คือว่าเราเองมีเรื่องจะเล่าระบายอะไรบ้างอย่างให้ฟัง ไม่ทราบว่าคนที่เผลออ่านหรือสนใจเข้ามาอ่านในกระทู้นี้จะเคยเจอรึเปล่า เรื่องมีอยู่ว่าเรากับเพื่อนสนิทสมัยม.ปลาย(ม.4-6)แบบว่าสนิทกันมาก เพราะเรียนอยู่สายเดียวกันคือสายศิลป์-คณิตและมันก็มีเรียนอยู่ห้องเดียวด้วยทั้งชั้น เลยได้อยู่ด้วยกันตลอด3ปีเต็ม บางคนก็ตั้งแต่ม.ต้นก็มี ทั้งกลุ่มมีอยู่10คน แต่สนิทจริงๆ3คน ทีนี้พอขึ้นมหาวิทยาลัยต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่น เพื่อนที่อยู่ห้องด้วยกันเกือบ90 เปอร์เซ็นต์จะเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันคือ ม.ปิด ม.เดียวกันแต่คนละคณะ มีเราคนเดียวทั้งห้องที่เรียน ม.เปิดคนเดียว เพราะอยากประหยัดค่าใช้จ่ายในครอบครัว แล้วมหาวิทยาลัยที่เราเรียนเป็น ม.เปิดคล้ายๆของราม แบบเรียนอยู่บ้านนะ (ชื่อย่อ มสธ.) อีกอย่างที่เราอยากเรียนม.นี้ก็เพราะชอบระบบการเรียนด้วย (จริงๆก็เอ็นติด ม.ปิด นะแต่เราขอผู้ปกครองมาเรียนม.เปิดดังที่กล่าวไว้แล้ว) ทีนี้วกเข้าเรื่องเลยละกัน ขณะเราเรียนมหาวิทยาลัยจนถึงขนาดนี้ก็รู้อะไรบางอย่างว่า เวลามันทำให้คนเราเปลี่ยนจริงๆ เรารู้ว่าการที่ไม่ได้เรียนอยู่ที่เดียวกันทำให้เพื่อนที่สนิทกันแต่ก่อนไม่ผูกพันธ์กันเหมือนเก่า แต่ก็ไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่สนิทกันในบรรดา3คนนี้จะกล้าทำแบบนี้กับเราซึ่งเป็นเพื่อนเก่า ซี่งพวกเขาเริ่มให้เรามีความรู้สึกแบบนี้เมื่อตอนขึ้นปี2 เพื่อนสนิทคนแรกเวลาเราโทรไปหาก็จะรับสายแบบถามคำตอบคำไม่ถามไรเราเลยสักคำแล้วก็จะยกโทรศัพท์ให้เพื่อนคนอื่นคุยแทน(เล่นMSNก็เหมือนกับคุยโทรศัพท์ไม่ต่างกันเลย บางครั้งโทรไปหาก็ตัดสายโทรศัพท์เรา) ส่วนคนที่2จะไม่ติดต่อกับเราเลย ถ้าเขาไม่มีอะไรให้ช่วยเหลือจริงๆ นำซ้ำโทรไปหาเพื่อนคนอื่นที่ไม่ใช่เธอคนที่2นี้ แต่มีเธออยู่ด้วยคน เวลาเพื่อนคนอื่นถามเธอคนนี้ว่าจะคุยกับเราไหมหรือเราโทรหาเพื่อนคนอื่นแล้วมีเธอคนที่2อยู่ด้วย เพื่อนคนอื่นถามเราว่าเธอคนนี้อยู่ด้วยอยากพูดกับเธอไม่ เวลาเราขอสายเธอ เธอก็ปฎิเสธไม่พูดด้วยอยู่ดี(เล่นMSNมาตลอดตอบกลับมาเพียงครั้งเดียว ) และเธอคนที่สามคนนี้ดีกับเรามากที่สุดในบรรดาเพื่อน3คนที่สนิทที่สุด แต่ก็ดันทำให้เราเกิดความรู้สึกห่างกับเขามากขึ้นทุกที มีอยู่วันหนึ่งชวนเราไปเล่นสวนสุขภาพ พอเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันมาหาซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ของเขาก็ว่าได้ เธอคนที่สามก็บอกให้เราไปไหนก็ได้เพื่อนเขามาหาแล้ว เพราะเราเรียนอยู่บ้านเลยไม่มีเพื่อน เพื่อนอยู่มหาลัยก็มีแต่คนอายุ30ปลายๆ ด้วยวัยที่ต่างกัน จึงไม่สนิทกันสักเท่าไหร่ เพราะเหตุนี้เวลาเหงาจึงต้องหาอะไรมาทำ ถ้าเกิดความเหงาเราก็จะคิดถึงเพื่อนเก่าพวกนี้มาก แต่ปีหนึ่งๆเราโทรหาพวกเขาไม่ถึง5ครั้งด้วยซ้ำ เพื่อนที่กล่าว2คนข้างต้นก็ทำเหมือนรำคาญเรา เราเลยตัดสินใจลบเบอร์โทรศัพท์ทิ้งซะเลย ถ้าเป็นคุณละหากเจอแบบนี้จะทำอย่างไรให้ชีวิตมีความสุขที่สุด
พิมพ์
