ดัดแปลงจากบทส่งท้ายแฮร์รี่ พอตเตอร์ เล่ม 7 คับ
สิบเก้าปีต่อมา
ปีนั้นฤดูใบไม้ร่วงเหมือนจะมาเยือนอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เช้าแรก
ของเดือนกันยายนสดชื่นและเป็นสีทองดุจลูกแอปเปิล ครอบครัวเล็กๆครอบครัว
หนึ่งรีบเดินข้ามถนนอันจอแจ มุ่งตรงไปยังสถานีใหญ่ที่ดำคล้ำด้วยคราบเขม่า ควัน
จากท่อไอเสียและลมหายใจของผู้คนเปล่งประกายราวกับใยแมงมุมท่ามกลางอากาศ
เย็นเยือก พ่อแม่เข็นรถที่มีสัมภาระกองสูง กรงนกขนาดใหญ่สองกรงเขย่ากราวๆ
อยู่บนรถเข็น นกฮูกในกรงร้องเสียงดังด้วยความขุ่นเคือง เด็กหญิงผมสีน้ำตาลเดิน
ร้องไห้ตามหลังพี่ชายทั้งสองไป เธอกุมแขนของพ่อไว้แน่น
"อีกไม่นานหรอกลิลี่ แล้วหนูก็จะได้ไปเหมือนกัน" แฮร์รี่บอกเธอ
"อีกตั้งสองปี" ลิลี่สูดจมูก "หนูอยากไปเดี๋ยวนี้นี่!"
ผู้คนที่สัญจรไปมาจ้องมองนกฮูกอย่างสนใจใคร่รู้ ขณะที่ทั้งครอบครัวลัดเลาะ
หาทางไปถึงที่กั้นระหว่างชานชาลาที่เก้าและที่สิบ เสียงของอัลบัสลอยลมฝ่าเสียง
รอบตัวมาถึงหูแฮร์รี่ ลูกชายของเขาเถียงกันเรื่องนี้ตั้งแต่อยู่ในรถแล้ว และตอนนี้ก็
เริ่มต้นอีกครั้ง
"ฉันไม่เอา! ฉันไม่อยู่บ้านสลิธีริน!"
"หยุดเถอะน่า เจมส์" เฮอร์ไมโอนี่พูด
"ผมแค่บอกว่าเขาอาจจะเท่านั้นเองครับ" เจมส์ยิ้มแยกเขี้ยวให้น้องชาย "ไม่
เห็นจะเป็นไรเลย เขาอาจจะอยู่บ้านสลิธ --"
แต่เจมส์สบตาแม่เข้าพอดีจึงนิ่งเงียบไป พอตเตอร์ทั้งห้าคนเข้าไปใกล้ที่กั้น
เจมส์หันกลับมามองน้องชายอย่างโอ้อวด เขาดึงรถเข็นมาจากแม่และตั้งต้นวิ่ง
ประเดี๋ยวเดียวเขาก็หายวับไป
"พ่อกับแม่จะเขียนจดหมายถึงผมด้วยใช่ไหมคับ" อัลบัสถามพ่อแม่ทันที
เขารีบใช้เวลาช่วงสั้นๆ ที่พี่ชายหายตัวไปให้เป็นประโยชน์ที่สุด
"ทุกวันเลยจ้ะ ถ้าลูกอยากให้เราทำ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
"ไม่ต้องทุกวันหรอกครับ" อัลบัสรีบพูด "เจมส์บอกว่าคนส่วนมากได้
จดหมายจากบ้านเดือนละครั้ง"
"เราเขียนถึงเจมส์สัปดาห์ละสามครั้งนะเมื่อปีก่อน" เฮอร์ไมโอนี่บอก
"แล้วไม่ต้องไปเชื่อทุกอย่างที่พี่เขาเล่าก็ได้นะ เรื่องฮอกวอตส์" แฮร์รี่เสริม
"เขาก็ชอบล้อเล่นไปเรื่อย พี่ชายของลูก"
ทุกคนดันรถเข็นคันที่สองไปข้างหน้าพร้อมๆกัน โดยเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อไปถึงที่กั้น อัลบัสนิ่วหน้าเล็กน้อย แต่ไม่เกิดการชนกระแทก ทั้งครอบครัวกลับ
