Fans !!! > Fan Fiction [ ฉบับยังไม่สมบูรณ์ ]

19/10/52 ฉบับR/Hr

(1/3) > >>

ronal:
เห็นแต่งกันแต่h/hr ไม่ค่อยมีr/hr
บ้างเลย ก็ลองเอามาฝาก 
ฉบับ R/HR
(ดัดแปลงจากแฮร์รี่ พอตเตอร์หลายเล่มผสมกัน)
   ในค่ำคืนหนึ่งที่พายุโหมกระหน่ำ บริเวณปราสาทฮอกวอตส์ชั้น 7 ณ ห้องนั่งเล่นรวมของบ้านกริฟฟินดอร์ ผู้คนทุกคนต่างพากันหลับใหลไม่ได้สติ รวมทั้งคนในรูปภาพก้อนอนหลับใหลไม่ได้สติ ไฟในเตาผิงค่อยๆมอดดับลงเรื่อยๆ แต่มีสิ่งมีชีวิตหนึ่งกำลังเคลื่อนไหว ชายวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังเดินทอดน่องลงมาตามบันไดหอนอน
   “ด๊อบบี้”เขากระซิบ
      เปรี้ยง!! เอลฟ์ประจำบ้านปรากฏตัวขึ้น มันไม่ได้มีท่าทีประหลาดใจแต่อย่างใด มันกล่าวขึ้นว่า “เพื่อนของแฮร์รี่ พอตเอตร์ คุณมีอะไรให้ด๊อบบี้รับใช้ขอครับ”
   “เอ่อ แกช่วยไปเอาแซนด์วิชเบคอนมาให้ฉันคู่นึงทีซิและก็น้ำฟักทองซักแก้ว...ฉันหมายความว่าไปเอามาจากโรงครัว...เอ่อ แกก็รู้น่ะ ไปได้แล้ว
   เปรี้ยง!!มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เอลฟ์หายตัวไปแล้ว ครั้งนี้มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งลงมาจากบันไดหอนอน  “รอน!!!” เธอร้อง “มาทำอะไรที่นี่อย่าบอกนะว่าเธอใช้ด๊อบบี้ไปขโมยอาหารจากโรงครัวอีกแล้ว”
   “คือว่าฉันให้มันไปเอามา คือ ฉันหมายความว่า เออ ก็ได้ฉันใช้ให้มันไปเอาอาหารมาจากโรงครัว”รอนตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เธอมาทำอะไรล่ะ เฮอร์ไมโอนี่”
   “เธอเรียกใช้ด๊อบบี้ เขาไม่ใช่เอลฟ์ของเธอนะ และอีกอย่าง ด๊อบบี้ควรได้นอนหลับพักผ่อน เธอทำแบบนี้ทั้งๆที่ยังติดเข็มกลัดของส.ร.ร.ส.อ.(สมาคมเรียกร้องสิทธิเอลฟ์)อยู่นี่นะ”เธอตะโกนอย่างกราดเกรี้ยวพลางชี้มือ ไปที่หน้าอกเสื้อรอนที่ติดเข็มกลัดเล็กๆอยู่ว่า ส.ร.ร.ส.อ.และกระพริบเป็นรูปเอลฟ์ประจำบ้านยิ้มหวานชู 2 นิ้ว
   “ก็แหม ฉันหิวนี่ เธอยังไม่ไดตอบฉันเลย เธอมาทำไม”รอนพูดพลางหลบตาลงต่ำ
   “ฉันลืมหนังสือ อัตชีวประวัติของพ่อมดในยุคกลาง ไว้น่ะ”เธอพูดขณะก้มหยิบหนังสือ
      เปรี้ยง!! “มาแล้วขอรับเพื่อนแฮร์รี่ พอตเตอร์อาหารว่างในเวลา 2 ยาม” ด๊อบบี้ปรากฏกายขึ้นพร้อมถาดอาหารเต็ม 2 มือน้อยๆของมัน
   “ขอบใจ ไปได้แล้ว เร็ว”รอนรีบพูดและพยายามไม่สนใจสีหน้าปานนางยักษ์ของเฮอร์ไมโอนี่ เปรี้ยง!! เอลฟ์หายไป
   “เธอนี่แย่จริง โรนัลด์ ฉัน...ฉัน...”
