Fans !!! > Fan Fiction [ ฉบับยังไม่สมบูรณ์ ]

10/11/09 FIC [Draco/Hermione] เรื่อง Bobbery of love [Up!! 030110]

<< < (2/2)

modtanoi1626:
ตอนที่ 4 สงครามหิมะและขนมปังขาวไส้หมู

ฤดูหนาว เมืองลอนดอน ประเทศอังกฤษ  เวลา 16.00 นาฬิกา

ชายหนุ่มหล่อเหลาและหญิงสาวผมฟูน่าตาสะสวย กำลังเดินสนทนากันอย่างออกรสออกชาติ โดยไม่ได้มีใครสนใจ หรือ ใส่ใจเด็กชายตัวน้อยใบหน้ารูปไข่ ผมสีบอร์นทอง น่ารักราวกับเทวดา
ถ้าหากเลิกทำหน้าเหมือนมีของเหม็นๆ จ่อใต้จมูกตลอดเวลา ทั้งสามคนเดินไปตามทางเดิน ที่มีผู้คนคับคลั่งที่คอยเดินแวะร้านนั้น ร้านนี้เพื่อหาจับจ่ายซื้อสินค้า

"เกรนเจอร์!!" เสียงเรียกชื่อ น้ำเสียงแสดงถึงความไม่พอใจ ดังขึ้นด้านหลังเฮอร์ไมโอนี     เธอหันหลังกลับไปมองเด็กชายที่เดินตามเธอมาอย่างรวดเร็ว

"มีอะไร!..มัลฟอย" น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความไม่พอใจเช่นกัน    มัลฟอยยืนกอดอกไม่ตอบคำถามใดใดของเฮอร์ไมโอนี ท่าทางเย่อหยิ่งของเขา ทำให้เฮอร์ไมโอนีรู้สึกหงุดหงิดมาก

"นายมีอะไรหรือเปล่า..มัลฟอย!!" เฮอร์ไมโอนี เขม่นสายตาที่จ้องมองมัลฟอยและเน้นเสียงที่ชื่อของเขา    เพื่อสื่อให้รู้ว่า   "ถ้าไม่มีปัญหาอะไร  กรุณาอย่ารบกวน  ไม่งั้นจะเจ็บตัว"
มัลฟอยเหมือนจะดูปฏิกิริยาของเฮอร์ไมโอนีออก ว่า ไม่ค่อยพอใจที่เขาแสดงท่าทีเช่นนี้กับเธอ

"ฉันหิวแล้ว...." มัลฟอยกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับก้มลงมองที่พื้น เฮอร์ไมโอนีจ้องมองมัลฟอยอย่างขบขัน ที่เขาแสดงอาการคอตก จนดูน่าสงสารและน่ารักไปพร้อมๆ กัน

"ฉันรู้แล้ว..ก็กำลังจะพาไปอยู่นี่ไง" เฮอร์ไมโอนีพูดพร้อมกับใช้มือเรียวๆ ของเธอ ลูบผมของมัลฟอย เบาๆ     การกระทำของเธอทำให้มัลฟอยตกใจมาก  เขารีบถอยกรูดออกมาอย่างเร็ว

"อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะ..เกรนเจอร์!!" มัลฟอยตะหวาดขึ้นเสียงดังพร้อมกับใช้มือเล็กๆ จับศีรษะของตัวเอง   แววตาซีดเทาของมัลฟอยจ้องมองเฮอร์ไมโอนีที่กำลังยืนอึ้งอยู่อย่างเอาเรื่อง

เสียงตะหวาดนั่นทำให้เจสัน พลอยตกใจไปด้วย เฮอร์ไมโอนียืนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นกับเขาเลยจริงๆ  แต่ที่เธอทำไปเป็นเพราะว่า มัลฟอยตอนนี้ น่ารักและน่าเอ็นดูมาก
จนทำให้เธอลืมไปว่า ความจริงแล้วเขาไม่ใช่เด็กอายุ 5 ขวบ   แต่เขาอายุ 17 ปีแล้ว  เฮอร์ไมโอนีตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ มัลฟอยที่กำลังจ้องเธอตาเขียว พร้อมกับนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขา
มัลฟอยยังคงยืนลูบศีรษะตัวเองและมองเฮอร์ไมโอนีที่อยู่ระดับเดียวกับเขาอย่างไม่พอใจ

