"คุณอาจจะสงสัยว่าคนๆหนึ่งหายหน้าหายตาไปไหนมา"
เรื่องราวของ [[PIGZA]] ผีประจำบอร์ดที่หายไปแบบไร้ร่อยรอย
เรื่องราวเริ่มต้นหลังจากปิดเทอมของปี 2 ไปได้ไม่นานมากนักชีวิตก็อยู่อย่างเป็นสุขดี
การเข้าบอร์ดยังเข้าๆออกๆบ้างแต่ไม่ได้บ่อยนัก แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ผมได้รับซองจดหมายสีขาว
มาซองหนึ่ง ผมหยิบขึ้นมาดูพลางสงสัยว่าข้างในมีสิ่งใดที่กำลังรอคอยผมอนู่ ผมเปิดซองออกมา.......
เรียนคุณ [[PIGZA]]
คุรได้รับจดหมายฉบับที่ 38 จากทางการว่าคุณได้รับ
คำเชิญให้ไปร่วมงานครั้งนี้ เป็นเวลา 32 วันเราได้ส่งเอกสาร
ที่จะบอกคุณให้เตรียมสิ่งของที่จะนำไปใช้
สถานที่คือ ก.ท.ม. เวลาที่จะมาพบปะกันได้มาถึงแล้วนั่นคือ
วันที่ 26 มีนาคม ขอมห้คุณโชคดี.....
จาก คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
ผมอ่านจดหมายทวนอีกรอบแต่ข้อความนี้ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้
ผมคว้าเสื้อตัวโปรดแล้วออกเดินทางไปตามปรกติจดหมายที่ได้
มาทำให้ผมหวั่นใจไม่น้อย
คงจะเป็น 32 วันที่ยาวนาน
ผมออกเดินทางไปยังชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ในตอนนั้น
ที่ชานชาลาดูวังเวงผู้คนแทบจะไม่มีผมเดินไปตามทางผ่านป้าย
แล้วป้ายเล่าผมเร่งฝีเท้าไปอีกพลางมองนาฬิกา 5 : 45 น.
ผมคิดในใจ อีกไม่กี่นาทีเราจะตกรถ ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นในที่สุด
ผมเดินมาถึงที่เช็คตั๋ว ผมยื่นตั๋วให้ แล้วเดินไปยังรถไฟ ในนั้นผู้คน
ในโบกี้มีน้อยที่นั่งเลยเหลือผมเดินไปแล้วนั่งลงบนเก้าอี้พลางทักทาย
เพื่อนของผม หวังว่าวันที่ 26 จะมาถึงช้าผิดปรกติ
และแล้วรถไฟก็ออกเดินทางออกจากลอนดอนอากาศยังคงร้อนอบอ้าว
เวลาออกเดินทาง 13 มีนาคม ........
ผมนั่งเบื่อหน่ายอยู่ในรถไฟ ที่กำลังแล่นไปเรื่อยๆ
รถแล่นผ่านภูเขา ผ่านป่าไม้ ผ่านทะเลอันกว้างใหญ่
การสนทนากับเพื่อนก็เป็นเรื่องที่น่าเบื่อเวลาผ่านไป
รถไฟเริ่มแล่นช้าลง ชานชาลาใกล้เข้ามาทุกวินาที
ผมเดินลงจากรถพลางโบกมือลาเพื่อนๆการเดินทาง
ของผมมันเพิ่งจะเริ่มต้น........
ผมแอบดึงจดหมายออกมาจากเสื้อพลางคิดว่าหาก
มีใครมาอ่านจดหมายนี่คงเป็นเรื่องแน่นอนผมอ่านมัน
ซ้ำไปซ้ำมา คนที่คุณก็รู้ว่าใคร คำเชิญนี้ไม่น่าไปเท่าไหร่
เหลือเวลาอีกหลายวันกว่าจะถึงวันนัดพบ...
ผมตัดสินใจออกเดินทางไปยังตัวเมืองพลางมองหาป้าย
ที่มันเขียนว่า ก.ท.ม. แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบแต่แล้วโชคร้าย
ก็เข้าข้างผมนกฮูกตัวหนึ่งบินมากระแทกหน้าผมเต็มแรง
พร้อมกับจดหมายในซอง ผมเปิดดู
เรียน [[PIGZA]]
เราขอเปลี่ยนสถานที่นัดพบเป็นบ้านของลูเซียส
วันนี้หวังว่าเจ้าจะมาได้.........จาก จอมมาร
ผมอ่านทวนพร้อมกับโมโหนิดๆ นี่ต้องกลับไปลอนดอน
อีกแล้วหรือนี่ ผมคิดในใจ หลังจากซื้อตั๋วกลับแล้วผมก็
นั่งอยุ่ในรถไฟเพียงคนเดียวระหว่างทางผมซื้อหนังสือพิมพ์มาดู
ข่าวพาดหัวใหญ่ๆมีข้อความว่า คนที่ไม่พึงปรารถนาหมายเลข 1
รางวัลนำจับ 10000 เกลเลียน... จอมมารคงยึดกระทรวงได้แล้ว
ผมคิดในใจ และด้วยความสงสัยว่าจอมมารเชิญผมไปทำไม....