   “ก็ฉันหิวนี่”รอนพึมพำกับตัวเอง พลางกินแซนด์วิช

   เช้าวันต่อมา ณ ห้องโถงกลาง
      “แอร์-รี่-ช้าว-นี้-ต้อง-เรียน-อา-ราย-บ้าง-หรอ”รอนถามแฮร์รี่ ขณะที่ซี่โครงหมูย่างยังเต็มปาก
      “ก็มีปรุงยา 2 ชั่วโมงกับสลิธีริน”แฮร์รี่พูดโถงใหญ่
      “น่าเกลียดมากเลยเธอนี่ พูดทั้งๆที่ยังกินอยู่ ”เฮอร์ไมโอนี่เอ็ด และส่งสายตาชิงชังไปให้รอน เห็นได้ชัดว่ายังโกรธรอนเรื่องใช้งานครีเชอร์อยู่
      “เมลล์มา....”ฝูงนกฮูกนับ 100 ตัวบินเข้ามาในห้องโถงใหญ่
      เฮอร์ไมโอนี่ได้กล่องไม้ขนาดกะทัดรัด 1 กล่อง และกล่องแก้ว 1 กล่อง
      “ใครกันนะ”เธอพึมพำพลางเปิดกล่อง รอนและแฮร์รี่มองอย่างสนใจ
      ภายในกล่องแก้วมีนาฬิกาข้อมือ(สีแดง)หน้าปัดไม่มีตัวเลขแต่มีรูป วิกเตอร์  ครัมอยู่ เขาตะโกนว่า “ทานอาหารให้อร่อยนะ เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่”(รอนมีท่าทีชิงชัง)
      “วิกเตอร์” เฮอร์ไมโอนี่กรีดเสียงร้อง วิกเตอร์ในนาฬิกายิ้มอย่างร่าเริง
      เธอจัดการเปิดกล่องไม้ ภายในมีสร้อยข้อมือไข่มุกระยิบระยับ ไข่มุกทุกเม็ดจะกระพริบเป็นหน้า...คอร์แม็ก   แม็คล้ากเก้น (รอนมีท่าทีชิงชังกว่าเดิม) เดิม เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อยๆตรงมุมปาก
      “เธอคงจะมีความสุขมากล่ะสิ ทั้งวิกกี้ ทั้งแม็คล้ากเก้น ต่างก็ส่งของขวัญมาให้” รอนเหน็บแนม
      “แน่นอนอยู่แล้วย่ะ” เธอกรีดเสียงหัวเราะอย่างสะใจ
      โครม!! นกฮูกตัวเล็กๆตัวหนึ่งกระแทกตัวตรงจานไข่ดาวของรอน มีห่อผ้าสีชมพูบาดตาวางอยู่ รอนมึนงงเล็กน้อยจากนั้นก็เริ่มแกะห่อผ้า ภายในมีลูกแก้วขนาดไม่ใหญ่อยู่เป็นรูปลาเวนเดอร์  บราวน์ (“สุดสัปดาห์นี้ไปเที่ยวฮอกส์มี้ดกันมั้ย”ลาเวนเดอร์ในลูกแก้วพูดพร้อมกระพือเปลือกตา)รอนมองไปรอบๆห้องโถงใหญ่ ลาเวนเดอร์ส่งยิ้มมาให้(เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าบึ้งทันที)   “ได้สิลาเวนเดอร์ฉันเบื่อคนเก่าๆมากเลย” เขาตะโกนบอกลาเวนเดอร์ที่ตอนนี้หน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก
      “เฮอร์ไมโอนี่ เธอคงจะไม่ชวนแม็คล้ากเก้นไปฮอกส์มี้ดแล้วทิ้งให้ฉันไปคนเดียวหรอกนะ” แฮร์รี่พูดขึ้นหลังจากดูสถานการณ์ที่ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ประชดประชันกัน
      “อ้อ ไม่หรอกแฮร์รี่ ฉันไม่ทิ้งเพื่อนหรอก”เฮอร์ไมโอนี่ตอบและเน้นคำว่าเพื่อนอย่างจงใจ รอนหันมามองทำตาปริบๆและโพล่งขึ้นว่า
      “แฮร์รี่ นายไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ที่ฉันจะไป ไป เอ่อ...”
      “ไม่เป็นไรเลยรอน ไม่เป็นไรเลย ถ้านายจำเป็นต้องทำ”แฮร์รี่ตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ “นี่พวกเธอได้เวลาเรียนแล้วนะ คงไม่อยากให้สเนปหาเรื่องหักแต้มจากกริฟฟินดอร์หรอกใช่มั้ย”
      “ไปสิ”เฮอร์ไมโอนี่พูด ระหว่างทางไปคุกใต้ดิน พวกเขาก็เจอพีฟส์จอมก่อกวน
   “อ้า พอตตี้ และผองเพื่อนรีบไปเรียนปรุงยาใช่มั้ย”มันพูดพลางยิ้มกวนๆ
   “พีฟส์ หลีกทางให้เราเถอะไม่งั้นเราจะไปสายนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอดทน
   “โอ๊ะ โอ๋ คุณผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบ เฮ้อ..คุณมัลฟอยบอกละว่าเป็นเลือด เป็น เลือด เลือด”