"เอ่อ..มัลฟอย..ฉันขอโทษนะ ฉันลืมตัวไป.." เฮอร์ไมโอนีกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา   เธอจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาสีเทาเป็นประกายของมัลฟอย
ทันใดนั้นเองที่เธอได้เห็นรอยยิ้มที่คุ้นตา  รอยยิ้มที่มุมปากแสนเจ้าเล่ห์ของมัยฟอยปรากฏขึ้นอีกครั้ง และไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนีจะตั้งตัว
มัลฟอยตัวน้อยกระโดดเข้าคล้องคอของเฮอร์ไมโอนีพร้อมกับประทับรอยจูบอ่อนนุ่นไว้ที่ริมฝีปากเรียวบางของเธออย่างรอดเร็ว
ดวงตาของเฮอร์ไมโอนีเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอรีบรวบรวมสติและกำลังจะผลักตัวมัลฟอยให้ออกไป  แต่ก็เธอก็ช้ากว่าเขาที่รับผละตัวออกจากเธอซะก่อน     ทำให้แรงดันของเฮอร์ไมโอนีเป็นผลทำให้ตัวเธอล้มลง
บั้นท้ายกระแทกพื้นไปซะเอง

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า  ยัยเซ่อเอ้ย" เสียงหัวเราะของมัลฟอยดังขึ้นอย่างชอบใจ ในขณะที่ตัวเขาวิ่งออกไปให้ห่างพอที่เฮอร์ไมโอนีจะคว้าตัวเขาไม่ได้
เจสัน   เกรย์  ยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างขบขันและงุ่นงง  เขาเดินตรงเข้าไปช่วยเฮอร์ไมโอนีที่ล้มบั้นท้ายกระแทกอยู่บนพื้น

"เฮอร์ไมโอนี..ฉันจะช่วยเธอเอง" เจสัน  วางถุงกระดาษที่ถืออยู่ไว้บนพื้น  ก่อนจะค่อยๆ ประคองเฮอร์ไมโอนีให้ลุกขึ้นมา 
เมื่อลุกขึ้นมาได้  สิ่งแรกที่เฮอร์ไมโอนีทำไม่ใช่เป็นการขอบคุณเจสัน  แต่เธอใช้พละกำลังที่มีทั้งหมด วิ่งไล่จับเจ้าหนูมัลฟอยแทน
เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนีกำลังวิ่งมาทางเขา มัลฟอยจึงรีบวิ่งข้ามถนนตรงไปที่ สวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยหิมะขาวโพล่ง

"หยุดนะ..หยุดเดี๋ยวนี้" เฮอร์ไมโอนี ที่กำลังพยายามวิ่งตามมัลฟอย ตะโกนขึ้นสุดเสียง เธอพยายามมองทางซ้ายทางขวาเพื่อ ดูรถยนต์ที่แล่นผ่าน ก่อนจะวิ่งข้ามตัดถนนไปสวนสาธารณะ
ทางด้านเจสัน   เขากำลังยืนมองเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างงุ่นงง  แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ นอกซะจากหยิบถุงกระดาษที่ใส่เสื้อผ้าของเด็กชายขึ้นและพยายามวิ่งตามเฮอร์ไมโอนีไป

"หยุดนะ..มัลฟอย..ฉันบอกให้หยุด" เฮอร์ไมโอนียังคงวิ่งตามมัลฟอยไปเรื่อยๆ  ดูท่าทางมัลฟอยจะสนุกมาก  เขาไม่ได้วิ่งเพราะกลัวเฮอร์ไมโอนี แต่วิ่งเพราะความสนุกที่ได้แกล้งเธอ

"เธอเก่งนักไม่ใช่หรือเกรนเจอร์..แน่จริงเธอก็จับฉันให้ได้สิ  ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เด็กชายตัวแสบผมบอร์น ยังคงวิ่งไปไม่หยุด แม้ว่าใบหน้าเขาจะแดงระเรื่อเพราะอากาศที่หนาวเย็นแล้วก็ตามที