โผล่เข้าไปในชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่แทน ชานชาลาถูกปกคลุมด้วยไอน้ำสีขาว
ซึ่งพุ่งตรงออกมาจากรถด่วนฮอกวอตส์สีแดง ร่างเลือนรางเคลื่อนที่ไปมาผ่านหมอกหนา
เจมส์หายตัวไปกับไอหมอกแล้ว
"พวกเขาอยู่ไหนนะ" อัลบัสถามอย่างกระสับกระส่าย เขาเพ่งมองทุกร่างที่
ผ่านมา ขณะที่ทั้งหมดเดินต่อไปตามชานชาลา
"เดี๋ยวก็เจอกันจ้ะ" เฮอร์ไมโอนี่ยืนยัน
แต่ไอน้ำยังคงลอยหนา ทำให้เห็นหน้าใครๆ ได้ไม่ชัด เมื่อไม่เห็นตัวคนพูด
เสียงต่างๆก็เหมือนจะดังผิดธรรมชาติ แฮร์รี่คิดว่าได้ยินเสียงเพอร์ซี่อธิบายกฎเกณฑ์
ว่าด้วยเรื่องไม้กวาดเสียงดังสนั่น เขานึกดีใจที่มีข้ออ้างไม่ต้องหยุดทักทาย...
"แม่ว่าพวกเขาอยู่ตรงนั้นนะ อัล" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างกะทันหัน
ร่างของคนสี่คนปรากฏให้เห็นท่ามกลางหมอกควัน พวกเขายืนกันอยู่ข้างรถ
ตู้เกือบสุดท้าย ใบหน้าเหล่านั้นเริ่มเห็นได้ชัดเจนขึ้น เมื่อแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ ลิลี่
และอัลบัสเดินเข้าไปใกล้
"หวัดดี" อัลบัสพูด น้ำเสียงโล่งใจสุดขีด
โรสยิ้มแป้นให้เขา เธอสวมชุดเสื้อคลุมฮอกวอตส์ใหม่เอี่ยมเรียบร้อยแล้ว
"จอดได้เรียบร้อยใช่ไหม แฮร์รี่" รอนถามแฮร์รี่ แล้วหันไปหาเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ต่อ
"ฉันได้มาแล้วเห็นมั้ยเฮอร์ไมโอนี่ ใบขับขี่มักเกิ้ลหน่ะ ง่ายจนไม่น่าเชื่อเลยหล่ะ--"
--เธอเสกคาถางงงันใส่คนคุมสอบน่ะสิรอน เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างรู้ทัน
คิกคิก ลูน่าหัวเราะ "เธอหลอกเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้หรอกโรนัล เค้ารู้ทันเธอหมดหล่ะ
เค้าเป็นเพื่อนสนิทเธอมาตั้งแต่ปีหนึ่งนะ
"โถ่ ลูน่า เธอเป็นแฟนฉันนะ น่าจะช่วยกันหน่อยสิ รอนพูดอย่างไม่พอใจ แล้วก็หันไป
ช่วยแฮร์รี่ยกหีบนักเรียนและนกฮูกของอัลบัสขึ้นไปบนรถไฟ
เมื่อกลับลงมาที่ชานชาลา ทั้งสองพบว่าลิลี่กำลังคุยกับฮิวโก้น้องชายของโรส
อย่างออกรสชาติ ต่างคนต่างออกความเห็นว่าตัวเองจะได้รับคัดสรรไปอยู่บ้าน
ไหน เวลาได้ไปเรียนที่ฮอกวอตส์จริงๆ
"ถ้าไม่ได้อยู่บ้านกริฟฟินดอร์หรือเรเวนคลอละก็ เราจะตัดหางปล่อย
วัดเลย" รอนบอก "แต่ไม่ได้กดดันหรอกนะลูก"
"รอน!"