   “หุบปากนะไอ้ผีบ้า!!!”รอนตะโกนขึ้นอย่างโกรธจัด
   “ว้าว  วีสลีย์รักเฮอร์มี่ วีสลีย์ร๊ากกกกก เฮอร์มี่”พีฟส์ตะโกนขึ้นแล้วลอยละล่องจากไป
   “เฮอร์มี่ที่ไหนกัน ไอ้พีฟส์นี่”รอนพูดแบบงงๆ
   “ฉันว่ามันหมายถึง เฮอร์ไมโอนี่ล่ะ”แฮร์รี่บอก ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีชมพู พวกเขาก็เดินมาถึงคุกใต้ดิน
   “อ้าว พอตเตอร์และคณะพึ่งมาหรอ เธอทำให้กริฟฟินดอร์เสีย 5 แต้มนะ แล้วเมื่อกี๊ วีสลีย์ ไม่ว่าเธอจะสาปแช่งใคร ไม่ควรตะโกน หักอีก 5 แต้มแล้วกัน นั่งลง”สเนปทักทายพวกเขาด้วยการหักแต้ม รอนกัดฟันอย่างเจ็บใจ ขณะที่มัลฟอยและนักเรียนบ้านสลิธีรินคนอื่นหัวเราะคิกคัก
      ชั่วโมงนี้ก็เช่นเคยสเนปหาเรื่องวิจารณ์ถากถางน้ำยาของแฮร์รี่ ให้พวกสลิธีรินได้หัวเราะกันอีกแล้ว
   “เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สนใจที่จะฟังฉันสอน พอตเตอร์ ทำให้กริฟฟินดอร์เสียอีก 1แต้มนะจากการทำตัวไม่ดีของเธอ”มัลฟอยและแพนซี่ พาร์กินสันหัวเราะอย่างหนักจนตัวงอและต้องกุมท้องไว้ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ทำเสียงฮึ่มฮั่มอยู่ในลำคอ จนลาเวนเดอร์ บราวน์และปาราวตี พาติลที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปอดขำไม่ได้
   “เมื่อไหร่สเนปจะเลิกทำอย่างนี้ซะที เขาจะรู้รึเปล่าว่ามันจะทำให้ฉันเป็นบ้า”แฮร์รี่พูดอย่างหัวเสีย
   “ทำใจเถอะเพื่อน โอกาสที่สเนปจะเลิกทำอย่างนี้มีมากพอๆกับที่เฮอร์ไมโอนี่จะแต่งงานกับฉันเลยล่ะ”รอนบอก ด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เขาพูด
   “งั้นก็มีโอกาสมากเลยล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่โพล่งออกมาและรีบเอามือปิดปากตัวเอง โชคดีที่รอนกำลังง่วนอยู่กับระเบิดนกต่อที่ขโมยมาจากร้านของเฟร็ดกับจอร์จจึงไม่ได้ใส่ใจจะฟังแต่แฮร์รี่ได้ยินไปเต็มๆเขากำลังจะอ้าปากพูด แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ส่งสายตา หยุดนะ!!!!มาให้ แฮร์รี่จึงได้แต่ยิ้ม

Back@White:
น่าสนุกดีครับ จบแค่นี้เหรอ หรือว่ามีต่ออีก ???

มาต่ออีกนะครับ :D

ronal:
ต่อๆ ;)

 เย็นวันนั้น ณ ห้องนั่งเล่นรวมมีป้ายประกาศเรื่องวันที่จะได้ไปฮอกมีดส์ ซึ่งก็คือวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะมาถึงและวันนี้ก็คือวันศุกร์ ลาเวนเดอร์ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษที่จะได้ไปเที่ยวฮอกมีดส์กับรอน เธอกับปาราวตีคัดเลือกชุดต่างๆที่คิดว่าจะทำให้ลาเวนเดอร์ดูดีเป็นพิเศษมากมาย และเปลี่ยนมาให้รอนวิจารณ์เป็นระยะๆ
   “รอน เธอว่าตัวนี้เป็นไง” ลาเวนเดอร์ถามรอนเกี่ยวกับชุดที่มีเสื้อกล้ามบางๆสีเนื้อ(ที่โชว์ร่องอกนิดหน่อย)ที่สวมทับด้วยแจ็กเก็ตสีชมพูและกางเกงขายาวธรรมดาสีดำ(ซึ่งเป็นชุดที่5)
   “โอเค ดีนี่”รอนตอบอย่างไม่ใส่ใจ
   “รอนนนนน เธอพูดอย่างนี้มาทุกชุดเลยนะ”ลาเวนเดอร์พูดพลางเชิดหน้าอย่างงอนๆ(โซฟาตรงข้ามกันเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำการบ้านอยู่หัวเราะคิก)
   “คือ เอ่อโอเคชุดนี้ ดี ดีมากๆเลย”รอนพูดตอบอย่างเสียไม่ได้
