ด่วนที่สุดเมื่อรู้ว่าเพื่อนจะไปฆ่าตัวตาย หลอ เหรินหั่งจึงพิมพ์กระทู้ลงไปในกระดานข่าวทางอินเทอร์เน็ตว่า
หญิงสาวคนหนึ่งในเมืองเกาชุงกำลังพยายามจะฆ่าตัวตาย แต่ผมอยู่ไทเป เธอชื่อหยาง ยู่ถิง เพิ่ง
เช็กอินเข้าห้องพักบนชั้นแปดของโรงแรมแห่งหนึ่ง และกำลังจุดเตาเผาถ่านรมแก๊สตัวเอง ถ้าภาย
ในหนึ่งชั่วโมงนับจากนี้ เราหาตัวเธอพบ เราอาจช่วยชีวิตเธอไว้ได้ แล้วเขาก็พิมพ์คำว่า ด่วนที่สุด
ไว้บนหัวข้อเรื่องและส่งกระทู้ออกไป... โดย จอห์น ไดสัน
เวลา 2.00 น. ของคืนหนึ่งเมื่อเดือนกรกฎาคมปีที่แล้ว หลอ เหรินหั่ง ช่างเทคนิคคอมพิวเตอร์ที่กรุงไทเป
กำลังนึกว่าจะเลิกงานแล้วกลับบ้าน ขณะออนไลน์อยู่ เขาคลิกไปที่หน้ากระดานข่าวซึ่งปกติมักมีข้อความ
จากคนที่ต้องการคำแนะนำเรื่องการซื้อสินค้าและอยากพูดคุย
ข้อความล่าสุดที่โพสต์เข้ามาจุดความสนใจของเขา ลงชื่อโดย Cutecat0604 บอกแค่ว่า "ฉันอยากคุย"
ด้วยความอยากรู้ เหรินหั่งจึงส่งหมายเลขโทรศัพท์ไปให้ ครู่ต่อมา มือถือก็ดังขึ้น หญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในสาย
"ฉันนอนไม่หลับ" เธอบอก น้ำเสียงอ่อนล้า "กลุ้มใจนิดหน่อย ฉันไม่ชอบอยู่ลำพังคนเดียว"
"ไม่เอาน่า เจ้าหญิงน้อย" เหรินหั่งพูดอย่างร่าเริง "อย่าเป็นแบบนี้สิ"
กว่าเขาและเธอจะวางสายในอีกสองชั่วโมงให้หลัง มิตรภาพก็เริ่มต้นขึ้น
เหรินหั่งใช้ช่วงกลางคืนอันเงียบเหงายาว นานอยู่ที่สำนักงานหนังสือพิมพ์ ไชน่าโพสต์ พร้อมรอแก้ปัญหาเผื่อ
คอมพิวเตอร์เกิดขัดข้อง ในห้องทำงานบนชั้นสี่ซึ่งระเกะระกะไปด้วยจอคอมพิวเตอร์ แป้นพิมพ์ เครื่องพิมพ์
ดิสก์ไดรฟ์ และสายไฟ เหรินหั่งมักจะฆ่าเวลาไปกับกระดานข่าวพีทีที (professional technology temple)
ซึ่งมีผู้ใช้เกือบล้านคนบวกกลุ่มเสวนาอีก 10,000 กลุ่ม พีทีทีจึงเป็นเวทีแสดงความคิดเห็นออนไลน์ใหญ่ที่สุด
ในโลกของชาวจีน
ชายหนุ่มท่าทางเรียบร้อยหน้าตาดีสวมแว่นทรงเรียวยาวจะหัวเราะหึๆระหว่างไล่ดูกระทู้ที่โพสต์ในกลุ่มเสวนา
ชื่อ Hate หรือกลุ่มเกลียดซึ่งเริ่มจากการเป็นเวทีให้ผู้ใช้เว็บพีทีทีแสดงความไม่พอใจในประเด็นอะไรก็ได้
ก่อนพัฒนามาเป็นแหล่งแพร่ข่าวซุบซิบ ข่าวสาร ขำขัน รวมถึงระบายความโกรธ
ชื่อเหรินหั่งแปลว่า "ผู้มีเมตตาอันยิ่งใหญ่" และชายหนุ่มก็เป็นคนชอบช่วยเหลือ ไม่นานนัก
เขาก็รู้ว่าชื่อจริงของ Cutecat คือ หยาง ยู่ถิง เธออายุ 22 ปี กำลังศึกษาวิชาภาษาอังกฤษ
ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเมืองเกาชุง ศูนย์กลางอุตสาหกรรมใหญ่ห่างจากกรุงไทเป 300 กิโลเมตร
