกลาง ‘

‘ ยุคกลาง ‘ กับ ‘ สมัยกลาง ‘ นี้ผมเดาว่าน่าจะใช้ภาษาอังกฤษว่า ‘Middle Age’ ครับ — ซึ่งมันก็แล้วแต่ว่าคนแปลจะเลือกใช้คำใดในภาษาไทย — แต่ในความรู้สึกส่วนตัวแล้ว ผมจะคุ้นกับคำว่า ‘ ยุคกลาง ‘ เสียมากกว่า เพราะที่ผมเคยเรียนประวัติศาสตร์มาจะเจอคำพวกนี้บ่อย เช่น ‘ ยุคหิน ‘ ‘ ยุคสำริด ‘ ‘ ยุคมืด ‘ เป็นต้น — และคำว่า ‘ ยุคกลาง ‘ นั้นผมคิดว่ามันฟังดู Classic กว่า ‘ สมัยกลาง ‘ อ่ะครับ — แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็อยากให้มันเป็นไปในรูปแบบเดียวกันอ่ะครับ — อยากให้เลือกใช้เอาสักอย่างอ่ะครับ

เล่มที่ 3 หน้าที่ 12 ตอนแฮร์รี่เขียนเรียงความเรื่อง ‘ การเผาแม่มดในศตวรรษที่สิบสี่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์แต่อย่างใดทั้งสิ้น — จงอภิปราย ‘

ใน ยุคกลาง คนที่ไม่มีเวทมนตร์คาถา (ที่รู้จักกันทั่วไปว่าพวกมักเกิ้ล) เป็นพวกที่หวาดกลัวเวทมนตร์มากเป็นพิเศษ…

เล่มที่ 3 หน้าที่ 68 ตอนแฮร์รี่ใช้เวลาก่อนเปิดเรียนอยู่ที่ตรอกไดแอกอน

… นอกจากฟลอเรียนจะมีความรู้เรื่องการเผาแม่มดใน ยุคกลาง เป็นอย่างดีแล้ว เขายังให้แฮร์รี่กินไอศกร ีมซันเดย์ฟรีทุกครึ่งชั่วโมงอีกด้วย

เล่มที่ 3 หน้าที่ 381 ตอนแฮร์รี่สอบวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์

… แฮร์รี่เขียนทุกสิ่งทุกอย่างที่ฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวเคยบอกเขาไว้เกี่ยวกับการล่าแม่มดใน ยุคกลาง …

เล่มที่ 4 หน้าที่ 554 ตอนแฮร์รี่พยายามหาวิธีอยู่ในน้ำได้นาน 1 ชั่วโมง

…เขาดึงโต๊ะตัวหนึ่งมาที่มุมห้องและก้มหน้าก้มตาค้นหาต่อไป ไม่มีอะไรในหนังสือ คาถาบ้าสำหรับพ่อมดบวม… ไม่มีอะไรใน คู่มือพ่อมดหมดผี สมัยกลาง …

เล่มที่ 5 หน้าที่ 147 ตอนซิเรียสให้แฮร์รี่ดูม่านปัก (สาแหรก) ประจำตระกูลแบล็ก

ม่านปักนั้นดูเก่าแก่มาก มันซีดจางและดูเหมือนจะโดนด๊อกซี่กัดแทะหลายแห่ง อย่างไรก็ตาม เส้นไหมสีทองที่ใช้ปักลายยังคงทอแสงเป็นประกายสดใสพอที่จะแสดงให้เห็นแผนผังตระกูลที่แผ่กิ่งก้านย้อนไปถึง (เท่าที่แฮร์รี่พอบอกได้) สมัยกลาง …

เล่มที่ 5 หน้าที่ 616 ตอนแฮร์รี่ไปเยี่ยมนายวีสลีย์ที่เซ็นต์มังโก

… ผู้บำบัดหลายคนตะโกนเรียกพวกเขา วิเคราะห์โรคประหลาด ๆ พร้อมแนะนำวิธีรักษาที่น่าขนลุกขนพองให้ด้วย รอนรู้สึกถูกสบประมาทอย่างแรงเมื่อพ่อมดจาก สมัยกลาง ตะโกนบอกว่าเขาป่วยหนักด้วยโรคจุดกระจาย

