03/03/52 นิยาย ฉบับเเต่งเอง( ออกจะเศร้า+เขิน)

[~风风~]

เป็นอะไรที่เเปลกคุณเชื่อเรื่องชะตาหรือไม่ใครกันที่เป็นคนกำหนดมัน เเละใครกันที่จะเปลี่ยนชะตาได้
คนผู้นั้นคงวิเศษน่าดู ...ผู้ที่กุมชะตา กำหนดชะตาคือใครกันน่ะ คุณเชื้อเรื่องชะตาไหมล่ะ .. ไม่เชื่อหรือ?
เเล้วคุณจะรู้
ขอนำเสนอเรื่อง...ชะตาของเอฟล์เอ


"อุเเหว่ ~ อุเเหว่ ~"  เสียงใสๆของทารกเพศหญิง
" โอ๋ อย่าร้อง โอ๋อย่าร้องเลยลูก  โอ๋~  เดี๋ยวเเม่จะพาไปหาหมอน่ะลูก   คุณ คุณค่ะ มาดูลูกเราหน่อยเร็ว !! ไม่รู้ลูกเรา เป็น'ไร" เเม่เอ๋ย
"ไหนๆขอพ่อดูหน่อยสิ... เอ๋ ..คุณ จำคำนายก่อนที่ลูกเราจะเกิดได้รึเปล่า" พ่อถาม
"จำได้สิค่ะคุณ ทำไมล่ะ.." เเม่พูดขณะที่ให้ลูกกินนม ผลก็คือลูกเงียบตั้งหน้าตั้งตาดื่มท่าเดียวเลย
"ก็ที่ว่าลูกเราจะมีรักกับใครไม่ได้เลยนั้นจริงมั้ย?" พ่อคิดหนัก
"ไม่จริงมั้งคุณก็...คิดมากไปได้"เเม่กล่าว
"หรือคุณจะให้ผมคิดน้อยๆเข้าไว้ -*-" พ่อกล่าวเสร็จก็เดินจากไป ...ไปทำงาน

พ่อทำงานธุรกิจส่วนตัวเกี่ยวกับรถยี่ห่อ ยาม่าฮ่า  ส่วนเเม่เป็นเเม่บ้าน
ครอบครัวเรามีปากเสียงกับเล็กน้อยเเต่ทุกครังก็...ต่างคนต่างเเยกกันไป
อย่างเช่นคร่านี้ เป็นต้น ฉัน ชื่อ เอฟล์เอ หรือ เรียกว่าเอ ก็ได้ ชื่อนี้ เเม่ตั้งให้เป็น
ชื่อที่เเปลกมาก...เเละฉันก็มีน้องอีกคนหนึ่ง เพศชาย ซึ่งอายุห่างจากฉันรวมเเล้ว 10 ปี
ซึ่งชื่อว่า ทีอาร์ ทีอาร์เป็นเด็กที่จะเอาอะไรก็เอาให้ได้ ฉันต้องยอมน้องตลอด
ซึ่งความอดทนฉันใกล้จะหมดเต็มที...

กริ๊ง~

เสียงนาฬิกาปลุกของฉันเอง ได้เวลาตื่นไปโรงเรียนเเล้วล่ะ ปีนี้ ฉันขึ้น ม.3
เเล้ว ก็คิดถึงเพื่อนอยู่เหมือนกัน ค่อยดูน่ะ ไปโรงเรียนเมื่อไรจะจับกอดเพื่อนให้หมดเลย
ฉันคิดอย่างนั้นก็มีกำลังใจอาบน้ำเเต่งตัวไปโรงเรียน
 ราว หกนาฬิกาสามสิบนาที ฉันก็ออกจากบ้าน โดยเดนเท่าไปโรงเรียน
พ่อกับเเม่ยังไม่ตื่นเลยเช้านี่ยังไม่ได้เจอหน้าพ่อเเม่เลยเพราะ
 ฉันเเยกห้องนอนกับพ่อเเละเเม่ตั้งเเต่จำความได้...

ฉันเดินไปเรื่อยๆจน... บรื่น~ บรื่น~  เสียงรถยนต์ดังขึ้น จนฉันตั้งหันไปตามเสียง

"สวัสดี เอ " โถววี้ เพื่อนฉันอีกคน นั้งรถยนต์คันงามผ่านมาโดยมีชายอีกคนนั้งข้าง
ใครหว่า ช่างหล่อใสสุดๆ

"อืม จ๊ะ" ฉันทักกลับ
"มา ! มาขึ้นรถด้วยกัน จะได้ไปรงเรียนพร้อมกัน" โถววี้ กล่าว
"เออ...มะ ไม่เป็นไร" ฉันปฎิเสธ ก็รถหรูสักขนาดนั้น ราคาเหยียบล้านใครจะกล้านั้ง
"มาเถอะครับ โถวอุสาห์ช่วน" ชายผู้นั้งข้างโถวกล่าวเสียงใส
"ก็....ก็... ได้ คะ ค่ะ" ฉันกล่าวพลางเดินไปขึ้นรถ

ในรถ...

