"เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ" เมื่อได้รับการอนุญาติ เดรโกหมุนลูกบิดเบาๆ และค่อยๆ เปิดประตูห้องอย่างช้าๆ ภายในห้องนั้นถูกตกแต่งด้วยงานศิลปะหลากหลายแขนงทั้งภาพวาดดินสอ ภาพสีน้ำมัน และงานปั้นต่างๆ
ผนังของห้องถูกตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์สีขาวลายกุหลาบสีครีมเหลือบทอง เข้ากันได้ดีกับผ้าม่านหน้าต่างยาวจรดพื้นสีแดง เดรโกมองไปรอบๆ ห้อง ก็พบกับหญิงสาววัยกลางคน นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานไม้หรูหรา
"เชิญนั่งค่ะ" หญิงสาวกล่าว เดรโกเดินไปที่เก้าอี้อย่างภูมิฐาน เขาเลื่อนเก้าอี้ไม้ขัดมันเงางามและนั่งลงอย่างช้าๆ
"ผมมาสมัครเป็นอาจารย์สอนเปียโนครับ" เดรโกกล่าว หญิงสาวมองหน้าของเดรโกสักครู่ ก่อนจะเอ่ยปากถามคำถามเขา
"เอ่อ..คุณมีประสบการณ์ด้านเปียโนมานานแค่ไหนค่ะ" หญิงสาวกล่าวเสียงเข้ม
"ผมเล่นเปียโนมาตั้งแต่อายุ 5 ขวบจนถึงปัจจุบัน ครับ" เดรโกกล่าว หญิงสาวทำสีหน้าครุ่นคิด
"งั้นดิฉันขอดูประวัติของคุณหน่อยนะค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้น เดรโกอมยิ้มเล็กน้อย มือของเขาค่อยๆ เลื่อนเข้าไปในเสื้ออย่างช้าๆ
"ดูให้ดีนะครับ" เกิดแสงสีขาวสว่างจ้าขึ้นภายในห้อง เดรโกลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ มือข้างหนึ่งของเขาถือไม้กายสิทธิ์อยู่ในมือและชี้ไปที่หน้าของหญิงสาว หล่อนตาค้างราวกับถูกสะกดจิต สีหน้าไม่แสดงอาการรับรู้อะไรทั้งสิ้น
"มาดามดาเอ้..คุณจะรับผม..เอริก สมิธ เป็นอาจารย์สอนเปียโนในโรงเรียนของคุณ..ประวัติของผมคุณทราบหมดแล้วและคุณไม่ต้องการจะรู้อะไรอีก" สิ้นสุดคำพูดของเดรโกแสงสีขาวสว่างจ้าจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเขา รวมตัวกัน
กลายเป็นเส้นแสงสีขาวพลิ้วไหวเสมือนเส้นผมล่องลอยอยู่ในอากาศ ไม่ช้า เดรโกใช้ไม้กายสิทธิ์ของเขาวนรอบศีรษะของเธอ ทำให้เส้นแสงสีขาวสว่างจ้าวนเวียนอยู่รอบๆ ศีรษะของเธอและในไม่ช้าเส้นแสงเหล่านั้นก็ซึมผ่านเข้าไปภายในศีรษะของเธอ
เดรโกมองดูเหตุการณ์และยิ้มออกมาอย่างพอใจ เขาเก็บไม้กายสิทธิ์เข้าไปในเสื้อและนั่งลงบนเก้าอี้ดังเดิม
ไม่ช้ามาดามดาเอ้ ได้สติกลับคืนมา หล่อนทำหน้านิ่วคิ้วขมวน ราวกับกำลังสับสนกับความคิดในหัวสมอง เดรโกเห็นอาการของหล่อน ก็รู้ได้ทันทีว่า หล่อนกำลังสับสนกับความทรงจำเดิมและความทรงจำใหม่ที่เขาหยิบยื่นให้
เดรโกจึงตัดสินใจตัดบทการสนทนาในวันนี้ลง
