-
จุดผิดพลาดในการตีพิมพ์ วรรณกรรมเยาวชน ชุด 'แฮร์รี่ พอตเตอร์'
(ฉบับภาษาไทย)
ฮุฮุ ... ในที่สุด สิ่งที่เริ่มทำมาปีกว่า ตั้งแต่เดือนกุมภาฯ 2551 ก็เป็นรูปเป็นร่างซะที ^^!
นี่เป็นส่วนหนึ่งของจุดพิมพ์ผิดในวรรณกรรมแฮร์รี่ พอตเตอร์ ที่ผมรวบรวม แล้วพิมพ์ไว้ได้ครับ ... (ที่เจอ แต่ยังไม่ได้เรียบเรียงมีอีกเพียบ!!)
ที่ได้แค่นี้ก็เพราะว่าคนทำนี่มีเวลาซะเหลือเกิ๊นนนน~ (นี่ก็เดี๋ยวมีสอบอีกแล้ว) ...
เรื่องนี้เคยคุยกับแอดมินมาพักใหญ่พอดู ... แล้วสองวันก่อน อยู่ ๆ แอดมินก็ถามถึง
งั้นก็ลองเอามาโพสต์ดีกว่าเนาะ ^^
อือมม~ ผมทำเป็นไฟล์ไว้แล้วด้วยส่วนนึง .. ถ้าใครต้องการ ส่ง PM มานะครับ เดี๋ยวแชร์ให้ครับ ^^
ออกตัวก่อนเลยนะครับว่า ที่ทำนี่ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน ไม่ได้ต้องการคำสรรเสริญ เยินยอ หรือจะปั่นแรงก์อะไรหรอกนะ
มีเจตนาเพียงเพื่อจะช่วยในการปรับปรุงหนังสือให้มีความสมบูรณ์มากที่สุดเท่านั้น
ก็เลยทำเป็นกระทู้ไว้ ให้เว็บมาสเตอร์นำเสนอต่อสำนักพิมพ์ หรืออัพหน้าเว็บต่อไป ... เพราะถ้าแก้ไขในกระทู้ น่าจะทำได้ง่ายที่สุดแล้ว
และไม่ได้มีเจตนาจะล่วงละเมิด ดูถูก หรือตำหนิ ผู้แปลและทางสำนักพิมพ์แต่อย่างใด
ที่สำคัญ!! ไม่ได้มีเจตนาริดรอนการจำหน่ายชุดวรรณกรรมแน่นอน (สำหรับพวกที่คิดว่ามีจุดผิดเยอะ จนไม่อยากซื้อหนังสืออ่ะนะ)
ข้อมูลที่ได้นี้ ก็ยังไม่ค่อยชัวร์สักเท่าไรนะฮะ เพราะต้องพลิกเล่มนั้น กางเล่มนี้เทียบกัน
จดได้มั่ง ลืมมั่งก็มี ... หากข้อมูลผิดพลาด ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ (http://i415.photobucket.com/albums/pp234/uknow_who/yoyo/YOYO-014.gif)...
ป.ล. ถ้าสำนักพิมพ์แก้ไขสำเร็จเมื่อไร ... ผมจะยอมซื้อบ็อกซ์เซ็ตปกทองเลยหล่ะฮะ ^^
::: ข้อมูลอ้างอิง :::
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ ศิลาอาถรรพ์ พิมพ์ครั้งที่ 25 (ฉบับปรับปรุง)
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ ห้องแห่งความลับ พิมพ์ครั้งที่ 24 (ฉบับปรับปรุง)
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ นักโทษแห่งอัซคาบัน พิมพ์ครั้งที่ 18 (ฉบับปรับปรุง)
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ ถ้วยอัคนี พิมพ์ครั้งที่ 16
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ ภาคีนกฟีนิกซ์ พิมพ์ครั้งที่ 1
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ เจ้าชายเลือดผสม พิมพ์ครั้งที่ 1
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ เครื่องรางยมทูต พิมพ์ครั้งที่ 1
การออกเสียงชื่อตัวละครจาก Scholastic.com (http://scholastic.com/harrypotter/books/pronunciation.htm)
INFORMATON: uknow_who ++ PSWeb's STAFF T ห้ามนำออกก่อนได้รับอนุญาต
WEB UPLOAD: 이혁재-슈퍼주니어 ++ PSWeb's Administrator / จุดพิมพ์ผิดในหนังสือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ (http://www.potterstoryweb.com/book11_01.php)
-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
::: ข้อมูลนี้ถือเป็นสมบัติของ POTTERSTORYWEB.COM / ห้ามนำออกก่อนได้รับอนุญาต :::
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
HP: -- มังกรพันธุ์เวลส์ธรรมดาสีเขียว และ พันธุ์สีเขียวคอมมอนเวลช์
เล่มที่ 1 หน้าที่ 280 ตอนที่แฮกริดพยายามเลี้ยงมังกร และหาข้อมูลเกี่ยวกับมังกรในห้องสมุด
แต่ไม่มีมังกรป่าอยู่ในเกาะอังกฤษนี่ แฮร์รี่เอ่ยขึ้น
มีสิ รอนตอบ มีพันธุ์สีเขียวคอมมอนเวลช์ และพันธุ์สีดำเฮบริเดี้ยน กระทรวงมีหน้าที่เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 375 ตอนที่ชาลีให้แฮกริดดูมังกรสำหรับภารกิจแรก
ตัวนี้พันธุ์ฮังการีหางหนามครับ ชาลีพูด ตัวโน้นที่ตัวเล็กกว่าเป็นพันธุ์เวลส์ธรรมดาสีเขียว -- ตัวสีฟ้าอมเทาพันธุ์สวีเดนจมูกสั้น ตัวสีแดงพันธุ์จีนลูกไฟ
HP: -- 'เวลส์' กับ 'เวลช์'
เล่มที่ 1 หน้าที่ 280
มีสิ รอนตอบ มีพันธุ์สีเขียวคอมมอนเวลช์...
เล่มที่ 3 หน้าที่ 52 ประโยคคำพูดของสแตน บนรถเมล์อัศวินราตรี
เราอยู่ตรงนี้เมื่อตะกี๊ก่อนนายจะโบกเรียก เขาบอก เราอยู่ตรงไหนนะ เอิร์น แถว ๆ เวลส์ใช่มะ
เล่มที่ 4 หน้าที่ 82 ตอนงานเลี้ยงอาหารค่ำที่บ้านโพรงกระต่าย
"แพ้ทรานซิลเวเนียสามร้อยเก้าสิบต่อสิบ" ชาลีบอกเศร้า ๆ "ช็อกกันไปหมด แล้วเวลส์ก็แพ้ยูกันดา สกอตแลนด์ก็ถูกลักเซมเบิร์กถล่ม"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 375
ตัวนี้พันธุ์ฮังการีหางหนามครับ ชาลีพูด ตัวโน้นที่ตัวเล็กกว่าเป็นพันธุ์เวลส์ธรรมดาธรรมดาสีเขียว
HP: -- ฟอกส์ นกฟีนิกซ์
เล่มที่ 2 หน้าที่ 381 ตอนฟอกส์สู้กับบาซิลิสก์
ฟอกส์กำลังบินร่อนไปรอบ ๆ หัวของงูยักษ์ และบาซิลิสก์พยายามฉกงับฟอกซ์อย่างบ้าคลั่งด้วยเขี้ยวบางราวดาบ
HP: -- พีฟส์
เล่มที่ 2 หน้าที่ 246 ตอนที่แฮร์รี่เจอนิกหัวเกือบขาด และจัสตินถูกทำร้าย
ระหว่างที่เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างว้าวุ่นใจจนทำอะไรไม่ถูก ประตูที่ใกล้กับเขาก็เปิดออกเสียงดัง พีฟส์ ผีประจำบ้านพุ่งออกมา
*Note: พีฟส์เป็นผีประจำบ้านเหรอ? ตรงนี้น่าจะใช้คำว่า ผีประจำโรงเรียน หรือ ผีจอมกวน จะดีกว่า
HP: -- 'กัปปะ' กับ 'คัปป้า'
เล่มที่ 3 หน้าที่ 174 ย่อหน้าแรก บรรทัดที่ 6
... เมื่อจบเร้ดแคพส์ ก็เปลี่ยนไปเรียนเรื่องกัปปะซึ่งเป็นผีน้ำน่าขนลุกขนพองที่ดูเหมือนลิงมีเกล็ด...
เล่มที่ 3 หน้าที่ 209 ตอนสเนปสอนวิชา ก.ป.ศ.ม. แทนลูปิน
ขอโทษค่ะอาจารย์ เราเรียนเรื่องบ็อกการ์ด เร้ดแคพส์ คัปป้าและกรินดี้โลว์ไปแล้วค่ะ เฮอร์ไมโอนี่รายงานอย่างรวดเร็ว
เล่มที่ 3 หน้าที่ 211 ตอนสเนปตรวจดูการบ้านของนักเรียน
"อธิบายได้แย่มาก... นั่นไม่ถูก กัปปะพบมากในมองโกเลีย... ศาสตราจารย์ลูปินให้คะแนนตั้งแปดจากสิบเชียวหรือ เป็นฉันให้สามก็บุญแล้ว..."
HP: -- มิสซิสสกาวเออร์, คำว่า ความ/คราบสกปรก และคำว่า อเนก/เอนกประสงค์
เล่มที่ 2 หน้าที่ 180
สองสามวันต่อมา ทั้งโรงเรียนพูดกันแต่เรื่องคุณนายนอร์ริสถูกทำร้าย ... แฮร์รี่เห็นฟิลช์ใช้ น้ำยาวิเศษชำระความสกปรกเอนกประสงค์ของมิสซิสสโกเวอร์ ลบตัวหนังสือบนกำแพง...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 199 ข้อความโฆษณาก่อนแข่งเวิลด์คัพ
ไม้กวาดรุ่นบลูบอตเติ้ล ไม้กวาดสำหรับทุกคนในครอบครัว ปลอดภัย วางใจได้ พร้อมสัญญาณกันขโมยติดตั้งในตัว... น้ำยาวิเศษชำระคราบสกปรกอเนกประสงค์ของมิสซิสสกาวเออร์...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 348 ตอนริต้าสัมภาษณ์แฮร์รี่ครั้งแรก
รอยยิ้มของริต้ากว้างขึ้น แฮร์รี่นับฟันทองได้สามซี่... เธอคลี่กระดาษออกวางบนหีบน้ำยาวิเศษชำระคราบสกปรกอเนกประสงค์ของมิสซิสสกาวเออร์ที่ตั้งอยู่ระหว่างตัวเธอกับแฮร์รี่...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 351 ตอนดัมเบิลดอร์มาตามตัวแฮร์รี่ระหว่างให้ริต้าสัมภาษณ์
ดัมเบิลดอร์! ริต้าสกีตเตอร์ร้องด้วยท่าทีสุดแสนดีใจ -- แต่แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าปากกาและกระดาษของเธอหายวับไปจากหีบน้ำยาวิเศษชำระคราบสกปรกอเนกประสงค์ของมิสซิสสกาวเออร์...
HP: -- เพื่อนของเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญ
เล่มที่ 2 หน้าที่ 359 ตอนแฮร์รี่ถามเมอร์เทิลถึงเรื่องการตายของเธอ
โอ๊ย มันน่ากลัวมากเลยล่ะ เธอบอกอย่างพออกพอใจ มันเกิดขึ้นที่ตรงนี้เอง ฉันตายในห้องนี้ล่ะ ฉันจำได้ดี ฉันเข้ามาซ่อนในนี้เพราะยายออลีฟ ฮอร์นบี้ล้อฉันเรื่องแว่นตา...
ตายยังไงรึ แฮร์รี่ถาม
...เธอมองดูแฮร์รี่เหมือนอยู่ในความฝัน แล้วฉันก็กลับลงมา ฉันตั้งใจจะหลอกหลอนยายออลีฟ ฮอร์นบี้...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 529 ตอนแฮร์ใช้ห้องอาบน้ำพรีเฟ็ค และเจอเมอร์เทิลที่นั่น
... ต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมง ๆ กว่าจะเจอศพฉัน ฉันรู้ซิเพราะฉันก็นั่งรออยู่ โอลีฟ ฮอร์นบี้เข้ามาในห้องน้ำ...
HP: -- นิกหัวเกือบขาด
เล่มที่ 1 หน้าที่ 152 ตอนนิกแนะนำตัวเอง
... ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองใช่ไหม ฉันชื่อเซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี-พอร์พิงตัน ขอยินดีรับใช้ ฉันเป็นผีประจำหอคอยของกริฟฟินดอร์
ฉันจะชอบมากกว่าถ้าเธอเรียกฉันว่าเซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี-- ผีชักเสียงแข็ง...
เล่มที่ 2 หน้าที่ 164 ตอนนิกเชิญพวกแฮร์รี่ไปงานเลี้ยงวันตาย ซึ่งหน้าเค้กเขียนว่า
เซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี่-พอร์พิงตัน
มรณะ 31 ตุลาคม ค.ศ. 1492
เล่มที่ 5 หน้าที่ 262 ตอนงานเลี้ยงเปิดเทอม และรอนปรามาสนิก
นิกหัวเกือบขาดดูโกรธจัดที่ถูกปรามาส
กลัวหัวหดรึ ฉันหวังว่าฉัน -- เซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี่-พอร์พิงตัน ไม่เคยมีความผิดเรื่องความขลาดกลัวเลยตลอดชีวิตของฉัน!
เล่มที่ 5 หน้าที่ 1034 ตอนแฮร์รี่ตามหานิก เพื่อถามเกี่ยวกับการตาย
ผียื่นหัวกลับออกมาจากกำแพง เผยให้เห็นหมวกที่ประดับขนนกไว้หรูหราและหัวที่เอียงกระเท่เร่อย่างน่าหวาดเสียวของเซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี่-พอร์พิงตัน
HP: -- ศ.เวกเตอร์ พ่อมดสอนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์
เล่มที่ 3 หน้าที่ 194 ตอนรอนพูดกับแฮร์รี่ถึงเรื่องวิชาเรียนของเฮอร์ไมโอนี่
ก็เข้าเรียนทุกวิชาน่ะสิ! รอนตอบ ฉันได้ยินเขาคุยกับศาสตราจารย์เวกเตอร์ พ่อมดสอนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์เมื่อเช้านี้...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 234 ตอนรอนบ่นเรื่องการบ้านเยอะ
การบ้านแยะเหรอ เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงใสเมื่อตามพวกเขามาทัน ศาสตราจารย์เวคเตอร๊ไม่ได้ให้การบ้านเราเลยล่ะ!
ขอให้ศาสตราจารย์เวคเตอร์เจริญ ๆ เถอะ รอนพูดอย่างอารมณ์เสีย
เล่มที่ 4 หน้าที่ 240 หลังจากมู้ดดี้แปลงร่างเดรโกเป็นตัวเฟเร็ต
"ต้องไปน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่อุบอิบ "มีงานเยอะ"
"แต่เธอบอกเราว่าศาสตราจารย์เวคเตอร์ -- "
เล่มที่ 4 หน้าที่ 425 หลังจากรอนคืนดีกับแฮร์รี่อีกครั้ง
"... ฉันหวังว่าเฮอร์ไมโอนี่จะได้การบ้านจากศาสตราจารย์เวคเตอร์สักกองใหญ่นะ ฉันชอบเวลาที่ไม่ต้องทำการบ้าน แต่เฮอร์ไมโอนี่ต้องทำล่ะ..."
เล่มที่ 5 หน้าที่ 665 ตอนแฮร์รี่ถามแฮกริดเรื่องที่เขาถูกอัมบริดจ์สั่งทดลองงาน
ดี ดี แฮกริดบอก ทำท่าร่าเริงอย่างกร่อย ๆ เขาโบกแขนและหวดพลาดศาสตราจารย์เวกเตอร์ ที่เดินหน้าตื่นผ่านไปอย่างหวุดหวิด...
เล่มที่ 6 หน้าที่ 524 ตอนก่อนแฮร์รี่จะเจอเดรโกกับเมอร์เทิลในห้องน้ำชาย
สองสามวันก่อนการแข่งขันกับเรเวนคลอ แฮร์รี่ต้องเดินจากห้องนั่งเล่นรวมไปกินอาหารเย็นตามลำพัง เพราะรอนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดเพื่อไปอาเจียนอีกครั้ง และเฮอร์ไมโอนี่ถลาไปหาศาสตราจารย์เวคเตอร์เรื่องความผิดพลาดที่เธอคิดว่าเธออาจทำไปในเรียงความวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ครั้งก่อน
HP: -- แมงมุมทารันทูร่ายักษ์
เล่มที่ 1 หน้าที่ 123 ตอนแฮร์รี่นั่งรถด่วนฮอกวอตส์ครั้งแรก
นี่ เราจะไปตู้กลาง ๆ ขบวน -- ลี จอร์ดันมีแมงมุมทารันทูร่ายักษ์ล่ะ
เล่มที่ 4 หน้าที่ 248 ตอนแม้ด-อาย (ตัวปลอม) ใช้คาถา เอ็นกอร์จิโอ กับแมงมุม
แมงมุมพองตัวออกจนมีขนาดเท่าแมงมุมทารันทูล่า...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 818 การก่อกวนของพีฟส์ หลังเฟร็ด-จอร์จออกจากโรงเรียน
พีฟส์ตีโคมไฟแตกและเป่าเทียนดับ... ทิ้งถุงแมงมุมยักษ์ทาแรนทูล่ากลางห้องโถงใหญ่ระหว่างอาหารเช้า...