ลิลี่และฮิวโก้หัวเราะ แต่อัลบัสกับโรสหน้าเสีย
"เขาไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆหรอก" ลูน่าและเฮอร์ไมโอนี่ยืนยัน แต่
รอนไม่ได้สนใจฟังแล้ว เขาสบตาแฮร์รี่ แล้วแอบพยักพเยิดไปยังจุดหนึ่งที่ห่างออกไป
ราวห้าสิบหลา ไอน้ำเบาบางลงไปชั่วครู่ เห็นร่างคนสามคนได้ชัดเจนตัดกับหมอกวัน
ที่ไหวไปมา
"ดูซิว่านั่นใคร"
เดรโก มัลฟอยยืนอยู่ตรงนั้นกับภรรยาและลูกชาย เสื้อโค้ตสีเข้มถูกกลัด
กระดุมขึ้นมาถึงคอ แนวผมเริ่มเถิกสูงขึ้นไป ทำให้คางดูแหลมเสี้ยมมากขึ้น เด็กชาย
คนใหม่นั้นเหมือนเดรโกพอๆ กับที่อัลบัสเหมือนแฮร์รี่ เดรโกเห็นว่าแฮร์รี่ รอน เฮอร์-
ไมโอนี่ และลูน่ามองเขา จึงพยักหน้าให้นิดหนึ่งแล้วก็หันกลับไป
"นั่นคงเจ้าหนูสกอร์เปียสละสิ" รอนกระซิบ "หนูต้องทำสอบให้ชนะเขาทุก
ครั้งนะโรซี ขอบคุณสวรรค์ที่หนูได้สมองของแม่มา"
"ไม่เอาน่าโรนัล" ลูน่าพูด กึ่งดุกึ่งขัน "อย่าไปยุแหย่ให้เด็กไม่ชอบ
หน้ากันตั้งแต่เริ่มเรียนสิ!"
"เธอพูดถูก ขอโทษ" รอนตอบ แต่ก็อดเสริมต่อไม่ได้ว่า "แต่อย่าไปเป็นมิตรกับ
เขาเกินไปล่ะโรซี คุณปู่วีสลีย์ไม่ยอมยกโทษให้แน่ ถ้าหนูแต่งงานกับพวกเลือด
บริสุทธิ์
ลูน่าก็เลือดบริสุทธิ์นะรอน เฮอร์ไมโอนี่บอก
นั่นเป็นข้อยกเว้นหน่ะ รอนตอบ
"เฮ้!"
เจมส์โผล่กลับมา เขาจัดการปลดเปลื้องตนเองจากหีบและนกฮูก และรถเข็น
ได้แล้ว และท่าทางเหมือนอยากเล่าอะไรเต็มแก่
"เท็ดดี้อยู่ข้างหลังโน่นแน่ะ" เขาพูดแทบไม่ทันหายใจ พลางชี้มือข้ามไป
ทางหมอกควันที่พุ่งฉุย "เพิ่งเจอมาเมื่อกี้นี่เอง! แล้วทายซิว่าเขาทำอะไรอยู่ เขาจูบ
กับวิกตัวร์ละ!"