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ คุณดาเอ้..แล้วคุณจะให้ผมเริ่มงานวันไหนดี" เดรโกกล่าวขึ้นเสียงดังและหนักแน่น เพื่อให้มาดามดาเอ้แน่ใจในความทรงจำ แต่หล่อนยังคงมีสีหน้าที่สับสนอยู่
"เอ่อ..เอ่อ เริ่มวันนี้เลยก็แล้วกันนะค่ะ..เดี๋ยวดิฉันจะเอาตารางสอนของคุณให้"พูดจบ หล่อนจึงก้มลงไปหยิบแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งให้เดรโก
"นี่ค่ะ"
"ขอบคุณครับ" เดรโกรับแฟ้มเอกสารมาจากมาดามดาเอ้ เขาค่อยๆ เปิดดูเอกสารรายละเอียดข้างใน
"นี่เป็นรายละเอียดเวลาที่คุณต้องสอนในแต่ละวันนะค่ะ ..และมีรายชื่อของนักเรียนที่คุณต้องสอนอยู่ด้านหลังสุด" หลังจากฟังมาดามดาเอ้พูดจบ เดรโกเปิดหน้าแฟ้มไปยังหน้าสุดท้ายทันที
มีรายชื่อของนักเรียนที่ต้องเรียนกับเขาในแต่ละวัน เดรโกไล่ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงวันเสาร์ เขาไล่ดูรายชื่อนักเรียนแต่ละคนช้าๆ จนกระทั่งพบ "เดบาร่าห์ เอเมอร์" ดวงตาของเดรโกเบิกกว้าง
เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อได้เห็นชื่อเธอ เขาละสายตาออกจากเอกสารรายชื่อ และมองหน้าของมาดามดาเอ้
"เอ่อ คุณดาเอ้ครับ ไม่ทราบว่า ผมจะขอดูประวัติของนักเรียนแต่ละคนที่ผมต้องสอนได้ไหมครับ" เดรโกกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น มาดามดาเอ้แสดงสีหน้างุ่นงงเล็กน้อย จากนั้นเธอจึงก้มลงไปหยิบแฟ้มเอกสารสีแดงสดอีกหนึ่งเล่มให้เดรโก
เธอยื่นมันให้เขา เดรโกรับแฟ้มเอกสารมาอย่างเร่งรีบ เขารีบเปิดแฟ้มนั้นทันที จนกระทั่งถึงเอกสารหน้าสุดท้าย เขาพบภาพถ่ายของเด็กหญิงผมบอร์นทองที่เขาคุ้นเคย เดรโกไล่อ่านประวัติของเธอทีละบรรทัด
"ชื่อ เดบาร่าห์ ชาร์ล็อต เอเมอร์
เกิดวันที่ 8 เดือน มีนาคม ปี 1998
อายุ 9 ปี
พี่น้องร่วมสายโลหิต 1 คน
ชื่อ ดาโกต้า แอนเดรีย เอเมอร์
มารดาชื่อ เจนนิเฟอร์ เอเมอร์
บิดา - ไม่ระบุ -"
(*หมายเหตุ : ปีเกิดของเด็บบี้อ้างอิงจากปีเกิดในแฮร์รี่ พอตเตอร์นะค่ะ)
[/i]
เดรโกไล่อ่านประวัติของเด็บบี้ด้วยหัวใจที่สั่นระรั่ว ในประวัติของเธอไม่ระบุว่า ใครคือพ่อและไม่ได้บอกถึงสถานะของบิดาว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เดรโกยิ่งเกิดความสับสนงุ่นงงในตัวของเด็บบี้มากขึ้นทุกที
เขาไล่นับปีเกิดของเธอ มันเป็นปีที่เฮอร์ไมโอนีหายตัวไปได้ 1 ปีพอดี
แต่เมื่อเห็นว่าเธอมีพี่น้อง ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจในตัวเธอมากขึ้นกว่าเดิม