"หนอย!!" เสียงของเฮอร์ไมโอนี พึมพำด้วยความโมโห  เธอหยุดวิ่งพร้อมกับก้มลงไปหยิบหิมะมาปั้นเป็นก้อนกลม

"มัลฟอยยยย" เสียงของเฮอร์ไมโอนี ตะโกนเรียกชื่อมัลฟอยอย่างสุดกำลัง    ทำให้มัลฟอยหยุดวิ่งและหันมามองเฮอร์ไมโอนีอย่างสะใจ

ในขณะที่มัลฟอยกำลังหันมาและยิ้มอย่างสะใจนั้นเอง

"นี่แน่ะ!!!  ฮ่า ฮ่า เข้าเป้าเป๊ะ" เฮอร์ไมโอนีปาหิมะก้อนกลมที่เธอปั้นไว้ใส่ใบหน้าขาวซีดของมัลฟอยเข้าเต็มแรง  ตอนนี้หิมะสีขาวเกาะติดเต็มไปทั่วใบหน้าของเขา
มัลฟอยสะบัดหน้าไปมา    ทำให้หิมะที่เกาะอยู่หลุดออกไปจนหมด เผยให้เห็นใบหน้าบูดเบี้ยวแสดงถึงความโมโห

"เป็นไงหละ..มัลฟอย..เอาคืนที่เธอปาหิมะใส่ฉันเมื่อเช้าไง" เฮอร์ไมโอนีหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น เหมือนครั้งที่มัลฟอยโดนแฮร์รี่จับลากไปมาที่ฮอกส์มี้ด

"หนอย..เกรนเจอร์!!" สิ้นเสียงของมัลฟอย  เขาก้มลงหยิบหิมะขึ้นบ้างและปั้นมันเป็นก้อนกลม และไม่รอช้า เขาปามันใส่ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนีที่กำลังยืนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ใบหน้าสะสวยตอนนี้เต็มไปด้วยหิมะสีขาว เฮอร์ไมโอนียืนอึ้ง จนพูดอะไรไม่ออกด้วยความตกใจ

"เป็นอะไรไปเกรนเจอร์..ไม่หัวเราะต่อหละ" มัลฟอยตัวน้อยยืนยิ้มด้วยความสะใจ ก่อนที่จะถูกพายุกระสุนหิมะที่เฮอร์ไมโอนีปั้นและปามากระแทกใส่ตามหน้าตามตัวอย่างเต็มแรง
มัลฟอยเองก็ไม่รอช้า   เขาเองก็หยิบหิมะขึ้นมาและปั้นมันปาใส่เฮอร์ไมโอนีเป็นชุดๆ เช่นกัน
ทั้งสองคนต่างพากันปาหิมะใส่กันไปมา จนตามเสื้อผ้า ใบหน้า และเรือนผม เต็มไปด้วยหิมะขาวโพล่ง โดยไม่ได้มีใครคนใดสนใจ เจสัน เกรย์ ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สาธารณะ มองดูหญิงสาวกับเด็กน้อย
ทำสงครามหิมะและด่าทอกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

...........จนกระทั่ง.................

เสียงด่าทอและเสียงหิมะแตกกระจายสงบลง หลงเหลือแต่เพียงเสียงหอบด้วยความเหนื่อยดังไปทั่วบริเวณนั้น
เจสัน  เกรย์  ยังคงนั่งมองหญิงสาวสวยและเด็กผู้ชายตัวเล็ก ซึ่งขณะนี้แสดงความเหนื่อยอ่อนจากสงครามหิมะเมื่อครู่ชัดเจน
ทั้งสอง นั่งลงคุกอยู่กับพื้นและต่างก็พ่นลมหายใจเป็นควันสีขาวออกถี่ยิบจนดูคล้ายกับกำลังแข่งกันพ่นควันอยู่
แม้ว่าจะเหนื่อยมาก แต่ทั้งเฮอร์ไมโอนีและมัลฟอยก็ยังไม่เลิกจ้องหน้ากันอย่างโกรธเคือง..จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้น จนทำให้ทั้งสองเปลี่ยนจากมองหน้ากันเป็นหันไปมองต้นเสียงนั้นแทน