HP: -- แมงมุม 'อะโครแมนทูล่า' กับ 'อโครแมนทูล่า'
เล่มที่ 5 หน้าที่ 420 ตอนการนัดพบกันของสมาชิก ก.ด. ครั้งแรกที่ร้านหัวหมู
"แล้วนี่ยังไม่พูดถึง... " โช พูดบ้าง (ตาของแฮร์รี่ตวัดไปมองเธอ เธอมองดูเขาพร้อมกับยิ้ม ท้องเขาตีลังกาอีกแล้ว) "ภารกิจต่าง ๆ ที่เขาได้สำเร็จในการแข่งขันประลองเวทไตรภาคีเมื่อปีก่อนด้วย -- ผ่านมังกรไปได้ แล้วยังชาวเงือกและอโครแมนทูล่า และอะไรอื่น ๆ ... "
เล่มที่ 6 หน้าที่ 501 ตอนแฮร์รี่เจอกับซลักฮอร์นก่อนไปหาแฮกริด
"ฉันได้ยินข่าวลือว่ามีอะโครแมนทูล่าอยู่ในป่านี่" ซลักฮอร์นพูดแผ่วเบา มองเลยไปที่หมู่ไม้ดำทะมึน "ถ้าอย่างนั้นก็เป็นจริงละสิ"
"น่าลงสารจับใจ น่าสงสาร" ซลักฮอร์นพูดอย่างใจลอย ดวงตาใหญ่ปรือของเขาจับจ้องอยู่ที่แสงไฟไกล ๆ จากกระท่อมของแฮกริด "แต่พิษของอะโครแมนทูล่านี่มีราคามากนะ... ถ้าสัตว์ร้ายนั่นเพิ่งจะตาย มันคงยังไม่แห้งเหือดไป... แน่นอน ฉันไม่อยากทำอะไรที่ดูจะไร้ความรู้สึกถ้าแฮกริดเสียใจอยู่... แต่ถ้ามีทางจะเอาพิษมาได้... ฉันหมายความว่า... แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาพิษมาจากอะโครแมนทูล่าที่ยังเป็น ๆ ..."
เล่มที่ 6 หน้าที่ 502 ตอนแฮร์รี่เจอกับแฮกริดก่อนฝังอาราก็อก
คำตอบที่สัตย์ซื่อคือ "เชื่อครับ" แฮร์รี่นึกเห็นฉากที่เขาและรอนต้องเผชิญหน้ากับฝูงอะโครแมนทูล่าได้อย่างง่ายดายจนน่าเจ็บใจ...
-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
::: ข้อมูลนี้ถือเป็นสมบัติของ POTTERSTORYWEB.COM / ห้ามนำออกก่อนได้รับอนุญาต :::
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
HP: -- มันดังกัส เฟล็ทเชอร์
เล่มที่ 2 หน้าที่ 56 ตอนแฮร์รี่มาบ้านโพรงกระต่าย และเจอนายวีสลีย์ครั้งแรก
มันยังไงกันนะคืนนี้! เขาพึมพำ มือคว้ากาน้ำชาเมื่อพวกเด็ก ๆ นั่งลงรอบ ๆ เขา ต้องบุกค้นบ้านถึงเก้าหลัง เก้าหลัง! แล้วตาแก่แมนดังกัส เฟล็ทเชอร์ พยายามสาปพ่อด้วยตอนที่พ่อหันหลังให้...
*Note: ชื่อ แมนดังกัส นี้พบเพียงจุดเดียว ซึ่งในเล่ม 4-7 จะใช้ มันดังกัส ทั้งหมด
HP: -- มิสซิสฟิก
เล่มที่ 4 หน้าที่ 805 ตอนดัมเบิลดอร์ให้ซิเรียสไปส่งข่าวถึงคนอื่น ๆ
... ซิเรียส ฉันต้องการให้เธอออกเดินทางไปทันที เธอต้องไปเตือนภัยรีมัส ลูปิน อาราเบลล่า ฟิกก์ มันดังกัส เฟล็ทเชอร์...
*Note: ชื่อมิสซิสฟิก ที่เขียนว่า ฟิกก์ พบเพียงจุดเดียว ซึ่งในเล่มอื่น ๆ จะใช้ ฟิก ทั้งหมด
อย่างไรก็ดี ชื่อมิสซิสฟิก นั้นเขียนด้วย Figg ... ดังนั้น หากถอดคำ ก็ควรจะเป็น 'ฟิกก์'
HP: -- อาเบอร์ฟอร์ธ ดัมเบิลดอร์
เล่มที่ 4 หน้าที่ 517 ตอนดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่ช่วยกันปลอบแฮกริด เรื่องสกู๊ปข่าวของริต้า
ถูกต้องเลย ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูด อาเบอร์ฟอร์ธ พี่ชายของฉันถูกจับขึ้นศาลเพราะใช้คาถาที่ไม่เหมาะสมกับแพะ...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 221 ตอนแม้ด-อายให้แฮร์รี่ดูภาพของภาคีนกฟีนิกซ์รุ่นแรก
นี่ อาเบอร์ฟอร์ธ พี่ชายของดัมเบิลดอร์ เป็นหนเดียวที่ฉันได้เจอเขา เป็นคนแปลกพิกล เจ้าหมอนั่น...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 28 บทความ ระลึกถึงอัลบัส ดัมเบิลดอร์ ของเอลฟายอัส โดจ
สามปีหลังจากเราเริ่มต้นเรียนที่ฮอกวอตส์ อาเบอร์ฟอร์ธ น้องชายของอัลบัสก็มาเข้าเรียน....
*Note: ในเล่ม 7 ทั้งเล่มจะมีการกล่าวว่าจริง ๆ แล้วอาเบอร์ฟอร์ธเป็นน้องชายของอัลบัส ดัมเบิลดอร์
HP: -- ดีน โทมัส
เล่มที่ 1 หน้าที่ 150 ตอนคัดสรรนักเรียนปีหนึ่ง
ตอนนี้มีนักเรียนเหลือให้คัดสรรอยู่แค่สามคนเท่านั้น โธมัส, ดีน เด็กชายผิวดำที่สูงกว่ารอนเล็กน้อยมาอยู่กับแฮร์รี่ที่บ้าน กริฟฟินดอร์...
เล่มที่ 1 หน้าที่ 176
... ทุกคนที่มาจากครอบครัวพ่อมดคุยเรื่องควิดดิชเกือบตลอดเวลา รอนเองทะเลาะกับเพื่อนร่วมห้องนอน คือ ดีน โทมัสไปแล้วยกหนึ่งด้วยเรื่องฟุตบอล
*Note: ชื่อ ดีน โธมัส นั้นพบเพียงจุดเดียว และในเล่มอื่น ๆ จะใช้ ดีน โทมัส ทั้งหมด
HP: -- ซาบินี เบลส
เล่มที่ 1 หน้าที่ 150 ตอนคัดสรรนักเรียนปีหนึ่ง
ดีมาก รอน เยี่ยมมาก เพอร์ซี่ วีสลีย์พูดกับรอนข้ามแฮร์รี่มาด้วยท่าทางภูมิใจ ขณะเดียวกับที่ ซาบินี, เบลส ถูกส่งไปบ้านสลิธีรินเป็นคนสุดท้าย...
เล่มที่ 6 หน้าที่ 156 ตอนแฮร์รี่ได้รับเชิญจากซลักฮอร์นตอนอยู่บนรถด่วนฮอกวอตส์
เอาล่ะ พวกเธอรู้จักทุกคนหรือเปล่า ซลักฮอร์นถามแฮร์รี่และเนวิลล์ เบลส ซาบีนี่อยู่ปีเดียวกับเธอ ใช่นะ --
ซาบินี่ไม่แสดงอาการว่าจำได้หรือทักทาย แฮร์รี่และเนวิลล์ก็เช่นกัน...
เล่มที่ 6 หน้าที่ 158
... ซาบินี่ ถูกสอบสวนต่อจากแม็คล้ากเก้น...
เล่มที่ 6 หน้าที่ 159
แฮร์รี่ไม่ตอบว่าอะไร เบลบี้ แม็คล้ากเก้น และซาบินี่ต่างจ้องดูเขา....
*Note: ชื่อ ซาบีนี นั้นพบเพียงจุดเดียวในเล่มที่ 1 -- และในเล่มที่ 6 ใช้คำว่า ซาบินี่ ทั้งเล่ม
HP: -- อาร์กัส ฟิลช์
เล่มที่ 2 หน้าที่ 147 ตอนมักกอนนากัลแจ้งเรื่องกักบริเวณให้แฮร์รี่กับรอนรู้
"เธอ ต้องไปขัดถ้วยรางวัลในห้องรางวัลกับมิตเตอร์ฟิลช์" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตอบ "แล้วไม่ให้ใช้เวทมนตร์ด้วยนะ วีสลีย์ -- ต้องใช้มือเท่านั้น"
รอนกลืนน้ำลาย อาร์กัสฟิลช์เป็นภารโรง เขาเกลียดนักเรียนทุกคนในโรงเรียนนี้
*Note: ควรแยกชื่อกับนามสกุลเป็น อาร์กัส ฟิลช์ ดีกว่าครับ...
HP: -- แฟนสาวของเพอร์ซี่
เล่มที่ 2 หน้าที่ 311 ตอนจอร์จพูดกับแฮร์รี่ หลังเหตุการณ์ที่เฮอร์ไมโอนี่ถูกทำร้าย
"เพอร์ซี่ กำลังช็อก" จอร์จบอกแฮร์รี่เบา ๆ "เด็กผู้หญิงเรเวนคลอคนนั้น -- เพเนโลพี เคลียร์วอเทอร์ -- เป็นพรีเฟ็คด้วย ฉันว่าเขาไม่เคยคิดเลยว่าสัตว์ร้ายนั่นจะกล้าทำร้ายพรีเฟ็ค"
เล่มที่ 7 หน้าที่ 413 ตอนพวกแฮร์รี่ถูกแก๊งนักต้อนจับตัว และเฮอร์ไมโอนี่ใช้ชื่อปลอม
"เฮ้ย ฉันยังไม่ขย้ำลงไปหรอกน่า ดูซิว่าแม่คนนี้จะจำชื่อตัวเองได้เร็วกว่าเจ้าบาร์นีไหม แกชื่ออะไร แม่คนสวย"
"เพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์" เฮอร์ไมโอนี่บอก น้ำเสียงหวาดกลัว แต่ดูน่าเชื่อถือ
HP: -- ตระกูลเลสแตรงจ์
ชื่อตระกูลเลสแตรงจ์นั้น มีการพิมพ์ไว้ 2 คำ คือ "เลสแตรงเจส" ในเล่ม 4 กับ "เลสแตรงจ์" ในเล่ม 5 - 7 ดังนี้
เล่มที่ 4 หน้าที่ 600 ตอนพวกแฮร์รี่ไปหาซิเรียสในถ้ำที่ซิเรียสใช้ซ่อนตัว และมีการพูดถึงผู้เสพความตาย
ซิเรียสชูนิ้วขึ้นมาและเริ่มออกชื่อพร้อมกับนับนิ้ว "โรเซียกับวิลค์ส -- สองคนนี้ถูกมือปราบมารฆ่าตายหนึ่งปีก่อนโวลเดอ มอร์หมดอำนาจ สามีภรรยาเลสแตรงเจส -- คู่นี้แต่งงานกัน -- อยู่ในอัซคาบันตอนนี้..."
เล่มที่ 4 หน้าที่ 736 ตอนโวลเดอมอร์ตรวจการมาปรากฏตัวของผู้เสพความตาย
"สามีภรรยาเลสแตรงเจสควรจะยืนอยู่ตรงนี้" โวลเดอมอร์พูดค่อย ๆ ...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 151 ตอนซิเรียสให้แฮร์รี่ดูสาแหรกตระกูลแบล็ก และเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟัง
แต่ตอนนี้แฮร์รี่มองดูชื่อที่อยู่ทางซ้ายมือของอันโดรเมดา คือ ชื่อเบลลาทริกซ์ แบล็ก ที่เชื่อมต่อด้วยเส้นไหมคู่ไปที่ชื่อของโรโดลฟัส เลสแตรงจ์
"เลสแตรงจ์..." แฮร์รี่พูดดัง ๆ ชื่อนี้กระตุ้นความทรงจำบางอย่างของเขา...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 961 ตอนแฮร์รี่สู้กับผู้เสพความตายในหอพยากรณ์
... แฮร์รี่หนีสุดชีวิตเมื่อเบลลาทริกซ์ เลสแตรงส์บึ่งตรงมาหาเขา...
HP: -- ตระกูลเลิฟกู๊ด
เล่มที่ 4 หน้าที่ 93 คำพูดของเอม็อส ตอนก่อนเดินทางไปเวิลด์คัพ
"คงใกล้เวลาแล้ว" นายวีสลีย์รีบพูด พลางดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง "คุณรู้ไหมว่าเราต้องรอคนอื่นอีกหรือเปล่า เอม็อส"
"ไม่ต้อง พวกเลิฟกู๊ดส์มาที่นี่เมื่ออาทิตย์ก่อนแล้ว ส่วนพวกฟอว์เซ็ตไม่ได้ตั๋ว" นายดิกกอรี่สาธยาย...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 234 ตอนลูน่าปรากฏตัวครั้งแรก (ซึ่งหลังจากนี้เป็นต้นไปจะใช้คำว่า "เลิฟกู๊ด" ทุกเล่ม)
"เธอพูดเรื่องอะไรกัน" จินนี่ว่า เบียดผ่านเนวิลล์มองเข้ามาในห้องด้านหลังเขา "มีที่ในห้องนี้นี่ มีแค่เลิฟกู๊ดสติเฟื่องอยู่คนเดียวเอง..."
HP: -- เพื่อนสนิทของโช แชง
เพื่อนของโช แชงนั้น คือ มารีเอตต้า เอจคอมป์ ผู้ที่บอกความจริงกับอัมบริดจ์เกี่ยวกับ ก.ด. ซึ่งมีชื่อปรากฏต่างกัน คือ มารีเอตต้า กับ มาเรียตต้า และมีการใช้ปะปนกันดังนี้
เล่มที่ 5 หน้าที่ 481, 744, 750 (บรรทัดที่ 6) และเล่ม 6 หน้าที่ 156 จะใช้ "มารีเอตต้า"
เล่มที่ 5 หน้าที่ 745, 750 (บรรทัดที่ 11) จะใช้ "มาเรียตต้า"
HP: -- 'เซอร์รีย์' กับ 'เซอร์รี่ย์' / 'ลิตเติล วิงจิง' กับ 'ลิตเติลวิงจิง'
เล่มที่ 1 หน้าที่ 48 ตอนที่นกฮูกนำจดหมายมาให้แฮร์รี่
คุณ ฮ.พอตเตอร์
ห้องใต้บันได
4 ซอยพรีเว็ต
ลิตเติล วิงจิง
เซอร์รีย์
เล่มที่ 5 หน้าที่ 179 ตอนฟัดจ์อ่านข้อกล่าวหาของแฮร์รี่ในการพิจารณาคดี
"การพิจารณาคดีเรื่องการรักษาวินัย วันที่สิบสองสิงหาคม" ฟัดจ์เอ่ย... "การพิจารณาคดีเรื่องการกระทำความผิดภายใต้กฤษฎีกาควบคุมการใช้เวทมนตร์เมื่อยังไม่บรรลุนิติภาวะและกฏหมายปกปิดความลับนานาชาติของนายแฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ ผู้อาศัยอยู่ที่บ้านเลขที่สี่ ซอยพรีเว็ต ลิตเติลวิงจิง เซอร์รี่ย์"
เล่มที่ 5 หน้าที่ 183 ตอนฟังพิจารณาคดี
"ผู้คุมวิญญาณที่ลิตเติลวิงจิงอย่างนั้นหรือ" มาดามโบนส์ถาม น้ำเสีบงแสดงความประหลาดใจมาก "ฉันไม่เข้าใจ -- "
HP: -- 'เคนท์' กับ 'เค้นท์'
เล่มที่ 1 หน้าที่ 17 ตอนลุงเวอร์นอนดูข่าวพยากรณ์อากาศในคืนที่ดัมเบิลดอร์นำแฮร์รี่มาส่ง
"ครับ เทด" นักพยากรณ์อากาศตอบ "ผมไม่ทราบครับ แต่ไม่ใช่เฉพาะนกฮูกนะครับที่ทำอะไรแปลก ๆ ในวันนี้ มีผู้เฝ้าดูท้องฟ้าในที่ต่าง ๆ กัน อย่างที่ เคนท์ ที่ยอร์กเชอร์ และที่ดันดี..."
