Real Epilogue last part
"แฮร์รี่!" มอลลี่ร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นแฮร์รี่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
จินนี่ รอน หน้าซีดเผือด มองแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินเข้ามาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"อะมอร์เรนเทีย?" แฮร์รี่มองจินนี่เขม็ง
"แฮร์รี่..." จินนี่อึกอัก "ไม่ใช่น่ะ...ไม่ใช่...ฉัน..."
"ฉันต้องการความจริง" แฮร์รี่จ้องจินนี่กับมอลลี่สลับกันไปมา
"แฮร์รี่!...จินนี่เขารักเธอ...รักเธอจริงๆนะ" มอลลี่ยืนยันแทนลูกสาวสุดที่รักของเธอ
"ผมต้องการความจริง คุณนายวีสลีย์ ความจริงที่ว่าพวกคุณใช้ยาเสน่ห์กับผม!" แฮร์รี่ถามจริงจัง
จินนี่และมอลลี่นิ่งเงียบ ไม่ปฏิเสธหรือยอมรับ
เฮอร์ไมโอนี่จับมือแฮร์รี่ และเขาก็บีบมือเธอแน่น ทั้งสองคนหายตัวกลับ กริมโมลเพลสในทันที
"แฮร์รี่!" จินนี่ร้องตะโกน ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นแล้วร้องไห้คร่ำครวญ
รอนจ้องมองน้องสาวและแม่ของเขานิ่ง
***
แฮร์รี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นกลางดึกและพบว่าเขาไม่ได้อยู่บนที่นอน แต่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวในห้องนั่งเล่น ข้างๆมีเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนพิงไหล่เขาอยู่ หลังจากกลับจากบ้านโพรงกระต่าย ทั้งสองคนนั่งลงที่นี่ ไม่ได้พูดจาอะไรกัน แฮร์รี่รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอย่างไรที่ถูกคนที่ไว้ใจอย่างรอน หลอก เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้ว่าแฮร์รี่รู้สึกอย่างไรที่ถูกจินนี่หลอก พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกัน แค่จับมืออยู่เคียงข้างกัน
"เฮอร์ไมโอนี่..." แฮร์รี่ปลุกเรียกเฮอร์ไมโอนี่ให้ตื่นขึ้น
"..."
"ไปนอนเถอะ" แฮร์รี่บอก "ไปห้องฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันนอนที่นี่เอง"
เฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่นิ่ง "เธอ...OK น่ะ?"
"ฉัน...OK" แฮร์รี่พยักหน้า "พรุ่งนี้...เธอช่วยหายาแก้พิษอะมอร์เรนเทีย ให้ฉันหน่อยแล้วกัน"
"แฮร์รี่!" เฮอร์ไมโอนี่อุทานแล้วจับมือเขา "ฉันเสียใจ"
แฮร์รี่หัวเราะเบาๆในลำคอ "แต่ฉันกลับรู้สึกโล่งอกน่ะ" เขาบอก ก่อนจะพิงตัวลงเอนบนพนักเก้าอี้ยาว "ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยชอบจินนี่มาก่อน ออกจะรำคาญเขาด้วยซ้ำเมื่อก่อนนี้ แต่อยู่ๆกลับรู้สึกแปลกๆ กับเขา อะไรทำให้ฉันชอบเขาได้มากขนาดนั้น ฉันยังหาคำตอบไม่ได้เลย"
เฮอร์ไมโอนี่ยังคงบีบมือเขาอยู่ตลอดเวลาที่เขาพูด
"แต่ตอนนี้ฉันได้คำตอบแล้ว" แฮร์รี่ถอนใจ "เธอว่ามั๊ย?"
เฮอร์ไมโอนี่มองเขานิ่ง
"ฉันถึงได้โล่งใจ ไงหล่ะ" แฮร์รี่บอก "ไปเถอะ ฉันพาเธอไปส่งที่ห้องนอน"
แฮร์รี่พาเฮอร์ไมโอนี่ไปส่งที่ห้องนอนได้สำเร็จในที่สุด ถึงเธอจะยังแสดงออกและพูดว่าเป็นห่วง อยากอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่แฮร์รี่ก็บอกว่าเขาไม่เป็นไร และเขาจะเข้านอนแล้วเหมือนกัน เธอถึงยอมปล่อยเขาในที่สุด
แฮร์รี่ล้มตัวลงนอนในห้องนั่งเล่น คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันเกิดของเขา เหมือนเขากำลังนั่งรถไฟเหาะ มีทุกความรู้สึกในวันเดียว แต่สุดท้ายเขาก็ลงมาถึงสถานีที่ปลอดภัยในที่สุด ทุกอย่างจบลงในที่สุด
***
เช้าวันรุ่งขึ้น แฮร์รี่ตื่นขึ้นมาโดยไม่มีความฝัน เขาตั้งใจจะไปปลุกเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องแต่กลับพบว่าเธอตื่นแล้วและกำลังอยู่ในครัวกับ
เครเชอร์
"พวกเลือดสีโคลน พาความสกปรกมาแปดเปื้อนบ้านของนายท่าน เครเชอร์ไม่ชอบใจ..."