เล่มที่ 5 หน้าที่ 888 ตอนพวกแฮร์รี่แอบเข้าไปในห้องทำงานของอัมบริดจ์

“มาทางนี้เถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ ดึงข้อมือแฮร์รี่และลากเขากลับไปยังซอกที่หินสลักรูปหัวน่าเกลียดของพ่อมด สมัยกลาง ยืนพูดพึมพำกับตัวเองอยู่บนเสากลม ๆ ท่อนหนึ่ง…

HP: ‘ สกอต ‘ กับ ‘ สก๊อต ‘

เล่มที่ 2 หน้าที่ 154 ตอนแฮร์รี่เจอฟิลช์ตอนหลังซ้อมควิดดิช

… อาร์กัส ฟิลช์โผล่ขึ้นมาทันทีทันใดจากด้านหลังของผ้าทอเป็นรูปภาพสวยงามที่แขวนอยู่ทางขวาของแฮร์รี่ เขามีผ้าพันคอไหมพรม ลายสก๊อต พันรอบหัว และจมูกดูเป็นสีม่วงผิดปกติ

เล่มที่ 2 หน้าที่ 159 ตอนฟิลช์คิดว่าแฮร์รี่เห็นตำราควิกสเปลล์

แฮร์รี่จ้องมองเขาอย่างตกใจ ฟิลช์ไม่เคยดูโกรธแบบนี้มาก่อน ดวงตาถลนแทบหลุดจากเบ้า แก้มที่ห้อยย้อยข้างหนึ่งกระตุก และผ้าพันคอ ลายสก๊อต ก็ไม่ช่วยสักนิด

เล่มที่ 4 หน้าที่ 82 ตอนงานเลี้ยงอาหารค่ำที่บ้านโพรงกระต่าย

“แพ้ทรานซิลเวเนียสามร้อยเก้าสิบต่อสิบ” ชาลีบอกเศร้า ๆ “ช็อกกันไปหมด แล้วเวลส์ก็แพ้ยูกันดา สกอตแลนด์ ก็ถูก ลักเซมเบิร์กถล่ม”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 96 ตอนพวกแฮร์รี่มาถึงงานเวิลด์คัพด้วยกุญแจนำทาง

“สวัสดี แบเซิล” นายวีสลีย์ร้องทัก พลางหยิบรองเท้าบู๊ตขึ้นมาและส่งให้พ่อมดที่สวมกระโปรง สกอต …

เล่มที่ 5 หน้าที่ 307 ตอนอัมบริดจ็ส่งตัวแฮร์รี่ไปพบมักกอนนากัล

“กินขนมปังกรอบ” เธอพูดซ้ำอย่างรำคาญใจ ชี้ไปที่กล่อง ลายสกอต ที่วางอยู่บนกองกระดาษกองหนึ่งบนโต๊ะ “แล้วนั่งลง”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 291 ตอนแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่กำลังหลบหนี

… ทั้งสองผจญภัยไปตามเชิงเขา โดนฝนน้ำแข็งกระหน่ำทุบเต็นท์ ท่องไปในหนองบึงกว้างใหญ่ ซึ่งเต็นท์ถูกน้ำเย็นเยียบทะลักท่วม และเดินทางไปสู่เกาะเล็กกระจิดกลางทะเลสาบใน สกอตแลนด์ …

เล่มที่ 7 หน้าที่ 456 ตอนแฮร์รี่กับลูน่าเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมของบ้านเรเวนคลอ และเจอกับมักกอนนากัล

…การปรากฏตัวของคนนอกกฎหมายรายที่สองคงทำให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลหมดแรง เธอซวนเซถอยหลัง แล้วทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด มือขยุ้มคอเสื้อคลุมนอน ลายสกอต ตัวเก่าแก่

