REFERENCE: PS Chapter 1: THE BOY WHO LIVED (UK Page.16, US Page.15)
Dumbledore and Professor McGonagall bent forward over the bundle of blankets. Inside, just visible, was a baby boy, fast asleep. Under a tuft of jet-black hair over his forehead they could see a curiously shaped cut, like a bolt of lightning.
REFERENCE: PS Chapter 1: เด็กชายผู้รอดชีวิต (นานมีบุ๊คส์ หน้าที่ 171)
ดัมเบิลดอร์และศาสตราจารย์มักกอนนากัลก้มลงมองดูห่อผ้า เท่าที่ทั้งสองมองเห็นอยู่ข้างใน คือทารกเพศชายที่กำลังหลับสนิท ใต้ปอยผมดำเป็นมันที่ปรกหน้าผาก ทั้งสองเห็นรอยแผลเป็นประหลาดที่มองดูเหมือนรูปสายฟ้าฟาด
REFERENCE: PS Chapter 1: THE BOY WHO LIVED (UK Page.18, US Page.17)
A breeze ruffled the neat hedges of Privet Drive, which lay silent and tidy under the inky sky, the very last place you would expect astonishing things to happen. Harry Potter rolled over inside his blankets without waking up. One small hand closed on the letter beside him...
REFERENCE: PS Chapter 1: เด็กชายผู้รอดชีวิต (นานมีบุ๊คส์ หน้าที่ 29)
สายลมพัดผ่านแนวรั้วต้นไม้ตัดเรียบในซอยพรีเว็ตที่สงบเงียบและสะอาดสะอ้านเรียบร้อยอยู่ใต้ท้องฟ้าสีหมึก สถานที่สุดท้ายที่คุณจะคาดหวังว่าจะมีสิ่งแปลกประหลาดมหัศจรรย์เกิดขึ้น แฮร์รี่ พอตเตอร์พลิกตัวอยู่ในผ้าห่มที่ห่อหุ้มตัวเขาไว้โดยไม่ตื่นขึ้นมา มือน้อย ๆ ข้างหนึ่งแนบอยู่กับจดหมายข้าง ๆ ตัว ...
REFERENCE: PS Chapter 4: THE KEEPER OF THE KEYS (UK Page.45, US Page.55)
Maybe he thought he could persuade em . . . maybe he just wanted em outta the way. All anyone knows is, he turned up in the village where you was all living, on Halloween ten years ago. You was just a year old. He came ter yer house an an
...
You-Know-Who killed em. An then an this is the real mystry of the thing he tried to kill you, too. ... an hed killed some o the best witches an wizards of the age the McKinnons, the Bones, the Prewetts an you was only a baby, an you lived.
REFERENCE: PS Chapter 4: ผู้รักษากุญแจ (นานมีบุ๊คส์ หน้าที่ 73)
แต่แล้วเขาอาจจะคิดว่าเขาจะเกลี้ยกล่อมพ่อแม่ของเธอให้เปลี่ยนใจได้... หรือเขาอาจจะอยากจัดการให้พ่อแม่ของเธอไปพ้นทางซะ พวกเรารู้กันแต่ว่าวันหนึ่งเขาก็ไปโผล่ที่หมู่บ้านที่พวกเธออยู่ในวันฮัลโลวีนเมื่อสิบปีก่อน เธอเพิ่งอายุได้ขวบเดียว เขาไปที่บ้านของเธอ -- แล้ว -- แล้ว
...
คนที่เธอก็รู้ว่าใครฆ่าพวกเขา แล้วก็ -- ตรงนี้ล่ะที่เป็นเรื่องลึกลับจริง ๆ -- เขาพยายามฆ่าเธอด้วย ... เขาน่ะฆ่าพ่อมดแม่มดที่เก่ง ๆ มาแล้วตั้งเยอะ -- พวกมักคินนอนเอย พวกโบนเอย พวกเพรอเว็ต -- แล้วเธอน่ะเป็นแค่เด็กทารก แต่เธอรอดชีวิตมาได้
REFERENCE: DH Chapter 10: KREACHERS TALE (UK Page.149, US Page.180)
Dear Padfoot,
Thank you, thank you, for Harrys birthday present! It was his favorite by far. One year old and already zooming along on a toy broomstick, he looked so pleased with himself, Im enclosing a picture so you can see. You know it only rises about two feet off the ground, but he nearly killed the cat ...