เขาเงยหน้าขึ้นมองพวกผู้ใหญ่ เห็นได้ชัดว่าผิดหวังที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
"เท็ดดี้ของเรา! เท็ดดี้ ลูปิน! จูบวิกตัวร์ของเรา! ญาติของเรา! แล้วผมก็
ถามเท็ดดี้ว่าทำอะไรอยู่ --"
"ลูกเข้าไปขัดจังหวะพวกเค้าหรอ" เฮอร์ไมโอนี่พูด "โธ่ ลูกนี่ช่างเหมือนลุงรอนจริงๆ --"
"--เขาก็บอกว่าเขามาส่งเธอ! แล้วเขาก็บอกให้ผมไปซะให้พ้นๆ เขากำลัง
จูบเธอนะ!" เจมส์เสริม ราวกับเกรงว่าเขาจะพูดไม่ชัดเจนพอ
"แหม ถ้าพวกเขาแต่งงานกันก็ดีสินะคะ!" ลิลี่กระซิบอย่างปลาบปลื้ม "เราทุกคน
จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันซักที"
"จริงด้วย!" เจมส์พูดอย่างกระตือรือร้น "เดี๋ยวผมย้ายไปอยู่ห้องอัลก็ได้ไม่เป็นไร--
ถ้าแต่งงานกันแล้วให้เท็ดดี้อยู่ห้องนั้นกับวิกตัวร์ได้เลย!"
"ไม่มีทาง" แฮร์รี่พูดเสียงหนักแน่น "ลูกกับอัลจะอยู่ห้องเดียวกันก็ต่อเมื่อ
พ่ออยากให้บ้านพังเท่านั้นแหละ"
เขาดูนาฬิกาบุบๆเรือนเก่าๆที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเฟเบียน เพรอเว็ต
"จวนสิบเอ็ดโมงแล้ว ไปขึ้นรถไฟดีกว่านะลูก"
"ดูแลน้องดีๆด้วยนะจ๊ะ!" เฮอร์ไมโอนี่บอกเจมส์ขณะที่เธอ
กอดเขา
"แน่นอนครับแม่ จะดูแลอย่างดีเลย!" เจมส์ตอบอย่างเจ้าเล่ห์
"เดี๋ยวเจอกันนะ อัล ระวังตัวเธสตรอลด้วยล่ะ"
"แต่ฉันคิดว่ามันมองไม่เห็นไม่ใช่หรอ พี่บอกเองว่ามันมองไม่เห็น!"
เจมส์เอาแต่หัวเราะ เขายื่นหน้าไปให้แม่จูบ กอดพ่อแบบลวกๆ แล้วกระโจนขึ้น
รถไฟซึ่งคนเริ่มหนาตาขึ้นทุกที ทุกคนเห็นเจมส์โบกมือให้ ก่อนจะออกวิ่งตามทาง
เดินไปหาเพื่อนฝูง
เขาได้นิสัยของใครมากันนะ รอนถามแฮร์รี่ เค้าสนิทกับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ดี
แต่นิสัยของเจมส์ ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่งในเพื่อนรักทั้งสองคนของเขาแน่นอน
คนที่รู้คำตอบนี้มีเพียงแฮร์รี่เท่านั้น เค้าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร เขาได้เห็นพ่อเขาใน
ความทรงจำของสเนปเมื่อตอนอยู่ปีห้า และเจมส์เหมือนกับปู่ของเขามากทั้งหน้าตา
และนิสัย
เฮอร์ไมโอนี่จูบลาอัลบัส
แล้วเจอกันตอนคริสต์มาสนะจ๊ะ
ลาก่อน อัล แฮร์รี่พูดเมื่อลูกชายกอดเขา อย่าลืมว่าแฮกริดเชิญไปดื่มน้ำชา
ด้วยกันศุกร์หน้านะ อย่าไปยุ่งกับเจ้าพีฟส์ อย่าท้าประลองกับใครจนกว่าจะรู้วิธี แล้ว
อย่าไปหัวเสียกับเรื่องของเจมส์ด้วย
แล้วถ้าผมต้องไปอยู่บ้านสลิธีลินล่ะครับ