"มีใครอยากได้..ซาลาเปาร้อนๆ บ้างไหม" เจสัน ตะโกนไปทางคู่ศัตรูที่กำลังนั่งจ้องหน้ากันอยู่ พร้อมกับชูมือที่มีก้อนกลมๆ สีขาวที่มีควันหอมลอยออกมา
ควันนั้นส่งกลิ่นหอมหวล ไปยั่วยวนคู่ศัตรูต่างขนาดให้เลิกจ้องหน้ากันแต่ให้หันมาจ้องมองที่มันแทน
มัลฟอยจ้องมองไปที่สิ่งที่อยู่ในมือของเจสัน  อย่างงุ่นงง เขาไม่เคยเห็นของสิ่งนั้นมาก่อน แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม เวลานี้มันคือสิ่งที่ยั่วน้ำลายมากที่สุด เสียงโครกครากดังขึ้นในช่องท้องน้อยๆ ของมัลฟอย
แม้แต่เฮอร์ไมโอนีก็ด้วย ทั้งสองหันกลับมามองหน้ากันอีกครั้ง พร้อมกับหันไปมองซาลาเปากลิ่นหอม
มัลฟอยกลืนน้ำลายตัวเองอีกครั้ง  และเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะพยายามอดทนกับเจ้าก้อนกลมๆ นั้น  มัลฟอยไม่รอช้า  เขารีบลุกขึ้นและรีบวิ่งเร็วจี๋ไปหาเจสัน
เฮอร์ไมโอนีที่นั่งมองมัลฟอย วิ่งไปหาเจสัน  แสดงใบหน้าอึ้งทึ้งกับการกระทำของมัลฟอยออกมาอย่างชัดเจน

"เอาซาลาเปาหน่อยไหม..เดรโก" เจสัน ยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมกับยื่นซาลาเปาที่อยู่ในมือให้มัลฟอย  แต่บังเอิญว่า เดรโก  มัลฟอย ไม่ใช่คนที่จะรับความเชื่อเหลือจากคนอื่นง่ายๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่ไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเจอ
มัลฟอยเดินถอยหลังห่างออกจากมาเจสัน พร้อมด้วยใบหน้าไม่พอใจ

"ฉันไม่ต้องการให้นายมาให้ทานฉัน..บอกแค่ว่า เอาไอ้นั้นมาจากไหนก็พอ..แล้วอีกอย่าง คนอย่างนายไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อฉัน..จำเอาไว้!" มัลฟอยยืนมองหน้าเจสันด้วยแววตาดุดันเอาเรื่อง
เจสัน  ตะลึงกับคำพูดของเด็กที่อยู่ตรงหน้า คนที่เฮอร์ไมโอนีบอกเขาว่า เป็นญาติห่างๆ อายุเพียง 5 ขวบ   เจสันตะลึงไปกับคำพูดจาแบบนั้น เพราะไม่คิดว่า เด็กที่อายุเพียง 5 ขวบจะสามารถคิดประโยค
ที่เกินเด็กและร้ายกาจได้ขนาดนี้  แต่เจสันเอง ไม่ได้โกรธเคืองอะไรกับคำพูดของมัลฟอย เขาแค่เพียงแปลกใจเท่านั้น  เจสันยังคงส่งยิ้มให้กับมัลฟอย
พร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปที่ร้านอาหารจีน ที่ไกลออกไปจากสวนสาธารณะเล็กน้อย

"ร้านนู้นไง.." เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ มัลฟอยไม่ใส่ใจกับเจสันอีกต่อไป เขาละสายตาจากเจสัน และเดินมุ่งหน้าไปที่ร้านขายอาหารจีนที่เจสันบอก
เฮอร์ไมโอนี ยืนมองเหตุการณ์เมื่อครู่  เธอพอจะรู้แล้วว่า  เหตุใดมัลฟอยจึงไม่รับซาลาเปาจากเจสัน 