เขาและเธอคุยกันทุกคืน บางครั้งนานเป็นชั่วโมง
"ถ้าฉันนั่งอยู่ข้างๆคุณตอนนี้ คุณจะกอดฉันไหม" คืนหนึ่ง ยู่ถิงถามขึ้น
"กอดสิ กอดให้แน่นที่สุดในโลกเลย เจ้าหญิงน้อย" เหรินหั่งสัญญา
เมื่อยู่ถิงบอกว่าเธอมีบล็อกของตัวเอง เหรินหั่งเปิดเข้าไปดู จากรูปในบล็อก
เธอดูตัวเล็กนิดเดียวและบอบบางพอๆกับตุ๊กตาตาโต ยู่ถิงย้อมผมสีแดงทิ้งลง
มาประบ่า ยิ้มหน้าทะเล้น ชื่อ cutecat ที่เธอใช้สมกับตัว เขาคิด แมวเหมียว
ผู้น่ารักจริงๆด้วย
แต่ยู่ถิงมีความทุกข์ใจเห็นได้ชัด เธอ ยอมรับกับเหรินหั่งว่าเคยกินยาฆ่าตัวตาย
หลายครั้งแล้ว แต่ก็มีคนมาพบทันเวลาทุกที "ใจฉันโบ๋เป็นรูใหญ่เบ้อเริ่ม
ไม่มีทางปะได้" เธอบอกเขา
เหรินหั่งค่อยๆค้นพบเหตุผลเบื้องหลัง ความซึมเศร้าของเธอ ตอนอายุ 15 ปี
พ่อเธอไปมีสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน ยู่ถิงเคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนมาแล้วสอง
คน แต่ นิสัยของเธอที่ "กลัวเหลือเกินว่าจะต้องอยู่คนเดียว" ก็ผลักไสให้พวก
เขาเลิกราไป
ปี 2547 ยู่ถิงสักรูปหัวใจมีปีกไว้ที่ท้อง "สักวันฉันจะโบยบิน" เธอให้คำมั่น
สุ้มเสียงร่าเริงของเหรินหั่งทางโทรศัพท์ช่วยรักษาอาการซึมเศร้าของยู่ถิง
ได้ดีกว่ายา ที่หมอสั่งเสียอีก เขาดูเหมือนจะเข้าใจเธอ ในส่วนของวิศวกร
ไอทีคนนี้ เขารู้สึกได้ ว่าตัวเองกำลังช่วยให้หญิงสาวเผชิญหน้ากับปัญหา
ต่างๆและเสียงของเธอก็ช่วยเติมเต็มชั่วโมงอันเงียบเหงาของเขาในที่ทำงาน
แต่แล้ววันที่ 20 ธันวาคม ทุกสิ่งเปลี่ยนไป
ยู่ถิงจอดรถสกูตเตอร์ของเธอไว้นอกโรงแรม ห้องโถงสดใสตกแต่งด้วยดอก
กุหลาบปลอมโรยกากเพชร "มีห้องว่างไหมคะ" ยู่ถิง ถามหวง ซู่เผิง ผู้จัด
การซึ่งมาต้อนรับแขก
"เข้าพักกี่คนครับ" ซู่เผิงถาม ไม่ได้สังเกตเธอละเอียดลออนัก
"คนเดียวค่ะ"
เธอจ่ายค่าห้อง 18 เหรียญแล้วรับกุญแจไปไขห้อง 808 ห้องนั้นจัดวางเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น มีเตียงคู่หนึ่งเตียง เก้าอี้หวายสองตัวกับรูปภาพดอกลิลลีสีแดง
พอนั่งลงบนเตียง ยู่ถิงก็หยิบยานอนหลับที่หมอสั่งออกมาแล้วกลืนลงไปทีละเม็ด รวมประมาณ 20 เม็ด
จากนั้น เธอก็แก้ห่อเตาบาร์บีคิวที่ลอบเอาเข้ามาในโรงแรมโดยซ่อนไว้ในเสื้อโคต หัวจุดเตาติดไฟทันที เผาไหม้ก้อนถ่านเชื้อเพลิงและปล่อยควันพิษออกมาจนเต็มห้องอย่างรวดเร็ว
ยู่ถิงนั่งลงบนเตียงแล้วเขียนลงในสมุดบันทึกว่า "ขอโทษด้วย ฉันเหนื่อยเหลือเกิน และอนาคตก็ไม่มีคำตอบ พ่อจ๋า แม่จ๋า น้องสาว หนูรักทุกคนจ้ะ"
แล้วเธอก็โทรฯหาเหรินหั่ง
20.55 น.
