ต่อๆ
เย็นวันนั้น ณ ห้องนั่งเล่นรวมมีป้ายประกาศเรื่องวันที่จะได้ไปฮอกมีดส์ ซึ่งก็คือวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะมาถึงและวันนี้ก็คือวันศุกร์ ลาเวนเดอร์ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษที่จะได้ไปเที่ยวฮอกมีดส์กับรอน เธอกับปาราวตีคัดเลือกชุดต่างๆที่คิดว่าจะทำให้ลาเวนเดอร์ดูดีเป็นพิเศษมากมาย และเปลี่ยนมาให้รอนวิจารณ์เป็นระยะๆ
รอน เธอว่าตัวนี้เป็นไง ลาเวนเดอร์ถามรอนเกี่ยวกับชุดที่มีเสื้อกล้ามบางๆสีเนื้อ(ที่โชว์ร่องอกนิดหน่อย)ที่สวมทับด้วยแจ็กเก็ตสีชมพูและกางเกงขายาวธรรมดาสีดำ(ซึ่งเป็นชุดที่5)
โอเค ดีนี่รอนตอบอย่างไม่ใส่ใจ
รอนนนนน เธอพูดอย่างนี้มาทุกชุดเลยนะลาเวนเดอร์พูดพลางเชิดหน้าอย่างงอนๆ(โซฟาตรงข้ามกันเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำการบ้านอยู่หัวเราะคิก)
คือ เอ่อโอเคชุดนี้ ดี ดีมากๆเลยรอนพูดตอบอย่างเสียไม่ได้
จริงหรือรอนลาเวนเดอร์พูดอย่างดีใจและหันไปคุยกับปาราวตี เห็นมั้ยปาราวตีฉันบอกแล้วว่าชุดนี้ดีที่สุดเธอมีสีหน้าปลาบปลื้มใจมาก จนตอนนี้ไม่ใช่แค่เฮอร์ไมโอนี่ที่หัวเราะ แฮร์รี่ ดีน เชมัส เนวิลล์ และจินนี่ก็หัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร ลาเวนเดอร์กับปาราวตีไม่ได้รำคาญแม้แต่น้อย(อันที่จริงพวกเธอปลาบปลื้มจนเหมือนหูหนวกไปชั่วขณะ)มีแต่รอนที่ตอนนี้ตะโกนอย่างกราดเกรี้ยวว่า
นี่พวกนายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง แต่นั่นยิ่งทำให้พวกเขาหัวเราะหนักขึ้นไปอีก แต่เสียงตะโกนของรอนเหมือนจะทำให้ลาเวนเดอร์กับปาราวตีรู้สึกตัว ลาเวนเดอร์รีบพูดว่า
นี่พวกเธอหยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ ไม่เห็นเหรอว่าทำให้รอนเค้ารำคาญแต่เมื่อไม่มีใครสนใจ ลาเวนเดอร์จึงตะโกนขึ้นพวกเธอพวกเขาจึงพยายามกลั้นหัวเราะ(เฮอร์ไมโอนี่ซ่อนหน้าอยู่หลังตำราแปลอักษรรูน)
เช้าวันรุ่งขึ้น ลาเวนเดอร์ตื่นเต้นมาก(เธอแต่งตัวเสร็จตั้งแต่ตี 5 และมาปลุกรอนถึงหอนอน) รอน รอน รอน ลาเวนเดอร์ตะโกนปลุกรอนจนคนอื่นๆตื่นกันหมด
เกิดอะไรขึ้น ใครตะโกน เฮ้ รอน มีคนเรียกนายแน่ะ มีเรื่องอะไรหรอ หลายคนในหอนอนตะโกนโหวกเหวก
เออ-มาย-นี่-หรอ-คราย-น่ารอนพูดอย่างงัวเงีย
รอน ฉันคือ ลาเวนเดอร์ ลาเวนเดอร์ บราวน์ ไม่ใช่ เอ่อ-ม่าย-นี ว่าแต่ เอ่อ-ม่าย-นี่ นี่ใครกัน อย่าบอกนะว่าเธอนัดใครนอกจากฉัน รอน นี่ รอนลาเวนเดอร์พูดอย่างคลางแคลง ขณะที่รอนลืมตาขึ้นอย่างตกใจ
เฮ้ย!! ลาเวนเดอร์เธอมาทำอะไรที่นี่ ให้ตายนี่เพิ่งตี 5 เองนะ