HP: ‘ ปัดโธ่ ‘ กับ ‘ ปั้ดโธ่ ‘

เล่มที่ 1 หน้าที่ 362 ตอนดัมเบิลดอร์มาเยี่ยมแฮร์รี่ที่ห้องพยาบาล และกินเยลลี่เม็ดทุกรสเข้าไป

เขายิ้มและโยนเยลลี่เม็ดสีน้ำตาลทองเข้าปาก แล้วก็สำลัก พูดออกมาว่า ” ปัดโธ่ ! รสขี้หู”

เล่มที่ 6 หน้าที่ 474 หลังจากด๊อบบี้และครีเชอร์รายงานผลการติดตามเดรโก ให้แฮร์รี่ฟัง

เสียงของแฮร์รี่เลือนหายไป เขากำลังจ้องดูกองไฟ

” ปั้ดโธ่ ฉันนี่โง่จริง ๆ ” เขาพูดเบา ๆ “เห็นชัด ๆ ใช่ไหมล่ะ มีอยู่เต็มถังในคุกใต้ดินข้างล่าง… เขาคงไปขโมยมานิดหน่อยตอนที่เรียนอยู่…”

HP: การประลองระหว่าง ดัมเบิลดอร์ กับ กรินเดลวัลด์

เล่มที่ 1 หน้าที่ 128 ในการ์ดกบช็อกโกแลต

ดัมเบิลดอร์มีชื่อเสียงมากเมื่อเอาชนะพ่อมดที่ชั่วร้ายกรินเดลวัลด์ได้ในปี ค.ศ. 1945 …

เล่มที่ 1 หน้าที่ 266 ตอนแฮร์รี่พบชื่อนิโคลัส แฟลมเมลในการ์ดกบ

” — ฟังนะ ‘ ดัมเบิลดอร์มีชื่อเสียงมากเมื่อเอาชนะพ่อมดที่ชั่วร้ายกรินเดลวัลด์ได้ในปี ค.ศ. 1945 นอกจากนั้น… ‘ “

เล่มที่ 7 หน้าที่ 29 ในบทความระลึกถึงดัมเบิลดอร์ของโดจ

… จนถึงเดี๋ยวนี้ ผู้คนก็ยังพูดกันว่า ไม่มีการประลองของพ่อมดครั้งใดที่จะเทียบเท่าการต่อสู้ระหว่างดัมเบิลดอร์กับกรินเดลวัลด์เมื่อปี ค.ศ. 1947 …

เล่มที่ 7 หน้าที่ 24 ( DH: Bloomsbury ) บท In Memoriam

They say, that no wizarding duel ever match that between Dumbledore and Grindelwald in 1945

HP: ‘ แอนด์ ‘ กับ ‘ และ ‘

เล่มที่ 2 หน้าที่ 73 ตอนแฮร์รี่ใช้เครือข่ายฟลูไปตรอกไดแอกอน

เขาเดินถือแว่นตากระจกร้าวให้ชิดดวงตา แล้วจ้องมองไปรอบ ๆ เขาออกมาสู่ตรอกที่สกปรกมอซอ ที่ดูเหมือนจะมีแต่ร้านขายสินค้าประเภทศาสตร์มืดทั้งนั้น ร้านที่เขาเพิ่งออกมาชื่อบอร์เจ็น และ เบิร์กส์ มองดูเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุด…

เล่มที่ 2 หน้าที่ 79 ตอนแฮร์รี่ไปซื้อของในตรอกไดแอกอน

…ในร้านกัมเบิ้ล และ เจปส์ที่ขายของตลก ๆ ของพ่อมด พวกเขาพบเฟร็ด จอร์จ และลี จอร์ดัน…

เล่มที่ 3 หน้าที่ 99 ตอนพวกแฮร์รี่อยู่บนรถด่วนฮอกวอตส์

“เราเอาไปให้เขาลองซ่อมดูที่ฮอกส์มี้ดก็ได้” รอนกลับลงนั่งตามเดิม “ร้านเดอร์วิช แอนด์ แบนเจสขายของแบบนี้แหละ พวกเครื่องมือเครื่องใช้ของวิเศษ เฟร็ดกับจอร์จเคยบอก”