   “จริงหรือรอน”ลาเวนเดอร์พูดอย่างดีใจและหันไปคุยกับปาราวตี “เห็นมั้ยปาราวตีฉันบอกแล้วว่าชุดนี้ดีที่สุด”เธอมีสีหน้าปลาบปลื้มใจมาก จนตอนนี้ไม่ใช่แค่เฮอร์ไมโอนี่ที่หัวเราะ แฮร์รี่ ดีน เชมัส เนวิลล์ และจินนี่ก็หัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร ลาเวนเดอร์กับปาราวตีไม่ได้รำคาญแม้แต่น้อย(อันที่จริงพวกเธอปลาบปลื้มจนเหมือนหูหนวกไปชั่วขณะ)มีแต่รอนที่ตอนนี้ตะโกนอย่างกราดเกรี้ยวว่า
   “นี่พวกนายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง” แต่นั่นยิ่งทำให้พวกเขาหัวเราะหนักขึ้นไปอีก แต่เสียงตะโกนของรอนเหมือนจะทำให้ลาเวนเดอร์กับปาราวตีรู้สึกตัว ลาเวนเดอร์รีบพูดว่า
   “นี่พวกเธอหยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ ไม่เห็นเหรอว่าทำให้รอนเค้ารำคาญ”แต่เมื่อไม่มีใครสนใจ ลาเวนเดอร์จึงตะโกนขึ้น“พวกเธอ”พวกเขาจึงพยายามกลั้นหัวเราะ(เฮอร์ไมโอนี่ซ่อนหน้าอยู่หลังตำราแปลอักษรรูน)
เช้าวันรุ่งขึ้น ลาเวนเดอร์ตื่นเต้นมาก(เธอแต่งตัวเสร็จตั้งแต่ตี 5 และมาปลุกรอนถึงหอนอน) “รอน รอน  รอน” ลาเวนเดอร์ตะโกนปลุกรอนจนคนอื่นๆตื่นกันหมด
   “เกิดอะไรขึ้น” “ใครตะโกน” “เฮ้ รอน มีคนเรียกนายแน่ะ” “มีเรื่องอะไรหรอ” หลายคนในหอนอนตะโกนโหวกเหวก
   “เออ-มาย-นี่-หรอ-คราย-น่า”รอนพูดอย่างงัวเงีย
   “รอน ฉันคือ ลาเวนเดอร์ ลาเวนเดอร์ บราวน์ ไม่ใช่  เอ่อ-ม่าย-นี ว่าแต่ เอ่อ-ม่าย-นี่ นี่ใครกัน อย่าบอกนะว่าเธอนัดใครนอกจากฉัน รอน นี่ รอน”ลาเวนเดอร์พูดอย่างคลางแคลง ขณะที่รอนลืมตาขึ้นอย่างตกใจ
   “เฮ้ย!! ลาเวนเดอร์เธอมาทำอะไรที่นี่ ให้ตายนี่เพิ่งตี 5 เองนะ”
   “ก็  คือ  เอ่อ  ฉันอยากไปเร็วๆน่ะ”เธอพูดพลางอายม้วน ลืมเรื่องที่รอนละเมอ(เออ-มาย-นี่-หรอ-คราย-น่า)เสียสนิท
   “เธอจะบ้าเหรอ ฟิลช์คงจะปล่อยให้เราไปหรอก แล้วคงไม่มีร้านไหน ในฮอกส์มี้ดเปิดรับเธอหรอกนะ”รอนพรั่งพรูคำพูดออกมาจากปากจนหมด จนกระทั่งสังเกตสีหน้าที่ตกใจสุดขีดของลาเวนเดอร์ “ถ้าเธอไม่อยากไปกับฉัน คือ เธอก็น่าจะพูดด้วยดีๆเอ่อ ขอโทษที่ทำให้รำคาญ”เธอพูดจบด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แล้วสะบัดเรือนร่างออกไปจากหอนอนชาย พอดีกับที่รอนรู้ตัวว่าพูดเกินไป เขารีบวิ่งลงมาจากหอนอน(ทั้งๆที่ใส่ชุดนอนอยู่)อย่างรวดเร็ว “ลาเวนเดอร์ ฉะ ฉันขอโทษ คือ ฉันหมายความว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ” รอนตะโกนไล่หลังลาเวนเดอร์ ที่ตอนนี้นั่งพับเพียบร้องไห้อยู่หน้าเตาผิงในห้องนั่งเล่นรวมที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน เขาชำเลืองไปที่ขอบเสื้อกล้ามของเธอที่เห็นร่องอกชัดเจนและสะบัดหัวอย่างรุนแรงราวกับสุนัขสะบัดหัวไล่น้ำแล้วค่อยๆยื่นมือไปแตะบ่าเธออย่างกล้าๆกลัวๆ
 “คือ ฉันขอโทษ ฉันงัวเงีย ก็เลยงี่เง่า”เขาพูด”ยอดยี้งี่เง่าตัวจริงเลยล่ะ เธอคงไม่โกรธ...”ลาเวนเดอร์ยิ้มอย่างพอใจ “ไม่โกรธหรอก ไม่เลย“
ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้กัน จนปลายจมูกพวกเขาสัมผัสกัน รอนจึงตระหนักได้ว่าเขายังไม่ได้แปรงฟัน จึงรีบเลื่อนใบหน้ากลับมาจนดูเหมือนรังเกียจ ลาเวนเดอร์เลิกคิ้ว รอนจึงรีบพูด “คือ เธออาจจะรังเกียจ ฉะ ฉันยังไม่ ไม่ได้แปรงฟัน” ลาเวนเดอร์กรีดหัวเราะ “โชคร้ายนะ รอน คือฉันรู้ว่ามันเช้าที่ฉันไปปลุกเธอเนี่ย เอาเป็นว่าฉันรอเธออยู่ในนี้ละกัน แล้ว 6 โมงเช้าเราก็ไปกินอาหารเช้ากัน โอเคมั้ย”จากนั้นเธอก็ส่งยิ้มยั่วยวนให้รอน ดึงเขาให้ยืนขึ้นขึ้นแล้วผลักอกเขาไปที่ทางเข้าหอนอนชาย รอนกระพริบตาอย่างงๆ แต่ก็ขึ้นไปที่หอนอนโดยดี