ผมจะบอกคุณไว้เรื่องหนึ่ง
ผมเป็นหนึ่งในพ่อมดแม่มดที่พยายามปรับตัวให้เข้ากับมักเกิ้ลแต่
ก็เป็นพวกที่ไม่ค่อยมีใครสังเกตผมหรอก ผมเป็นพวกไร้ร่องรอย
หลบหนีจากอัซคาบันมาได้ไกลพอสมควร แต่เรื่องมันนานมาแล้ว
ชื่อผมขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของผู้ร้ายในเอกสารเก่าๆ แต่ที่ถูกขังก็เพราะ
ดันไปเสกมักเกิ้ลคนหนึ่งเป็นโรคจุดกระจายตาย ด้วยความบังเอิญ
ผมเป็นเพียงคนเดียวที่หนีรอดมาได้นานที่สุดแต่จอมมารก็คงจะสังเกต
ที่จุดตรงนี้เลยคิดจะให้ผมไปเป็นคนใช้หล่ะมั้ง.....
รถไฟแล่นมาจอดที่สถานี คิงครอส ผมเดินลงจากรถไฟพร้อมกับออก
เดินทางไปยัง เอ่อ..บ้านของลูเวียสมัลฟอย ระยะทางก้พอสมควร...
ผมใช้เวลาเดินทางถึง 5 วันกว่าจะไปถึง ผมเดินมาตามทางสลัวๆ
เดินมาาได้พักใหญ่ก็พอเห็นบ้านลางๆภายในบ้านเลี้ยงนกยูงไว้ด้วย
ผมเดินเข้าไปผ่านประตูเก่าๆ ผมผลักประตูเข้าไปภายในกำลังประชุม
กันอยุ่จอมมารกำลังนั่งอยู่หัวโตีะ แล้วเข้าไป
"คุรเองรึ โวลเดอมอร์..."
มีคนๆหนึ่งลุกขึ้นมาจากเก้าอี้พลางชี้ไม้มาที่อกผม
"อย่าเอ่ยชื่อจอมมารห้วนๆไอ้หนู"
"ปล่อยมันเถอะลูเซียส......."
เสียงเรียบๆเอ่ยขึ้น "เขาแค่ยังไม่รุ้อะไร"
"เอาเป็นว่าคุณเรียกผมมาทำไมครับ... จอมมาร"
"ชั้นเห็นแกพอจะเป็นมือไม้ได้น่ะสิ"
"มือไม้อย่างนั้นหรือ ..จอมมาร"
"ใช่แล้ว แกมีฝีมือในการหลบซ่อนตัวกว่าจะตามตัวแกได้
ก็กินเวลาเป็นเดือนๆ "
" ก็มันเป็นความสารมารถ"
" ความสามารถของแกเปนประโยชน์ ในการสืบค้น เกีนวกับ
อ้า....แฮร์รี่ พอตเตอร์ แน่นอนแกทำได้ใช่ไหม" จอมมารเอ่ย
" คิดว่าน่าจะทำได้....แต่ผมรกอิสระมากกว่าอย่ใต้เท้าใคร"
" แก!!!! " ลูเซียสลุกขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ไม้กายสิทธิ์เล็งมาที่ผม
"แกคงรุ้ใช่ไหมว่าขัดขืนแล้วจะเป็นอย่างไร " จอมมารเอ่ยเสียงเรียบๆ
"ก็...คงจะเป็นแบบว่า..." ผมทำมือปาดคอตัวเอง
"งั้นแกก็ต้องทำให้ชั้น " จอมมารเพิ่มเสียงขึ้นอีก
"เสียใจ..ดูท่าผมจะเข้าข้างแฮร์รี่มากกว่าคุรหน่อยๆ" ผมเอ่ยอย่างท้าทาย
"เสียใจด้วยนะผมเองก็ปลื้มคุรนิดๆเช่นกัน"
"อวาดาเคดาฟ - รา !!!!!!!!!!! " ลำแสงสีเขียวจากทุกทิศพุ่งมาทางผม
แต่ผมเองก็หลบได้หวุดหวิด เฉียดไปนิดเดียว ผมยิงคำสาปโต้กลับไป
บ้างแต่ก็แค่ถ่วงเวลาเท่านั้น
"ลาก่อน โวลเดอมอร์ หวังว่าคุณคงหาผมเจอ "
ก่อนที่ผมจะหายตัวไปหลบซ่นที่อื่นสิ่งสุดท้าที่ผมได้เห็นคือใบหน้าอันเกรี้ยวกราด
ของโวลเดอมอร์ ผมหลบซ่อนตัวไปเรื่อยๆย้ายไปทุกๆที่ ที่ๆผู้คุมวิญญาณจะไม่เพ่น
พ่านและที่ๆโวลเดอมอร์จะตามไม่เจอ ผมรอดเร่องราวต่อไปจนในที่สุด
ข่าวที่น่ายินดีก็มาถึง... จอมมารสิ้นชีพ..
THE END
เรื่องราวสุดล้ำลึกที่เกินจินตนาการ
มาแต่งปนปกบเรื่องไร้สาระที่คิดเอง
เออเองทั้งสิ้น
เรื่องราวนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหนังสือใดทั้งสิ้น
ข้อวามลับจาก [[PIGZA]]
พิมพ์
