สวัสดีทุกท่านค่ะ ที่กดเข้ามา
เรามีเรื่องสั้น แต่งเอาไว้นานแล้วล่ะค่ะ
อยากให้อ่านกัน เพราะเห็นว่าบอร์ดนี้เงียบ...และคงจะเงียบอีกหรือไม่ ก็มิอาจ ทราบได้ หึหึหึ
ล้อเล่นค่ะ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้...
กลับ!มาที่ประเด็นดีกว่า...
เรื่องนี้ บางคนอ่านแล้วอาจจะงง
แต่ถึงอย่างไร อ่านแล้วก็ช่วยคอมเม้นท์กันด้วยนะค่ะ
เพื่อความสบายใจของคนตั้งกระทู้ เหะๆๆ
เชิญรับรู้ และรับอ่าน ได้ ณ บัดนี้ >>
ค่ำคืนอันหนาวเหน็บ สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด ผู้คนต่างเร่งฝีเท้าเดินภายใต้ร่มที่กางออกบนพื้นที่เฉอะแฉะ
ร่างที่สวมฮูทภายใต้ร่มคันหนึ่งเดินผละออกจากฝูงชน เข้าสู่ซอยอันปล่าวเปลี่ยว ซึ่งเม็ดฝนยังคงตกเป็นสายลงมาราวกับห่ากระสุนที่จะคอยทิ่มแทงคนให้เปียกโชก
ชายหนุ่มสวมฮูทคนนั้นเดินฮัมเพลงในลำคออย่างสบายอารมณ์ภายใต้ร่มสีเทาคันเก่าและขาดวิ่น
เสียงของเม็ดฝนหนักๆตกกระทบร่มอย่างต่อเนื่อง เคล้าไปกับเสียงฮัมเพลงที่เปล่งออกมาจากคอกของชายหนุ่ม แต่แล้ว...
ก็ได้มีเสียงร้องเหมือนกับเด็กทารกดังแว่วมากระทบโสตประสาท - - แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้ใส่ใจและยังคงเดินฮัมเพลงต่อไป...
เมื่อเขาเดินมาใกล้ปากทางออกของซอย ก็เห็นป้ายรถเมล์อย่างเลือนรางอยู่ข้างหน้า...
...ด้วยความหนาวของอากาศ ชายหนุ่มใช้มือที่ว่างข้างหนึ่งหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วสูบเข้าไปเต็มปอด
แง้!!!!! แง้!!!!!........................คิก คิก คิก..........................
เสียงร้องเมื่อครู่ดังขึ้นอีกครั้งอย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มหยุดเดินในทันใด และเพ่งสายตามองฝ่าความมืดท่ามกลางสายฝนออกไป ว่าที่มาของเสียงนั้นอยู่ที่ไหน
เขาจึงตัดสินใจเดินต่อ...
เมื่อถึงป้ายรถเมล์เสียงร้องของเด็กทารกก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขามันใจว่า เด็กคงอยู่แถวนี้แน่ๆ – แล้วทันใดนั้น...
ชายหนุ่มก็เหลือบเห็นตู้โทรศัพท์ซึ่งไม่มีประตู - เห็นร่มเล็กๆสีชมพูคันหนึ่ง ซึ่งใต้ร่มนั้นมีกองผ้าดำๆคลุมอะไรบางอย่างไว้...
และดูเหมือนว่า...เสียงนั่น ก็มาจากตรงนั้นด้วย
เขาจึงค่อยๆเดินเข้าไปดู แล้วก็พบว่า...เป็นร่างทารกที่นอนอยู่ในตะกร้า!?...
ชายหนุ่มเห็นและพลางคิดไปว่า...แม่ เฮงชวย ที่ไหนมาทิ้งไว้นะ แถมดันคลุมผ้าให้เด็กซะแน่น แล้วมันจะหยุดร้องสักที่ได้ไหมวะ มันน่ารำคาญว้อย...
เขานั่งลงแล้วค่อยๆเอื้อมมือไปคลายผ้าที่ห่อเด็กไว้อย่างหงุดหงิด
.....
กึด!!
เขารีบชักแขนออกมาในทันที! ...ซวยแล้วไง! เสียงอะไรดังวะ? หรือ กรูทำแขนมันหัก แล้วทำไม? มันยัง จะ..หัวเราะร่วน อยู่อีก...ตัยหอง! ไปดีกว่า...
แล้วชายหนุ่มก็รีบพรวดพราดออกจากเด็กทารก เดินหายไปท่ามกลางสายฝนทันที
เสียงหัวเราะยังคงดังไปเรื่อยๆราวกับเสียงเทปที่อัดแล้วเปิดทิ้งไว้ ซึ่งตามมาด้วยเสียงร้องไห้อีกครั้ง เช่นเดิม...
และแล้ว -- เสียงร้องไห้และเสียงหัวเราะก็ได้หยุดลง เมื่อเด็กหญิงวัย 6 ขวบคนหนึ่ง เอื้อมมือไปทางด้านหลังของเด็กทารก
แต่กระนั้น...เสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ที่หยุดไป ก็ตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้ของอีกคนหนึ่ง
เด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นอุ้มตุ๊กตาเด็กทารกเก่าๆ(ซึ่งเหมือนจริงมากกก)แขนขาดข้างหนึ่งไว้ในอ้อมกอด
น้ำใสๆไหลรินอาบแก้มสีชมพูระเรื่อของเธอ และข้างๆเธอ เทปคลาสเซตเก่าๆที่เคยอยู่ข้างหลังตุ๊กตาได้ตกลงบนพื้น
เสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ของเด็กทารกได้ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ซึ่งเสียงสะอื้นไห้อีกเสียงได้ประสานเคล้าคลอกันไปอย่างเศร้าสร้อย ท่ามกลางสายฝนที่ค่อยๆซาลง...................................
- END -
ขอบคุณที่สละเวลามานั่งอ่าน เหะๆ
พิมพ์