"ก็คงหยิ่งอีกตามเคย" เฮอร์ไมโอนีคิดขึ้นภายในใจ ก่อนที่เธอจะเดินตรงไปหาเจสันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาว

"เอาหน่อยไหม..เฮอร์ไมโอนี" เจสัน ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เฮอร์ไมโอนี พร้อมกับยื่นซาลาเปาให้เธอ 

"ขอบใจนะ..ไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" เฮอร์ไมโอนีรับซาลาเปาอุ่นๆ จากเจสัน และยิ้มตอบเขา

"พวกเธอคงสนุกกันจนลืมฉันไปนะสิ" เจสัน พูดเชิงน้อยใจเฮอร์ไมโอนีเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเฮอร์ไมโอนีจะไม่ได้สนใจนัก เมื่อเธอหันไปมองหามัลฟอย

"นั่นเขาจะไปไหนหรอ..เจสัน" เฮอร์ไมโอนีถามขึ้น ขณะที่หันไปมองมัลฟอยที่กำลังเดินอย่างลำบากบนหิมะลื่นๆ ไกลออกไปมากแล้ว

"อ๋อ..จะไปร้านขายอาหารจีนตรงนู้นหน่ะ" เจสันพูดพลางชี้มือให้เฮอร์ไมโอนีดู   เมื่อเห็นที่ตั้งของร้านอยู่ไกลออกและมัลฟอยเองก็หายเข้าไปในกลุ่มคนแล้ว

"ตายหล่ะเจสัน..ทำไมถึงให้มัลฟอยไปคนเดียวหละ..แย่จริง" เฮอร์ไมโอนีไม่รอฟังคำตอบใดใดจากเจสัน 
เธอรีบวางซาลาเปาที่ยังไม่ได้แกะกระดาษของเขาเอาไว้ในถุงเช่นเดิม และรีบวิ่งไปที่ร้านอาหารจีนนั้นโดยเร็ว
ทิ้งให้เจสันนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมพร้อมกับข้าวของพลุงพลัง

"ตายแล้วมัลฟอย..อยู่ไหนกันนะ" เฮอร์ไมโอนีคิดอย่างกระวนกระวายใจ เมื่อมองไปทางไหนเธอก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของมัลฟอย
จนกระทั่งเฮอร์ไมโอนีเปิดประตูฉลุสีแดงบานใหญ่ เข้าไปภายในร้านอาหารจีน

"เชิญครับ..เชิญครับ..ไม่ทราบว่ากี่ที่ครับ" ชายหนุ่มเอเชียผิวขาว ผมดำ ก้มศีรษะลงต่ำ พร้อมกับตอนรับเฮอร์ไมโอนีอย่างกันเอง

"เอ่อ..เอ่อ คือหนู มาหาคนหน่ะค่ะ..ไม่ทราบว่าเห็นเด็กผู้ชายอายุสัก 5 ขวบ ผมสีบอร์น นัยน์ตาสีเทา เข้ามาในร้านนี้มั้งไหมค่ะ"
เฮอร์ไมโอนีพยายามอธิบายลักษณะของมัลฟอยให้พนักงานชายคนนั้นเข้าใจ

"เอ่อ..ถ้าเป็นเด็กคนเดียวกัน..น่าจะเป็นคนนี้นะครับ" พนักงานชายเอเชียคนนั้น เดินนำเฮอร์ไมโอนีเข้าไปยังภายในของร้าน
ด้านในร้านมีการแบ่งสัดส่วนของโต๊ะรับประทานอาหารเป็นอย่างดี โดยมีผนักกั้นห้องสำเร็จรูปที่สูงราวระดับช่วงอกกั้นออกเป็นส่วนตัว
พนักงานเดินนำเฮอร์ไมโอนีไปยัง สุดมุมห้องและนั้นเอง เฮอร์ไมโอนีจึงได้พบกับเดรโก  มัลฟอย

"คนนี้หรือเปล่าครับ" พนักงานเอ่ยถามเฮอร์ไมโอนีขึ้น

"เอ่อ..ใช่ค่ะ..ขอบคุณมากนะค่ะ" เฮอร์ไมโอนีพูดพร้อมกับก้มศีรษะคำนับเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองมัลฟอยที่กำลังนั่งพิจารณาของที่อยู่ตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ
 