“มีอะไรรึเปล่า รอน”แฮร์รี่ถามเมื่อรอนเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม
“ทำไมนายต้องยิ้มๆด้วย หรือไปแอบดูว่าเกิดอะไรขึ้น”รอนพูด ตกใจนิดหน่อย
“ไม่ต้องแอบดูหรอกเพื่อน นายเล่นตะโกนเสียงดังขนาดนั้น”ดีน โทมัสก็ยิ้มกริ่มอีกคน
“อ๊ะ อ๊ะ ไม่ต้องตกใจเราได้ยินแค่นายพรั่งพรูคำขอโทษออกมาเท่านั้นแหละ เราไม่ได้ยินเสียง จ๊วบ จ๊วบ หรอก” เชมัสพูดอีกคน  ขณะที่เนวิลล์หัวเราะไม่หยุด  รอนเริ่มปาข้าวของไปหาพวกนั้น “แฮร์รี่ ฉันไม่ได้จูบกับเธอ อย่าไปบอกเฮอร์ไมโอนี่นะ ไม่จริงเลย นายต้องเชื่อฉันนะ แฮร์รี่”
“โอเค ฉันเชื่อ ฉันว่าตอนนี้นายควรรีบแต่งตัวได้แล้วนะ เดี๋ยวเธอรอนานใกล้6 โมงเช้าแล้วด้วย”แฮร์รี่พูดพลางยิ้มย่องไม่หยุด จนรอนรำคาญปลีกตัวไปแต่งตัว

ronal:
“ว้าว เธอดูเท่จังเลย รอน”ลาเวนเดอร์ชื่นชมรอนที่เดินลงมาจากหอนอน
“เฮอะ”เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงดูถูก เธอนั่งที่เก้าอี้นวมเปิดหนังสืออักษรรูน เพื่อทำการบ้านวิชาอักษรรูนโบราณ ลาเวนเดอร์ทำตาเขียวใส่เธอ แต่รอนมองอย่างกังวล
“ไม่ไปกินอาหารเช้าเหรอ เฮอร์ไมโอนี่”รอนถามมีความเป็นห่วงเจืออยู่ในน้ำเสียง
“อ้อ ยังหรอก เชิญเธอไปกินกับลาเวนเดอร์ตามสบาย ตื่นแต่เช้าเชียวปลุกคนซะครึ่งหอนอนได้ โอ๊ะ ไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอ ลาเวนเดอร์ แค่พูดเล่นๆน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยิ้มเยาะ ลาเวนเดอร์ชักสีหน้า
 “เจอกันที่ฮอกส์มี้ดนะ เฮอร์ไมโอนี่”รอนพูดเป็นครั้งสุดท้าย ขณะที่ ลาเวนเดอร์เกี่ยวแขนรอน เขาเดินตามไปอย่างไม่เต็มใจนัก
แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ไปฮอกส์มี้ดด้วยกัน ระหว่างที่อยู่ในร้านฮันนี่ดุกส์ แฮร์รี่ก็โพล่งขึ้นมาว่า “เธอไม่คิดถึงรอนหรอ ปกติเขาจะมากับเรานะ”
“ไม่เลย ฉันออกจะหมั่นไส้เขากับลาเวนเดอร์ด้วยซ้ำ เฮอะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างจริงจัง

“ฉันไม่เข้าใจเธอเลยทำไมเธอไม่ไปร้าน มาดามพุดดี้ฟุตกับฉันล่ะ รอน ตอบฉันสิ รอน!”
“แวะร้านนี้ก่อนน่า มีอะไรน่ากินตั้งเยอะ ว้าว ดูน่ากินไม่เคยเปลี่ยน แหมถ้ามากับแฮร์รี่คงได้ยืมทองบ้างล่ะ”

“แฮร์รี่ แฮร์รี่ นั่นรอนนี่ รอนกับ เอ่อ ลาเวนเดอร์”เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองหลังจากได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“ฮื่อ เขาว่าอะไรนะ จะยืมทองฉันเหรอ รอน เฮ้ รอน”แฮร์รี่โบกมือเรียกรอน
“ให้ตายสิแฮร์รี่ รู้อยู่แล้วว่านายต้องมาร้านนี้ พอจะมี....”รอนพูดแต่ถูกแฮร์รี่ตัดบท
“วันนี้ฉันเอาทองมาน้อย ยืมเฮอร์ไมโอนี่สิ” รอนทำเสียงจึ๊กจั๊กหลังจากแฮร์รี่พูดจบ
“เอ้อ อะแฮ่ม เฮอร์ไมโอนี่ ให้ฉัน..”แต่คราวนี้ไม่ใช่แฮร์รี่ที่ตัดบทรอนแต่เป็น ลาเวนเดอร์
“นี่รอน ไปร้านอื่นกันเถอะ ฉันเบื่อจัง อ้าว หวัดดีแฮร์รี่ และ เอ่อ เฮอร์ไมโอนี่”เธอเลิกคิ้วเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ และรีบเกี่ยวแขนรอน
“แฮร์รี่ ไปร้านไม้กวาด 3 อันกันเถอะ ไปก่อนนะ รอน และลาเวนเดอร์”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และลาก(ลากจริงๆ)แฮร์รี่ไปข้างนอก
“เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่ เดี๋ยวก่อน”รอนตะโกนร้องเรียกเฮอร์ไมโอนี่ (ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะยืมทอง)แต่เธอไม่แม้แต่จะหันมามอง ลาเวนเดอร์แสยะยิ้มอย่างสะใจ
“ลาเวนเดอร์ ไปร้านไม้กวาด 3 อัน เถอะนะ ได้โปรด”รอนขอร้องลาเวนเดอร์ด้วนสีหน้าอ้อนวอนสุดๆ
“ก็ได้ ฮึแม่นั่นวางยาเสน่ห์เธอหรือไงฮะ รอน”ลาเวนเดอร์ตอบพร้อมเบะปาก
“เปล่าหรอก เฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนฉันนี่นา” รอนพูดและหลบตา
จากนั้นทั้ง 2 ก็ไม้ร้านไม้กวาด 3 อัน
“โอ๊ะ โอ๋ นั่นเฮอร์ไมโอนี่ นี่รอน ยืนคุยกับหนุ่มที่ไหนอยู่เนี่ย ทิ้งแฮร์รี่ซะแล้ว ว้า”ลาเวนเดอร์พูดขึ้น “ถ้าฉันจำไม่ผิดนะ รอน พ่อหนุ่มนั่น ชื่อ คอร์แม็ก แม็คล้ากเก้นเค้าจะสมัครเป็นคีปเปอร์ทีมควิดดิชของกริฟฟินดอร์เหมือนเธอน่ะ” รอนขบฟันแน่น เพราะตอนนี้แม็คล้ากเก้นจับมือเฮอร์ไมโอนี่ และยื่นกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่ให้ ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆจนได้ยินบทสนทนา
“เธอให้ฉันทำไม แม็คล้ากเก้น”
“เธอไม่ชอบเหรอ แล้วสร้อยไข่มุกที่ฉันให้ไม่เห็นใส่เลย”
“ขอโทษที สร้อยนั่นมันดีจริงๆ แต่ทำไมต้องกระพริบเป็นหน้าเธอด้วยล่ะ”
“ก็ คือ ช่างมันเถอะแต่เธอไม่ได้ทิ้งมันใช่มั้ย”
“อ้อ ไม่หรอกเอ่อ ฉันต้องไปแล้วเดี๋ยวแฮร์รี่จะรอนาน”
“เดี๋ยว เกรนเจอร์”
“ไปเชียร์ฉันตอนคัดเลือกคีปเปอร์ ได้มั้ย
“อ๋อ ก็ ฉันมีคนที่ต้องเชียร์อยู่แล้ว โทษที”แต่เมื่อเธอเหลือบไปเห็นรอนกับลาเวนเดอร์ก็เปลี่ยนใจกระทันหัน “แม็คล้ากเก้น ฉันจะเชียร์เธอ”
“ขอบใจ”
ตอนนี้แม็คล้ากเก้นหน้าบานพอๆกับที่รอนหน้าบึ้ง
“ลาเวนเดอร์ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไปร้านมาดามพุดดี้ฟุตกับเธอดีกว่า ไม่อยาก...”
เฮอร์ไมโอนี่หันมามองรอน จ้องกันอยู่สักพักเฮอร์ไมโอนี่ก็เข้าร้านไม้กวาด 3 อัน
บ่ายวันนั้นในห้องนั่งเล่นรวม แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่นั่งทำเรียงความวิชาปรุงยา พอดีกับที่รอนและลาเวนเดอร์เข้ามา
“รอน นายทำเรียงความนี่เสร็จหรือยัง”แฮร์รี่ถาม
“อ้อ ยังเลย ดี ฉันจะไปนั่งด้วย ปล่อยฉันลาเวนเดอร์ ปล่อย ได้โปรด”รอนกำลังสลัดลาเวนเดอร์อย่างยากลำบาก
“เที่ยวสนุกมั้ย แฮร์รี่” รอนถามขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้นวม
“ก็ดี เหงาหน่อยไม่มีนาย”แฮร์รี่ตอบ และเฮอร์ไมโอนี่ก็ทำตาเขียวใส่เขา
“คราวหน้า ฉันจะไปกับพวกนายล่ะ”รอนกระซิบ “นายรู้มั้ย ลาเวนเดอร์ เหมือน เอ่อ ก็ไม่เชิงฝันร้ายหรอกนะ แต่น่ารำคาญชะมัด” เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะคิก แต่รอนทำเป็นไม่สนใจ
“ช่วยไม่ได้นี่ รอน นายอยากไปเที่ยวกับเธอทำไมล่ะ”แฮร์รี่บอกยิ้มๆ
รอนอ้าปากจะพูด แต่ลาเวนเดอร์ก็โผล่มาพอดี
“ รอนนนนนนนนนนนน มานั่งทำไมตรงนี้” เธอพูด “โอ้ววว เฮอร์ไมโอนี่เธอเป็นอะไรกับคอร์แม็ก แม็คล้ากเก้นหรอ เห็นเขาพร่ำเพ้อถึงเธอจัง”เธอชายตาไปที่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นรวมที่แม็คล้ากเก้นมองมาที่เฮอร์ไมโอนี่(ส่งสายตาหยาดเยิ้มมาให้) เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มจางๆกลับไป รอนทำเสียง “เชอะ” เสียงดัง
“ราตรีสวัสดิ์ แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวลาแฮร์รี่ เธอไม่มองรอนกับลาเวนเดอร์เลยแม้แต่น้อย