เหรินหั่งซึ่งนั่งอยู่ที่ห้องคอมพิวเตอร์ยิ้มเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น เขารู้ว่าจะเป็นใครไปไม่ได้ แต่เสียงของยู่ถิงแปลกไป ฟังดูเซื่องซึมและล่องลอย
"รู้ไหมว่าฉันทำอะไรอยู่" เธอถามลอยๆ
"ทำอะไรล่ะ"
"กำลังจุดเตาถ่าน"
เหรินหั่งผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง ใจเต้นรัว การเผาถ่านปล่อยก๊าซพิษคาร์บอนมอน็อกไซด์เป็นวิธีฆ่าตัวตายที่พบมากที่สุดแบบหนึ่งในไต้หวัน
"คุณอยู่ที่ไหน" เขาถาม
"ฉันอยู่ที่โรงแรม คุณจะได้หาฉันไม่เจอ" พอเธอเริ่มพูดอ้อแอ้ เหรินหั่งก็รู้แล้วว่าเธอกินยาเข้าไปด้วย
"โรงแรมชื่ออะไร"
"ไม่บอก คุณไม่มีทางรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะโบยบินไป"
"ก็ได้ งั้นห้องคุณเบอร์อะไร"
"ไม่บอกหรอก"
"อยู่ชั้นไหน"
"เฮ้อ สำคัญด้วยหรือ" ยู่ถิงถอนหายใจ "ฉันอยู่ชั้นแปด"
"ผมมีธุระต้องทำ" เหรินหั่งบอกห้วนๆแล้ววางสาย
21.07 น.
เหรินหั่งออนไลน์เข้าไปที่กลุ่มเกลียดในเว็บพีทีที นิ้วเขารัวอยู่เหนือแป้นพิมพ์ขณะพิมพ์กระทู้ใหม่เข้าไปว่า
"หญิงสาวคนหนึ่งในเมืองเกาชุงพยายามจะฆ่าตัวตายอยู่ในขณะนี้ แต่ผมอยู่ไทเป สาเหตุเป็นเรื่องปัญหา
ด้านความสัมพันธ์และโรคซึมเศร้า เธอชื่อหยาง ยู่ถิง เพิ่งเช็กอินเข้าห้องพักบนชั้นแปดของโรงแรมแห่งหนึ่ง
และกำลังเผาถ่านเพื่อรมแก๊สตัวเอง ชาวเน็ตในเกาชุงช่วยหาตัวเธอด้วยเพราะเธอเป็นสมาชิกคนหนึ่งของเรา
ถ้าภายในหนึ่งชั่วโมงนับจากนี้ เราหาเธอพบ เราอาจช่วยชีวิตเธอได้"
แล้วเขาก็พิมพ์เพิ่มว่า "ช่วยชีวิตคนหนึ่งคนได้บุญมากกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น ได้โปรดเถอะครับ"
เขาพิมพ์คำว่า "ด่วนที่สุด" ไว้บนหัวข้อเรื่องแล้วส่งกระทู้ออกไป
กระทู้นั้นไปที่ผู้ดูแลเว็บซึ่งจะต้องตรวจกรองข้อความก่อน เขายิงคำถามกลับมาที่เหรินหั่งทันที
"นี่เป็นเรื่องจริงหรือล้อเล่น"
"เรื่องจริงแน่นอน" เหรินหั่งตอบ
ผู้ดูแลเว็บติดดาวเหลืองให้กระทู้เพื่อให้เห็นว่าเรื่องนี้สำคัญและส่งไปตามกระดานข่าวอื่นๆด้วย
ชั่วพริบตาต่อมา กระทู้นั้นก็โผล่ขึ้นบนจอคอมพิวเตอร์หลายร้อยจอทั่วทั้งเกาะไต้หวัน มีผู้ตอบเข้ามาแทบจะทันที
"เร็วเข้า" YivanL โพสต์ "ชาวเน็ตรีบไปช่วยเธอด้วย"