เล่มที่ 1 หน้าที่ 21 ตอนมักกอนนากัลคุยกับดัมเบิลดอร์ ก่อนส่งมอบแฮร์รี่
"ฉันได้ยินข่าว ฝูงนกฮูก... ฝนดาวตก... พวกมักเกิ้ลน่ะไม่โง่ดักดานหรอกนะ พวกเขาต้องสังเกตเห็นอะไรเข้าจนได้ อย่างกลุ่มดาวตกที่เคนท์ -- พนันกันได้เลยว่าจะต้องเป็นฝีมือของเจ้าดีดาลัส ดิกเกิ้ล เจ้าหมอนี่ไม่เคยมีสติอะไรกับใครเขาหรอก"
เล่มที่ 2 หน้าที่ 167 ตอนงานเลี้ยงวันตายของนิก
"ไม่เลวเลยนะ" นิกหัวเกือบขาดพูดอย่าภาคภูมิใจ "แม่ม่ายผู้คร่ำครวญอุตส่าห์มาจากเค้นท์แน่ะ..."
HP: -- จัสติน ฟินช์-เฟล็ทชลีย์
เล่มที่ 1 หน้าที่ 147 ตอนหมวกคัดสรรประกาศให้จัสตินไปอยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟ
"ฟินช์-เฟลชลีย์, จัสติน"
"ฮัฟเฟิลพัฟ"
เล่มที่ 2 หน้าที่ 119 ตอนเด็กกริฟฟินดอร์เรียนสมุนไพรศาสตร์พร้อมกับเด็กฮัฟเฟิลพัฟ และให้พวกนักเรียนทำงานกันเป็นกลุ่ม และจัสตินมาทำอยู่กลุ่มดียวกับแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่
"ผมชื่อ จัสติน ฟินช์-เฟล็ทชลีย์" เขาบอกเสียงใส พลางจับมือกับแฮร์รี่
เล่มที่ 2 หน้าที่ 235 ตอนล็อกฮาร์ตเลือกให้เนวิลล์ กับ จัสตินมาเป็นคนสาธิตการสกัดกั้นคาถาในชมรมการต่อสู้ตัวต่อตัว
"ขออาสาสมัครคู่หนึ่ง... ลองบัตท่อมกับฟินช์-เฟล็ทชลีย์ เธอสองคนแล้วกัน"
เล่มที่ 2 หน้าที่ 236 ตอนล็อกฮาร์ตจะจัดการกับงูที่เดรโกเสก
... แทนที่งูจะหายไป มันกลับลอยกระเด็นขึ้นไปในอากาศ และตกลงมาเสียงดังพลั่ก งูโกรธจัด ขู่ฟ่อ และเลื้อยมุ่งตรงไปทางจัสติน ฟินช์-เฟล็ทชลีย์ มันผงกหัวขึ้นมาอีกครั้ง อวดเขี้ยว และเตรียมฉก
เล่มที่ 4 หน้าที่ 336 หลังจากแฮร์รี่เป็นตัวแทนประลองเวทย์คนที่ 4
... เออร์นี่ มักมิลลัน และจัสติน ฟินช์-เฟล็ทชลีย์ ซึ่งปกติจะเข้ากันดีกับแฮร์รี่ก็ไม่พูดกับเขาเลย...
HP: -- เอเดรียน พุสซีย์ เชสเซอร์สลิธีริน
เล่มที่ 1 หน้าที่ 228 ตอนควิดดิชนัดแรกกับสลิธีริน
"-- สลิธีรินได้ลูกควัฟเฟิล -- เอเดรียน พุสซีย์ เร่งความเร็วไปที่เสาประตู แต่ถูกลูกบลัดเจอร์ลูกที่สองขวางไว้ --"
เล่มที่ 1 หน้าที่ 229
"สลิธีรินได้ลูก" ลี จอร์ดันกำลังพากย์ "เชสเซอร์พุสซีย์ก้มตัวหลบบลัดเจอร์สองลูก..."
เสียงพึมพำดังไปทั่วในหมู่ผู้ชม ขณะที่เอเดรียน พุสซีย์ทิ้งลูกควัฟเฟิล...
เล่มที่ 2 หน้าที่ 206 ตอนกริฟฟินดอร์แข่งกับสลิธีริน (นัดที่แฮร์รี่โดนบลัดเจอร์แขนหัก)
... แฮร์รี่มองเห็นจอร์จหวดบลัดเจอร์เต็มแรงไปทางเอเดรียน พุสซี่ แต่บลัดเจอร์กลับเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศ...
เล่มที่ 2 หน้าที่ 209 ตอนแฮร์รี่บินหนีบลัดเจอร์
... เขาเริ่มเหาะเหมือนอยู่ในรถไฟเหาะในสวนสนุกที่หกคะเมนตีลังกาท่าผาดโผนชวนหวาดเสียวไปรอบ ๆ ขอบสนามกีฬา พลางหรี่สายตามองผ่านสายฝนไปที่เสาประตูของกริฟฟินดอร์ที่เอเดรียน พุสซี่กำลังพยายามบินผ่านวู้ด...
HP: -- ศ. ฟลิตวิก
เล่มที่ 6 หน้าที่ 643 คำพูดของมักกอนนากัลหลังจากดัมเบิลดอร์ตาย และสเนปหลบหนีไปได้
"ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของฉันเอง" จู่ ๆ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็พูดขึ้น ดูเหมือนเธอจะสับสน เธอบิดผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มในมือ "ความผิดของฉันเอง ฉันส่งฟีเลียสไปตามสเนปมาเมื่อคืน..."
เล่มที่ 7 หน้าที่ 553 ตอนฮอกวอตส์เตรียมตัวเข้าสู่สงคราม
"พาพวกเรเวนคลอไปพบกันในห้องโถงใหญ่นะฟิเลียส!" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด และผงกศีรษะเรียกแฮร์รี่กับลูน่าให้ตามเธอไป
HP: -- 'เพอร์กินส์' กับ 'เพอร์คินส์'
เล่มที่ 2 หน้าที่ 47 ตอนรอน เฟร็ด จอร์จ และแฮร์รี่คุยกันในรถฟอร์ดตอนบินไปบ้านโพรงกระต่าย
"...พ่อแทบคลั่งแน่ะ ก็ที่กองน่ะมีแต่พ่อกับหมอผีแก่ ๆ อีกคนชื่อเพอร์กินส์เท่านั้น..."
เล่มที่ 4 หน้าที่ 101 ตอนพวกวีสลีย์ แฮร์รี่ กับเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในเต็นท์ตอนไปดูควิดดิชเวิลด์คัพ
"เราก็อยู่กันไม่นานนะ" นายวีสลีย์ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อที่ศีรษะล้านและชะโงกดูเตียงสองชั้นสี่เตียงที่ตั้งอยู่ในห้องนอน "ฉันขอยึมมาจากเพอร์คินส์เพื่อนที่ทำงาน..."
เล่มที่ 5 หน้าที่ 173 ตอนนายวีสลีย์พาแฮร์รี่ไปรอเวลาฟังพิจารณาคดีอยู่ที่ห้องทำงาน
"เราไม่มีหน้าต่างหรอก" นายวีสลีย์บอกอย่างขอโทษ... "... นั่งสิ แฮร์รี่ ดูเหมือนเพอร์กินส์ยังไม่เข้ามาเลย"
แฮร์รี่แทรกตัวเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่หลังโต๊ะทำงานของเพอร์กินส์ ระหว่างที่นายวีสลีย์ค้นดูในมัดกระดาษที่คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์ให้เขามา
เล่มที่ 5 หน้าที่ 174 ตอนแฮร์รี่เจอกับเพอร์กินส์ครั้งแรก
"...เอ้า แฮร์รี่ นี่เพอร์กินส์"
พ่อมดแก่หลังโก่งท่าทางขี้อายและมีผมสีขาวเป็นปุยเพิ่งเดินเข้ามาให้ห้อง หายใจหอบแฮก ๆ มาด้วย
HP: -- คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์
เล่มที่ 5 หน้าที่ 71 ตอนพวกภาคีมารับแฮร์รี่ไปที่กริมโมลด์เพลซ และแม้ด-อายแนะนำคณะเดินทาง ซึ่งเป็นตอนที่คิงสลีย์ ปรากฎตัวครั้งแรก
"และนี่คือ คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์" เขาชี้ที่พ่อมดร่างสูงผิวดำผู้กำลังโค้งคำนับ...
*Note: ในเล่ม 5 ปรากฏว่าใช้ "คิงสลีย์" ทั้งเล่ม
เล่มที่ 6 หน้าที่ 29 ตอนรูฟัส สคริมเจอร์พบกับนายกฯ มักเกิ้ล
"ผมไม่ต้องการให้คิงส์ลีย์ ชักเคิลโบลต์ออกนะ ถ้าคุณกำลังจะเสนอแนะแบบนั้น!" นายกรัฐมนตรีพูดอย่างฉุนเฉียว...
*Note: ในเล่ม 6 ปรากฏว่าใช้ "คิงส์ลีย์" ทั้งเล่ม
เล่มที่ 7 หน้าที่ 39 ตอนแฮร์รี่คุยกับพวกเดอร์สลีย์ เกี่ยวกับการลี้ภัย เพราะแฮร์รี่กำลังจะอายุครบ 17 ปี
เวอร์นอน เดอร์สลีย์ห่อไหล่ด้วยความโกรธ แฮร์รี่เดาว่าลุงคงจะพยายามขับไล่ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อมดผู้ใหญ่สองคนที่มาเยี่ยมโดยไม่บอกล่วงหน้า... การปรากฎตัวของคิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์และอาเธอร์ วีสลีย์ ที่บันไดหน้าบ้าน ทำให้พวกเดอร์สลีย์ตกใจสุดขีดและไม่พอใจเลย...
"คิงสลีย์กับคุณวีสลีย์ก็อธิบายเรื่องทั้งหมดแล้วด้วย" แฮร์รี่พูดต่อไปอย่างไม่เห็นใจ...
*Note: เล่ม 7 กลับมาใช้ "คิงสลีย์" อีกครั้ง
HP: -- เฟอร์นิเจอร์ในห้องพยาบาล
เล่มที่ 4 หน้าที่ 802 ตอนฟัดจ์นำรางวัลชนะประลองเวทย์มาให้แฮร์รี่ในห้องพยาบาล
"รางวัลของเธอ" เขาพูดห้วน ๆ พลางดึงทองถุงใหญ่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อและทิ้งมันลงบนโต๊ะข้างเตียงของแฮร์รี่ "หนึ่งพันเกลเลียน ควรจะมีพิธีมอบรางวัล แต่ในสถานการณ์แบบนี้..."
เล่มที่ 4 หน้าที่ 806 ตอนนางวีสลีย์ให้แฮร์รี่กินน้ำยานิทรา หลังจากที่ดัมเบิลดอร์มอบหมายหน้าที่ให้แต่ละคนไปทำ
"เธอต้องดื่มยาที่เหลือให้หมดจ้ะ แฮร์รี่" นางวีสลีย์พูดขึ้นในที่สุด มือของเธอกระทบถุงทองบนหลังตู้ข้างเตียงขณะที่เธอเอื้อมมือไปหยิบขวดยากับถ้วย
เล่มที่ 4 หน้าที่ ตอนแฮร์รี่กินยา และกำลังจะพักผ่อน
นางวีสลีย์วางยาลงบนตู้ข้างเตียง ก้มตัวลงและกางแขนออกกอดแฮร์รี่...
HP: -- เพนซิฟ
เล่มที่ 4 หน้าที่ 660 ตอนแฮร์รี่เห็นเพนซิฟครั้งแรก
อ่างหินก้นตื้นใบหนึ่งวางอยู่ในตู้ มันมีภาพประหลาดแกะสลักไว้บนขอบโดยรอบ...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 676 ตอนดัมเบิลดอร์สาธิตการใช้เพนซิฟให้แฮร์รี่ดู
"ตอนนี้" ดัมเบิลดอร์พูดพลางชี้ไปที่อ่างหิน "ฉันเลยใช้เพนซิฟ แค่ถ่ายความคิดที่เกินล้นออกจากสมองแล้วเทใส่อ่าง ทีนี้อยากจะสำรวจดูตอนไหนก็ทำได้ตามใจ เอามามองหารูปแบบหรือความเชื่อมโยงเกี่ยวพันกันก็ทำได้ง่าย เธอเข้าใจไหม เมื่อมันอยู่ในรูปแบบนี้แล้ว"
"อาจารย์หมายความว่า... ของนี้คือความคิดของอาจารย์หรือครับ" แฮร์รี่ถามพลางจ้องมองสสารสีขาวเป็นระลอกในอ่าง
"ถูกต้อง" ดัมเบิลดอร์บอก "ฉันจะทำให้ดู"
ดัมเบิลดอร์ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากด้านในเสื้อคลุมและจ่อตรงส่วนปลายเข้ากับเรือนผมสีเงินตรงขมับ เมื่อเขาถอนไม้กายสิทธิ์ออก เส้นผมเหมือนจะติดออกมาด้วย -- แต่เมื่อแฮร์รี่จ้องมองก็เห็นว่าที่แท้คือ เส้นใยบาง ๆ ที่มีลักษณะเหมือนสสารมีขาวเจิดจ้าเป็นประกายในเพนซิฟนั่นเอง ดัมเบิลดอร์ใส่ความคิดใหม่นี้ลงไปในอ่าง และแฮร์รี่ก็ต้องตื่นตะลึงที่เห็นใบหน้าของเขาเองลอยวนอยู่บนพื้นผิวสสารในชาม
ดัมเบิลดอร์วางมือเรียวยาวลงบนขอบอ่างและเขย่าด้วยท่าทางราวกับนักร่อนทองที่กำลังร่อนตะแกรงหาทอง...
"ความเกี่ยวโยงที่ฉันน่าจะปะติดปะต่อได้เองโดยไม่ต้องอาศัยอะไรช่วย" ดัมเบิลดอร์ถอนใจ "แต่ช่างเถอะ" เขามองลอดแว่นตารูปพระจันทร์เสี้ยวมายังแฮร์รี่ที่จ้องเป๋งไปยังใบหน้าของสเนปที่ยังคงลอยวนอยู่ในชาม...
HP: -- 'อัลเบเนีย' กับ 'แอลเบเนีย'
เล่มที่ 2 หน้าที่ 393 ตอนแฮร์รี่เล่าเรื่องที่เกิดในห้องแห่งความลับให้ดัมเบิลดอร์ฟังให้ห้องทำงานของมักกอนนากัล
"ที่ฉันสนใจมากที่สุด" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างอ่อนโยน "คือลอร์ดโวลเดอมอร์สามารถร่ายมนตร์ควบคุมจินนี่ได้อย่างไร ในเมื่อสายของฉันส่งข่าวบอกว่าในขณะนี้เขาหลบซ่อนอยู่ในป่าที่อัลเบเนีย"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 381 ตอนแฮร์รี่คุยกับซิเรียสผ่านเตาผิงของนั่งเล่นรวม
"เบอร์ธา จอร์กิ้นส์ใช่ไหมครับ" แฮร์รี่พูด
"ใช่... เธอหายไปในแอลเบเนีย และนั่นก็เป็นบริเวณที่มีคนเห็นโวลเดอมอร์ครั้งหลังสุด... แล้วเบอร์ธาก็คงรู้ว่าจะมีการจัดประลองเวทไตรภาคีใช่ไหม"
เล่มที่ 7 หน้าที่ 567 ตอนแฮร์รี่คุยกับสุภาพสตรีสีเทา (เฮเลนา เรเวนคลอ) เกี่ยวกับรัดเกล้าที่สาบสูญ
"ป่าในแอลเบเนีย เป็นที่เปล่าเปลี่ยวที่ฉันคิดว่าไกลจากเงื้อมมือของแม่"
"แอลเบเนีย" แฮร์รี่ทวนคำ ความเข้าใจผุดขึ้นมาจากความสับสนราวกับปาฏิหาริย์...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 568
แล้วต่อมาภายหลัง ป่าเปลี่ยวในแอลเบเนียก็ดูจะเป็นที่หลบภัยชั้นเยี่ยมไม่ใช่หรือ...
