26/03/10 13 เหตุผลที่ทำให้ ชีวิต ม.6 เป็นที่สุดของที่สุด !! ^^

[[ [ ◘ อะรี่ พอตเตอร์ ◘ ] ]]

กระทู้นี่เป็นกระทู้ที่ จขกท. ภูมิใจนำเสนอมาก ^__________^

1

แก่ที่สุด

ถ้านับเฉพาะนักเรียน และไม่รวมผอ. ครูอาจารย์ นักการภารโรง

ม.6 ก็ต้องแก่ที่สุดในโรงเรียนแน่นอน

แต่จะแก่ความรู้หรืออยู่นาน

อันนี้ต้องแล้วแต่ตัวบุคคล


2

เครียดทีสุด

บางคนบอกว่า Entrance ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต

แต่ สำหรับ ม.6

ถึงไม่ใช่ทั้งหมด ก็ เข้าใกล้ทั้งหมดเหมือน

limit เข้าสู่ x ไม่ใช่ x แต่เข้าใกล้ x ยังไงหยั่งงั้น

ไหนจะบรรดาครูอาจารย์ ญาติโกโหติกา พ่อแม่พี่น้อง เพื่อนฝูง

ที่คอยให้กำลังใจ(เชิงกดดัน)อีก

ม.6ไม่เครียดก็แปลกแล้ว



3

ขยันที่สุด

อยากสูงต้องเขย่ง อยากเก่งต้องขยัน

เมื่อเครียด อยากเอนท์ติด

แล้วมานั่งแต่งฟิก วาดรูป สูบอาร์ต เนี่ย มันจะติดมั้ย

ม.6 มันก็ต้องขยันเซ่

อ่านเข้าไปๆๆ อ่านให้ตายๆๆ^^


4

เก่งที่สุด

เนื่องจากแก่

จึงมีโอกาสถูกยัดความรู้ใส่หัวมากกว่าบรรดาศิษย์น้อง

เนื่องจากขยัน

กรรมดีนั้นจึงตกอยู่กับผู้กระทำ



5

ชีพจรลงเท้าที่สุด

หมายความว่า มีอันจะต้องเดินทางบ่อยมากๆ

ไม่ว่าจะงานราษฎ์

ไปสอบรับตรงที่แต่ละคณะ ขยันเปิดสอบ

ไม่ว่าจะงานหลวง

ไปสอบแข่งขันทางวิชาการ

เลยไม่เป็นอันได้อยู่บ้าน และไม่ได้ไปร.ร.กัน



6

เรียนพิเศษเยอะสุด

เมื่อมาถึงม.6แล้ว

ก็แทบจะเรียนไม่ทันการสอบที่มีมากมายกัน

แต่ละคนจึงเรียนพิเศษกันอย่างขันแข็ง

เพื่อจะได้ทันสอบ

หมดกันไปคนละหลายบาท

แต่ยังไงเราก็ยังยอมทุ่มทุน



7

สิวเยอะที่สุด

เรื่องสิวๆ ที่ไม่ใช่แค่สิว

เพราะมันเป็นดัชนีบ่งชี้ความเครียดที่เพิ่มมากขึ้นของม.6

ด้วยเรื่องนู้น เรื่องนี้ที่ประดังประเดเข้ามา

ไหนจะเวลานอนที่บั่นทอนไปอ่านหนังสือ

หน้าบางคนที่เคยใสเลยสิวขึ้นได้่ง่ายๆ



8

ตื้นเต้นที่สุด

ตื่นเต้นอะไรหรือจะสู้ รู้ผลเอนท์

ม.6ย่อมต้องอยากรู้อยู่แล้ว

ว่าที่ลงทุนลงแรงไปทั้งหมดน่ะ

เพียงพอจะซื้อ ประตูสู่อนาคตที่สดใสรึเปล่า

ตอนประกาศผลรับตรงนี่

ถึงกับกินข้าวไม่ลงกันเลยทีเดียวเชียว



9

บ้ากล้องที่สุด

อันนี้คิดว่าเป็นทุกคน

พอใกล้จะเรียนจบ เราก็อยากเก็บความทรงจำดีๆเอาไว้

ไหนจะรูปสถานที่ต่างๆในร.ร.