"ว่าเเต่คุณชื่อ เอฟล์เอ ใช่ไหมครับ" ผู้ชายที่นั้งข้างโถวถาม
"ใช่ค่ะ "
"อืมม... ผมชื่อเคียส น่ะครับ"
"ค่ะ" ว่าเเล้วฉันก็หันไปมองคนชื่อเคียส ผมเขาสีดำ ตาคมดุดสายฟ้า ดวงตาสีนิส
น่าหลงใหล(เเต่ไม่ใช่กับเอ เเน่) ปากเรียว น่ามอง รวมๆเเล้วจัดอยู่ในขั้นหล่อโคตรค่ะ

"มองผมทำไมอ่ะครับ"เอาล่ะหว่ะถูกถามเเล้วไหมล่ะ
"ก็..." ฉันคิดหนัก ทันใดนั้นเอง โถวก็พูดว่า..
"ติดใจความหล่อเขาใช่ไหมล่ะ"โถวกล่าว
"เปล่า ..ก็...เเค่ไม่เคยเห็นหน้าไม่รู้ว่าเป็นใคร..เท่านั้นเอง" ฉันรีบกล่าวทั้งๆหน้าที่เเดง
"อ๋อหรอ ไม่น่าใช่หน่า" โถววี้พูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเลห์  ทำเอาฉันหน้าเเดงยิ่งขึ้น

ยังไม่จบจะมาเเต่งต่อ... มาต่อเเล้วค่ะ



ต่อ..ค่ะ

"ก็...ใช่สิก็เราไม่เคยเห็นหน้าจริงๆ" ฉันคาน
"อ๋อ...ไม่เคยเห็นใครหล่อปานนี้ใช่ไหมล่ะ หุหุ" โถวกล่าว  นาน~ เเทงใจเลยคำพูดของเพื่อนฉัน
"เปล่า... อย่างกับว่า โถว เคยเห็นเราชอบใครมาก่อนหรือ?"ฉันพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว ก็มันจริงนี่น่า
คนอย่างเอน่ะหรือ..?จะรักใครเป็น ...ไม่ล่ะ เรียนเป็นหลักรักเป็นรอง อีกอย่างยังไม่เคยรู้คำนี้เลยว่ามันมี
ความหมายว่าไง...

"อ่าน่ะ ...เราเองยังไม่เคยเห็นเลย ขนาดเอเขินเรายังไม่เคยเห็น..." โถวพูด เเต่นั้นคือเรื่องจริง
ที่ไม่อาจจะหลีกเหลี่ยงได้
" เอ ...เคียสน่ะเป็นเพื่อนของพี่ชายฉัน...หายสงสัยยัง..?" โถวกล่าวต่อ
"อืมม..."
"น้องๆครับถึงโรงเรียนเเล้ว..." เคียสกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น
"บาย..ค่ะพี่เคียส อย่าลืมมารับโถวล่ะ เอ่อ..เเล้วเอด้วย" โถวกล่าว
"อ้าว...เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"ฉันรีบเเย้ง
"ไป'ทานข้าวเย็นน่ะสิไปเป็นเพื่อนหน่อยน่ะ...น่า..นะน่ะ "โถวอ้อน
"อืมม...ได้"ว่าเเล้วฉันก็ใจอ่อนยอมเพื่อนจนได้

คาบเรียนเเรก...วิชา คณิต

"นักเรียน ..เคารพ" หัวหน้าห้องมีนามว่าเยลลี่ กล่าว
"สา~หวัดดีค่ะ คูณ คูร" ทั้งห้องกล่าว
"เอ้าล่ะค่ะ นักเรียน วันนี้เรียน...." ครรูกล่าวหลักจากนี้ เอก็ไม่ได้ยินเเล้ว
 เพราะเอ มีความคิดที่ล่องลอยไปไกลจากห้องเรียนไปนานเเล้ว
(อย่างนี้จะเรียนเก่งได้ไงล่ะ เอเอ๋ย..)

เลิกเรียน..