เล่มที่ 4 หน้าที่ 577 จดหมายนัดพบจากซิเรียส

จดหมายของซิเรียสแทบจะสั้นพอ ๆ กับฉบับก่อน

ไปที่รั้วตรงสุดปลายถนนออกจากฮอกส์มี้ด (ผ่านร้านเดอร์วิช แอนด์ แบนเจส) ตอนบ่านสองโมงวันเสาร์ เอาอาหารมามากที่สุดเท่าที่จะเอามาได้

เล่มที่ 4 หน้าที่ 588 ตอนพวกแฮร์รี่ไปหาซิเรียสในวันที่ไปฮอกส์มี้ด

… แล้วเมื่อเวลาบ่ายโมงครึ่ง พวกเขาก็เดินขึ้นไปตามถนนไฮสตรีท ผ่านร้านเดอร์วิช แอนด์ แบนเจสและมุ่งหน้าตรงไปยังท้ายหมู่บ้าน

เล่มที่ 5 หน้าที่ 586 ตอนแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่และครอบครัววีสลีย์ไปที่เซนต์มังโก

พวกเขามาถึงหน้าห้างสรรพสินค้าใหญ่ดูล้าสมัย แห่งหนึ่ง เป็นตึกก่ออิฐสีแดง ชื่อว่า เพิร์จ แอนด์ เดาส์ จำกัด…

HP: ร้านขายอุปกรณ์การเล่นควิดดิช ในตรอกไดแอกอน

เล่มที่ 2 หน้าที่ 78 – 79

รอนจ้องดูเสื้อคลุมชุดกีฬาทีมชัดลีย์แคนนอนส์ทั้งชุดในตู้กระจกของร้าน ‘ เครื่องกีฬาควิดดิชมีคุณภาพ ‘ แสดงความอยากได้จนออกนอกหน้า…

เล่มที่ 3 หน้าที่ 69 ตอนแฮร์รี่ใช้เวลาก่อนเปิดเรียนอยู่ที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว

… แต่สิ่งที่ทดสอบความตั้งใจมั่นของแฮร์รี่อย่างที่สุด ดูเหมือนจะอยู่ที่ร้านขายอุปกรณ์การเล่นควิดดิชที่ชื่อ ร้านอุปกรณ์ ควิดดิชชั้นเยี่ยม ซึ่งเป็นร้านโปรดของเขา…

HP: ร้านกัมเบิ้ลและเจปส์

เล่มที่ 2 หน้าที่ 79 ตอนแฮร์รี่ไปซื้อของในตรอกไดแอกอน

รอนจ้องดูเสื้อคลุมชุดกีฬาทีมชัดลีย์แคนนอนส์ทั้งชุดในตู้กระจกของร้าน ‘ เครื่องกีฬาควิดดิชมีคุณภาพ ‘ แสดงความอยากได้จนออกนอกหน้า จนเฮอร์ไมโอนี่ลากพวกเขาไปซื้อหมึกและกระดาษที่ร้านถัดไปในร้านกัมเบิ้ลและเจปส์ที่ขายของตลก ๆ ของพ่อมด พวกเขาพบเฟร็ด จอร์จ และลี จอร์ดัน…

HP: — อักษรย่อของชื่อตัวละคร

เรื่องอักษรย่อของชื่อของตัวละครเนี่ยผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่า — ทำไมไม่ใช้ให้ตรงกัน กล่าวคือ จะใช้ทับศัพท์ หรือใช้อักษรไทยแทนแน่ — ตัวอย่างเช่น ในเล่ม 1 ใช้ ‘ ฮ. พอตเตอร์ ‘ แต่ในเล่ม 3 ใช้ ‘ อาร์.เจ. ลูปิน ‘ เป็นต้น