HP: -- ประตูใหญ่ของฮอกวอตส์
เล่มที่ 3 หน้าที่ 111 ตอนพวกแฮร์รี่นั่งรถม้าเข้าโรงเรียน
ขณะที่รถม้าโขยกเขยกมุ่งหน้าไปยังประตูรั้วเหล็กดัดลวดลายวิจิตรที่มีเสาหินคู่หนึ่งขนาบอยู่และบนยอดเสามีรูปหมีติดปีกประดับอยู่นั้น...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 200 ตอนแฮร์รี่นั่งรถม้าเข้าโรงเรียน
รถม้าส่งเสียงดังขณะเคลื่อนที่ผ่ายประตูทางเข้าที่ขนาบข้างด้วยรูปปั้นหมูป่ามีปีก...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 253 ตอนแฮร์รี่นั่งรถม้าเข้าโรงเรียน
รถม้าส่งเสียงกราว ๆ แกว่งโยกไปมา เคลื่อนที่เป็นขบวนไปตามถนน เมื่อผ่านเสาหินสูงที่บนยอดเป็นรูปหมูป่าติดปีกตรงสองข้างของประตูทางเข้าเขตโรงเรียน
เล่มที่ 5 หน้าที่ 411 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ ไปฮอกส์มี้ด
พวกเขาเดินไประหว่างเสาหินต้นสูงที่ยอดเป็นรูปหมูป่าติดปีกและเลี้ยวซ้ายไปสู่ถนนที่ตรงไปหมู่บ้าน...
เล่มที่ 6 หน้าที่ 172 ตอนท็องส์พาแฮร์รี่มาส่งที่ประตูใหญ่ของโรงเรียน
เนื่องจากเคยแต่นั่งรถ แฮร์รี่จึงไม่เคยรู้อย่างแท้จริงมาก่อนว่าฮอกวอตส์อยู่ห่างจากสถานีฮอกส์มี้ดแค่ไหน เขารู้สึกโล่งใจมากเมื่อในที่สุดก็เห็นเสาหินสูงสองข้างประตูรั้ว บนยอดเสาตั้งรูปหมูป่าติดปีก...
-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
::: ข้อมูลนี้ถือเป็นสมบัติของ POTTERSTORYWEB.COM / ห้ามนำออกก่อนได้รับอนุญาต :::
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
HP: -- โรวีน่า เรเวนคลอ กับ รูปปั้น/รูปสลัก
เล่มที่ 2 หน้าที่ 184 ตอน ศ.บินส์เล่าเรื่องประวัติฮอกวอตส์และห้องแห่งความลับ
"เอ้า พวกเธอคงรู้ใช่ไหมว่า ฮอกวอตส์ก่อตั้งขึ้นมากว่าพันปีแล้ว -- ไม่ปรากฎวันเดือนปีแน่ชัด -- โดยพ่อมดและแม่มดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนั้นสี่คน บ้านทั้งสี่ของโรงเรียนก็ได้ชื่อตามพวกเขา คือก็อดดริก กริฟฟินดอร์ เฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟ โรวีน่า เรเวนคลอ และซัลลาซาร์ สลิธีริน..."
เล่มที่ 7 หน้าที่ 371 ตอนพวกแฮร์รี่ไปบ้านของลูน่า
เขาผละออกมาจากหน้าต่าง สายตาปะทะกับวัตถุประหลาดอีกอย่างเข้าพอดี มันตั้งอยู่บนชั้นวางของที่โค้งและแน่นขนัด เป็นรูปสลักหินครึ่งตัวของแม่มดคนหนึ่ง...
"อ้อ พวกเธอเห็นงานประดิษฐ์ชิ้นโปรดของฉันแล้วสิ" เขาพูด พลางเสือกถาดใส่มือของเฮอร์ไมโอนี่ แล้วเดินไปสมทบกับแฮร์รี่ที่ข้างรูปสลัก "ถอดแบบเหมือนเปี๊ยบมาจากศีรษะของโรเวนนา เรเวนคลอผู้งดงาม..."
เล่มที่ 7 หน้าที่ 386 ตอนเกิดเหตุเขาอีรัมเพนท์ระเบิด ก่อนที่พวกแฮร์รี่จะหนีจากบ้านเลิฟกู๊ด
... รูปปั้นครึ่งตัวของโรเวนนา เรเวนคลอนอนอยู่ข้างตัวเขา...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 540 ตอนแฮร์รี่เข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมของบ้านเรเวนคลอ
แฮร์รี่จำได้ทันทีว่าเป็นโรเวนนา เรเวนคลอ เหมือนรูปสลักครึ่งตัวที่เขาเห็นที่บ้านลูน่า รูปสลักยืนอยู่ข้างประตูที่เขาเดาว่านำไปสู่หอนอนข้างบน... มีตัวหนังสือเล็กจิ้วสลักไว้บนนั้น แฮร์รี่ก้าวออกจากผ้าคลุม ปีนขึ้นไปบนฐานรูปสลักเพื่อจะอ่าน
แฮร์รี่หมุนตัวกลับ เขาไถลลื่นจากฐานรูปสลักลงไปบนพื้น...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 570 ตอนแฮร์รี่เริ่มค้นหารัดเกล้า หลังจากพบกับเฮเลนา
ใบหน้าหินที่อัปลักษณ์ของมันทำให้แฮร์รี่คิดถึงรูปสลักโรเวนนา เรเวนคลอที่บ้านเซโนฟิเลียสขึ้นมาทันที รูปสลักนั้นสวมเครื่องประดับศีรษะพิลึกพิลั่น -- จากนั้นเขาก็คิดถึงรูปสลักที่หอคอยเรเวนคลอ ซึ่งมีรัดเกล้าคาดอยู่บนลอนผมสีขาว...
*Note: ในความเข้าใจของผม "รูปปั้น" กับ "รูปสลัก" นั้นต่างกันนะครับ กล่าวคือ การปั้น คือ การสร้างรูปทรงขึ้นมาโดยการปั้น เสริม แต่ง ต่อเติม แต่การสลัก คือ การแกะ ตัด เจาะ กะเทาะ วัตถุใด ๆ ให้เป็นรูปทรง
HP: -- รูปปั้นพ่อมด ในห้องต้องประสงค์
เล่มที่ 6 หน้าที่ 550 ตอนแฮร์รี่เข้าซ่อนหนังสือปรุงยาของเจ้าชายฯ ในห้องต้องประสงค์
แฮร์รี่คว้ารูปปั้นครึ่งตัวของพ่อมดแก่น่าเกลียดที่กะเทาะเป็นรอย จากบนลังไม้ใกล้ ๆ ตัว เขาวางมันบนหลังตู้ซึ่งตอนนี้มีหนังสือซ่อนอยู่ เอาผมปลอมเก่า ๆ ฝุ่นจับ และมงกุฎหมอง ๆ ครอบทับลงไปบนหัวรูปปั้นเพื่อให้ดูเด่นยิ่งขึ้น...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 570 ตอนแฮร์รี่กำลังจะค้นพบที่ซ่อนของรัดเกล้า
และเมื่อไปถึงสุดทางเดิน เขาก็นึกถึงรูปสลักหินอันที่สามขึ้นมาได้ รูปสลักพ่อมดแก่หน้าตาน่าเกลียด...
HP: -- โรเจอร์ ดาวีส์
เล่มที่ 3 หน้าที่ 312 ตอนควิดดิชนัดกับเรเวนคลอ และ โช แชง ปรากฏตัวครั้งแรก
"วู้ด เดวี่ส์ จับมือกัน" มาดามฮูชพูดอย่างรวบรัด วู้ดเขย่ามือกับกัปตันทีมเรเวนคลอ
เล่มที่ 4 หน้าที่ 471 ตอนงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสต์มาส
เขาย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อหลบอยู่ด้านหลังแฮร์รี่ เพราะเฟลอร์ เดอลากูร์กำลังเดินผ่านมา เธอโดดเด่นในชุดผ้าซาตินสีเงินและควงคู่มากับโรเจอร์ ดาวีส์ กัปตันทีมควิดดิชของบ้านเรเวนคลอ...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 477 ตอนในงานเลี้ยงเต้นรำ
โรเจอร์ ดาวีส์จ้องมองดูเธอพูดด้วยสีหน้างงงันและยกส้อมขึ้นใส่ไม่ตรงปากอยู่ตลอดเวลา แฮร์รี่รู้สึกว่าดาวีส์หมกมุ่นอยู่กับการจ้องมองโฉมของเฟลอร์จนไม่รับรู้คำพูดของเธอเลยแม้แต่คำเดียว
เล่มที่ 4 หน้าที่ 487 ตอนแฮร์รี่กับรอนออกมาเดินเล่นระหว่างงานเลี้ยงเต้นรำ ก่อนเจอแฮกริดกับมาดามมักซีม
...แฮร์รี่หันไปมองรอบ ๆ บริเวณด้านหลัง และเห็นเฟลอร์ เดอลากูร์กับโรเจอร์ ดาวีส์ยืนซ่อนตัวครึ่ง ๆ อยู่ในพุ่มกุหลาบใกล้ ๆ ทางเดิน...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 824 ตอนลีขานชื่อนักกีฬาของทีมเรเวนคลอ
"...แบรดลีย์...ดาวีส์...แชง" เขาพูด และแฮร์รี่รู้สึกว่ากระเพาะเปิดการแสดงอีกแล้ว...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 825 ตอนแฮร์รี่เห็นโช เดิมลงสนามพร้อมโรเจอร์
...แม้แต่เห็นเธอคุยประจ๋อประแจ๋มีชีวิตชีวากับโรเจอร์ ดาวีส์ขณะที่เตรียมขึ้นไม้กวาด...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 624 ตอนแฮร์รี่ดูความทรงจำของสเนป (ย้อนไปตอนงานเลี้ยงเต้นรำในเล่ม 4)
"งั้นหรือ" ดัมเบิลดอร์พูดเสียงเบา ขณะที่เฟลอร์ เดอลากูร์กับโรเจอร์ ดาวีส์เดินหัวร่อต่อกระซิกกันเข้ามาจากสนาม...
HP: -- แมคแนร์
เล่มที่ 3 หน้าที่ 394 ตอนที่พวกแฮร์รี่เจอสแคบเบอร์ในกระท่อมแฮกริด และกำลังกลับออกมา
แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปพร้อมกัน ชายกลุ่มหนึ่งกำลังเดินลงบันไดปราสาทที่เห็นอยู่ไกล ๆ อัลบัส ดัมเบิลดอร์เดินนำหน้า เคราสีเงินของเขาสะท้อนประกายแสงอาทิตย์ยามอัสดง ถัดจากเขาเป็นคอร์นีเลียส ฟัดจ์ ข้างหลังเป็นกรรมการผู้ปวกเปียกแก่ชราและแมคแนร์ มือเพชฌฆาต
เล่มที่ 3 หน้าที่ 475 ตอนแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ย้อนเวลา และกำลังจะช่วยบัคบีค
แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับเอาศอกกระทุ้งเขา แล้วชี้ไปที่ปราสาท แฮร์รี่ยื่นศีรษะออกไปอีกสองสามนิ้วเพื่อจะได้มองเห็นประตูด้านหน้าปราสาสาทจากระยะไกลได้ชัด ๆ ดัมเบิลดอร์ ฟัดจ์ กรรมการสูงอายุ และ แมคแนร์ มือประหารกำลังเดินลงบันไดมา
เล่มที่ 3 หน้าที่ 476
"ไอ้ตัวนั้นอยู่ที่ไหน" เสียงเย็นชาของแมคแนร์ดังขึ้น
"ข้าง - ข้างนอกขอรับ" แฮกริดตอบอุบอิบอยู่ในลำคอ
แฮร์รี่หดศีรษะกลับมาเพื่อให้พ้นจากสายตาเมื่อใบหน้าของแมคแนร์ปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง...
"เรา -- เอ้อ -- ต้องอ่านคำสั่งประหารอย่างเป็นทางการให้ฟังก่อนนะ แฮกริด ผมจะอ่านเร็ว ๆ แล้วเดี๋ยวคุณกับแมคแนร์ก็เซ็นชื่อตรงนี้ แมคแนร์ คุณก็ต้องฟังด้วย มันเป็นระเบียบ -- "
ใบหน้าของแมคแนร์หายไปจากหน้าต่าง ต้องลงมือนาทีนี้แล้ว
เล่มที่ 3 หน้าที่ 477 คำสั่งประหารบัคบีค
"... คำตัดสินให้ประหารชีวิตโดยการตัดหัว ซึ่งจะดำเนินการโดยวอลเด็น แมคแนร์ เพชฌฆาตที่แต่งตั้งโดยคณะกรรมการฯ..."
เล่มที่ 4 หน้าที่ 736 ตอนจอมมารคืนชีพ และตรวจการปรากฏตัวของผู้เสพความตาย
"แมคแนร์... เจ้าเป็นเพชฌฆาตทำหน้าที่กำจัดสัตว์ดุร้ายให้กระทรวงเวทมนตร์อยู่ตอนนี้ใช่ไหม หางหนอนบอกข้า ไม่ช้าเจ้าจะมีเหยื่ออื่นที่ดีกว่านั้น แมคแนร์ ลอร์ดโวลเดอมอร์จะจัดหามาให้..."
เล่มที่ 5 หน้าที่ 526 ตอนแฮกริดเล่าเรื่องการไปพบพวกยักษ์
"คุณรู้ได้ยังไงว่าพวกนั้นเป็นผู้เสพความตาย" รอนถาม
"เพราะว่าฉันจำคนหนึ่งได้น่ะสิ" แฮกริดคำราม "ไอ้แมคแนร์ จำมันได้ไหม ไอ้หมอที่พวกเขาส่งให้มาฆ่าบัคบีคไงล่ะ..."
"ถ้างั้นแมคแนร์ก็เกลี้ยกล่อมพวกยักษ์ให้เข้าร่วมกับคนที่คุณก็รู้ว่าใครแล้วละสิคะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหมดหวัง
เล่มที่ 7 หน้าที่ 676 ตอนการรบครั้งสุดท้าย ก่อนแฮร์รี่จะสู้ตัวต่อตัวกับจอมมาร
... วอลเดน แม็กแนร์ถูกแฮกริดโยนข้ามห้องไปปะทะกำแพงหินเข้าเต็มแรง ร่างรูดไถลลงไปกองหมดสติบนพื้น...
HP: -- แม้ด-อาย มู้ดดี้
เล่มที่ 6 หน้าที่ 180 หลังจากดัมเบิลดอร์ประกาศในงานเลี้ยงเปิดเทอมว่าสเนปเป็นอาจารย์สอนวิชา ก.ป.ศ.ม.
"พอสิ้นปีเขาอาจกลับไปสอนวิชาปรุงยาอีกก็ได้" รอนบอกอย่างมีเหตุผล "ซลักฮอร์นนั่นอาจไม่ต้องการอยู่สอนนาน ๆ มูดดี้ยังไม่อยู่เลย"
*Note: พบคำว่า "มูดดี้" เพียงจุดเดียว ซึ่งในจุดอื่น ๆ ใช้คำว่า "มู้ดดี้"
HP: -- มิวเรียล
เล่มที่ 6 หน้าที่ 304 ตอนแฮร์รี่กับรอน เจอดีนจูบอยู่กับจินนี่
"ก็แค่เขาไม่เคยจูบกับใครในชีวิต ก็แค่เพราะว่าจูบที่ดีที่สุดที่เขาเคยได้เป็นจุบจากคุณป้ามิวเรียวของเรา --"
*Note: จินนี่ เรียกมิวเรียลว่า "คุณป้า"
เล่มที่ 6 หน้าที่ 649 ตอนเฟลอร์ประกาศว่าเธอไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอก็จะแต่งงานกับบิล
"คุณยายน้อยมิวเรียลของเรา" นางวีสลย์พูดดังขึ้นหลังจากนิ่งอยู่นาน "มีมงกุฎที่สวยงามมาก -- ฝีมือก๊อบลินน่ะ -- ซึ่งฉันแน่ใจว่าฉันเกลี้ยกล่อมคุณยายให้เธอยืมในวันแต่งงานได้ คุณยายรักบิลมากเลยนะ เธอรู้ไหมและมันต้องสวยน่ารักกับผมของเธอด้วย"
*Note: มอลลี่ เรียกมิวเรียลว่า "คุณยาย"
เล่มที่ 7 หน้าที่ 53 ตอนแม้ด-อายเล่าแผนการหลบหนีออกจากบ้านเลขที่ 4 ซ.พรีเว็ต ให้แฮร์รี่ฟัง
"...แล้วทุกหลังก็เกี่ยวข้องกับภาคี เช่น บ้านฉัน บ้านคิงสลีย์ บ้านยายมิวเรียลของมอลลี่ เธอพอเจ้าใจไหมล่ะ"
เล่มที่ 7 หน้าที่ 78 ตอนแฮร์รี่รอทุกคนที่เหลือและยังมาไม่ถึงบ้านโพรงกระต่าย
... แฮร์รี่ชำเลืองมองจินนี่ และพยักหน้าให้เธอตามเขาออกไปข้างนอก เมื่อทั้งสองเดินผ่านครัว เธอพูดเบา ๆ ว่า "รอนกับ ท็องส์ควรจะกลับมาได้แล้ว พวกเขาไม่ต้องเดินทางไกลเลย บ้านคุณยายมิวเรียลอยู่ใกล้ที่นี่นิดเดียว"
*Note: จินนี่ เรียกมิวเรียลว่า "คุณยาย"
เล่มที่ 7 หน้าที่ ตอนท็องส์เล่าเรื่องการหลบหนีผู้เสพความตายพร้อมกับรอน
"... จากนั้นเราก็ไปที่บ้านคุณยายมิวเรียลของรอน แล้วก็ขึ้นกุญแจเดินทางไม่ทัน แล้วคุณยายแกก็จู้จี้กับเราน่าดู..."