กริ๊ง~ กริ๊ง~ กริ๊ง~
"นักเรียนเคารพ" เยลลี่ตะโกน
"ขอบคุณค่ะ/ครับ คุณครู" ทั้งห้องพูด

"ไป..เอ..ไปกินข้าวเย็นกัน เย้.." โถวพูดพร้อมกับเดินลากเเขนเอไปหารถคันหนึ่ง
ซึ่งมีคนขับคนเดิมคือ..เคียส เขาใส่ชุดสูต เท่ดีเเหะ
"สวัสดีครับ เจอกับอีกเนอะ เอ"เคียสพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
"อืมม.. สวัสดีค่ะ... พี่ตัวสูงจังเลยน่ะค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มตอบ
" ผมเพิ่งเห็น เอยิ้มครั้งเเรก...ก็ยิ้มสวยดีนี่ครับ"เคียสกล่าวต่อ
" นี่! เมื่อไรจะขึ้นรถหา คนรอมันเหนื่อย"โถวพูด
"ครับๆ มาเลย" เคียสตอบกลับ

ในรถ..

" นี่ ..เอไปเที่ยวไหนดี.."โถววี้ถาม
" อืมม..ไป..ไหนก็ได้"ฉันตอบส่งๆ
"งั้นไปขึ้นลิฟฟ์"เคียสกล่าว
"หา!ขึ้นลิฟฟ์เนี่ยน่ะ" จะตะโกน เคียสทำเป็นไม่สนใจกับคำพูด
"ไม่ทราบว่าคุณจะขึ้นชั้นไหนค่ะ" โถวก็รับมุกเคียส
อะไรของสองคนนี้หว่า จะไปขึ้นลิมฟฟ์ เเถมยังถามด้วยว่าเอาชั้นไหน
...เเปลกคน

"ก็ ชั้น...อืม..ชั้นจะรักเอไง ฮ่าๆๆๆๆ " เคียสตอบ
"หา! พี่..เคียส" ฉันตะโกน เพราะอาการตกใจ 
ส่วนโถววี้น่ะหรือ นั้งหัวเราะพร้อมกับ
เคียสอยู่นู้น..-*-

"พี่เเค่ล้อเล่น เนอะ..โถว  เอก็คิดมากไปได้"เคียสพูดพร้อมกับ...หัวเราะ
"ค่ะ.?" ฉันตอบรับ พร้อมกับยิ้ม
"อ่า..เอยิ้ม " เคียสพูด
"ใช่ๆ นานๆทีจะเห็นเอยิ้ม ..เอก็ยิ้มสวยนี่น่า" โถวพูด
"ไม่จริงมั้ง" ฉันกล่าว พร้อมกับสายหัวเเรงๆ ทำไงได้อยู่ๆเริ่มร้อน เเปลก...?


ติดตามชมตอนต่อไป ..น่ะค่ะว่า เอจะสามารถรักใครได้หรือ เปล่า


 

[love_Ron]

ขอบคุณน่ะค่ะ เอามาลงต่ออีกน่ะ :"D

นึกว่าเด็กร้องอุแหวะ ~ ตกใจหมดเลย ๕๕

[~风风~]

ความเดิมตอนที่เเล้ว

เอฟล์เอกับโถววี้ เเละเคียสนัดไปรับประทานอาหารท่ร้านใดร้านหนึ่ง
พวกเขากำลังตักดสินใจกัน

ต่อ ตอน 3 กันเลยน่ะค่ะ

"จริงน่ะ" โถวเเย้ง
"เอ่อ..เเล้วเเต่จะคิด..."ฉันตัดบท
"เอ๊ะนั้น .." เสียงของเคียสอุทาน เพราะมีชายคนหนึ่งโบกรถของเคียสให้หยุด
"ทำไมหรือ?" ฉันกล่าวอย่างสงสัย
"นั้น..พี่ชายฉันมายืนโบกทำไมอ่ะ" โถววี้ถามเคียส ไม่สนใจเสียงที่ฉันพูดเเม้เเต่น้อย
 ว่าเเล้วรถก็เริ่มเข้าไปหา พี่ชายของโถววี้ เเละเเล้วก็จอดลงสนิท พร้อมกับ
พี่ชายของโถววี้เดินมาขึ้นรถ..เเละมานั้งเบอะหลังข้างๆฉัน
เเละรถก็เคลื่อนต่อไป....