เวลานี้สิ่งเดียวที่เขาอยากจะเห็น คือ จี้ที่ห้อยคอของเด็บบี้ เขาอยากดูมันใกล้ๆ ว่า มันใช่สิ่งของที่เขาคุ้นเคยหรือไม่
เพราะถ้ามันใช่ เขาก็อยากจะเห็นแม่ของเด็กคนนี้เหลือเกิน
เดรโกพยายามพลิกหน้าเอกสารเพื่อหาประวัติของพี่น้องเด็บบี้อีกคน แต่ก็ไม่พบ เขาจึงละสายตาออกจากเอกสารเพื่อถามเรื่องราวกับมาดามดาเอ้
"เอ่อ..เด็กที่ชื่อ ดาโก้ต้า เอเมอร์ เรียนที่นี้หรือเปล่าครับ" เดรโกเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา แต่สีหน้าและแววตาที่เขาแสดงออกมานั้นจริงจังจนดูน่ากลัว
"เรียนค่ะ" มาดามดาเอ้กล่าว พลางหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่ เดรโกพยายามเปิดหาประวัติของดาโกต้า เอเมอร์ แต่ก็ไม่พบ
"เธอไม่ได้เรียนกับคุณหรอกค่ะ..เธอเรียนอยู่แผนกไวโอลีนที่ชั้น 4" มาดามดาเอ้กล่าว ขณะที่เธอกำลังง้วนอยู่กับเอกสารมากมายตรงหน้า
"ผมขอดูประวัติของเธอได้ไหม" เดรโกกล่าวน้ำเสียงจริงจัง มาดามดาเอ้ละสายตาออกจากเอกสารตรงหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าของเดรโก
"คุณจะดูไปทำไมค่ะ" มาดามดาเอ้หลี่ตามองเดรโกด้วยความสงสัย ทำให้เดรโกต้องระวังตัวมากขึ้น
"คือ ผมเห็นชื่อเธอในประวัติของเดบาร่าห์ เอเมอร์ นักเรียนคนหนึ่งของผมหน่ะครับ ก็เลยแค่อยากรู้ว่า พี่น้องคู่นี้เรียนด้วยกันในห้องเรียนหรือเปล่า" เดรโกกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร
มาดามดาเอ้เลิกหลี่ตามองเดรโก เธอก้มลงไปสนใจเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง
"เด็กแฝดคู่นั้นไม่ได้เรียนด้วยกันหรอกค่ะ..รูปร่างหน้าตาเหมือนกัน แต่นิสัยกลับต่างกันราวสีขาวกับสีดำ" มาดามดาเอ้กล่าวเสียงเรียบ
ในขณะที่เดรโกกำลังรู้สึกมึนงงกับเรื่องที่ได้ฟัง
"เด็ก 2 คนนั้นเป็น ฝาแฝดกันหรือครับ" เดรโกกล่าวเสียงสั่น
"คุณก็ได้ยินชัดแล้วนี่ค่ะ" มาดามดาเอ้ตอบโดยยังคงยุ่งวายกับเอกสารตรงหน้า ไม่ช้าเธอก็ถอดแว่นตาออกและนั่งเอามือทั้ง 2 ข้างประสานกันบนโต๊ะทำงาน ขณะที่มองหน้าเดรโกด้วย
"คุณไม่ต้องกังวลว่าจะจำเด็ก 2 คนนี้สลับกันหรอกนะ คุณสมิธ..คือ..แฝดผู้น้องเดบาร่าห์หน่ะ น่ารัก พูดจาสุภาพเรียบร้อย แต่กับแฝดผู้พี่ดาโกต้านี้สิ..อืม..เธอค่อนข้างขี้โมโหและเจ้าอารมณ์ เธอเคยทำเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งหัวแตกโดยการเอาไวโอลีนฟาดเขา..ร้ายกาจน่าดูเลยใช่ไหม" มาดามดาเอ้กล่าว
เดรโกนั่งครุ่นคิดอยู่สักครู่ โดยไม่ได้กล่าวอะไรต่อ มาดามดาเอ้หันหลังไปมองนาฬิกาไม้หลังโต๊ะทำงานของเธอ