เล่มที่ 7 หน้าที่ 137 ตอนมิวเรียลปรากฏตัวครั้งแรก และเจอแฮร์รี่ (ตอนปลอมตัว) ในงานแต่งงาน
"อ๋อ ใช่แล้ว คุณยายมิวเรียลครับ นี่ลูกพี่ลูกน้องของเรา ชื่อบาร์นี"
"เหมือนฝันร้ายเลย! ยายมิวเรียลนี่" รอนพูด ใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก...
*Note: ในเล่ม 7 จะมีการใช้คำว่า "คุณยายมิวเรียล" ในอีกหลายจุด เช่น ตอนที่มิวเรียลกับโดจเถียงกันเรื่องดัมเบิลดอร์ เป็นต้น
HP: -- 'น็อตต์' กับ 'น็อต'
เล่มที่ 1 หน้าที่ 148 ตอนการคัดสรรนักเรียนปีหนึ่ง (เด็กรุ่นเดียวกับแฮร์รี่)
ตอนนี้มีคนเหลืออยู่ไม่มากแล้ว
"มูน"... "น็อต"... "พาร์กินสัน"... แล้วก็คู่แฝดสองสาว "พาติลและพาติล"... แล้วก็ "เพิร์กส์, แซลลี่ - แอน" และในที่สุด --
"พอตเตอร์, แฮร์รี่"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 736 ตอนจอมมารคืนชีพ และตรวจการปรากฏตัวของผู้เสพความตาย
"เจ้าก็ด้วยเหมือนกัน น็อตต์" โวลเดอมอร์พูดค่อย ๆ ขณะที่เดินผ่านร่างงองุ้มที่ซ่อนอยู่ภายใต้เงาของนายกอยล์
เล่มที่ 4 หน้าที่ 798 ตอนแฮร์รี่เปิดเผยชื่อผู้เสพความตายให้ฟัดจ์ฟัง
"เอเวอรี่ -- น็อตต์ -- แครบ -- กอยล์ --"
เล่มที่ 5 หน้าที่ 705 ตอนแฮร์รี่เจอพวกเดรโก หลังจากที่ให้สัมภาษณ์ลง "เดอะ ควิบเบลอร์" เกี่ยวกับการกลับมาของจอมมารและเปิดเผยชื่อผู้เสพความตาย
ถ้ามีอะไรอื่นที่แฮร์รี่ต้องการเพื่อทำให้ความสุขของเขาสมบูรณ์แล้วละก็ มันคือปฏิกิริยาที่เขาได้รับจากมัลฟอย แครบ และกอยล์ เขาเห็นพวกนั้นสุมหัวกันในห้องสมุดตอนบ่ายจัด ๆ อยู่กับเด็กผู้ชายผอม ๆ หน้าตาอมโรคที่เฮอร์ไมโอนี่กระซิบบอกว่าชื่อ ทีโอดอร์ น็อตต์ ...
เล่มที่ 6 หน้าที่ 463 ความทรงจำของดัมเบิลดอร์ ตอนที่โวลเดอมอร์มาขอเป็นอาจารย์สอนที่ฮอกวอตส์
"-- ทั้งน็อตต์ โรซิเออร์ มัลซิเบอร์ และ โดโลฮอฟ -- เพื่อนที่อุทิศตัวจริง ๆ ..."
HP: -- แมลงปีกแข็งริต้า สกีตเตอร์
เล่มที่ 4 หน้าที่ 572 ตอนเสร็จสิ้นภารกิจที่สอง
"เธอมีแมลงปีกแข็งเกาะอยู่บนผมล่ะ เฮิร์ม-โอน-นินนี่" ครัมพูดขึ้น
แฮร์รี่รู้สึกว่าครัมกำลังเรียกร้องให้เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปสนใจเขาตามเดิม... แต่เฮอร์ไมโอนี่ปัดแมลงออกไปอย่างร้อนใจ...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 822 ตอนเฮอร์ไมโอนี่จับตัวริต้าได้ และบอกกับแฮร์รี่ว่าเธอรู้ได้อย่าไร
"ใช่เลย" เฮอร์ไมโอนี่พูด "แล้ววิกเตอร์ก็จับแมลงที่มาเกาะที่ผมของฉันได้ตอนที่เราคุยกันเสร็จพอดีที่ริมทะเลสาบ..."
HP: -- แผนที่ตัวกวน
เล่มที่ 3 หน้าที่ 234 ตอนจอร์จสาธิตการใช้แผนที่ตัวกวนให้แฮร์รี่ดู
ข้าพเจ้าทั้งหลาย
นายจันทร์เจ้า หางหนอน เท้าปุย และเขาแหลม
ผู้ให้ความช่วยเหลือ
แก่บรรดาตัวกวนแสนกลร้อยเล่ห์
มีความยินดีขอเสนอ
แผนที่ตัวกวน
มันเป็นแผนที่แสดงรายละเอียดทั้งหมดของปราสาทฮอกวอตส์และบริเวณโรงเรียน แต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือจุดหมึกเล็กจิ๋วที่เคลื่อนที่ไปทั่วแผ่น แต่ละจุดมีแถบป้ายพร้อมกับชื่อที่เขียนด้วยตัวกระจิริดกำกับไว้...
เล่มที่ 6 หน้าที่ ตอนแฮร์รี่ใช้แผนที่ตัวกวนคอยตรวจความเคลื่อนไหวของเดรโก
ทันใดนั้น แผนที่ตัวกวนปรากฏขึ้นบนแผ่นกระดาษ นี่คือแผนผังลงรายละเอียดของชั้นต่าง ๆ ในปราสาท และมีป้ายเป็นจุดดำเคลื่อนที่ไปทั่วบอกว่าใครเป็นใครในปราสาท
HP: -- การใช้งานแผนที่ตัวกวน
เล่มที่ 3 หน้าที่ 234 ตอนจอร์จสาธิตการใช้แผนที่ตัวกวนให้แฮร์รี่ดู
เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแตะที่กระดาษแผ่นนั้นเบา ๆ แล้วพูดว่า "ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่าข้านั้นหาความดีไม่ได้"
เล่มที่ 5 หน้าที่ 474-475 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ออกไปค้นหาห้องต้องประสงค์ตามที่ด๊อบบี้บอก
"เดี๋ยวก่อน" แฮร์รี่เตือน คลี่แผ่นกระดาษออกที่บันไดขั้นบนสุด เคาะเบา ๆ ด้วยไม้กายสิทธิ์ และพึมพำว่า "ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่าข้านั้นหาความดีมิได้"
เล่มที่ 6 หน้าที่ ตอนแฮร์รี่ใช้แผนที่ตัวกวนคอยตรวจความเคลื่อนไหวของเดรโก
เขาพบมันแล้ว กระดาษที่ดูเหมือนว่างเปล่าพับเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส เขาคลี่ออกแผ่ให้เรียบ และเคาะด้วยปลายไม้กายสิทธิ์
"ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่าข้านั้นหาความดีไม่ได้... หรือไม่ก็มัลฟอยนั่นแหละ"
HP: -- 'อัมบริดจ์' กับ 'อัมบริจด์'
เล่มที่ 5 หน้าที่ 179 ตอนฟัดจ์ประกาศรายชื่อคณะกรรมการพิจารณาคดีของแฮร์รี่
"ผู้ไต่สวนมีดังนี้ คอร์นีเลียส ออสวอลด์ ฟัดจ์ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ อะมีเลีย ซูซาน โบนส์ หัวหน้ากองบังคับควบคุมกฎหมายเวทมนตร์ โดโลเรส เจน อัมบริดจ์ ปลัดกระทรวงอาวุโสขึ้นตรงต่อรัฐมนตรี..."
เล่มที่ 7 หน้าที่ 291 ตอนแฮร์รี่รู้ข่าวเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับความเป็นไปของฮอกวอตส์จากฟินีแอส
... จินนี่นั้นถูกสั่งห้ามออกไปฮอกส์มี้ดมาระยะหนึ่งแล้ว สเนปรื้อฟื้นกฤษฎีกาเก่าของอัมบริจด์มาใช้...
HP: -- 'เหล้าน้ำผึ้ง' กับ 'ไวน์'
เล่มที่ 6 หน้าที่ 416 ตอนแฮร์รี่พารอนไปหาซลักฮอร์นเพื่อให้ช่วยแก้พิษยาเสน่ห์ของโรมิลด้าเวน และโดนยาพิษ
แต่รอนเทเหล้าน้ำผึ้งเข้าปากและกลืนลงคอไปแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังคำอวยพร
เล่มที่ 6 หน้าที่ 422 ตอนรอนถูกพาส่งห้องพยาบาล และแฮกริดมาเยี่ยมรอน
"ฉันว่าเขาต้องมีความคิดเป็นร้อยแหละ สมองแบบเขาน่ะ" แฮกริดตอบอย่างจงรักภักดี "แต่เขาไม่รู้ร้อก ว่าใครส่งสร้อยนั่นมา หรือใครใส่ยาพิษไว้ในไวน์นั่น..."
HP: -- 'เอ้กน็อก' กับ 'เอ็กน็อก'
เล่มที่ 2 หน้าที่ 258 ตอนงานเลี้ยงคริสต์มาส
ห้องโถงใหญ่มองดูงดงามหรูหรายิ่งนัก... แฮกริดดื่มเอ้กน็อก ซึ่งเป็นนมผสมเหล้ารัม ไข่ น้ำตาล และเครื่องเทศ หลายแก้ว เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามจำนวนแก้วเอ้กน็อกที่เขาดื่มเข้าไป...
เล่มที่ 6 หน้าที่ 351 ตอนงานเลี้ยงคริสต์มาสที่บ้านโพรงกระต่าย
"เราดื่มอะไรก่อนนอนกันหน่อยดีไหม" นายวีสลีย์ถามเสียงดัง พลางกระโดดลุกขึ้น "ใครเอาเอ็กน็อกบ้าง"
HP: -- นายกฯมักเกิ้ล กับ ฟัดจ์
เล่มที่ 6 หน้าที่ 18 ตอนฟัดจ์แสดงเวทมนตร์ให้นายกฯมักเกิ้ลดู
แล้วเขาก็เปลี่ยนถ้วยชาของท่านนายกฯ ให้กลายเป็นหนูเจอร์บิล
"แต่" ท่านนายกฯ พูดด้วยความประหลาดใจ มองถ้วยกาแฟของเขาแทะมุมกระดาษคำปราศัยครั้งหน้า...
HP: -- ห้องพยาบาล
เล่มที่ 5 หน้าที่ 1023 ตอนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เข้าห้องพยาบาลหลังจากกลับจากกระทรวง
"เอ่อ -- ไปกระท่อมแฮกริดน่ะ" แฮร์รี่ตอบ "นายรู้นี่ เขาเพิ่งกลับมาและฉันสัญญาว่าจะลงไปหาเขา และเล่าให้เขาฟังว่าเธอสองคนเป็นยังไงบ้าง"
"อ้อ งั้นก็ไปเถอะ" รอนบอกอย่างไม่ค่อยพอใจนัก มองออกไปนอกหน้าต่างหอนอน ไปที่ท้องฟ้าสีน้ำเงินสดไกลออกไป...
"บอกสวัสดีเขาแทนเราด้วยนะ!" เฮอร์ไมโอนี่ร้องบอกเมื่อแฮร์รี่ออกเดินไปในห้องพยาบาล...
HP: -- รอน และ ตัวทาก
เล่มที่ 2 หน้าที่ 150 ตอนรอนกลับมาจากถูกกักบริเวณกับฟิลช์
"ปวดแขนจะตายอยู่แล้ว" เขาคราง ทิ้งตัวนอนบนเตียง "เขาสั่งให้ฉันขัดถ้วยรางวัลควิดดิชสิบสี่ครั้งกว่าเขาจะพอใจ แล้วฉันยังอาเจียนเป็นทากอีกหน เลอะถ้วยรางวัลประกอบคุณความดีดีเด่นที่ฮอกวอตส์ได้มา กว่าจะขัดเมือก ๆ ออกเสียเวลาเป็นชาติเลย แล้วทำงานกับล็อกฮาร์ตเป็นไงบ้าง"
เล่มที่ 2 หน้าที่ 280 ตอนแฮร์รี่เจอสมุดบันทึกริดเดิ้ลครั้งแรกในห้องน้ำของเมอร์เทิล
"นายรู้ได้ยังไง" แฮร์รี่ถามด้วยความประหลาดใจ
"เพราะฟิลช์บังคับให้ฉันขัดโล่ประกาศเกียรติคุณของเขาสักห้าสิบครั้งได้ตอนถูกกักบริเวณ" รอนตอบอย่างขุ่นเคืองใจ "มันเป็นโล่ที่ฉันแหวะเอาทากออกมาใส่ไง..."
-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
::: ข้อมูลนี้ถือเป็นสมบัติของ POTTERSTORYWEB.COM / ห้ามนำออกก่อนได้รับอนุญาต :::
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
HP: -- พรม
เล่มที่ 4 หน้าที่ 113 ตอนบาร์ตี้ เคร้าช์ ปรากฏตัวครั้งแรก ตอนเวิลด์คัพ
"อาลีคิดว่าจะเจาะตลาดพาหนะสำหรับครอบครัวได้" นายเคร้าช์พูด "ผมจำได้ว่าปู่ของผมมีพรมแอ๊กซ์แมนเตอร์ที่นั่งกันได้สิบสองคน -- แต่นั่นก็ก่อนที่จะออกกฎห้ามพรมเป็นพาหนะ"
เล่มที่ 6 หน้าที่ 19 ตอนฟัดจ์พบกับนายกฯ มักเกิ้ลเพื่อเตือนเรื่องการหลบหนีของซิเรียส
แล้วสามปีก่อน ในคืนที่เหมือนคืนนี้แหละ ท่านนายกฯ อยู่คนเดียวในห้องทำงานเมื่อรูปภาพประกาศอีกหนหนึ่งว่าฟัดจ์ใกล้จะมาเยี่ยมแล้ว แล้วฟัดจ์ก็ระเบิดออกมาจากเตาผิง เนื้อตัวเปียกโชก ท่าทางตื่นตกใจมาก ก่อนที่ท่านนายกฯ จะทันได้ถามว่าทำไมฟัดจ์จึงได้ทำน้ำหยดใส่พรมแอ็กซ์มินสเตอร์อันเก่าแก่...
HP: -- นกฮูกของเดรโก มัลฟอย
เล่มที่ 1 หน้าที่ 177 ตอนย่าของเนวิลล์ส่งลูกแก้วเตือนความจำมาให้
แฮร์รี่ไม่ได้จดหมายสักฉบับเดียวหลังจากที่ได้รับโน้ตจากแฮกริด แน่ล่ะ นั่นเป็นสิ่งที่มัลฟอยสังเกตเห็นอย่างรวดเร็ว นกฮูกอินทรีของมัลฟอยมีห่อขนมจากบ้านมาส่งให้เขาเสมอ
เล่มที่ 4 หน้าที่ 225 ตอนไปรษณีย์นกฮูกมาถึง
จู่ ๆ เกิดเสีบงพึ่บพั่บดังขึ้นเหนือศีรษะของพวกเขา และนกฮูกนับร้อยตัวก็บินผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดไว้เพื่อนำส่งไปรษณีย์เที่ยวเช้า... อีกฟากของห้องโถง นกฮูกเหยี่ยวของเดรโก มัลฟอย ร่อนลงเกาะบนไหล่ มันเอาห่อของที่ดูเหมือนเสบียงขนมหวาน และขนมเค้กจากทางบ้านมาให้อย่างเคย...