"สวัสดีค่ะ..พี่--" ฉันเอ่ย
"ไถนี่ครับ" พี่ของโถววี้กล่าวตอบเสียงใส่
ดูไปก็หน้าคล้าย โถวอยู่หรอก ผิวสีขาว ตาคม ดวงตาสีนิล
ผมดำสนิท  เเต่ทำไมชื่อ เหมือนกับ ไถ่หนี้  ไถ่สินอย่างนี้น่ะ

"ชื่อเเปลกดีน่ะค่ะ" ฉันพูดต่อ
"อย่างกับคุณ...ชื่อไม่เเปลก..ล่ะ ชื่ออะไรไม่รู้ ชื่อ เอฟล์เอ พิลึก" ไถ่นี่นิสัยเหมือนน้องมันเลยน่ะเนี่ย
พูดมาได้ว่าฉันชื่อ เเปลก ..เเต่มันก็เเปลกจริงนี่หว่า^^
"ของคุณพิลึกมากกว่าเออีก" ฉันไม่ยอมเเพ้
"ถึงพึลึกเเต่ก็ไพเราะ"(ตรงไหนกัน) ไถ่นี่พูดต่อ
"ไถ่หนี้ ไถ่นาเนี่ยอ่ะน่ะ ที่ไพเราะ อยากจะอ้วก" ฉันพูดอย่างเหลือทน
คนอะไรหลงตนเอง ถึงชื่อเราจะไม่ไพเราะมากมายเเต่
ก็ฟังได้กว่าไถ่นาก็เเล้วกัน

"งั้นคุณลงจากรถผมไปเลย" ไถ่นี่สั่ง
"ขับก็ไม่ขับเอง ยังจะบอกอยู่รึว่า...เป็นรถของตนเองน่ะ" ฉันเริ่มโกรธ
"นี่!!!!! สองคนนี้หยุดทะเลาะสักทีจะได้ไหมรำคาณ" โถววี้ ตะโกน

[parn_hp]

หนุกดีๆๆ  อิอิ

[~风风~]

มาต่อ ตอน 4 กันเลยค่ะ

"ใช่ครับ ผมเห็นด้วย หยุดเถอะ .. ว่าเเต่ จะไปที่ไหนดีล่ะ" เคียส ชวนเปลี่ยนเรื่อง
"ไม่ไปมันเเล้ว...หมดอารมณ์" ไถนี่กล่าว
 " อืมม..เเล้วเเต่พี่เคียสเเล้วกันค่ะ" ฉันพูดต่อ
"งั้น เคียส นายไปส่งฉันที่บ้าน เเล้วเอารถนี้ ไปส่งยายเอนี่ด้วย ....สงสาร" ไถนี่กล่าววาจา
"ตกลงตามนี้น่ะครับ เอ" เคียสพูดพร้อมกับมองเอ
"ได้..ค่ะ เเล้วเเต่ .. " เอตอบ


ในขณะที่ขับรถ ในรถนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นในบันดล
ผ่านไปสักพักรถก็มาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง
บ้านหลังนั้น มันช่างใหญ่โต กว้างเกินบรรยาย
เหมือนพวกรวยๆเขาอยู่กันเลย ....
นี่..เพื่อนเรารวยขนาดนี้เลยหรือน่ะ
เเล้วโถววี้ก็บอกลาฉัน ขณะที่ ไถนี่ เดินเข้าบ้านไป
ฉันจึงเลื่อนมานั้งเบาะข้างหน้าคู่กับเคียส

"ผมจะพาเอส่งบ้านดีไหมครับ"  เคียสกล่าวพร้อมกับออกรถ
"ได้ค่ะ" ฉันบอกด้วยน้ำเสียเบื่อๆ ถึงกลับไปยังไงก็...


มีเเต่ความเหงาเท่านั้นอยู่ดี เศร้าใจจัง
กลับไปต้องผโดนพ่ออ่าเเน่ๆเลยกลับ
บ้านไม่ตรงเวลาอย่างนี้ ...
นี่ก็ปาไป สิบเจ๊ดนาฬิกาเเล้ว เฮ้ออ....
เอาน่า เราต้องไม่สิ้นหวังสิ ...
อดทนไว้ สู้ๆ
(การให้กำลังใจทำให้ชีวิตเราเเจ่มใส ขึ้น
การตื่นขึ้นมาส่องกระจกพร้อมกับยิ้มทักทายตนเอง พูดให้กำลังใจทำให้
เรารู้สึกดีขึ้น เเก้เหงาเเละเศร้าใจได้ ครึ่งหนึ่ง)