เล่มที่ 1 หน้าที่ 48 จ่าหน้าซองจดหมายที่ส่งถึงแฮร์รี่

คุณ ฮ. พอตเตอร์
ห้องใต้บันได
4 ซอยพรีเว็ต
ลิตเติล วิงจิง
เซอร์รีย์

ล่มที่ 2 หน้าที่ 279 – 280 ตอนแฮร์รี่เจอสมุดบันทึกริดเดิ้ลในห้องน้ำของเมอร์เทิล

แฮร์รี่เห็นทันทีว่ามันเป็นสมุดบันทึก ปีที่เลือนรางบนหน้าปกบอกให้รู้ว่ามันอายุห้าสิบปีแล้ว เขาเปิดออกอย่างกระตือรือร้น เขาอ่านตัวหนังสือเขียนด้วยหมึกเปื้อนเป็นดวง ๆ บนหน้าแรกพอออกว่าเป็นชื่อ ท.ม. ริดเดิ้ล

“เดี๋ยวก่อน” รอนร้อง เดินเข้ามาใกล้ ๆ อย่างระมัดระวังตัว เขามองข้ามบ่าแฮร์รี่ไปที่สมุด “ฉันรู้จักชื่อนี้นี่นา… ท.ม. ริดเดิ้ล ได้รางวัลประกอบคุณความดีพิเศษให้โรงเรียนเมื่อห้าสิบปีก่อน”

เล่มที่ 3 หน้าที่ 96 ตอนแฮร์รี่พบลูปินครั้งแรกบนรถด่วนฮอกวอตส์

“นายว่าเขาเป็นใครน่ะ” รอนกระซิบถามขณะที่ทั้งสามนั่งลงและเลื่อนประตูปิด พวกเขาเลือกเก้าอี้ตัวท ี่ไกลจากหน้าต่างมากที่สุด

“ศาสตราจารย์ อาร์.เจ. ลูปิน ไงล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบตอบทันใจ

เล่มที่ 5 หน้าที่ 775 ตอนแฮร์รี่ดูความทรงจำของสเนปในเพนซิฟ

… แฮร์รี่จ้องดูหางหนอนอยู่สักครู่หนึ่งแล้วหันกลับไปมองเจมส์ที่ตอนนี้วาดเล่นเรื่อยเปื่อยบนเศษกระดาษ เขาวาดรูปลูกสนิชและกำลังลากเส้นตัวอักษร ” ล.อ . ” หมายถึงอะไรกันนะ

แฮร์รี่ก้นลงดูพ่อ ซึ่งรีบขีดฆ่าตัวอักษร ” ล.อ. ” ที่เขาประดิดประดอยเสียสวยงามและกระโดดยืนขึ้น…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 938 ตอนแฮร์รี่อ่านป้ายที่ชั้นวางลูกแก้วพยากรณ์

… ลายมือตัวบาง ๆ แข็ง ๆ คล้ายขาแมงมุมเขียนวันเดือนปีของเมื่อสิบหกปีก่อน และเบื้องล่างนั้นมีตัวหนังสือว่า

ซ. พ. ท. กับ อ. พ. ว. บ. ด.
เจ้าแห่งศาสตร์มืด
และ (?) แฮร์รี่ พอตเตอร์

เล่มที่ 6 หน้าที่ 155 ตอนซลักฮอร์นส่งจดหมายเชิญมาให้แฮร์รี่บนรถด่วนฮอกวอตส์

แฮร์รี่
ฉันจะดีใจมากถ้าเธอจะมากินอาหารเที่ยงร่วมกับฉันที่ห้องซี.
ด้วยไมตรีจิต
ศาสตราจารย์ ฮ.อ.ฟ. ซลักฮอร์น