"ทำอะไรหน่ะมัลฟอย" เฮอร์ไมโอนีพูดขึ้น ทำให้มัลฟอยรู้สึกตัวขึ้นมา

"อ้าวเกรนเจอร์..มาถึงนี้เชียว..นั่งลงสิ" มัลฟอยกล่าวขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้   เฮอร์ไมโอนีส่ายหน้าเบาๆ ยอมแพ้กับอารมณ์วูบวาบของมัลฟอย
เธอนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับมัลฟอย และเริ่มมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าบ้าง

"เธอบ้าหรือเปล่า" เฮอร์ไมโอนีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ  ทำให้มัลฟอยละสายตาออกจากสิ่งนั้นและมองมาที่เฮอร์ไมโอนีอย่างโกรธเคือง

"ฉันบ้าอะไรเกรนเจอร์" น้ำเสียงขุ่นเคืองของเด็กน้อยดังขึ้นจากอีกฝั่งของโต๊ะอาหาร
เฮอร์ไมโอนีเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"จะไม่ให้พูดว่า เธอบ้า ได้ยังไง  เธอสั่งซาลาเปามาเยอะซะจนกองท่วมหัวเธอขนาดนี้..เธอจะกินหมดหรือยังไง มัลฟอย" เมื่อจบคำพูดต่อว่าของเฮอร์ไมโอนี  สีหน้าของมัลฟอยไม่ได้แสดงถึงความ
สลดแต่กลับแสดงรอยยิ้มคุ้นตาบนใบหน้าอีกครั้ง

"ก็ให้เธอกินไงหล่ะเกรนเจอร์.." มัลฟอยพูดขึ้นพร้อมกับหยิบซาลาเปายื่นมาให้เฮอร์ไมโอนี "อ๊ะ..ขนมปังขาวไส้หมู" จบบทพูดของมัลฟอย  เฮอร์ไมโอนีถึงกลับ
กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

"ฮ่า ฮ่า เมื่อกี้เธอเรียกไอ้นี้ว่าอะไรนะ" เฮอร์ไมโอนีหัวเราะขบขันกับคำพูดของมัลฟอย ที่เรียกซาลาเปา ว่า ขนมปังขาวไส้หมู   การกระทำของเธอทำให้มัลฟอยไม่พอใจมาก เขาขว้างซาลาเปาลูกนั้นกลับไปที่จาน
และคิดว่า เธอเห็นเขาเป็นตัวตลก เพียงเพราะ  เขาไม่รู้จักของที่มักเกิ้ลนิยมกินกัน  เมื่อเฮอร์ไมโอนี เห็นปฏิกิริยาและสีหน้าไม่พอใจของมัลฟอย เธอก็รู้สึกตัวแล้วว่า เธอทำเกินไป  อันที่จริงแล้วไม่ผิดที่มัลฟอยจะเรียกแบบนั้น
เพราะนอกจาก ซาลาเปา จะเป็นอาหารของมักเกิ้ลแล้ว มันยังเป็นอาหารในแถบประเทศทางเอเชียนิยมกินอีกด้วย ก็ไม่แปลกที่มัลฟอยจะไม่รู้จักแม้แต่นิดเดียว เมื่อเฮอร์ไมโอนีคิดได้เช่นนั้น
เธอจึงย้ายที่นั่งจากโซฟาของเธอ ไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับมัลฟอย
มัลฟอยซึ่งตอนนี้ไม่พอใจและไม่คิดจะสนใจเฮอร์ไมโอนี  นั่งกอดอกขึ้นอีกครั้งและเบือนหน้าไปทางอื่น