REFERENCE: DH Chapter 10: เรื่องเล่าของครีเชอร์ (นานมีบุ๊คส์ หน้าที่ 171)
เท้าปุยที่รัก
ขอบคุณ ขอบคุณมาก ๆ สำหรับของขวัญวันเกิดแฮร์รี่! ตอนนี้กลายเป็นของโปรดของเขาไปเลย อายุขวบเดียวก็บินหวือบนไม้กวาดของเล่นได้แล้ว เขาดูพออกพอใจตัวเองมาก ฉันสอดรูปมาให้ดูด้วย เธอก็รู้ว่ามันลอยจากพื้นแค่สองฟุต แต่เขาเกือบจะฆ่าเจ้าแมวแน่ะ ...
REFERENCE: DH Chapter 10: KREACHERS TALE (UK Page.151, US Page.182)
At last, lying facedown on the floor, he spotted what looked like a torn piece of paper under the chest of drawers. When he pulled it out, it proved to be most of the photograph Lily had described in her letter. A black-haired baby was zooming in and out of the picture on a tiny broom, roaring with laughter, and a pair of legs that must have belonged to James was chasing after him. Harry tucked the photograph into his pocket with Lilys letter and continued to look for the second sheet.
REFERENCE: DH Chapter 10: เรื่องเล่าของครีเชอร์ (นานมีบุ๊คส์ หน้าที่ 173)
ในที่สุด ขณะที่นอนหน้าคว่ำบนพื้นห้อง เขาเห็นสิ่งที่ดูเหมือนเศษกระดาษหรืออะไรสักอย่างอยู่ใต้ตู้ลิ้นชัก เขาดึงออกมา ปรากฏว่าเป็นชิ้นส่วนภาพที่ลิลี่พูดถึงในจดหมาย เด็กทารกผมดำอยู่บนไม้กวาดเล็กกระจิด กำลังเหาะเร็วจี๋เข้า ๆ ออก ๆ ในภาพ ส่งเสียงหัวเราะเอิ้กอ้าก และมีขาคู่หนึ่งวิ่งไล่ตามเขา ซึ่งคงจะเป็นเจมส์ แฮร์รี่ยัดภาพนั้นใส่กระเป๋าพร้อมกับจดหมายของลิลี่ และค้นหากระดาษแผ่นที่สองต่อไป
REFERENCE: DH Chapter 16: GODRICS HOLLOW (UK Page.280, US Page.324)
She was pointing at the war memorial. As they had passed it, it had transformed. Instead of an obelisk covered in names, there was a statue of three people: a man with untidy hair and glasses, a woman with long hair and a kind, pretty face, and a baby boy sitting in his mothers arms. Snow lay upon all their heads, like fluffy white caps.
Harry drew closer, gazing up into his parents faces. He had neverimagined that there would be a statue. . . . How strange it was to see himself represented in stone, a happy baby without a scar onhis forehead. . . .
REFERENCE: DH Chapter 16: ก็อดดริกส์โฮลโล่ (นานมีบุ๊คส์ หน้าที่ 299)
เธอชี้ไปที่อนุสาวรีย์สงครามโลก ขณะที่พวกเขาเดินผ่านนั้น มันได้กลายร่างไป แทนที่จะเป็นเสาแหลมสูงซึ่งมีชื่อสลักไว้ กลับเปลี่ยนเป็นรูปปั้นของคนสามคน ชายที่มีผมยุ่งเหยิงและสวมแว่นตา ผู้หญิงผมยาวหน้าตาสะสวยและใจดี และเด็กชายทารกนั่งอยู่ในอ้อมแขนของแม่ หิมะตกลงมาคลุมหัวคนทั้งสาม มองดูเหมือนหมวกสีขาวขนปุย
แฮร์รี่เดินเข้าไปใกล้ ๆ จ้องมองขึ้นไปที่ใบหน้าพ่อแม่ เขาไม่เคยคาดฝันเลยว่าจะมีรูปปั้น...แปลกเหลือเกินที่ได้เห็นร่างตัวเองในหิน เป็นเด็กทารกที่มีความสุข ไม่มีรอยแผลเป็นที่หน้าผาก...