"โอ้ตายจริง..คุณสมิธคุณได้เวลาสอนชั่วโมงแรกแล้วหละ..ขอให้โชคดีนะอาจารย์คนใหม่" มาดามกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเมตตาให้เดรโก
เดรโกยิ้มเบาๆ และพยักหน้ารับรู้เล็กน้อย ก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องทำงานมาดามดาเอ้ไป
เมื่อถึงทางเดินยาวเหยียดเดรโกเปิดหน้าเอกสารเพื่อดูว่า เขาจะต้องไปสอนที่ห้องไหน
"ห้องเปียโน 13..อยู่ไหนกันนะ" เดรโกปิดแฟ้มเอกสารและเริ่มเดินไล่เลขห้องทีละห้อง ขณะที่เดรโกมัวแต่มองแผ่นป้ายเลขห้องทองเหลืองที่ติดอยู่เหนือประตูทุกบาน เขาก็ต้องหยุดเดินต่อเพราะชนเข้ากับใครบางคน
"โอ้ย!" เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งร้องเสียงดัง เมื่อชนกับเดรโกและตัวเธอก็ล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้นห้อง
เดรโกก้มลงไปมองเด็กหญิงที่ชนเขา ขณะที่เดรโกกำลังจะช่วยผยุงเด็กหญิงขึ้นมา เขาก็ต้องตกใจเมื่อพบกับเด็กที่อยู่ตรงหน้า
"เด็บบี้!" เดรโกร้องเสียงหลง เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกับเด็กหญิงที่เขาตามหา แต่แล้วเดรโกกลับเห็นเด็กหญิงมองเดรโกตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาเอาเรื่อง เธอรีบยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
"เด็บบี้ที่ไหนกัน..คนอะไรชนคนอื่นแล้วไม่รู้จักขอโทษ..ไร้มารยาท" เด็กหญิงพูดกล่าวโทษเดรโกด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน เดรโกถึงกับตกตะลึงในคำพูดนั้น
เขารู้ทันทีว่า นี้ไม่ใช่เด็บบี้ที่เขารู้จักแน่นอน เธอต้องเป็น ดาโกต้า พี่สาวฝาแฝดของเด็บบี้แน่ เด็กหญิงผมบอร์นคนนั้นก้มตัวลงเก็บกระเป๋าของเธอที่ตกอยู่ ก่อนจะเดินชนเดรโกอีกครั้ง เพื่อให้หลีกทางเธอ
เดรโกหันหลังกลับไปมองเด็กหญิงผมบอร์นที่กำลังเดินเข้าไปในลิฟท์
"ร้ายอย่างที่พูดไว้จริงๆ" เดรโกอมยิ้มออกมาเล็กน้อย ขณะที่เขากำลังจะเดินหาห้องเรียนต่อไป เท้าของเขาก็เหยียบเข้ากับวัตถุบางอย่าง
เดรโกจึงรีบละเท้าออกมาด้วยความตกใจ ทันทีที่เขาได้เห็นวัตถุชิ้นนั้น เสียงหัวใจของเดรโกเต้นระรั่วราวกับเสียงรั่วกลอง เขาค่อยๆ ก้มลงหยิบวัตถุชิ้นนั้นด้วยอาการมือสั่น เขาหยิบมันขึ้นมาถือไว้ในมือ
ทันทีที่วัตถุชิ้นนั้นสัมผัสกับมือขาวซีดของเดรโก มันเริ่มสั่นและเริ่มลอยขึ้นหมุนรอบตัวเองด้วยความเร็วก่อนที่จะเบาลงและหยุดอยู่กับที่ลอยอยู่ในอากาศเหนือมือของเดรโก