ก็ คือ เอ่อ ฉันอยากไปเร็วๆน่ะเธอพูดพลางอายม้วน ลืมเรื่องที่รอนละเมอ(เออ-มาย-นี่-หรอ-คราย-น่า)เสียสนิท
เธอจะบ้าเหรอ ฟิลช์คงจะปล่อยให้เราไปหรอก แล้วคงไม่มีร้านไหน ในฮอกส์มี้ดเปิดรับเธอหรอกนะรอนพรั่งพรูคำพูดออกมาจากปากจนหมด จนกระทั่งสังเกตสีหน้าที่ตกใจสุดขีดของลาเวนเดอร์ ถ้าเธอไม่อยากไปกับฉัน คือ เธอก็น่าจะพูดด้วยดีๆเอ่อ ขอโทษที่ทำให้รำคาญเธอพูดจบด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แล้วสะบัดเรือนร่างออกไปจากหอนอนชาย พอดีกับที่รอนรู้ตัวว่าพูดเกินไป เขารีบวิ่งลงมาจากหอนอน(ทั้งๆที่ใส่ชุดนอนอยู่)อย่างรวดเร็ว ลาเวนเดอร์ ฉะ ฉันขอโทษ คือ ฉันหมายความว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ รอนตะโกนไล่หลังลาเวนเดอร์ ที่ตอนนี้นั่งพับเพียบร้องไห้อยู่หน้าเตาผิงในห้องนั่งเล่นรวมที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน เขาชำเลืองไปที่ขอบเสื้อกล้ามของเธอที่เห็นร่องอกชัดเจนและสะบัดหัวอย่างรุนแรงราวกับสุนัขสะบัดหัวไล่น้ำแล้วค่อยๆยื่นมือไปแตะบ่าเธออย่างกล้าๆกลัวๆ
คือ ฉันขอโทษ ฉันงัวเงีย ก็เลยงี่เง่าเขาพูดยอดยี้งี่เง่าตัวจริงเลยล่ะ เธอคงไม่โกรธ...ลาเวนเดอร์ยิ้มอย่างพอใจ ไม่โกรธหรอก ไม่เลย
ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้กัน จนปลายจมูกพวกเขาสัมผัสกัน รอนจึงตระหนักได้ว่าเขายังไม่ได้แปรงฟัน จึงรีบเลื่อนใบหน้ากลับมาจนดูเหมือนรังเกียจ ลาเวนเดอร์เลิกคิ้ว รอนจึงรีบพูด คือ เธออาจจะรังเกียจ ฉะ ฉันยังไม่ ไม่ได้แปรงฟัน ลาเวนเดอร์กรีดหัวเราะ โชคร้ายนะ รอน คือฉันรู้ว่ามันเช้าที่ฉันไปปลุกเธอเนี่ย เอาเป็นว่าฉันรอเธออยู่ในนี้ละกัน แล้ว 6 โมงเช้าเราก็ไปกินอาหารเช้ากัน โอเคมั้ยจากนั้นเธอก็ส่งยิ้มยั่วยวนให้รอน ดึงเขาให้ยืนขึ้นขึ้นแล้วผลักอกเขาไปที่ทางเข้าหอนอนชาย รอนกระพริบตาอย่างงๆ แต่ก็ขึ้นไปที่หอนอนโดยดี
มีอะไรรึเปล่า รอนแฮร์รี่ถามเมื่อรอนเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม
ทำไมนายต้องยิ้มๆด้วย หรือไปแอบดูว่าเกิดอะไรขึ้นรอนพูด ตกใจนิดหน่อย
ไม่ต้องแอบดูหรอกเพื่อน นายเล่นตะโกนเสียงดังขนาดนั้นดีน โทมัสก็ยิ้มกริ่มอีกคน
อ๊ะ อ๊ะ ไม่ต้องตกใจเราได้ยินแค่นายพรั่งพรูคำขอโทษออกมาเท่านั้นแหละ เราไม่ได้ยินเสียง จ๊วบ จ๊วบ หรอก เชมัสพูดอีกคน ขณะที่เนวิลล์หัวเราะไม่หยุด รอนเริ่มปาข้าวของไปหาพวกนั้น แฮร์รี่ ฉันไม่ได้จูบกับเธอ อย่าไปบอกเฮอร์ไมโอนี่นะ ไม่จริงเลย นายต้องเชื่อฉันนะ แฮร์รี่
โอเค ฉันเชื่อ ฉันว่าตอนนี้นายควรรีบแต่งตัวได้แล้วนะ เดี๋ยวเธอรอนานใกล้6 โมงเช้าแล้วด้วยแฮร์รี่พูดพลางยิ้มย่องไม่หยุด จนรอนรำคาญปลีกตัวไปแต่งตัว
พิมพ์