"หลายโรงแรมในเกาชุงสูงเกินแปดชั้น" wowowo60 เขียนมา "ลดขอบเขตให้แคบลงหน่อยได้ไหม"
"ช่วยทำรายชื่อโรงแรมด้วย" gogomisa บอก "โทรฯไปตามโรงแรมแล้วถามดูซิว่ามีแขกชื่อนี้หรือเปล่า"
ความเร็วอันน่าทึ่งของข้อความที่โพสต์เข้ามาทำให้เหรินหั่งใจชื้นขึ้น เขาโทรฯหาหน่วยดับเพลิงและรถพยาบาล
อธิบายสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นที่เกาชุง เจ้าหน้าที่รับปากว่าจะแจ้งหน่วยบริการฉุกเฉินที่นั่นให้
ชายหนุ่มกดเบอร์ของยู่ถิง ไม่มีคนรับสาย
เหรินหั่งวาดภาพควันพิษ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น แผ่ออกไปเรื่อยๆจนเต็มห้อง แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น
21.45 น.
เฉิน เว่ยฉวนออนไลน์เข้าไปในเว็บพีทีที นักศึกษามหาวิทยาลัยวัย 28 ขี้อาย รูปร่างบึกบึน สูง 188 เซนติเมตร อาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่เกาชุง คืนนี้ ด้วยอารมณ์พาไป เขาทำบางอย่างที่นานๆครั้งจึงจะทำ นั่นคือคลิกเข้าไปที่กลุ่มเกลียด
กระทู้ของหลอ เหรินหั่งโดดผลุงขึ้นมาบนจอในฉับพลัน มีคนตอบมาแล้ว 40 รายการ และยังมีเข้ามาตลอดทุกนาที
"มีใครรู้จักเธอบ้าง" sh54inq ถาม "ช่วยกันโทรฯหาพ่อแม่ แฟน หรือเพื่อนของเธอ เร็วเข้า"
แล้วใครสักคนก็จำชื่อยู่ถิงได้ และให้ชื่อมหาวิทยาลัยมา
"เพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอ ได้โปรดโทรฯไปปลอบใจเธอด้วย" yanki826 บอก
VGA แจ้งว่ายู่ถิงเรียนชั้นเดียวกับเธอตอนมัธยมปลาย แต่ขาดการติดต่อกันไป
เราจะช่วยอะไรได้บ้าง เว่ยฉวนนึก
ขณะอ่านกระทู้นั้นอีกครั้ง เขาก็จดประเด็นสำคัญๆลงในกระดาษ
มหาวิทยาลัยที่ยู่ถิงเรียนอยู่ในเขตซานหมิ่น ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไร
โรงแรมสูงแปดชั้นเป็นอย่างน้อย นี่ก็อีกประเด็น
ผู้หญิงคนนั้นเป็นนักศึกษา น่าจะเป็นโรงแรมที่ไม่แพง
เว่ยฉวนตรวจดูเว็บไซต์ของโรงแรมราว 20 แห่งโดยใช้เกณฑ์ที่เขาเลือก เขารู้ว่า
คงต้องใช้เวลานานมากกว่าจะดูครบทุกแห่ง ถึงตอนนั้น เธออาจตายไปแล้วก็ได้
เขาตัดสินใจเริ่มจากโรงแรมอีต้า ที่นี่มีสิบชั้น อยู่ใกล้บ้านเขา ราคาถูก