"วัตถุเวทมนต์" เดรโกพึมพำ ขณะที่จ้องมองวัตถุชิ้นนั้นลอยอยู่เหนือมือของตัวเอง มันดูคล้ายจี้ล็อคเก็ตเล็กๆ ซึ่งไม่รู้ว่า ภายในนั้นบรรจุอะไรอยู่ แต่ที่แน่นอนคือ มันต้องมีส่วนผสมของวัตถุเวทมนต์บางอย่างประกอบอยู่ด้วย
เดรโกมองดูวัตถุชิ้นนี้อย่างพินิจพิจารณา ว่าเหตุใดวัตถุชิ้นนี้จึงได้มีปฏิกิริยาเมื่อเขาสัมผัสถูกมัน เขาตัดสินใจคว้าวัตถุชิ้นนั้นไว้ในมือและเก็บมันลงในกระเป๋าเสื้อด้านใน เพื่อนำมันไปหาคำตอบต่อไป
-----------
ในชั้นล่างสุดของอาคาร หญิงสาวรูปร่างหน้าตาสวยสง่าในชุดแซกทำงานสีดำ นั่งอยู่บริเวณล็อบบี้ของอาคาร เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือนิตรสารแฟชั่นเล่มหนึ่ง เหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่
"แม่ค่ะ..แม่" เด็กหญิงใบหน้าน่ารัก วิ่งกระหืดกระหอบมาหาหญิงสาวคนนั้น
"อ้าวมาแล้วหรอ" หญิงสาวกล่าวทักเด็กหญิงตัวน้อย เธอพยักหน้ารับคำทักผู้เป็นแม่ทันที
"แม่รู้ไหม!เมื่อกี้หนูเจอผู้ใหญ่ไร้มารยาทมาชนหนูด้วย..นิสัยแย่มากจริงๆ" เด็กหญิงทำท่าทางเล่าเรื่องราวให้แม่ของเธอฟัง หญิงสาวเมื่อได้ฟังเหตุการณ์ที่ลูกสาวของเธอเล่า เธอยิ้มเล็กน้อยให้กับลูกสาวก่อนจะใช้มือลูบศีรษะของเด็กหญิงเบาๆ
"ลูกรัก..ลูกไม่ควรพูดจาแบบนั้นรู้ไหม..แม่เลี้ยงหนูมาให้เป็นเด็กดีนะจ๊ะ" เด็กหญิงทำท่าจุ๊ปาก ตีสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาชัดเจน หญิงสาวเมื่อได้เห็นลูกสาวแสดงกริยาแบบนั้น เธอหัวเราะออกมาเบาๆ และใช้มือลูบศีรษะลูกสาวอีกครั้ง
"เหมือนพ่อจังนะเรา" หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เด็กหญิงเมื่อได้ยินคำเปรียบเปรยก็ยิ้มกว้างออกมา หญิงสาวหันไปมองรอบบริเวณนั้นและหันกลับมามองลูกสาวคนสวยของเธออีกครั้ง
"ดาโกต้า..เด็บบี้ไปไหนหละ" หญิงสาวเอ่ยถามลูกสาวตัวน้อยของเธอ เด็กหญิงทำท่าชี้ขึ้นไปข้างบน
"เด็บบี้รอเรียนเปียโนต่อค่ะแม่..เธอบอกให้เรากลับกันไปก่อนเดี๋ยวเธอจะให้ ยัยอ้วนริเน่มารับ" เด็กหญิงพูดขึ้น ขณะที่ผู้เป็นแม่ทำตาดุมองเธอ
"แม่บอกแล้วไง ว่าไม่ให้เรียก คุณริเน่แบบนั้น..ดาโกต้า" เด็กหญิงผมบอร์นจุ๊ปากไม่พอใจอีกครั้ง เธอหยิบกระเป๋าและเดินออกมาจากล็อบบี้ทันที หญิงสาวเมื่อเห็นลูกสาวสุดที่รักของเธอแสดงกริยาแบบนั้น เธอส่ายหน้าเบาๆ และถอดใจอย่างช่วยไม่ได้
"เหมือนพ่อจนเกินเหตุจริงๆ" หญิงสาวบ่นพึมพำ ขณะที่ลุกขึ้นจากโซฟาและเดินตามลูกสาวเจ้าอารมณ์ไป ทั้งคู่เดินออกจากตัวอาคารและเดินตรงไปที่รถยนต์ของพวกเขาซึ่งจอดอยู่ข้างๆ กันกับรถยนต์สีดำตียี่ห้อ BMW