หลังจากผ่านไปได้สักระยะหนึ่ง
เคียสเอ่ยว่า "ผมต้องขอโทษด้วยน่ะครับ เพื่อนผมมึนอารมณ์ไม่ดีใส่เอ "
"ไม่เป็นไรหรอก...เอก็มีส่วนผิด"
"ยังไงผมก็ต้องขอโทษอีกเรื่องนึง คือชวนเอมาเสียเวลา..งั้น ไปร้านไอติมเเถวๆนี่ไหมครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อยากกลับบ้านมากกว่า ค่ะ " ฉันพูด
"ว่าเเต่ เอ...บ้านคุณไปทางไหนนำทางไปให้ผมด้วย"
"ได้ค่ะ..."
"ผมได้ยินว่า คุณอ่อน คณิต อังกฤษ  วิทย์หรือครับ" เคียสกว่าต่อ
" พี่เคียสรู้ได้ไงค่ะ" ฉันถามอย่างส่งสัย
"เห็นโถววี้บอกน่ะ..^^"
"อืมม..มันก็ใช่ค่ะ เอไม่เก่งเลย " ฉันท้อใจ
"เอางี้ไหมครับ เดี๋ยวผมเป็นครูให้เอาไหม.. ผมมีเคล็บลับเรียนให้เก่งน่า.."
"จริงหรือค่ะ "ฉันเริ่มสนใจ
"ใช่ สนไหม " 
"สนค่ะ สน "ฉันรีบตอบ
"งั้นเอ้าเป็นว่าเสาร์นี่เริ่มเลย เรียนที่บ้านโถววี้เเล้วกัน "
"ก็...เเล้วเเต่"
"ครับ "
"นั้น เลี้ยวขวาค่ะ อ่ะ ถึงบ้านเอเเล้ว ขอบคุณที่มาส่งน่ะค่ะ" เอขอบคุณอย่างจริงใจ

ติมตามตอนต่อไปน่ะค่ะ ว่า เคล็บลับการเรียนเก่งคืออะไร
 เเล้วความรักของ เอฟล์เอจะลงเอยอย่างไงติดตามดู

[angle potter]

สนุกดี
ต่อๆ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ 

[~风风~]

ต่อ ตอน 5 ค่ะ

หลังจากที่ลงจากรถคันงาม ก็เดินตรงไปหน้าบ้านพบ...
พ่อ กับเเม่ยืนรอด้วยสีหน้า ... น่ากลัว
มองด้วยสายตาที่ดุ ทันใดนั้น พ่อก็ถามว่า
"ไปกับใครมา..ทำไมถึงกลับปานนี้ หา..ว่ามา" พ่อพูดเสียงเข้ม
"ไป..ไปกับเพื่อนมา ตอนรับวันเปิดเทอมนาะคาะ^^" ฉันพูด
"คิดว่าเเม่จะเชื่อ หรือ เห็นมีผู้ชายมาส่งถึงบ้าน
เป็น หญิงเเท้ๆไว้ใจชายใดได้ไงหึ" เเม่กล่าวบ้าง
"ก็...เขาเป็นผู้ปกครองของเพื่อน"เเก้น้ำขุนๆคื้นบอกว่า
เพิ่งรู้จักมีหลังตายเเน่เลย...
 ไม่ทันใดก็มีเสียงเดิน มาจากประตูหน้าบ้าน คนผู้นั้นคือ...เคียส
หา
จะมาทำไมอีกก็ในเมื่อกลับไปเเล้วนี่น่า..งง ค่ะงานนี้
"ผมต้องขอโทษที่พา หนูเอ ไปโดยไม่ได้ขออณึยาตท่านทั้งสองก่อน ...ผมต้องขอโทษครับ
พอดี ไปกินอาหาร ตอนรับวันเปิดเทอมน่ะครับ" เคียส กล่าวพร้อมกับเดินเข้ามาหาพ่อกับเเม่
ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนทำให้ท่านทั้งสองงงไปตามกัน
ประกอบด้วย เคียสใสชุดเหมือนคนทำงาน พ่อกับเเม่จึง  เริ่มที่จะเชื่อ ว่า
เคียสเป็นผู้ปครองของเพื่อนๆเอ จริง
"เออ.. งั้นที่หลังมาบอกกันก่อนน่ะ ..." พ่อกล่าวเสียงเรียบ

ตอน 5 ยังไม่จบเดี๋ยวกลับมาเเต่งต่อค่ะ

[p@kka]

หนุกดีค่ะ อยากอ่านอีก

[Magic-Cvidiz]

หนุกดีค่ะ ,, ต่อไวๆนะคะ

 

[love hermiony]

ตลกจีง

[np]

หนุกดีนะ ชอบๆๆๆ