เว่ยฉวนกดโทรศัพท์ ผู้ชายรับสาย เขา รู้ว่าปกติโรงแรมมักไม่ค่อยยอมให้ข้อมูลเ
กี่ยวกับแขกพัก ดังนั้น เขาจึงขอจองห้อง "ขอจองห้องพักวันอาทิตย์นี้ได้ไหมครับ"
"ได้ครับ" ผู้จัดการบอก แล้วเริ่มจดรายละเอียด
"อ้อ เกือบลืม" เว่ยฉวนพูดต่อ ไผมมี เพื่อนชื่อหยาง ยู่ถิง เธออาจมาเช็กอินแล้ว
เธออยู่ที่นั่นหรือเปล่าครับ"
"อ๋อ ครับ เธออยู่ที่นี่"
เว่ยฉวนแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน เขารีบบอกด่วนจี๋ "คุณครับ ผู้หญิงคนนี้จะฆ่าตัวตาย รีบไปเคาะประตูห้องเธอเร็วๆ"
หวง ซู่เผิง ผู้จัดการโรงแรม โทรฯเรียกหน่วยบริการฉุกเฉินแล้วเผ่นพรวดขึ้นข้างบน เขาทุบประตูห้อง ไม่มีคนมาเปิด
เขาใช้กุญแจกลางของโรงแรมเปิดล็อก แต่ประตูคล้องโซ่อยู่ เพียงกระแทกแรงๆสองทีก็เปิดออก
ทั้งห้องแน่นทึบไปด้วยหมอกควัน แต่เด็กสาวยังหายใจอยู่ ซู่เผิงผลักบานหน้าต่างเปิดออก ตบแก้มยู่ถิงเบาๆเพื่อให้ปลุกเธอเอาไว้
เขาวางตัวเธอลงบนรถเข็นกระเป๋าแล้วพาเธอออกจากห้อง
22.23 น.
ข้อความจากเว่ยฉวนปรากฏขึ้นบนจอทุกจอ "เพิ่งโทรศัพท์และหาคนคนนี้พบแล้วที่โรงแรมอีต้า"
ตอนนี้กระทู้ตอบเปลี่ยนแนวใหม่ "ฉันอยากร้องไห้" malakaki เขียน "เธอไม่เป็นไรใช่ไหม"
"หวังว่าคงไม่สายเกินไป" sorryboy เขียนมา
23.30 น.
ที่ไทเป เหรินหั่งรู้สึกโล่งอกและดีใจ เขาพูดกับน้องสาวของยู่ถิงและหน่วยบริการรถพยาบาลเกาชุง
ชายหนุ่มโพสต์ข้อความสุดท้ายพลางยิ้มกว้าง "คุณหยางอยู่ในโรงพยาบาล ครอบครัวของเธอขอให้
ผมบอกขอบคุณทุกคน เธออาจโกรธผม แต่อย่างน้อยที่สุด เราก็ทำให้เธอรู้แล้วว่าคนไม่สิ้นหวังกับตัวเธอ
ผมจึงหวังว่าเธอจะไม่หมดหวังกับตัวเอง"
หนึ่งเดือนต่อมา ยู่ถิงเดินทางมาไทเปเพื่อพบเหรินหั่ง ทั้งคู่คุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น "คุณติดค้างฉันอยู่อย่างหนึ่ง จำได้ไหม" ยู่ถิงพูด
"ใช่ ผมรู้" เหรินหั่งตอบ เขาโน้มตัวลงสวมกอดเธอแน่น
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำลงไป" เธอบอกเขาพร้อมรอยยิ้มอย่างจริงใจ
ที่มาของเรื่องราว
Reader's Digest ฉบับวันที่ 7 - 12- 50หรืออีกที่
http://www.readersdigest.co.th/rd/rdhtml/th/magazine/mag_fullcontent.jsp?cid=5152&p=0ข้อความลับจาก
[[PIGZA]]
พิมพ์