"หยุด เครเชอร์" แฮร์รี่สั่ง
"แฮร์รี่ ไม่เป็นไรหรอก" เฮอร์ไมโอนี่บอก
"ไม่ได้หรอก เฮอร์ไมโอนี่ เขาควรจะสุภาพกับเธอ"
เครเชอร์เดินพึมพำออกไปจากครัว
เฮอร์ไมโอนี่ยื่นขวดแก้วสีชาให้แฮร์รี่ "ยาแก้พิษ"
แฮร์รี่รับมาแล้วมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างประหลาดใจ "เธอ...ได้มาจากไหน"
"ขอมาจาก ศ.มักกอนากัล"
"เธอไปฮอกวอตส์มาแล้วเหรอ?"
"อืม...เปล่า" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ "ฉันส่งนกฮูกไปแล้วอาจารย์ก็ส่งมันมาให้เมื่อเช้านี้"
แฮร์รี่ยกขวดยาแล้วดื่มจนหมดขวด น้ำยาทำให้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั่วท้อง
"เฮอร์ไมโอนี่!" แฮร์รี่อุทาน
"มีอะไร?" เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางคว้าขวดยาไปดูอย่างตกใจ
"มันเย็นๆ หน่ะ" แฮร์รี่คิ้วขมวด
"แล้วเป็นไงอีก"
แฮร์รี่ส่ายหน้า "ไม่รู้สิ"
เฮอร์ไมโอนี่ รีบกลับไปที่ห้องนอนของแฮร์รี่หยิบกระเป๋าของเธอมาแล้วค้นหาหนังสือที่เธอย่อส่วนมาจ
นเต็มกระเป๋าออกมา
"นี่ไง" เฮอร์ไมโอนี่ร้องเมื่อค้นเจอ
"บิซัวในน้ำยาแก้พิษจะดูดซับสารประกอบต่างๆในอะมอร์เรนเทียและตกตะกอนเป็นผลึกของสารที่ไม่มีฤทธิ์และจะถูกขับออก..."
เฮอร์ไมโอนี่อ่านข้อมูลของเธอต่อไปเรื่อยๆ "...แต่ไม่มีบอกว่าตอนดื่มเข้าไปจะรู้สึกหรือมีอาการยังไง"
"อืม...ช่างเถอะ" แฮร์รี่บอกถอนใจ "ถึงตอนนี้ ความรู้สึกอะไรๆที่ไม่ค่อยมีเหตุมีผล ฉันก็ไม่เชื่อถือจริงจังกับมันแล้วหล่ะ"
"แฮร์รี่!" เฮอร์ไมโอนี่ท้วง "มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะ บางครั้งความรู้สึกบางอย่างมันก็อาจเกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุมีผลก็ได้"
แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ "ฉันพูดเล่นหน่ะ......ขอบใจน่ะเฮอร์ไมโอนี่"
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบางๆให้เขา "ไม่เป็นไรหรอก เธอยังปลอบใจฉันเรื่อง...เอ่อ...ช่างเถอะ"
แฮร์รี่จับมือเธอทั้งสองข้างแล้วบีบเบาๆ "ฉันพูดจริงๆน่ะ เธอยังมีฉันอีกคน ฉันจะไม่ทิ้งเธอ ฉันสัญญา"
"ขอบใจ" เฮอร์ไมโอนี่พูดยิ้มๆ
แฮร์รี่มองเพื่อนรักที่อยู่ตรงหน้าที่กำลังบอกขอบใจและยิ้มให้เขา เธอต่างหากที่ควรได้รับคำขอบใจ เธออยู่เคียงข้างเขามาตลอด เขาเองเสียอีกที่เอ่ยคำขอบใจกับเธอน้อยครั้งจนแทบนับได้ แต่เธอกลับเป็นคนพูดคำนั้น ทั้งๆที่เขาแทบไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอเลย แฮร์รี่รู้สึกผิดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน และมันก็ทำให้เขาตัดสินใจในทันทีเขาจะแก้ตัว จะชดเชยที่เขาไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาควรทำ นี่หรือเปล่าที่เฮอร์ไมโอนี่บอกเขาว่าความรู้สึกบางอย่างก็อาจเกิดขึ้นได้โดยไม่มีเห
ตุผล
"แฮร์รี่?" เฮอร์ไมโอนี่เรียกด้วยความกังวล แฮร์รี่เงียบไปจนผิดปกติ
แฮร์รี่มองสบตาเธอและยิ้มให้ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เขาดึงตัวเธอมากอด "ขอโทษที่ทำให้ตกใจ" เขาบอก "ไม่มีอะไรหรอก...แค่ฉันรู้อะไรบางอย่างที่ไม่เคยรู้หน่ะ"
เฮอร์ไมโอนี่ขืนตัวออกจากอ้อมกอดและมองเขาอย่างกังวล "เธอแน่ใจน่ะ?"