"เอ่อ..มัลฟอยคือ ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..อันที่จริง นายไม่รู้ นายก็ไม่ผิดหน่ะ จริงไหม.." น้ำเสียงเฮอร์ไมโอนีแสดงให้เห็นชัดเจนว่ารู้สึกผิด แต่มัลฟอยยังคงไม่สนใจและยังคงหันหน้าหนีเธออยู่
เฮอร์ไมโอนี ได้แต่นั่งมองมัลฟอยที่กำลังโกรธเธออย่างถอดใจ  เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เขาหายโมโห แต่แล้วเมื่อมองไปที่ซาลาเปากองใหญ่และดูรอบๆ บริเวณโต๊ะที่นั่งอยู่
เธอก็รู้ว่า มัลฟอยคงยังไม่ได้แตะซาลาเปาพวกนี้แน่นอน  เฮอร์ไมโอนีหันไปมองมัลฟอยอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะหันไปหยิบซาลาเปาอุ่นๆ ขึ้นมา 1 ลูกและค่อยๆ บิซาลาเปาสีขาวฟูนุ่มลูกนั้นออกเป็นสองส่วน
เผยให้เห็นไส้หมูที่มีควันหอมกรุ่นลอยขึ้นมายั่วน้ำลาย ผู้ที่ได้กลิ่นของมัน  ควันฉุยๆ เริ่มลอยไปที่จมูกเล็กๆ ของมัลฟอย กลิ่นมันช่างหอมยั่วยวนใจ มัลฟอยกลืนน้ำลายอีกครั้ง และพยายามโกรธเฮอร์ไมโอนีต่อไป
เฮอร์ไมโอนีสังเกตุเห็นว่า มัลฟอยเหลือบๆ สายตามามองบ้างแล้ว เธอจึงใช้ไม้ตายสุดท้ายและคิดว่ามันต้องได้ผล

"มัลฟอย..ฉันขอโทษนะ..อ๊ะ..เธอจะหายโกรธไหม" เฮอร์ไมโอนีพูดขึ้นพร้อมกับยื่นซาลาเปาครึ่งหนึ่งไปใกล้ๆ จมูกของมัลฟอย เพื่อให้เขาได้กลิ่นให้เต็มที่  เสียงท้องน้อยๆ ของมัลฟอย
เริ่มออกอาการประท้วงดังโครกครากขึ้นอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนีได้ยินมันเต็มสองหูแต่ก็ต้องเก็บความน่าขบขันนั้นไว้ ไม่เช่นนั้นจะเป็นเรื่องอีก
จนในที่สุดแล้ว มัลฟอยทนต่อการยั่วยวนไม่ไหว แต่เขาก็ต้องพยายามรักษาท่าทีเอาไว้

"ก็ได้ เกรนเจอร์..ฉันจะยกโทษให้เธอ..แต่อย่าให้มีคราวหน้าอีกก็แล้วกัน" เฮอร์ไมโอนีผยักหน้าแสดงการรับรู้เบาๆ ก่อนจะยื่นซาลาเปาครึ่งลูกนั้นให้มัลฟอย
มัลฟอยรับมันมาไว้ในมือ แต่ก็ยังคงมองมันอยากพิจารณา ก่อนที่จะเริ่มกัดมันด้วยปากเล็กๆ ของเขา สัมผัสแรกที่รู้สึกคือ
เนื้อแป้งนุ่มๆ อุ่นๆ และรสชาติของเนื้อหมูที่นุ่มลิ้นและมีกลิ่นหอมของเครื่องเทศต่างๆ มันทำให้มัลฟอย
รู้สึกว่า มันไม่เหมือนขนมปังทั่วไปที่เขาเคยกิน ต่อให้เป็นขนมปังที่ทำขึ้นจากเวทมนต์ก็ตาม  มัลฟอยแสดงสีหน้ามีความสุขออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนเฮอร์ไมโอนีอดที่จะอมยิ้มไม่ได้
จนกระทั่งครึ่งลูกนั้นหมดไป และตามด้วยลูกที่ 2 และ 3 ไปเรื่อยๆ  จนเฮอร์ไมโอนีได้แต่นั่งมองเด็กชายตัวน้อยเขมือบซาลาเปาอย่างเอร็ดอร่อย

"เธอไม่กินหล่ะ เกรนเจอร์" มัลฟอยพูดขึ้นเมื่อ ซาลาเปาลูกที่ 9 หมดจากปากไป จากนั้นเขาก็หยิบซาลาเปาลูกที่ 10 ขึ้นมา และบิมันออกเป็น 2 ส่วน