REFERENCE: DH Chapter 17: BATHILDAS SECRET (UK Page.280, US Page.343)
They had not drawn the curtains; he saw them quite clearly in their little sitting room, the tall black-haired man in his glasses, making puffs of colored smoke erupt from his wand for the amusement of the small black-haired boy in his blue pajamas. The child was laughing and trying to catch the smoke, to grab it in his small fist. . . .
REFERENCE: DH Chapter 17: ความลับของบาธิลดา (นานมีบุ๊คส์ หน้าที่ 317)
พวกมันไม่ได้รูดม่านหน้าต่าง เขามองเห็นห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ได้ชัดเจน ชายร่างสูงผมดำ สวมแว่นตา กำลังเสกควันหลากสีออกมาจากไม้กายสิทธิ์ เพื่อสร้างความเพลิดเพลินให้เด็กชายตัวเล็ก ๆ ผมดำที่สวมชุดนอนสีน้ำเงิน เด็กชายหัวเราะและพยายามจับควันนั้น กำปั้นเล็ก ๆ ไขว่คว้า...
REFERENCE: DH Chapter 17: BATHILDAS SECRET (UK Page.281, US Page.344)
The green light flashed around the room and she dropped like her husband. The child had not cried all this time: He could stand, clutching the bars of his crib, and he looked up into the intruders face with a kind of bright interest, perhaps thinking that it was his father who hid beneath the cloak, making more pretty lights, and his mother would pop up any moment, laughing
REFERENCE: DH Chapter 17: ความลับของบาธิลดา (นานมีบุ๊คส์ หน้าที่ 318)
แสงสีเขียวสว่างวาบไปรอบห้อง แล้วหล่อนก็ล้มลงเหมือนสามี เจ้าเด็กนั่นไม่ได้ร้องไห้เลยตลอดเวลานี้ มันยืนเกาะลูกกรงเตียง เงยหน้ามองใบหน้าของผู้บุกรุกด้วยความสนอกสนใจ มันคงคิดว่าพ่อซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุม กำลังเสกแสงสวย ๆ ให้ดูอีก แล้วเดี๋ยวแม่ก็จะโผล่ออกมา พลางหัวเราะร่า --
จากข้อมูลวันเกิดของแฮร์รี่ คือ 31 กรกฎาคม 1980 ... และโวลเดอมอร์บุกฆาตกรรมครอบครัวพอตเตอร์ในวันฮัลโลวีน 31 ตุลาคม 1981
ซึ่งเท่ากับว่าตอนนั้นแฮร์รี่อายุเพียง 1 ปี 3 เดือน ...
คือบอกก่อนว่าไม่เคยเลี้ยงเด็กเล็ก ๆ มาก่อนนะฮะ จึงไม่รู้ว่าเด็กอายุ 1 ขวบ จะยืนได้ไหม
แต่คิดว่าน่าจะพอทรงตัว (ตั้งไข่) ได้บ้าง ... และตอนที่แฮร์รี่ยืน ขณะที่โวลเดอมอร์ฆ่าลิลี่ แฮร์รี่ก็เกาะขอบเตียงไว้
สำหรับคำว่า ทารก จากภาษาอังกฤษทั้งหมดที่หยิบยกมา ส่วนใหญ่แปลจากคำว่า baby ฮะ
ซึ่งคิดว่าคงไม่แปลกเท่าไรที่จะเรียกเด็ก 1 ขวบ ว่ายังอยู่ในวัยทารกฮะ
ส่วน ห่อผ้า ... อันนี้เข้าใจว่าคิดถึงห่อผ้าของเด็กทารกแรกเกิดใช่ไหมฮะ ... ซึ่งภาพหัวบทก็ทำให้คิดแบบนั้นได้เหมือนกัน
แต่หากดูจากประโยค Dumbledore and Professor McGonagall bent forward over the bundle of blankets และ Harry Potter rolled over inside his blankets without waking up ที่นำมา
คำว่า blankets น่าจะแปลได้ว่า ผ้าห่ม ... เพราะตอนที่ดัมเบิลดอร์นำแฮร์รี่ไปให้พวกเดอร์สลีย์นั้นเป็นเวลากลางคืนน่ะฮะ
พิมพ์