HP: ‘ ลิตเติล ‘ กับ ‘ ลิตเติ้ล ‘

เล่มที่ 1 หน้าที่ 48 จดหมายของฮอกวอตส์ที่ส่งถึงแฮร์รี่

คุณ ฮ. พอตเตอร์
ห้องใต้บันได
4 ซอยพรีเว็ต
ลิตเติล วิงจิง
เซอร์รีย์

เล่มที่ 4 หน้าที่ 13 บ้านริดเดิ้ล

ชาวหมู่บ้าน ลิตเติ้ล แฮงเกิลตันยังคงเรียกบ้านหลังนี้ว่า ‘ บ้านริดเดิ้ล ‘ แม้ว่าครอบครัวริดเดิ้ลจะไม่ได้อยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานหลายปีแล้วก็ตาม

เล่มที่ 4 หน้าที่ 14 การตายของคนในตระกูลริดเดิ้ล

มีคนเรียกตำรวจมา และทั้งหมู่บ้าน ลิตเติ้ล แฮงเกิลตันก็ตกอยู่ในสภาวะงงงันระคนอยากรู้และตื่นเต้นจนแทบจะข่มอาการเอาไว้ไม่อยู่…

เล่มที่ 4 หน้าที่ 17 การตายของคนในตระกูลริดเดิ้ล (ต่อ)

ในเมื่อไม่มีหลักฐานว่าครอบครัวริดเดิ้ลถูกฆาตกรรม ตำรวจจึงจำเป็นต้องปล่อยตัวแฟรงก์ไป ศพของครอบครัวริดเดิ้ลถูกฝังไว้ในป่าช้าของหมู่บ้าน ลิตเติ้ล แฮงเกิลตัน…

เล่มที่ 5 หน้าที่ 179 ตอนฟัดจ์อ่านข้อกล่าวหาของแฮร์รี่ในการพิจารณาคดี

“การพิจารณาคดีเรื่องการรักษาวินัย วันที่สิบสองสิงหาคม” ฟัดจ์เอ่ย… “การพิจารณาคดีเรื่องการกระทำความผิด ภายใต้กฤษฎีกาควบคุมการใช้เวทมนตร์เมื่อยังไม่บรรลุนิติภาวะ และ กฏหมายปกปิดความลับนานาชาติของนายแฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ ผู้อาศัยอยู่ที่บ้านเลขที่สี่ ซอยพรีเว็ต ลิตเติล วิงจิง เซอร์รี่ย์”

เล่มที่ 5 หน้าที่ 183 ตอนฟังพิจารณาคดี

“ผู้คุมวิญญาณที่ ลิตเติล วิงจิงอย่างนั้นหรือ” มาดามโบนส์ถาม น้ำเสีบงแสดงความประหลาดใจมาก “ฉันไม่เข้าใจ — “

เล่มที่ 6 หน้าที่ 215 ตอนดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่เข้าไปในความทรงจำของอ็อกเดน

ดัมเบิลดอร์และแฮร์รี่ตามไป เมื่อพวกเขาผ่านป้ายไม้ แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองดูไม้ที่ยื่นออกมาทั้งสองอัน ป้ายหนึ่งชี้ไปทางด้านหลังที่เขาเดินมา เขียนว่า ‘ เกรตแฮงเกิลตัน 5 ไมล์ ‘ อีกป้ายชี้ไปทางอ็อกเดน เขียนว่า ‘ ลิตเติ้ล แฮงเกิลตัน 1 ไมล์ ‘

… หุบเขาทั้งหุบเขาทอดนอนอยู่เบื้องหน้า แฮร์รี่มองเห็นหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือ ลิตเติ้ล แฮงเกิลตัน ซุกอยู่ระหว่างเขาสูงชันสองลูก…

อ็อกเด็นต้องวิ่งเหย่า ๆ อย่างไม่เต็มใจเพราะทางลงนั้นชัน ดัมเบิลดอร์ก้าวเท้าให้ยาวขึ้นและแฮร์รี่ต้องรีบสาวเท้าตาม เขาคิดว่า ลิตเติ้ล แฮงเกิลตันต้องเป็นจุดหมายปลายทางของพวกเขาแน่นอน…

HP: เรื่องเล่าของแฮกริด

เล่มที่ 5 หน้าที่ 515 ตอนพวกแฮร์รี่ไปหาแฮกริดที่กระท่อม หลังจากแฮกริดกลับมาจากการไปติดต่อกับพวกยักษ์