ไหนจะรูปเพื่อน รูปครู

เพราะไม่รู้จะเจอกันอีกเมื่อไหร่

เลยต้องระดม ถ่ายๆๆๆๆๆ

ประมาณว่า มูลค่ากล้องถ่ายรูปทั้งสายชั้นรวมกัน

แทบจะสร้างห้องสมุดใหม่ให้ร.ร.ได้

(อันนี้ก็เวอร์ไป)


10

แอ๊บแบ๊วที่สุด

เมื่อ แก่ มาก

และอยาก ถ่ายรูป มาก

ก็เลยต้อง แอ๊บ มาก

เพื่อให้ แบ๊ว มาก


11

ซาบซึ้งที่สุด

งานปัจฉิมนิเทศน์ คงจะรู้กันดี

ว่า [วินาทีที่จุดจบของอดีตและจุดเริ่มของอนาคตเดินทางมาบรรจบกัน] นั้น

บรรยากาศมันซาบซึ้งใจ แค่ไหน



12

รัก  (เพื่อน- ครู - ร.ร.)ที่สุด

คนเรามักจะรู้ค่าสิ่งใกล้ตัวที่มีอยู่ ก็ต่อเมื่อกำลังจะเสียมันไป

เพราะว่า จะไม่มีอีกแล้ว

ถึงได้รู้ว่ารักมากแค่ไหน

ร.ร.ที่เคยบ่น ก็รู้สึกภาคภูมิ

อาจารย์ที่เคยนินทา ก็ได้รู้สึกเคารพ

เพื่อนที่เคยทะเลาะ ก็ได้คืนดี

เพราะ จะไม่มีอีกแล้ว

จึงต้องรักษาช่วงเวลาสุดท้าย ให้กลายเป็นความทรงจำที่ดี



13

...คิดถึงที่สุด...

เพราะรัก จึงคิดถึง

ช่วงเวลาสุดท้ายที่จะถูกเรียนว่า "เด็กมัธยม"
ช่วงเวลาสุดท้ายที่จะได้ใส่ "กางเกงขาสั้น"
ช่วงเวลาสุดท้ายที่จะมีคนคอย "จ้ำจี้จ้ำใช"
ช่วงเวลาสุดท้ายที่ต้อง "เข้าแถวหน้าเสาธงตอนเช้า"
ช่วงเวลาสุดท้ายที่เรียกว่า "เด็กมอ 6"

ฝากเด็กม.6 ทุกท่าน จบเเล้ว อย่าลืมคิดถึงเพื่อนๆ ด้วยนะจ้ะ เเละตอบเเทนคุณ

ครูบาอาจารย์..

(ที่สำคัญห้ามลืม ครอบครัวเล็ก ๆ นี้เด็ดขนาด ไม่งั้นมีเคลียร์)
 
หุหุ 

เครดิต www.dek-d.com

[ChelseaFC_FiFA_118726]

เอาเข้าไป

แต่จม ม.6 ก็ต้องเศร้าเป็นธรรมดาเนาะ TT ^ TT

[Piloty Potter]

ตอนเเรก(คงจะ)ตรง

แต่ตอนหลังๆ ซึ้ง!!!

ขอบคุณที่นำมาฝากค่ะ

[~:: BaipLu ::~]

เห็นด้วยกับโพสก่อนหน้าค่ะ
สมกับที่จขกท.ภูมิใจนำเสนอ
ทั้งตรง แล้วหลังๆ ยังแอบซึ้ง
เราเข้าใจได้ ถึงจะน้อยนิด เพราะจะจบม.3 แล้ว ทุกคนต่างมุ่งไปเตรียม
ทั้งบ้าเรียน ทั้งขยัน ทั้งงานสุมหัว คิดถึงเพื่อนฝูง ครูบาอาจารย์ สถานที่ศึกษา
มีกล้อง เฟรนด์ชิพ และเสื้อโผล่มาเป็นระยะ
มันเศร้าจริง ๆ ค่ะ

และถ้าม.3 ยังขนาดนี้ ม.6 คงจะไม่พ้นมากกว่านี้เป็นเท่าตัวแน่นอนค่ะ 





ปล.ขอบคุณที่เอามาฝากกันค่ะ

[Tarariw]

เอาไว้ขึ้นม.6เมื่อไหร่จะดูว่าจริงหรือป่าว ^^ เพราะตอนนี้ยังไม่มีความรู้สึกแบบนั้นซักเท่าไหร่

[Mewziiyer]

แหะ ๆๆๆ - -
ซึ้งจัง แต่อ่านแล้วไม่อยากขึ้น ม.6 เลยอ่ะ
รู้สึกว่าต้องสู้ชีวิตมากกว่าเดิม หลาย ๆๆๆๆๆๆ  เท่ามาก ๆ

ยังไงก็ สู้ ๆ ชีวิตค่ะ ^_^

[ผู้พิทักษ์]

ถ้าไม่อยากจากม.6ก็สอบตกซิครับจะได้ซ้ำชั้นและไม่ได้จากกับม.6
แฮะๆล่อเล่น 

[elva]

ใช่เลย ตอนนี้เป็นอย่างนี้เลย 

[หมั่นโถว]

สำหรับหนูก็หลืออีกปีถึงจะได้รับความรู้สึกนั้น
แต่จะว่าไปมันก็เศร้าเนอะ
โรงเรียนที่เคยมา เพื่อนฝูงที่เคยเจอ ครูอาจารย์ที่เคยดุด่า
ต่อไปก็คงไม่มีอีกแล้ว
นึกแล้วก็น่าเศร้าเนอะ
ขอบคุณนะคะที่นำมาฝากกัน