“ อุ๊ย รอนฉันว่าต้องมีอะไรระหว่าง 2 คนนี้แน่ๆ” ลาเวนเดอร์กล่าวถึงเฮอร์ไมโอนี่และแม็คล้ากเก้นพลางหัวเราะคิกคัก แต่รอนไม่ขำ
“ ขอโทษนะ ลาเวนเดอร์ แต่ฉันอยากคุยกับแฮร์รี่ตามลำพัง” รอนพูดอย่างเย็นชา “อย่าโกรธล่ะ” แล้วเขาก็จูงมือแฮร์รี่ขึ้นหอนอน
“แฮร์รี่ นายว่าเฮอร์ไมโอนี่ชอบแม็คล้ากเก้นหรือเปล่า” รอนพูดขึ้น สีหน้าไม่ สบายใจ
“ฉันไม่รู้ แล้วนายล่ะชอบลาเวนเดอร์หรือเปล่า”แฮร์รี่ถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้น
“คือ เอ่อ เธอ เธอก็เป็นแค่เพื่อนฉันคนหนึ่งแหละ”รอนบอกพลางหลบตา
“นายชอบเฮอร์ไมโอนี่ โรนัลด์ วีสลีย์ นายชอบเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ นายชอบเธอ” แฮร์รี่ร้องออกมา ขณะที่รอนปาหมอนใส่เขา
“นายอย่าเอ็ดไปละกัน ฉัน ฉัน.....นายห้ามพูดเรื่องนี้เด็ดขาด เข้าใจมั้ย แฮร์รี่ พอตเตอร์”รอนบอกด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแต่หน้าแดงระเรื่อ
แฮร์รี่หัวเราะออกมา “แล้วนายจะทำไงต่อไป รอนนายคงไม่ปล่อยให้แม็คล้ากเก้นงาบเธอไปหรอกนะ”
“ฉัน ฉัน เรื่องของฉันน่า แฮร์รี่ พอตเตอร์” รอนเอ็ดเสียงดัง
“ฮึ ดีละ รอน ฉันจะไปสนับสนุนเฮอร์ไมโอนี่ให้ชอบแม็คล้ากเก้น ดีละ”
รอนนิ่งไปซักพัก แล้วก็ลุกอย่างรวดเร็วไปต่อยหูขวาของแฮร์รี่
“เฮ้ย ไอ้บ้า นายต่อยฉันทำไม”แฮร์รี่โวยวายลั่น น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บ
“นายจะแกล้งฉัน แฮร์รี่ นายจะแกล้งฉัน นายมัน ไอ้ๆ......”รอนพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น
“โธ่ เจ้าทึ่ม นายคิดว่าฉันจะทำอย่างนั้นจริงๆหรือไง นี่ถ้าไม่ติดว่านายเป็นเพื่อนฉันล่ะก็ ฉันสาปนายแล้ว ไอ้ปัญญาอ่อน”แฮร์รี่บอกขณะที่มือทั้ง 2 กุมหูขวาแน่น
“ก็ได้ ฉันขอโทษ แต่นายห้ามพูดเรื่องนี้กับใครทั้งสิ้น ตกลงมั้ย”รอนกล่าวอย่างเคร่งขรึม แฮร์รี่พยักหน้าหงึกๆและพึมพัมว่าเห็นทีจะต้องไปขอยาแก้ช้ำ (ที่หูขวา)จากมาดามพอมฟรีย์ซะแล้ว รอนล้มตัวลงนอนบนเตียงมือก่ายหน้าผาก เขาครุ่นคิดเรื่องที่ตนเองแอบชอบเพื่อนสนิทที่คบกันมานาน จากนั้นก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

ronal:
ถ้าไม่ลำบากก็ช่วยตอบบ้างละกัน


เช้าวันต่อมาเป็นวันอาทิตย์ แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ใช้เวลาทั้งช่วงเช้าทำการบ้านและทบทวนบทเรียน แต่รอนไปซ้อมเล่นควิดดิช เพราะจะมีการคัดเลือกคีปเปอร์ในสัปดาห์หน้า พวกเขาทั้ง 3 คนเจอกันที่ห้องโถงใหญ่ในเวลาอาหารกลางวัน
“ซ้อมเล่นเป็นไงบ้างรอน”แฮร์รี่ถาม
“ฉันคิดว่าดี อืมม์ ก็ดีขึ้นล่ะ”รอนตอบขณะเริ่มกินอาหาร แฮร์รี่ยิ้มกว้าง แต่เฮอร์ไมโอนี่เงียบและมีสีหน้าเรียบเฉย ลาเวนเดอร์เดินเข้ามาพอดีเธอทิ้งตัวลงข้างรอน
“รอน เธอไปซ้อมเล่นควิดดิช ทำไมไม่ยอมบอกฉัน”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่างอน
“ขอโทษ แต่ฉันคิดว่าเธอน่าจะทำอะไรที่มีประโยชน์กว่าไปนั่งดูฉันเล่นแล้วปล่อยให้ปาราวตีนั่งทำการบ้านอยู่คนเดียว”รอนพูดและจ้องหน้าเธอ
“รอนนนน ฉันก็แค่อยากให้กำลังไปใจเธอเท่านั้น”ลาเวนเดอร์โต้กลับ
“ขอบคุณ แต่ไม่เป็นไรหรอกลาเวนเดอร์ ไปกินอาหารกลางวันเถอะ“
ลาเวนเดอร์ตั้งท่าจะตอบโต้ แต่ก็คิดว่ารอนอาจจะตอบกลับมาแรงจนเธอรับไม่ได้ เธอจึงหันหลังเดินกลับไป จากนั้นพวกเขาก็นั่งกินอาหารกลางวันกันเงียบๆ