เสียงกระซิบนั้นสำหรับพ่อเพียงคนเดียว แฮร์รี่รู้ว่าอัลบัสไม่กล้าเผยว่าเขากลัว
เรื่องนี้จับใจ จนกระทั่งถึงนาทีที่จะต้องจากกันนี้เอง
แฮร์รี่ย่อตัวลงเพื่อให้ใบหน้าของอัลบัสอยู่สูงกว่าเขาเล็กน้อย ในบรรดาลูก
ทั้งสามคนของแฮร์รี่ มีอัลบัสคนเดียวที่ได้ดวงตาจากลิลี่
อัลบัส เซเวอร์รัส แฮร์รี่พูดเบาๆ เพื่อไม่ให้ใครได้ยินนอกจากเฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้
ดีว่าต้องทำยังไง จึงแสร้งทำเป็นโบกมือให้โรส ซึ่งขึ้นไปบนรถไฟแล้ว ลูกได้ชื่อตามอาจารย์
ใหญ่ของฮอกวอตส์ถึงสองคน หนึ่งในนั้นมาจากบ้านสลิธีริน และเขาก็เป็นคน
กล้าหาญที่สุดที่พ่อเคยรู้จัก
แต่ตี๊ต่างว่า
ถ้าอย่างนั้นบ้านสลิธีรินก็จะได้นักเรียนชั้นยอดเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนน่ะสิ จริงไหม
สำหรับพ่อกับแม่น่ะไม่เป็นไรเลย อัล แต่ถ้ามันมีความหมายต่อลูกมาก ลูกเลือกได้
ระหว่างกริฟฟินดอร์กับสลิธีริน หมวกคัดสรรจะรับการเลือกของลูกไปพิจารณาด้วย
จริงหรือครับ
มันทำกับพ่อแบบนี้ละ แฮร์รี่ตอบ
เขาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ลูกคนใดฟังมาก่อน และเขาเห็นความอัศจรรย์ใจบน
ใบหน้าของอัลบัส แต่บัดนี้ประตูตู้รถต่างๆเริ่มปิดลง โครงร่างพร่ามัวของบรรดาพ่อ
แม่ออกันเข้าไปใกล้เพื่อส่งจูบเป็นครั้งสุดท้าย หรือตักเตือนกันนาทีสุดท้าย อัลบัส
กระโดดขึ้นรถไฟ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ปิดประตูให้ นักเรียนหลายคนโผล่ออกมาจากหน้าต่าง
ใกล้ๆพวกเขา ใบหน้าจำนวนมากดูเหมือนจะหันมามองแฮร์รี่ ทั้งบนรถไฟและนอกรถ
ทำไมพวกนั้นถึงจ้องกันล่ะครับ อัลบัสตั้งคำถาม ขณะที่เขากับโรสชะเง้อคอ
ดูนักเรียนคนอื่นๆ
ไม่ต้องไปห่วง รอนพูด พวกเขาดูฉันเองแหละ ก็ฉันโด่งดังมากนี่
อัลบัส โรส ฮิวโก้ และลิลี่ หัวเราะชอบใจ รถไฟเริ่มเคลื่อนขบวน แฮร์รี่เดิน
ตามไปข้างๆรถ พลางมองใบหน้าผอมบางของลูกชายที่เปล่งปลั่งด้วยความตื่นเต้น
แฮร์รี่ยังคงยิ้มและโบกมือแม้ว่าจะรู้สึกใจหาย เขามองลูกชายเคลื่อนที่ห่างออกไป...
ละอองไอน้ำกลุ่มสุดท้ายระเหยไปในอากาศฤดูใบไม้ร่วง รถไฟเลี้ยวโค้ง มือ
แฮร์รี่ยังชูขึ้นในท่าโบกลา
พวกเขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ
ขณะที่แฮร์รี่มองดูเธอ เขาลดมือลงมาอย่างใจลอย และแตะรอยแผลเป็นรูป
สายฟ้าบนหน้าผาก
ฉันรู้ พวกเขาจะสบายดี
แผลเป็นนั้นไม่ได้ทำให้แฮร์รี่เจ็บปวดมานานถึงสิบเก้าปีแล้ว ทุกอย่างลงเองด้วยดี..
- จบ -
พิมพ์