"อ่ะ..กินสิ" มัลฟอยยื่นมือเล็กๆ ที่ถือซาลาเปาครึ่งหนึ่งส่งให้เฮอร์ไมโอนี
เธอรับซาลาเปาครึ่งหนึ่งจากมือของมัลฟอย ก่อนจะยื่นซาลาเปาอีกครึ่งของเธอให้มัลฟอย แต่มัลฟอยกลับใช้ปากงับซาลาเปาที่เฮอร์ไมโอนีส่งให้ ก่อนจะเคี้ยวมันลงท้องอย่างสบายอารมณ์

"ครึ่งนี้อร่อยกว่าทุกลูกที่กินเลยแหะ" มัลฟอยเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆ มาให้เฮอร์ไมโอนี 
เฮอร์ไมโอนีรู้สึกเขินและทำอะไรไม่ถูก   เธอจึงจะย้ายกลับไปนั่งที่เดิมของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำแบบนั้น  เดรโก  มัลฟอย  ก็จับแขนของเธอด้วยมือทั้งสองข้างของเขาซะก่อน

"จะไปไหน..นั่งอยู่นี้เถอะ" มัลฟอยเอ่ยขึ้น น้ำเสียงที่แหลมเล็กของเขาตอนนี้ฟังดูเหมือนเสียงออดอ้อน

"ไม่หละ..ฉันจะกลับไปนั่งที่เดิม" เฮอร์ไมโอนีพยายามจะลุกไปอีกครั้ง แต่ก็ถูกแรงเล็กๆ ของมัลฟอย ดึงเอาไว้ไม่ให้ไป

"นั่งตรงนี้!" จากน้ำเสียงออดอ้อนกลายเป็นน้ำเสียงออกคำสั่ง  เฮอร์ไมโอนีจ้องมองมัลฟอยที่กำลังบังคับเธอ

"ฉันบอกว่า ไม่!!" เฮอร์ไมโอนี เสียงดังขึ้นพร้อมกับสลัดแขนจากมือมัลฟอย

ทันใดนั้นเอง

"ฮือ..ฮือ..ฮือ...พี่ครับ  ผมขอโทษ ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ..พี่ครับให้ผมกินข้าวนะ..ฮือ ฮือ" เฮอร์ไมโอนีถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อ เดรโก  มัลฟอย จู่ๆ ตะโกนร้องไห้ออกมาเสียงดัง
ทำให้ลูกค้าที่อยู่ในร้านหันมามองเฮอร์ไมโอนีเป็นตาเดียว และเริ่มมีเสียงซุบซิบนินทา  เฮอร์ไมโอนีกลับมานั่งลงข้างๆ มัลฟอย อีกครั้ง

"เธอทำบ้าอะไรเนี่ยมัลฟอย" เฮอร์ไมโอนีกระซิบเสียงแผ่วเบากับมัลฟอย

"ถ้าเธอไม่นั่งตรงนี้ฉันจะร้องอีก..เกรนเจอร์..อย่าลืมสิตอนนี้ฉันเป็นเด็กนะ..ถ้าฉันร้องคนก็ต้องคิดว่าเธอทำอะไรฉัน" สีหน้าแสดงถึงชัยชนะปรากฏอยู่บนใบหน้าของมัลฟอย

"ก็ได้" เฮอร์ไมโอนีกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชัน 

"อ๊ะ..เธอจะกินอะไรอีกไหม สั่งเลย" มัลฟอยพูดพร้อมกับยื่นเมนูเล่มใหญ่ส่งให้เฮอร์ไมโอนี
เฮอร์ไมโอนีรับเมนูไว้ และ เริ่มเปิดดูรายการอาหารอย่างสนใจ
ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารจีนกันอย่างเอร็ดอร่อย  จนดูเหมือนว่า ทั้งคู่จะลืมไปแล้วว่า มีคน ๆ หนึ่งรอพวกเขาอยู่ด้านนอกร้าน ที่สวนสาธารณะ ..(-_-!)

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[*] หน้าที่แล้ว