HP: -- ไม้กายสิทธิ์ของเดรโก มัลฟอย
เล่มที่ 7 หน้าที่ 454 ตอนแฮร์รี่เอาไม้ของเดรโก (แย่งมาได้) ให้โอลลิแวนเดอร์ดู
"ไม้ฮอว์ทอร์น และขนหางยูนิคอร์น ยาวสิบนิ้วพอดิบพอดี ยืดหยุ่นกำลังดี อันนี้เคยเป็นไม้ของเดรโก มัลฟอย"
เล่มที่ 7 หน้าที่ 479 ตอนก่อนพวกแฮร์รี่จะบุกกริงกอตส์
แฮร์รี่ก้มลงมองไม้กายสิทธิ์ฮอทอร์นซึ่งเคยเป็นของเดรโก มัลฟอย เขาประหลาดใจที่พบว่ามันทำงานได้ดีพอ ๆ กับไม้ของเฮอร์ไมโอนี่...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 488 ตอนแฮร์รี่เสกคำสาปสะกดใจใส่บ็อดร็อก ก๊อบลินชราที่กริงกอตส์
แฮร์รี่ยกไม้กายสิทธิ์ฮอว์ทอร์นขึ้นใต้ผ้าคลุม ชี้ไปที่ก๊อบลินผู้ชรา แล้วกระซิบเป็นครั้งแรกในชีวิตว่า "อิมเปริโอ!"
HP: -- การกักขังแม้ด-อาย มู้ดดี้
เล่มที่ 4 หน้าที่ 813 ตอนงานเลี้ยงปิดภาคเรียน
'แม้ด-อาย' มู้ดดี้ตัวจริงอยู่ที่โต๊ะเจ้าหน้าที่ด้วย ขาไม้กับตาวิเศษของเขากลับเข้าที่เดิมแล้ว เขาขวัญอ่อนมาก และสะดุ้งสุดตัวทุกครั้งที่มีคนพูดด้วย แฮร์รี่ไม่นึกตำหนิเขาเลย อาการหวาดระแวงว่าจะมีคนมาทำร้ายดูจะรุนแรงมากขึ้นอีกหลังจากที่ถูกขังอยู่ในหีบใส่ของนานถึงสิบเดือน...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 70 ตอนกองระวังหน้ามารับแฮร์รี่จากบ้านเดอร์สลีย์ไปกริมโมลด์เพลซ
แฮร์รี่ลดไม้กายสิทธิ์ลงเล็กน้อย แต่ไม่ยอมคลายมือที่กำไม้ไว้แน่นและไม่ยอมขยับเขยื้อนด้วย เขามีเหตุผลดีที่จะสงสัยไว้ก่อน เมื่อไม่นานมานี้เป็นเวลาเก้าเดือนที่เขาคบค้าสมาคมกับคนที่เขาคิดว่าเป็น แม้ด-อาย มู้ดดี้...
*Note: แม้ด-อาย ถูกหางหนอนและบาร์ตี้ เคร้าช์ จูเนียร์บุกบ้านในวันเดียวกับที่เขาจะรับตำแหน่งอาจารย์ที่ฮอกวอตส์ -- จึงไม่น่าจะมีความเป็นไปได้ว่าแม้ด-อายจะถูกขังในหีบ 10 เดือน แต่บาร์ตี้ เคร้าช์ ปลอมตัวเป็นแม้ด-อายเพียง 9 เดือนก่อนถูกจับได้
เล่มที่ 5 หน้าที่ 206 ตอนจดหมายจากฮอกวอตส์ส่งมาถึงพวกแฮร์รี่ที่กริมโมลด์เพลซ
"คนหนึ่งถูกไล่ออก อีกคนตาย อีกคนความจำหายไปหมด และอีกคนถูกขังไว้ในหีบตั้งเก้าเดือน" แฮร์รี่ว่า นับนิ้วมือไปด้วย...
HP: -- การลาออกของลูปิน
เล่มที่ 3 หน้าที่ 510 หลังจากลูปินของลาออกจากตำแหน่งอาจารย์วิชา ก.ป.ศ.ม.
แน่นอนว่าไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวที่เสียใจเมื่อเห็นศาสตราจารย์ลูปินจากไป เด็กทุกคนที่เรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับแฮร์รี่ต่างเศร้าเสียใจเรื่องการลาออกของลูปิน
*Note: จริงอยู่ที่ลูปินขอลาออกก่อนที่ถูกผู้ปกครองของนักเรียนขับไล่ให้ออก -- ซึ่งตรงนี้ยืนยันว่าไม่ใช่แฮร์รี่เพียงคนเดียวที่รู้เรื่องการขอลาออกของลูปิน
เล่มที่ 5 หน้าที่ 206 ตอนจดหมายจากฮอกวอตส์ส่งมาถึงพวกแฮร์รี่ที่กริมโมลด์เพลซ
"คนหนึ่งถูกไล่ออก อีกคนตาย อีกคนความจำหายไปหมด และอีกคนถูกขังไว้ในหีบตั้งเก้าเดือน" แฮร์รี่ว่า นับนิ้วมือไปด้วย...
HP: -- หมวกของแฮกริด
เล่มที่ 2 หน้าที่ 244 ตอนแฮร์รี่เจอกับแฮกริด (ก่อนจะเจอร่างที่โดนสาปของจัสตินกับนิก)
"อ้าว สวัสดีฮะ แฮกริด" แฮร์รี่บอก พลางเงยหน้าขึ้นมอง
ใบหน้าของแฮกริดซ่อนอยู่เกือบมิดในหมวกคลุมหัวทำด้วยขนสัตว์แบบแบเลอคลาฟว่า... มีไก่โต้งตายแล้วห้อยอยู่ในมือใหญ่ที่สวมถุงมือไว้
เล่มที่ 2 หน้าที่ 252 ตอนแฮร์รี่ไปห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ หลังจากเกิดการทำร้ายจัสตินกับนิก (ยังไม่ข้ามวันจากหน้า 244)
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะพูดอะไรออกมาอีก ประตูห้องทำงานก็เปิดผลัวะออกเสียงดังสนั่น แฮกริดบุกเข้ามา ดวงตาฉายอารมณ์รุนแรง หมวกไหมพรมแปะอยู่บนหัวที่มีผมรุงรัง และร่างไก่โต้งที่ตายแล้วแกว่งไกวอยู่ในมือ
HP: -- อาการใจลอยของแฮกริด
เล่มที่ 5 หน้าที่ 731 ตอนแฮร์รี่บอกคำเตือน (เรื่องกรอวป์) ของฟีเรนซีให้แฮกริดฟัง
อัมบริดจ์ยังคงไปเฝ้าดูการสอนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษทุกชั่วโมง ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะนำคำเตือนของฟีเรนซีไปให้แฮกริดได้ ในที่สุด แฮร์รี่สามารถทำได้โดยแกล้งทำเป็นว่าเขาทำหนังสือสัตว์มหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่หาย จึงต้องเดินย้อนกลับไปหลังชั่วโมงเรียนวันหนึ่ง...
"มีบางอย่างสำคัญมากกว่าการเก็บงานไว้ได้นะ" แฮกริดบอก แม้ว่ามือจะสั่นน้อย ๆ ขณะที่เขาพูดออกมาแบบนี้และอ่างที่เต็มไปด้วยมูลคนาร์ลตกลงไปกระแทกพื้นห้อง...
แฮร์รี่ไม่มีทางเลือก ต้องทิ้งแฮกริดให้เช็ดขี้คนาร์ลที่เปรอะไปทั่วพื้นห้อง...
*Note: ผมเข้าใจว่าการเรียนวิชาดูแลสัตว์ฯ จะเรียนกันที่ริมป่าต้องห้าม -- ซึ่งไม่น่าจะใช้คำว่า "ห้อง" ได้ -- หรืออาจเป็นเพราะว่าแฮกริดย้ายที่สอน? -- หรือจะพูดว่าไม่ว่าจะที่ไหน ถ้ามีการเรียนการสอน ก็ถือว่าเป็นห้องเรียนได้ทั้งนั้น?
HP: -- คะแนน ว.พ.ร.ส.
เล่มที่ 5 หน้าที่ 382 - 383 มีการระบุว่าระดับคะแนน ว.พ.ร.ส. มีดังนี้
ระดับคะแนนผ่าน ระดับคะแนนไม่ผ่าน
'ด' ดีเยี่ยม 'ย' แย่
'ก' เกินความคาดหมาย 'ล' เลวมาก
'พ' พอรับได้ 'ท' โทรลล์
เล่มที่ 5 หน้าที่ 797 ตอนแฮร์รี่ส่งน้ำยาชุ่มชื่นที่สเนปสั่งให้ปรุง
"อุ๊ย" เขาพูดเสียงนุ่มนวล "แบบนี้ก็ศูนย์อีกตัวละนะ พอตเตอร์"
*Note: ในเล่มที่ 5 หน้าที่ 381 มีการระบุว่าสเนปจะให้คะแนนการบ้านด้วยเกณฑ์ ว.พ.ร.ส. ซึ่งการบ้านของแฮร์รี่ได้ 'ล' อย่างน้อย 2 เรื่อง -- ดังนั้นระดับคะแนน 0 จึงไม่น่าจะเทียบกับ ว.พ.ร.ส. ได้
เล่มที่ 5 หน้าที่ 800 ตอนมักกอนนากัลให้คำปรึกษาเรื่องอาชีพแก่แฮร์รี่
... ฉันเห็นว่าศาสตราจารย์ฟลิตวิกให้คะแนนเธอ 'ยอมรับได้' และ 'เกินความคาดหมาย' ในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้...
HP: -- ล็อกเก็ตสลิธีริน
เล่มที่ 6 หน้าที่ 456 ตอนเฮปซิบาห์ให้ทอม ริดเดิ้ลดูล็อกเกตสลิธีริน
"ตราของสลิธีริน" เขาพูดแผ่วเบา ขณะที่แสงส่องต้องบนตัวอักษร ส ที่ประดิษฐ์เป็นรูปงูอย่างวิจิตรบรรจง
เล่มที่ 6 หน้าที่ 636 ตอนแฮร์รี่พบว่าล็อกเกตที่เขาได้มานั้นเป็นของปลอม
เขาพลิกล็อกเกตในมือ มันไม่ใหญ่เท่าล็อกเก็ตที่เขาจำได้เมื่อเห็นในเพนซิฟ ทั้งยังไม่มีลวดลายบนนั้นเลย ไม่มีเครื่องหมายตัว ส วิจิตรบรรจงที่เชื่อว่าเป็นตราของสลิธีริน...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 243 ตอนเฮอร์ไมโอนี่ (ในร่างมาฟัลด้า) เห็นล็อกเกตที่ห้อยอยู่ที่คอของอัมบริดจ์
"อะไรนะ" อัมบริดจ์ตวัดเสียงและก้มลงมอง "อ๋อ ใช่ -- เป็นของเก่าประจำตระกูลน่ะ" เธอพูด พลางตบล็อกเกตที่นอนอยู่บนอกใหญ่ของตัวเองเบา ๆ "ตัว 'S' ย่อมาจากเซลวิน..."
เล่มที่ 7 หน้าที่ 256 ตอนเฮอร์ไมโอนี่สามารถขโมยล็อกเก็ตจากอัมบริดจ์ได้สำเร็จ และอวดมันให้รอนดู
มันมีขนาดเท่าไข่ไก่ ตัวอักษร 'S' ที่หรูหราประดับด้วยหินสีเขียวเม็ดเล็ก ๆ ส่องประกายสลัวอยู่ในแสงพร่าที่กรองผ่านหลังคาเต็นท์ผ้าใบ
เล่มที่ 7 หน้าที่ 345 ตอนแฮร์รี่กับรอนกำลังจะทำลายล็อกเก็ต
"ฉันจะใช้ภาษาพาร์เซลบอกมันให้เปิดออก" แฮร์รี่พูด คำตอบนั้นหลุดออกมาจากปากอย่างง่ายดาย จนแฮร์รี่คิดว่าลึก ๆ แล้วเขารู้มันดีอยู่ตลอดเวลา บางทีเขาอาจนึกขึ้นมาได้เพราะเพิ่งประจันหน้ากับนากินีก็ได้ เขามองดูตัว S รูปงูที่ฝังด้วยหินสีเขียวเป็นประกาย ง่ายมากที่จะนึกภาพว่ามันคืองูตัวเล็ก ๆ ขดอยู่บนก้อนหินเย็น ๆ
HP: -- หนังสือพิมพ์ของลุงเวอร์นอน
เล่มที่ 4 หน้าที่ 41 ตอนก่อนนางวีสลีย์จะส่งจดหมายชวนแฮร์รี่ไปดูเวิลด์คัพมาให้
กว่าแฮร์รี่จะเข้ามาในห้องครัว สมาชิกทั้งสามของครอบครัวเดอร์สลีย์ก็นั่งโต๊ะแล้ว ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาเข้ามาหรือนั่งลง ใบหน้าสีแดงของลุงเวอร์นอนซ่อนอยู่หลังหนังสือพิมพ์เดลิเมล์กรอบเช้า และป้าเพ็ตทูเนียกำลังหั่นส้มเปรี้ยวออกเป็นสี่ส่วน ปากของเธออยู่เหนือฟันเหมือนม้า
*Note: ตรงนี้ไม่แน่ใจว่าควรเป็นคำว่า "รอบเช้า" หรือเปล่าอ่ะครับ
HP: -- ห้องนอนของรอน [1]
ห้องนอนของรอนนั้นดูเหมือนจะมีข้อขัดแย้งกันเองในเรื่องชั้นของบ้านที่ห้องตั้งอยู่ ดังนี้
เล่มที่ 2 หน้าที่ 58 ตอนรอนพาแฮร์รี่ไปห้องนอนของเขา (ตอนแฮร์รี่ไปบ้านโพรงกระต่ายครั้งแรก)
พวกเขาย่องออกไปจากครัวแล้วเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ขึ้นบันไดที่มีขั้นสูงต่ำไม่เท่ากันและวกไปเวียนมาเพื่อขึ้นไปข้างบน ที่ทางเดินหน้าห้องชั้นสาม มีประตูบานหนึ่งเปิดแง้ม ๆ ไว้ แฮร์รี่ทันได้เห็นตาสีน้ำตาลสดใสมองออกมาก่อนที่ประตูจะปิดทันควัน
"จินนี่" รอนบอก "นายไม่รู้หรอกว่าเป็นเรื่องแปลกมากที่จินนี่จะเขินมากขนาดนี้ ปกติแล้วเธอไม่เคยหยุดพูดเลย -- "
พวกเขาไต่บันไดขึ้นไปอีกสองชั้นจนถึงประตูที่สีเริ่มลอก และมีป้ายเล็ก ๆ ติดอยู่เขียนว่า 'ห้องของรอน'
*Note: ตรงนี้ทำให้ผมเข้าใจว่าห้องของรอนน่าจะอยู่ที่ชั้น 5 ของบ้าน และห้องของจินนี่อยู่ที่ชั้น 3
เล่มที่ 4 หน้าที่ 73 ตอนแฮร์รี่ไปบ้านโพรงกระต่ายก่อนไปดูเวิลด์คัพ
ถึงตรงนี้ ประตูที่ชานพักบันไดชั้นสามก็เปิดออก และใบหน้าสวมแว่นตาขอบกระก็ยื่นออกมาด้วยสีหน้ารำคาญใจ
"สวัสดี เพอร์ซี่"
"อ้อ สวัสดี แฮร์รี่" เพอร์ซี่ตอบ
*Note: ปรากฏว่าห้องของเพอร์ซี่นั้นอยู่ที่ชั้น 3
เล่มที่ 4 หน้าที่ 74 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่เข้าไปในห้องของรอน
"เอาเถอะ เอาเถอะ" รอนตอบ และเริ่มเดินขึ้นบันไดต่อไปขณะที่เพอร์ซี่ปิดประตูโครมใหญ่ แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่เดินตามรอนขึ้นบันไดไปอีกสามชั้น...