“บ่ายนี้พวกนายจะไปไหนกันล่ะ”รอนพูดขึ้นหลังจากดื่มน้ำฟักทองหมดแก้ว
“ไม่รู้สิ เธอล่ะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ตอบและถามเฮอร์ไมโอนี่ต่อ
“ฉันจะไปห้องสมุด”เธอตอบ พร้อมยิ้มกว้าง “ทำการบ้านของศาสตราจาย์เวคเตอร์น่ะ”
“ดีเลย งั้นฉันไปด้วย”รอนพูดอย่างอารมณ์ดี
“หวังว่าแฟนเธอคงไม่มากวนนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดและหรี่ตามองรอน
“เฮอร์ไมโอนี่ ลาเวนเดอร์ไม่ใช่แฟนฉัน เราเป็นแค่เพื่อนกัน”รอนบอกสีหน้าผิดหวัง
“ใช่ๆเฮอร์ไมโอนี่ เอางี้ พวกนายไปกันแค่ 2 คนแล้วกัน ฉันจะไปหาแฮกริด”แฮร์รี่พูด เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่ เธอลุกขึ้นถือกระเป๋ามองรอน แล้วเดินไปห้องสมุด
“โชคดี รอน”แฮร์รี่บอกและยิ้มให้กำลังใจ รอนยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไป รอนเลือกที่นั่งตรงข้ามเฮอร์ไมโอนี่และเริ่มรื้อเรียงความของศาสตราจารย์มักกอลนากัลมาทำ ทั้ง 2 คนนั่งกันเงียบๆไม่พูดอะไร จนเฮอร์ไมโอนี่กล่าวขึ้น
“รอน เธอโกรธฉันหรือเปล่าที่ฉันไม่ได้เชียร์เธอ เอ่อ คัดเลือกคีปเปอร์น่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่ เธออาจพูดว่าเชียร์แม็คล้ากเก้นแต่ในใจมีแค่ฉันใช่มั้ยล่ะ”รอนพูดและยิ้มกว้าง เฮอร์ไมโอนี่เอาหนังสือตีรอน
“บ้าน่า รอน”เธอพูดอย่างเคร่งขรึมแต่หน้าแดงระเรื่อ ระหว่างนั้นแม็คล้ากเก้นก็เข้ามาพอดี
“หวัดดีเกรนเจอร์ และเอ่อ...วีสลีย์ ขอนั่งด้วยได้มั้ย”เขาพูดมองมาที่เฮอร์ไมโอนี่ทำสีหน้ากวนๆ
“อะไรนะ อ๋อ ได้สิ ตามสบาย”เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกักและมองรอนอย่างกังวล รอนมีสีหน้าเรียบเฉย แม็คล้ากเก้นหย่อนก้นนั่งลงข้างเฮอร์ไมโอนี่
“ไง เกรนเจอร์ ทำการบ้านวิชาอะไรล่ะให้ฉันช่วยมั้ย”แม็คล้ากเก้นถามและยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่
“ตัวเลขมหัศจรรย์น่ะ แม็คล้ากเก้น นายไม่ได้เรียนไม่ใช่เหรอ แล้วอีกอย่างเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ต้องการให้ใครช่วยด้วย”รอนตอบแทนเฮอร์ไมโอนี่ เขาทำสีหน้าดูถูก
“ได้ข่าวว่าฉันไม่ได้ถามนาย วีสลีย์”แม็คล้ากเก้นตอกกลับ ทั้ง 2 จ้องหน้ากันตาไม่กระพริบ เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าคนโน้นที คนนี้ทีอย่างกังวล แม็คล้ากเก้นดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา เขากำลังจะสาปรอน แต่เฮอร์ไมโอนี่เร็วกว่า
“โพรเทโก้!!!” เธอร้อง สามารถกันรอนจากแม็คล้ากเก้นได้ แม็คล้ากเก้นหงายหลังหัวกระแทกพื้น คนในห้องสมุดเริ่มหันมามอง บางคนหัวเราะคิกคัก
“ศึกชิงนางรึไง เกรนเจอร์”แพนซี่ พาร์กินสันที่ยื่นหน้าเข้ามาดูหัวเราะคิก”รู้สึกว่าพวกนายจะมีรสนิยมที่แย่มากนะ”จากนั้นเธอก็กรีดเสียงหัวเราะและก่อนที่เธอจะเดินจากไป รอนก็ตะโกนขึ้น “อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ตาต่ำเหมือนมัลฟอยที่ชอบคนหน้าหมาจูอย่างเธอ พาร์กินสัน” และรอนก็ยัดหนังสือของเขาและเฮอร์ไมโอนี่ใส่กระเป๋าและจับมือเฮอร์ไมโอนี่ดึงเธอเดินออกจากห้องสมุดก่อนที่มาดามพินซ์จะเข้ามาไล่ ทิ้งให้แม็คล้ากเก้นและแพนซี่ยืนอึ้งอยู่ในห้องสมุด

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป