เรื่องราวเกิดจากความรักที่ไม่อาจห่างกันได้
******************************************************
ณ ดินแดนที่ห่างไกลจากพวกมักเกิ้ลที่โรงเรียนฮอกวอตส์
เด็กปี5 และ ปี4นั่งกินอาหารเย็นด้วยกัน
"ขอผมนั่งด้วยคนได้ไหมฮะ" เด็กชายผู้อย่ปี4พูดอย่างเขินๆ
" ได้จ่ะ " เด็กปี5ตอบ
ทั้งสองคนได้แนะนำชื่อกัน
"เออ......ผม....ผมชื่อ tom potter ครับ"
"ส่วนพี่ชื่อ mijinny weasleyจ่ะ"
หลังที่ทั้งคู่แนะนำตัวกันแล้วจึงแยกย้ายกันแต่ทั้งสองไม่เคยเห็นกันเละจึงต้องถามบ้านว่าอยู่ไหน
"พี่อยู่บ้านไหนฮะ"
"กริฟฟินดอร์ จ่ะ แล้วทอมละ"
"เออ...ต้องไม่โกรธผมนะครับ..เออ..สริธิรินครับ เอ้ย! เรเวนคลอ ขอโทษครับผมชอบคิดถึงเรื่องสริธิรินอยู่บ่อยๆนะครับ"
" ไม่เป็นไรจ่ะ "
แล้วทั้งสองก็เดินกลับบ้านหอคอยของตนเอง
วันรุ่งขึ้น
" อุ้ย! ไงจ่ะ ว่าไง"
"ขอโทษครับ ผมซุ่มซ่าม"
ทั้งสองเกือบชนกันที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่
"มาเดี่ยวพี่เช็ดแผลให้"
แล้วความรักก็เกิดขึ้นจากการเช็ดแผล
"นี่ นี่เด็กคนนั้นใครอะ"
ทอมเกิดมองหน้าไมจินนี่จึงทำให้ไมจินนี่อายมาก
"ช่างมันเถอะไม่มีอะไรหรอก"
"หน้าแดงแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ"
"หยุดนะ...เซมปร้า มัลฟอย"
"แล้วจะทำไม"มัลฟอยไม่หยุด
"หนอยแกทำพี่ชั้นหรือ"ทอมชกหน้าเซมปร้า
"ทอมหยุดนะ!"ไมจินนี่ตระโกน
เวลากลับหอคอย
"เออ ขอโทษครับพ่อแม่พี่คือใครครับ"
" อ๋อ พ่อแม่พี่คือ..... เอางี้ดีกว่าจะได้เข้าใจ ปู่ย่าพี่คือ เฮอร์ไมโอนี่ กับ โรนัลด์ วิสลีย์"
"ปู่ย่าผมคือ แฮร์รี่พอตเตอร์ กับ จินนี่พอตเตอร์"
"อ๋อ"
แต่แล้วก็...
"อะควาวาดาเคดราฟรา!"
"โวเดอร์มอร์!"
"แกตายกับคนรักของแกเถอะ"
"ไม่"
"คิดจะต่อต้านรึไงเหอะฝันไปเถอะ"
"เเก็ต้องตาย ฮอกครัทซ์อันสุดท้ายที่ยังเหลือถึงแม้จะทำลายไปหมดแล้วก็เถอะ บอมบาดา"
"ม่าย...................."
ตูม!
แต่ความรักยังไม่จบเพียงเท่านี้ทั้งสองคนเป็นคนที่ 2 และ 3 ที่รอดจากคำสาปพิฆาต
ทั้งสองคนแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่า"ตัวเอง"รอดมาได้อย่างไร
แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก
แต่เซมปร้ากลับแกล้งขึ้นกว่าเดิม......
"ไงไอ้พวกเลือดสีโคลน"เซมปร้าแกล้งไมจินนี่
"เธอ...เธอ..มันน่าเกลียด" ไมจินนี่ร้องให้แล้ววิ่งออกไปชนทอมพอดี
"พีเป็นอะไรครับ"
"อ้าวไงทอมเป็นไงได้ข่าวว่าจะแต่งงานกันนี่มีแฟนแล้วหรือยังละหรือว่า..........."
"แกมันนิสัยไม่ดี"
"เบาไปปะเนี่ย เฮ่ แกรบ คอยล์"
คู่หูตัวอ้วนของเซมปร้าวิ่งมาด้วยความเร็วอย่างเต่า
"จัดการมันเลย แกรบ คอยล์"
"ย้าก!..............."
"สตูเปฟาย!"
"อ้า..อ้อก"
"นี่พวกแกมันหน่อมแหน๊มฉันเอง ฮึ วิงการ์..เดียม..เลวิ..โอ..ชะ อ้า" ไม้กายสิทธิ์ของเซมปร้ากระเด็นกระดอนไปไกล
"นี่เธอทำอะไรกันหะ อ้าวไมจินนี่เธอเองเหรอ"
"ค่ะหนูเอง"
เบื้องหน้าคือ ศาสตราจารย์ใหญ่เนวิลล์ ลองบัตท่อม
"แล้วนี่พวกเธอทะเลาะกันถึงขั้นใช้เวทมนต์เลยเหรอ"
"เซมปร้าว่าไมจินนี่ว่า พวกเลือดสีโคลน นะครับ"
"จริงหรือเปล่ามีสวีสลีย์"
"จะ..จะ..จริงคะ"
"งั้นเธอทั้ง5มากับฉัน"
ณ ห้องทำงานศาสตราจารย์ใหญ่เนวิลล์
"เซมปร้าเธอจะโดนกักบริเวณเป็นเวลา 1 ปี แต่เธอทอม เธอจะได้คะแนนเรเวนคลอ60คะแนน"
"เออ..ศาสตราจารย์ครับคะแนนนี้ไม่เป็นไรหรอกครับเพียงแค่..."
"อะไร"
"ย้ายผมไปอยู่บ้านกริฟฟินดอร์ได้ไหมครับ"ตอนนี้ทั้งหน้าทอมและไมจินนี่แดงเหมือนไฟไหม้ป่า
"โอ้ ก็ได้ ตามความอยากและความรักของเธอ ทอม"
"เย่ ขอบคุณครับ"
"ไม่เป็นไรตอนนี้เธอไปเก็มข้าวของแล้วบอกอำลาเพื่อนๆบ้านเธอด้วยนะ"
"ครับ"
5ปีต่อมา.....
"พวกเธอสองคนจะรักกันจนตายหรือไม่"
"ครับ/คะ"
ในที่สุด ไมจินนี่และทอมก็ตัดสินใจแต่งงานกันมีลูกกัน :-*และรักกันจนตราบชั่ววันตาย
จบ(แต่ยังไม่บริบูรณ์พราะมีที่มาของชื่อตัวละครในเรื่องนี้ต่อ)
พิมพ์