*Note: ตรงนี้เป็นข้อแตกต่างที่แสดงว่าห้องของรอนน่าจะอยู่ที่ชั้น 6 (ถ้าเทียบว่าห้องของเพอร์ซี่อยู่ที่ชั้น 3)
เล่มที่ 4 หน้าที่ 78 ตอนบิลกับชาลีเล่นเอาโต๊ะมาสู้กัน
โต๊ะของบิลกระแทกโต๊ะของชาลีโครมใหญ่จนขาข้างหนึ่งหลุดกระเด็น มีเสียงแกรกกรากดังเหนือศีรษะ และเมื่อทุกคนเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นศีรษะของเพอร์ซี่ยื่นออกมาจากหน้าต่างบานหนึ่งที่ชั้นสาม
*Note: ตรงนี้เป็นการยืนยันว่าห้องของเพอร์ซี่อยู่ที่ชั้น 3
HP: -- ห้องนอนของรอน [2]
ห้องนอนของรอนนั้น ยังมีข้อยัดแย้งในเรื่องที่ตั้งอีกจุด -- กล่าวคือ มันคือห้องใดกันแน่ ระหว่าง 'ห้องที่อยู่ใต้หลังคา' กับ 'ห้องที่อยู่ข้างใต้ ห้องใต้หลังคาอีกที' -- ซึ่งผมได้พยายามรวบรวมเนื้อหาที่เกี่ยวกับห้องของรอนได้ดังนี้
เล่มที่ 2 หน้าที่ 59 ตอนแฮร์รี่เข้าไปในห้องของรอน
"มันเล็กหน่อยนะ" รอนรีบบอก "ไม่เหมือนห้องของนายที่บ้านพวกมักเกิ้ล แล้วฉันอยู่ใต้ผีกูลที่ห้องใต้หลังคาพอดี มันชอบเตะท่อน้ำแล้วร้องครวญคราง..."
*Note: ตรงนี้ทำให้ผมคิดว่า ที่ใต้หลังคานั้นจะต้องมีห้องหนึ่งซึ่งเป็นที่อยู่ของผีกูล -- และห้องของรอนก็อยู่ใต้ห้องของผีกูล อีกที
เล่มที่ 6 หน้าที่ 344 ตอนปิดเทอมคริสต์มาส ซึ่งแฮร์รี่ไปอยู่ที่บ้านโพรงกระต่าย
"แล้วในเมื่อชาลีไม่กลับ ห้องใต้หลังคาก็เหลือแต่แฮร์รี่กับรอน แล้วถ้าเฟลอร์แบ่งห้องอยู่กับจินนี่ -- "
*Note: ตรงนี้เหมือนจะระบุว่า ห้องของรอน -- คือ ห้องที่อยู่ใต้หลังคา
เล่มที่ 7 หน้าที่ 98 - 99 ตอนรอนให้แฮร์รี่ดูผีกูล
"เดสเซนโด" รอนพึมพำ ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เพดานซึ่งค่อนข้างต่ำ ช่องบนเพดานเปิดออกตรงเหนือหัวพวกเขาพอดี และมีบันไดเลื่อนไหลลงมาที่แทบเท้า เสียงร้องน่ากลัวดังออกมาจากช่องสี่เหลี่ยมจัตุรัสนั้น เป็นเสียงกึ่งดูดกึ่งครวญคราง ตามติดด้วยกลิ่นเหม็นเหมือนท่อน้ำทิ้งที่ไม่มีฝาปิด
"นั่นผีกูลของนายไม่ใช่เหรอ" แฮร์รี่ถาม อันที่จริงเขาไม่เคยได้พบเห็นสิ่งมีชีวิตนี้ แต่บางครั้งมันก็ทำลายความสงบเงียบขึ้นในยามค่ำคืน
"ใช่แล้ว" รอนตอบ พลางปีนบันไดขึ้นไป "ตามมาสิ จะได้เห็นมัน"
แฮร์รี่ปีนบันไดเตี้ย ๆ ตามรอนขึ้นไปยังห้องใต้หลังคาเล็กจิ๋ว ศีรษะและไหล่ของเขาโผล่เข้าไปในห้อง แล้วก็เห็นร่างที่ขดกลมห่างไปไม่กี่ฟุต กำลังนอนหลับสนิทอยู่ในความมืดสลัว ปากใหญ่โตนั้นอ้ากว้าง
*Note: ตรงนี้ก็จะสรุปได้ว่า -- มีห้องที่เป็นที่อยู่ของผีกูล อยู่เหนือห้องนอนของรอนอีกที (ถ้าดูภาพประกอบบทจะเห็นผีกูล นอนอยู่ในอีกห้องหนึ่ง)
เล่มที่ 7 หน้าที่ 129 ตอนวันเกิดปีที่ 17 ของแฮร์รี่ที่บ้านโพรงกระต่าย
ข้างบน ที่ห้องใต้หลังคา รอนนั่งพิจารณาดีลูมิเนเตอร์...
*Note: ตรงนี้เหมือนจะระบุว่า ห้องของรอน -- คือ ห้องที่อยู่ใต้หลังคา เช่นกัน
HP: -- ห้องนอนของจินนี่
เล่มที่ 2 หน้าที่ 58 ตอนรอนพาแฮร์รี่ไปห้องนอนของเขา (ตอนแฮร์รี่ไปบ้านโพรงกระต่ายครั้งแรก)
พวกเขาย่องออกไปจากครัวแล้วเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ขึ้นบันไดที่มีขั้นสูงต่ำไม่เท่ากันและวกไปเวียนมาเพื่อขึ้นไปข้างบน ที่ทางเดินหน้าห้องชั้นสาม มีประตูบานหนึ่งเปิดแง้ม ๆ ไว้ แฮร์รี่ทันได้เห็นตาสีน้ำตาลสดใสมองออกมาก่อนที่ประตูจะปิดทันควัน
*Note: ตรงนี้เหมือนจะบอกว่าห้องของจินนี่อยู่ที่ชั้น 3
เล่มที่ 7 หน้าที่ 113 - 114 ตอนวันเกิดปีที่ 17 ของแฮร์รี่
แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้อ้อยอิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เพราะมาดามเดอลากูร์ เฟลอร์ และกาเบรียลเข้ามาในครัว ทำให้ห้องนั้นแออัดเกินไป
"ฉันจะเก็บของพวกนี้ให้เธอเอง" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแจ่มใส ดึงของขวัญของแฮร์รี่ไปจากอ้อมแขนของเขา ระหว่างที่ทั้งสามมุ่งหน้ากลับไปชั้นบน "ฉันจัดของเกือบเสร็จแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่คอยกางเกงในที่เหลือของเธอจากเครื่องซักผ้าเท่านั้นแหละ รอน -- "
รอนสำลักคำพูดบางอย่างออกมา แต่ถูกขัดจังหวะด้วยประตูที่เปิดออกตรงชานบันไดชั้นแรก
"แฮร์รี่ ช่วยเข้ามาข้างในนี้สักประเดี๋ยวได้ไหม"
จินนี่นั่นเอง รอนหยุดกึก แต่เฮอร์ไมโอนี่จับข้อศอกเขาและลากขึ้นบันไดต่อไป แฮร์รี่เดินตามจินนี่เข้าไปในห้องของเธออย่างประหม่า
*Note: ตรงนี้ถ้าหากเทียบเคียงว่าห้องครัวนั้นอยู่ที่ชั้น 1 -- และแฮร์รี่เดินขึ้นบันไดได้เพียงชั้นเดียวก็เจอจินนี่ -- เพราะฉะนั้นห้องของจินนี่ก็น่าจะอยู่ที่ชั้น 2
-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
::: ข้อมูลนี้ถือเป็นสมบัติของ POTTERSTORYWEB.COM / ห้ามนำออกก่อนได้รับอนุญาต :::
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
HP: -- ห้องถ้วยรางวัล
เล่มที่ 1 หน้าที่ 192 ตอนแฮร์รี่จะออกไปดวลกับเดรโก โดยมีรอน เฮอร์ไมโอนี่ และเนวิลล์ตามไปด้วย
ทั้งหมดเดินตามกันอย่างรวดเร็วไปตามระเบียงทางเดินที่มีแสงจันทร์ส่องผ่านทางหน้าต่างที่อยู่สูงบนผนังเข้ามาเป็นช่อง ๆ ทุกหัวมุมที่เลี้ยว แฮร์รี่คาดว่าจะชนกับฟิลช์หรือคุณนายนอร์ริส แต่เขายังโชคดีอยู่ เด็ก ๆ วิ่งเร็วจี๋ขึ้นบันไดไปชั้นสามแล้วเดินเขย่งปลายเท้าไปยังห้องถ้วยรางวัล
เล่มที่ 4 หน้าที่ 492 ตอนเซดริกบอกให้แฮร์รี่ไปใช้ห้องอายน้ำพรีเฟ็ค
"จะบอกอะไรให้" เซดริกพูดต่อไป "ใช้ห้องอาบน้ำของพรีเฟ็คเถอะ ประตูที่สี่ทางซ้ายของรูปปั้นบอริสผู้งงงันบนชั้นห้า รหัสผ่านคือ ต้นสนใหม่สด ต้องไปแล้ว... จะไปกล่าวราตรีสวัสดิ์หน่อย -- "
เล่มที่ 4 หน้าที่ 530 ตอนแฮร์รี่กลับออกมาจากห้องอาบน้ำของพรีเฟ็ค
เมื่อกลับออกมาในทางเดินมืด ๆ แฮร์รี่ก้มดูแผนที่ตัวกวนเพื่อตรวจดูว่าทางข้างหน้ายังคงปลอดโปร่งหรือไม่... ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเคลื่อนไหวนอกจากพีฟส์ที่กำลังกระเด้งกระดอนอยู่ในห้องเก็บถ้วยรางวัลบนชั้นถัดขึ้นไป...
*Note: ถ้าแฮร์รี่กำลังออกจากห้องอาบน้ำที่ชั้น 5 -- ดังนั้นห้องถ้วยรางวัลก็น่าจะอยู่ที่ชั้น 6 ซึ่งขัดแย้งกับเล่มที่ 1
HP: -- สุภาพสตรีอ้วนหนีตาย
เล่มที่ 1 หน้าที่ 197 ตอนแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และเนวิลล์วิ่งหนีปุกปุยจนไปถึงหอกริฟฟินดอร์
พวกเขาหงายหลังกันกลับออกไป -- แฮร์รี่กระแทกประตูปิดดังปัง แล้วพวกเขาก็วิ่งตื๋อจนแทบจะบินกลับไปตามระเบียงทางเดิน ฟิลช์คงรีบไปหาพวกเขาที่อื่นเพราะพวกเขาได้เห็นฟิลช์เลย แต่ก็ไม่มีใครสนใจแล้ว -- สิ่งเดียวที่ต้องการคืออยู่ให้ห่างไกลสุนัขปีศาจให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เด็ก ๆ ไม่หยุดวิ่งเลยจนมาถึงรูปภาพสุภาพสตรีอ้วนที่ชั้นเจ็ด
เล่มที่ 3 หน้าที่ 196 - 197 ตอนซิเรียสบุกเข้ามาครั้งแรก
"คงจะอายอยู่ขอรับ ท่านหัวหน้าใหญ่ หล่อนไม่อยากให้ใครพบเห็นหล่อนอยู่ในสภาพดูไม่ได้ กระผมเห็นหล่อนวิ่งผ่านทุ่งขึ้นไปบนชั้นสี่ขอรับ หลบอยู่ระหว่างต้นไม้ ปากร้องตะโกนอะไรน่ากลัวเชียวขอรับ" พีฟส์พูดอย่างสำราญใจ "น่าสงสารจริง" มันพูดอย่างไม่ค่อยจริงใจนัก
เล่มที่ 3 หน้าที่ 201 ตอนพบตัวของสุภาพสตรีอ้วน
"แล้วสุภาพสตรีอ้วนล่ะครับ อาจารย์"
"ไปซ่อนอยู่ในแผนที่อาไกลเซอร์บนชั้นสอง..."
*Note: เราทราบกันว่าปราสาทฮอกวอตส์นั้นมี 7 ชั้น และหอกริฟฟินดอร์ก็อยู่ที่ชั้น 7 -- ดังนั้นการที่พีฟส์พูดว่าหนีขึ้นไปที่ชั้น 4 จึงไม่น่าเป็นไปได้ -- แต่ก็มีวิธีคิดอีกอย่างหนึ่งก็คือ สุภาพสตรีอ้วนหนีลงไปที่ชั้นล่างก่อน และพีฟส์จึงเห็นเธอหนีขึ้นไปที่ชั้น 4 และไปซ่อนตัวอยู่ที่ชั้น 2 อีกที
HP: -- ที่ทำการไปรษณีย์นกฮูก ที่ฮอกส์มี้ด
เล่มที่ 3 หน้าที่ 193 ตอนรอนและเฮอร์ไมโอนี่เล่าเรื่องการไปฮอกส์มี้ดครั้งแรกให้แฮร์รี่ฟัง
"ที่ไปรษณีย์นะ แฮร์รี่! มีนกฮูกตั้งเกือบสองร้อยตัวแน่ะ..."
เล่มที่ 3 หน้าที่ 334 ตอนแฮร์รี่แอบไปเที่ยวฮอกส์มี้ด (เป็นครั้งแรกของแฮร์รี่) และเข้าไปในที่ทำการไปรษณีย์
ทั้งคู่เข้าไปในที่ทำการไปรษณีย์ รอนแสร้งทำเป็นสอบถามราคาค่านกฮูกสำหรับส่งถึงบิลพี่ชายที่อียิปต์ เพื่อให้แฮร์รี่ได้มีเวลาดูนาน ๆ นกฮูกอย่างน้อยสามร้อยตัวเกาะคอนส่งเสียงฮูกเบา ๆ มาให้เขา...
HP: -- พิษนากินี
เล่มที่ 4 หน้าที่ 20 ตอนจอมมารกับหางหนอนไปพักอยู่ที่บ้านตระกูลริดเดิ้ล
"นากินีอยู่ไหน" เสียงเยียบเย็นถามขึ้น
"ไม่ -- ไม่ทราบขอรับ นายท่าน" เสียงแรกตอบอย่างตื่น ๆ "คงจะออกไปสำรวจบ้านกระมัง คิดว่า..."
"เจ้าต้องรีดพิษก่อนเข้านอน หางหนอน" เสียงที่สองพูด "คืนนี้ข้าต้องกินอีก การเดินทางทำให้ข้าเสียแรงไปมาก"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 22
"การอุทิศตัวของเจ้าก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกเสียจากความขลาด เจ้าย่อมไม่มาอยู่ตรงนี้ถ้ามีที่อื่นไป ข้าจะอยู่รอดได้อย่างไรถ้าไม่มีเจ้า ในเมื่อข้าต้องให้คนป้อนอาหารทุก ๆ สองสามชั่วโมงแบบนี้ ใครจะรีดนมนากินี"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 742 ตอนจอมมารพูดกับพวกผู้เสพความตาย
"... ข้าต้องใช้คาถาที่คิดขึ้นเอง... อาศัยความช่วยเหลือจากนากินีที่รักเล็กน้อย" ดวงตาสีแดงของโวลเดอมอ์จ้องมองลงไปยังงูที่เลื้อยไปมา "น้ำยาที่ปรุงจากเลือดยูนิคอร์นและพิษงูที่นากินีมอบให้..."
HP: -- คำพูดของแฮกริด
เล่มที่ 4 หน้าที่ 227 ตอนเรียนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษชั่วโมงแรกของเทอม
"อรุณสวัสดิ์!" แฮกริดร้องทักและส่งยิ้มกว้างให้แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ "รอพวกสลิธีรินตรงนี้เธ่อะ พวกนั้นคงไม่อยากพลาดเจ้าพวกนี้ร็อก... สกรู๊ตปะทุไฟ!"
*Note: ผมคิดว่าน่าจะเป็นคำว่า "เถอะ" หรือเปล่าครับ???