“ยักษ์เรอะ” แฮกริดถาม คว้าชิ้นเนื้อกลับมาได้ก่อนที่มันจะหล่นไปถึงเข็มขัด แล้วจับโปะกลับลงไปลนใบหน้า “ใครพูดอะไรเรื่องยักษ์ ฮึ พวกเธอไปคุยกับใครมา ใครบอกเธอว่าฉันไปทำอะไร — ใครกันว่าฉันไป — ฮะ”

“เราเดาน่ะค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเป็นเชิงขอโทษ

“อ้อ ใช่แล้ว เดานี่เอง ใช่มั้ยล่ะ” แฮร์รี่ ตอบ จ้องเธอเขม็งด้วยดวงตาข้างที่ไม่ได้ถูกชิ้นเนื้อปิดไว้

“มันออกจะ… เห็นได้ชัดนะครับ” รอนว่า แฮร์รี่พยักหน้าเห็นด้วย

HP: ‘ ดอกฟอร์เก็ตมีน็อต ‘ กับ ‘ ดอกฟอร์เกตมีนอต ‘

เล่มที่ 2 หน้าที่ 80 ตอนล็อกฮาร์ตมาที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก

… ล็อกฮาร์ตตัวจริงใส่เสื้อคลุมสีฟ้า ดอกฟอร์เก็ตมีน็อต ที่เข้ากับสีดวงตาของเขา…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 214 ตอนดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่เข้าไปในความทรงจำของอ็อกเดน

ทั้งสองคนยืนอยู่บนทางในชนบท สองข้างทางเป็นรั้วต้นไม้สูง ๆ ที่กิ่งก้านพันกันยุ่ง อยู่ใต้ท้องฟ้าในฤดูร้อนที่สว่างไสวและเป็นสีฟ้าเหมือนสี ดอกฟอร์เกตมีนอต …

HP: คาถาแสดงตัว

เล่มที่ 6 หน้าที่ 207 ตอนเฮอร์ไมโอนี่ตรวจสอบหนังสือปรุงยาของเจ้าชายฯ

“สเปเซียอาลิส เรเวลิโอ !” เธอพูด เคาะไม้ลงบนปกหน้าอย่างคล่องแคล่ว

เล่มที่ 6 หน้าที่ 395 ตอนเรียนปรุงยาแก้พิษ ซึ่งจำเป็นจะต้องแยกส่วนประกอบของพิษ เพื่อหายาแก้สำหรับพิษแต่ละชนิดที่แยกออกมาได้ตามกฎข้อที่สามของโกลแพลล็อต โดยใช้คาถาแสดงตัวของสคาร์พิน (อ้างอิง เล่มที่ 6 หน้าที่ 394)

…เออร์นี่ มักมิลลัน กำลังพึมพำว่า “สเปเซียอาลิส เรเวลิโอ !” เหนือหม้อของเขา…

เล่มที่ 7 หน้าที่ 164 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่หนีไปหลบซ่อนอยู่ที่กริมโมลด์เพลซ

“ก่อนที่เราจะไปไกลกว่านี้ ฉันว่าเราน่าจะตรวจสอบดูก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ เธอชูไม้กายสิทธิ์ขึ้น พูดว่า “โฮเมนัม ริเวลิโอ “

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

” โธ่ เธอเพิ่งตกใจสุดขีดไปหยก ๆ นี่น่า ” รอนพูดอย่างปลอบใจ “ว่าแต่คาถานั่นมันใช้ทำอะไรล่ะ”

“ใช้ทำสิ่งที่ฉันเพิ่งทำไปน่ะสิ!” เฮอร์ไมโอนี่บอก ท่าทางหัวเสีย ” นั่นนะเป็นคาถาที่ให้มนุษย์เผยตัว แสดงว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากพวกเรา!”

เล่มที่ 7 หน้าที่ 387 ตอนทราเวอร์ส กับ เซลวินไปที่บ้านเลิฟกู๊ด เพื่อตามจับตัวแฮร์รี่ และทราเวอร์สใช้คาถาแสดงตัว

“โฮเมนัม ริเวลิโอ ” เสียงพูดที่ตีนบันได

HP: คาถาเสกเชือก

เล่มที่ 5 หน้าที่ 908 ตอนเฮอร์ไมโอนี่ กับ แฮร์รี่พาอัมบริดจ์เข้าไปในป่าต้องห้ามและเจอกับฝูงเซ็นทอร์

“เงียบนะ!” เฮอร์ไมโฮนี่ตะโกน แต่สายไปเสียแล้ว อัมบริดจ์ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่มากอเรียน และกรีดเสียงแหลมว่า ” อินคาเซอรัส “

เชือกหลายเส้นพุ่งออกมาจากกลางอากาศเหมือนงูตัวหนา ผูกมัดตัวเองไปรอบลำตัวท่อนบนของเซ็นทอร์…

เล่มที่ 6 หน้าที่ 601 ตอนแฮร์รี่สู้กับอินเฟอไรในถ้ำ

“เพ็ตตริฟิคัส โททาลัส ! ” แฮร์รี่ตะเบ็งเสียงอีกครั้ง ถอยหลังไปด้วย ขณะที่หวดไม้กายสิทธิ์ผ่านอากาศเต็มแรง พวกมันหกหรือเจ็ดตัวล้มคว่ำลง แต่อีกมากมายยังคงคืบหน้ามาทางเขา “อิมเปดิเมนต้า! อินคาร์เซอรัส !”

เล่มที่ 6 หน้าที่ 629 ตอนแฮร์รี่วิ่งไล่ตามสเนปกับพวกผู้เสพความตาย

” อินคาร์ — ” แฮร์รี่คำราม แต่สเนปปัดคาถาไปโดยเพียงแค่สะบัดแขนเกือบจะเหมือนเกียจคร้าน

HP: คำแช่งของเจ้าชายเลือดผสม (คาถาแขวนห้อยหัวกลางอากาศ)

เล่มที่ 6 หน้าที่ 254 ตอนแฮร์รี่อ่านหนังสือของเจ้าชาย และเจอคำแช่ง แล้วลองใช้กับรอน

แฮร์รี่นั่งอยู่บนเตียง เขาหันหนังสือกลับข้าง เพื่อพิจารณาคำสั่งที่เขียนหวัด ๆ ให้ใกล้ขึ้น… แต่ในที่สุดก็มีลายมือขยุกขยิกเบียดเสียดกันตรงมุมกระดาษเขียนว่า

เลวิโครพัส (ร-ส)

เขากระดกไม้กายสิทธิ์ขึ้น ไม่ได้ตั้งใจชี้ไปที่ไหนแน่นอน และพูดว่า เลวิโครพัส ! อยู่ในหัว

เล่มที่ 6 หน้าที่ 354 ตอนแฮร์รี่ถามลูปินว่ารู้จักเจ้าชายเลือดผสมหรือไม่

“ไม่ได้เกี่ยวกับผมเลย!” แฮร์รี่บอกอย่างขุ่นเคือง “เจ้าชายเลือดผสมเป็นคนที่เคยเรียนที่ฮอกวอตส์ ผมได้ตำราปรุงยาเล่มเก่าของเขามา เขาเขียนคาถาไว้เต็มเลย คาถาที่เขาคิดขึ้นเองน่ะครับ มีอันหนึ่งคือ เลวิคอร์พัส — “

เล่มที่ 6 หน้าที่ 411 – 412 ตอนรอนกินยาเสน่ห์ (ในช็อกโกแลต) ของโรมิลด้า เวน

แฮร์รี่โต้ตอบโดยสัญชาติญาณ ไม้กายสิทธิ์ถูกชักออกมาจากกระเป๋า คาถาผุดขึ้นมาในใจโดยไม่ได้ตั้งสติคิด เลวิคอร์พัส !

Notes and References

• U Know