"แน่ใจสิ" แฮร์รี่บอกยิ้มๆ
ทั้งสองคนมองสบตากันเนิ่นนาน ความรู้สึกห่วงใย อาทรต่อกัน กำลังมีความรู้สึกบางอย่างแทรกตัวออกมาช้าๆ ความรัก ความปรารถนา อยากให้คนที่อยู่ตรงหน้ามีความสุข
เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ทำให้ทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ หลุดออกจากภวังค์ ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
***
รอนยืนนิ่งอยู่กลางห้องโถง ตรงข้ามเขามีแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนจับมือกัน มองกลับมาหาเขา
"ฉัน..." รอนอึกอัก
แฮร์รี่บีบมือเฮอร์ไมโอนี่แน่น "ไม่ว่ายังไง ฉันก็ไม่ทิ้งเฮอร์ไมโอนี่" เขาบอก
"ฉันไม่ได้มาเรื่องนั้น" รอนบอกพลางถอนใจ "ฉันรู้...ฉันผิด และฉันก็เข้าใจถ้าพวกนายไม่ยกโทษให้ฉัน"
แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ นิ่งมองรอนโดยไม่มีคำพูดโต้ตอบ
"ฉันอยากมาขอโทษ เรื่องแม่กับจินนี่" รอนพูดต่อ "ฉันไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เพิ่งจะรู้พร้อมๆกับนาย และฉันก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พวกเขาทำ" เขาพูดพลางถอนใจ "ฉันถึงได้รู้ว่าที่ฉันทำมันผิดพลาดแค่ไหน"
"โลกเวทย์มนต์ เต็มไปด้วยสิ่งพวกนี้ไม่ใช่เหรอ มนตรา คาถา ทุกอย่างล้วนลวงตาทั้งนั้น" เฮอร์ไมโอนี่พูด "พวกเราไม่ได้เติบโตมากับมัน ถึงได้ไม่รู้เท่าทัน"
"แต่โชคยังเข้าข้าง ให้ฉันได้รู้ความจริงก่อน" แฮร์รี่พูด
"พวกนาย..."
"พวกเราคงไม่เหมาะกับโลกนี้" เฮอร์ไมโอนี่พูด "เวทย์มนต์อาจทำให้ทุกอย่างสะดวกและง่ายดาย แต่ถ้าต้องรวมเอาความรู้สึก ความคิด และจิตใจ ฉันคงไม่..."
"เราจะกลับไปอยู่โลกมักเกิ้ล" แฮร์รี่บอก
"แล้ว...ฮอกวอตส์?" รอนถาม
"เราจะกลับไปเรียน" เฮอร์ไมโอนี่พูด "เพื่อการเรียนรู้ และฉันก็หวังว่าเธอเองก็จะกลับไปเรียนหมือนกัน"
รอนมอง เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่ นิ่ง "พวกนาย..."
แฮร์รี่มองเพื่อนรักผมแดงที่เขาตัดขาดความเป็นเพื่อนไปแล้วเมื่อวานนี้ กำลังมองมาที่พวกเขาด้วยความหวัง เขารู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ยกโทษให้รอนแล้ว เขาเองก็ไม่อยากติดใจ ในเมื่อรอนเองก็ยอมรับความผิดของเขา "เรายังเป็นเพื่อนกัน ถ้านายต้องการ"
"ต้องการสิ!" รอนตอบทันควัน เขามองเพื่อนทั้งสองแล้วน้ำตาก็เริ่มไหล "ฉันเสียใจ ฉันขอโทษ"
แฮร์รี่ และเฮอร์ไมโอนี่ เดินไปหาแล้วกอดรอน "เราเป็นเพื่อนกันน่ะเพื่อน" แฮร์รี่พูด "เราเจออันตราย เจอความตายมาด้วยกัน"
"ฉันรู้" รอนพูดพลางสะอื้น "ฉันขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่"
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า เธอยอมรับคำขอโทษของเขา
"ฉันขอโทษ แฮร์รี่"
แฮร์รี่ตบไหล่รอน "พอเถอะ เพื่อน พวกเราเข้าใจ เราเป็นเพื่อนกันตลอดมาและตลอดไป"
สามสหายล้อมวงกันกอดคอ หัวเราะและร้องไห้ ไปด้วยกัน
มิตรภาพ ความกล้าหาญ และ ความรักจะนำพาทั้งหมดไปบนเส้นทางชีวิตที่ยังทอดยาวอีกไกลแสนไกลไม่ว่าเส้นทางนั้นจะเ
ป็นโลกเวทย์มนต์หรือโลกมักเกิ้ลก็ตาม
*fin*
จบแล้วจ้า
พิมพ์