HP: -- คำพูดของเฮอร์ไมโอนี่
เล่มที่ 4 หน้าที่ 365 ตอนแฮร์รี่ไปฮอกส์มี้ดกับเฮอร์ไมโอนี่ (แฮร์รี่ใข้ผ้าคลุมล่องหน)
"เถอะน่านะ ถอดเสื้อคลุมของเธอออกหน่อยนะ ไม่มีใครกวนใจเธอตรงนี้หรอก"
*Note: ตรงนี้แฮร์รี่อยู่ใต้ผ้าคลุมล่องหน -- ควรใช้คำว่า "ผ้าคลุม" แทนน่าจะดีกว่าครับ
HP: -- คำพูดของแฮร์รี่
เล่มที่ 6 หน้าที่ 210 ตอนแฮร์รี่จะไปเรียนพิเศษกับดัมเบิลดอร์ครั้งแรก
แฮร์รี่มองดูนาฬิกาข้อมือ แล้วรีบเก็บหนังสือตำราปรุงยาขั้นสูงเล่มเก่านี้ใส่กระเป๋า
"อีกห้านาทีสองทุ่ม ฉันๅ ฤ กว่า เดี๋ยวไปหาดัมเบิลดอร์สาย"
*Note: ตรงนี้ผมเข้าใจว่าน่าจะเป็น "อีกห้านาทีสองทุ่ม ฉันไปดีกว่า เดี๋ยวไปหาดัมเบิลดอร์สาย" นะครับ
HP: -- ประโยคสนทนาระหว่างครัม กับ แฮร์รี่
จุดที่พบนี้เป็นตอนที่วิกเตอร์ ครัม ถามแฮร์รี่เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ -- ซึ่งมีจะเห็นว่าครัมนั้นใช้คำที่เรียกแฮร์รี่ต่างกันดังนี้
เล่มที่ 4 หน้าที่ 624 บรรทัดที่ 9, 16, 22
"ฉันอยากรู้" เขาพูด "นายกับเฮอร์ไม - โอน - นินนี่มีอะไรกัน"
แฮร์รี่คิดเอาจากท่าทีลับลมคมในของครัมว่าคงจะเป็นเรื่องสำคัญกว่านี้ได้แต่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง
"ไม่มีอะไร" เขาตอบ แต่ครัมยังทำตาลุกวาวใส่เขา แฮร์รี่ที่เพิ่งจะเห็นชัดเป็นครั้งแรกว่าครัมตัวสูงแค่ไหนจึงขยายความต่อ "เราเป็นเพื่อนกัน เฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่แฟน ไม่เคยเป็นด้วย ยายริต้าสกีตเตอร์แต่งเรื่องขึ้นมาเอง"
"เฮอร์ไม - โอน - นินนี่พูดถึงเธอบ่อยมาก" ครัมพูด พลางมองดูแฮร์รี่อย่างคลางแคลงใจ
"ช่ายสิ" แฮร์รี่พูด "ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา"
เขาแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่ากำลังคุยเรื่องนี้อยู่กับวิกเตอร์ ครัม นักกีฬาควิดดิชผู้มีชื่อเสียงก้องโลก ราวกับครัมที่มีอายุสิบแปดปีคิดว่าเขา -- แฮร์รี่คนนี้จะเป็นคู่แข่ง -- คู่แข่งที่มีศักดิ์มีศรีเสมอกัน
"นายไม่เคย... นายไม่ได้ ---"
"ไม่เลย" แฮร์รี่ย้ำอย่างหนักแน่น
ครัมดูหน้าชื่นขึ้นเล็กน้อย เขาจ้องมองแฮร์รี่อยู่สองสามวินาที แล้วจึงพูดว่า "นายเหาะเก่งมาก ฉันดูอยู่เมื่อตอนภารกิจแรก"
HP: -- ประโยคสนทนาระหว่างมักกอนนากัล กับ อัมบริดจ์
จุดที่พบนี้เป็นคำพูดที่มักกอนนากัลใช้เรียกแทนตัวอัมบริดจ์ -- ซึ่งจะมีการใช้คำว่า 'คุณ' กับ 'เธอ' ปนกัน
เล่มที่ 5 หน้าที่ 394 - 395 ตอนอัมบริดจ์ตรวจสอบการสอนของมักกอนนากัล
"ดิฉันสงสัยอยู่ค่ะ อาจารย์ ว่าอาจารย์ได้รับโน้ตของดิฉันหรือเปล่าที่แจ้งวันและเวลาที่จะมาตรวจสอบ --"
"แน่นอนฉันได้รับแล้วสิ ไม่เช่นนั้นฉันคงถามคุณว่ามาทำอะไรในชั้นเรียนของฉัน" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตอบ...
"อะแฮ่ม ๆ "
"ฉันสงสัย..." ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดด้วยความโกรธแต่เสียงเย็นเยียบ หันกลับไปหาศาสตราจารย์อัมบริดจ์ "... ว่าคุณหวังจะได้เห็นวิธีการสอนปกติของฉันได้ยังไง ถ้าคุณขัดจังหวะฉันไม่หยุดหย่อนแบบนี้ คุณเข้าใจไหม ตามธรรมดาแล้ว ฉันไม่อนุญาตให้ใครพูดระหว่างที่ฉันกำลังพูดอยู่หรอกนะ"
เล่มที่ 5 หน้าที่ 799-800 ตอนแฮร์รี่ไปพบมักกอนนากัลเพื่อฟังคำแนะนำเรื่องอาชีพ และเจออัมบริดจ์อยู่ที่นั่น
ศาสตราจารย์อัมบริดจ์ส่งเสียงไอดังที่สุดเท่าที่เคยทำ
"เธอต้องการยาแก้ไอหรือเปล่า โดโรเรส" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลถามห้วน ๆ โดยไม่มองศาสตราจารย์อัมบริดจ์
"ฉันกล้าพูดว่าคุณคงพบว่าคุณทำได้" ศาสตราจาย์มักกอนนากัลพูดผ่านฟันที่ขบแน่น
"งั้นหรือ" ศาสตราจารย์พูดต่อไปอย่างไวเชิง... "... คุณแน่ใจหรือว่าคุณไม่ต้องการยาแก้ไอ โดโรเรส"
HP: -- อาการของเจมส์ เมื่อเจอลิลี่
เล่มที่ 5 หน้าที่ 809 ตอนแฮร์รี่แอบใช้เตาผิงในห้องทำงานของอัมบริดจ์ ติดต่อกับซิเรียสเพื่อถามเรื่องพ่อของเขา หลังจากได้เห็นความทรงจำของสเนป
"แล้ว..." แฮร์รี่พูดต่อไปอย่างแน่วแน่ ตั้งใจว่าต้องพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจ ไหน ๆ ตอนนี้ก็มาถึงที่นี่แล้ว "พ่อยังชอบมองดูพวกเด็กผู้หญิงที่อยู่ริมทะเลสาบ พ่อหวังว่าเขาจะมองดูพ่อบ้าง!"
"อ๋อ เออ เขากลายเป็นคนโง่ไปเลยละเมื่อไหร่ที่ลิลี่อยู่ใกล้ ๆ " ซิเรียสบอก พลางยักไหล่ "เขาห้ามตัวเองไม่ได้เลย ต้องท่าอวดเก่งเสมอเวลาอยู่ใกล้ ๆ เธอ"
*Note: ตรงนี้ผมว่าน่าจะใช้คำว่า "ต้องทำอวดเก่ง" หรือ "ตั้งท่าอวดเก่ง" มากกว่านะครับ
HP: -- การแทนตัวเองของลูปินตอนที่พูดกับแฮร์รี่
การแทนตัวเองของลูปินตอนที่พูดกับแฮร์รี่นั้นจะมีการใช้คำว่า 'ครู' กับ 'ฉัน' ปะปนกัน -- ซึ่งในเล่มที่ 3 ลูปินจะแทนตัวเองว่า 'ครู' ตลอดเวลาที่พูดกับแฮร์รี่ (ดูเพิ่มเติมจากตอนแฮร์รี่เรียกคาถาผู้พิทักษ์กับลูปิน, ตอนสเนปเห็นแผนที่ตัวกวน ฯลฯ) แต่ยังมีการใช้คำที่แตกต่างออกไปในเล่มอื่น ๆ ดังนี้
เล่มที่ 5 หน้าที่ 127 - 128 ตอนแฮร์รี่รู้ความจริงเกี่ยวกับภาคีนกฟีนิกซ์
"แต่พวกคุณบอกคนอื่น ๆ ไม่ใช่หรือครับ" แฮร์รี่ถาม มองกวาดตาไปที่นายวีสลีย์ ซิเรียส บิล มันดังกัส ลูปิน และท็องส์ "คุณบอกคนอื่น ๆ บอกคนอื่น ๆ รู้ว่าเขากลับมาแล้ว"
ทั้งหมดยิ้มอย่างไม่มีอารมณ์ขันเลย
"แล้วฉันก็ไม่ใช่แขกรับเชิญไปกินอาหารเย็นที่ได้รับความนิยมในชุมชนต่าง ๆ นักหรอก" ลูปินบอก "เป็นมนุษย์หมาป่าอย่างนี้มันเสี่ยงเอาการน่ะ"
เล่มที่ 5 หน้าที่ 806 ตอนแฮร์รี่แอบใช้เตาผิงในห้องทำงานของอัมบริดจ์เชื่อมต่อกับเตาผิงในห้องครัวที่กริมโมลด์เพลซและเจอลูปินที่นั่น
"ดีครับ" แฮร์รี่ตอบ "ผมแค่สงสัยว่า -- คือผมหมายความว่า ผมแค่อยากคุยกับซิเรียสหน่อยน่ะครับ"
"ครูจะไปตามเขาให้" ลูปินบอก...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 809 ตอนแฮร์รี่ถามลูปินกับซิเรียส เรื่องความขัดแย้งระหว่างเจมส์กับสเนป
"อืม" ลูปินพูดช้า ๆ "สเนปเป็นกรณีพิเศษ ครูหมายความว่า เขาไม่เคยละโอกาสที่จะสาปเจมส์ด้วย ดังนั้นเธอคงไม่ขาดหวังให้เจมส์ยอมรับสภาพโดยไม่ต่อสู้ ๆ หรอก"
เล่มที่ 7 หน้าที่ 191 - 201 ตอนลูปินมาพบพวกแฮร์รี่ที่กริมโมลด์เพลซ
-- ตลอดการสนทนาของลูปินกับพวกแฮร์รี่นั้น ลูปินจะแทนตัวเองว่า 'ฉัน' ทุกประโยคสนทนา
เล่มที่ 7 หน้าที่ 474 - 475 ตอนลูปินมาแจ้งข่าวเรื่องท็องส์คลอดลูก ให้พวกแฮร์รี่รู้ที่กระท่อมเปลือกหอย
-- ตลอดการสนทนาของลูปินกับพวกแฮร์รี่นั้น ลูปินจะแทนตัวเองว่า 'ฉัน' ทุกประโยคสนทนา เช่นกัน
*Note: จริงอยู่ว่าตอนลูปินเป็นครูอยู่นั้น เขาน่าจะแทนตัวเองว่า 'ครู' นั้นถูกต้องแล้ว -- และในเมื่อลูปินไม่ได้เป็นครูอีกต่อไปแล้ว ก็น่าจะแทนตัวเองว่า 'ฉัน' ให้เป็นรูปแบบเดียวกันตั้งแต่เล่ม 5 - 7 -- และไม่ควรใช้สลับกันในเล่ม 5 ดังที่แจ้งไว้แล้ว
HP: -- ชื่อแฮร์รี่
เล่มที่ 6 หน้าที่ 174 ตอนท็องส์เดินมาส่งแฮร์รี่ที่หน้าประตูใหญ่ และสเนปมารับช่วงต่อ
สเนปไม่พูดอะไรเลยชั่วครู่หนึ่ง แฮรี่รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาส่งคลื่นความเกลียดชังออกไปอย่างรุนแรง...
HP: -- คำว่า 'เและ'
เล่มที่ 1 หน้าที่ 171 ตอนแฮร์รี่และรอนไปหาแฮกริดที่กระท่อมครั้งแรก
ทั้งสองออกจากปราสาทเและเดินตัดสนามออกไปเมื่อเวลาห้านาทีจะบ่ายสามโมง แฮกริดอาศัยอยู่ที่กระท่อมไม้เล็ก ๆ ริมป่าต้องห้าม มีหน้าไม้หนึ่งคันกับรองเท้ากันน้ำหนึ่งคู่วางไว้ข้างนอกประตูหน้าบ้าน
*Note: ตรงนี้ผมคิดว่าน่าจะเป็นคำว่า 'และ' -- เพียงแต่มี 'เ' 3 ตัว
HP: -- คำว่า 'ซ่อมซอ'
เล่มที่ 2 หน้าที่ 155 ตอนแฮร์รี่ถูกฟิลช์พาตัวไปที่ห้องทำงานของเขา
แฮร์รี่ไม่เคยเข้าไปในห้องทำงานของฟิลช์มาก่อน เป็นที่ซึ่งนักเรียนทั้งหลายพยายามหลีกเลี่ยง ห้องนั้นสกปรกซ่อมซอและไม่มีหน้าต่างเลยสักบาน
*Note: น่าจะเป็นคำว่า 'ซอมซ่อ' มากกว่านะครับ
HP: -- คำว่า 'ถาคา'
เล่มที่ 3 หน้าที่ 280 ตอนมักกอนนากัลมายึดไฟร์โบลต์ของแฮร์รี่เพื่อนำไปตรวจสอบคาถาที่อาจแฝงมากับไม้กวาด
"เธอไม่มีทางรู้ได้หรอก พอตเตอร์" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดด้วยน้ำเสียงออกจะอ่อนโยนทีเดียว "จนกว่าเธอจะขี่มัน ไม่ว่าจะยังไงก็เถอะ ฉันไม่ให้ทำอย่างนั้นจนกว่าเราจะแน่ใจว่ามันไม่ได้ลงถาคาเอาไว้ แล้วฉันจะบอกให้เธอรู้"
HP: -- คำว่า 'ชาเย็น'
เล่มที่ 3 หน้าที่ 209
"เงียบ" สเนปพูดอย่างชาเย็น "ฉันไม่ได้ถามข้อมูลสักหน่อย ฉันเพียงแค่วิจารณ์ว่าศาสตราจารย์ลูปินขาดการทำงานที่เป็นระบบ"
*Note: ตรงนี้ผมคิดว่าคำว่า 'ชาเย็น' นั้นดูออกแปลก ๆ ไปสักนิดนะครับ ถ้านำมาใช้แสดงอารมณ์ -- ซึ่งผมเองคิดว่าน่าจะเปลี่ยนเป็น คำว่า 'เย็นชา' มากกว่า)
HP: -- คำว่า 'ชวด'
เล่มที่ 6 หน้าที่ 368 ตอนแฮร์รี่เจอกับซีบิลล์หน้าห้องต้องประสงค์ ขณะที่เธอพยายามซ่อนเหล้าเชอร์รี่
"บางทีเจ้าม้านั่นคงเคยได้ยินผู้คนพูดกันว่า ฉันไม่ได้รับถ่ายทอดมรดกพรสวรรค์ของคุณชวดมาละสิ..."
*Note: ผมคิดว่าถ้าใช้คำว่า 'ทวด' แทนจะเหมาะกว่านะครับ
HP: -- คำว่า 'นักหนา'
เล่มที่ 3 หน้าที่ 509 - 510 ตอนวันปิดภาคเรียน
มัลฟอยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเรื่องบัคบีค เขาเชื่อเหลือเกินว่าแฮกริดหาวิธีลักลอบพาตัวฮิปโปกริฟฟ์หนีไปได้ และโมโหนักหนาที่เขากับพ่อต้องมาเสียรู้คนดูแลสัตว์ ฝ่ายเพอร์ซี่ วีสลีย์ก็คุยฟุ้งเรื่องการหลบหนีของซิเรียส
*Note: คำว่า 'นักหนา' นี้ผมเข้าใจว่า ที่เลือกใช้คำนี้เพราะต้องการแสดงถึงอาการโมโหของเดรโก -- แต่ในภาษาไทย ผมคิดว่าน่าจะใช้คำว่า 'หนักหนา' มากกว่านะครับ
HP: -- เสียงผู้หญิงที่กระทรวงฯ
เล่มที่ 5 หน้าที่ 165 ตอนนายวีสลีย์พาแฮร์รี่ไปฟังการพิจารณาคดีที่กระทรวงฯ
"ยินดีต้อนรับสู่กระทรวงเวทมนตร์ กรุณาบอกชื่อและธุระของคุณด้วยค่ะ"
เล่มที่ 5 หน้าที่ 924 ตอนพวกแฮร์รี่ไปที่กระทรวงฯ เพราะเข้าใจผิดว่าโวลเดอมอร์จับตัวซิเรียสไว้
"ยินดีต้อนรับสู่กระทรวงเวทมนตร์ กรุณาบอกชื่อและธุระของคุณค่ะ""
HP: -- ลิฟต์ของกระทรวงฯ
เล่มที่ 5 หน้าที่ 168 ตอนนายวีสลีย์พาแฮร์รี่ขึ้นลิฟต์เพื่อไปที่ห้องทำงานของเขา ระหว่างรอให้ถึงเวลาพิจารณาคดี
พร้อมเสียงโลหะกระทบกันดังโกร่งกร่าง ลิฟต์ตัวหนึ่งลงมาจอดหน้าพวกเขา...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 974 ตอนแฮร์รี่ไล่ตามเบลลาทริกซ์หลังจากซิเรียสตกเข้าไปในม่านในกองปริศนา
เขาได้ยินเสียงลิฟต์ดังโกรกกรากอยู่ข้างหน้า เขารีบเร่งฝีเท้าไปตามทางเหวี่ยงตัวเลี้ยวมุม แล้วกระแทกกำปั้นทุบลงไปบนปุ่มที่เรียกลิฟต์ตัวที่สอง มันส่งเสียงโกร่งกร่างโครมครามต่ำลงมาเรื่อย ๆ ...
HP: -- หนองน้ำของเฟร็ด-จอร์จ
เล่มที่ 5 หน้าที่ 1021 ตอนรอนพูดถึงเรื่องที่ฟลิตวิกจัดการกับหนองน้ำของเฟร็ด-จอร์จ
"ฉันว่าเขาคงทิ้งไว้เป็นอนุสาวรีย์ให้เฟร็ดกับจอร์จ" รอนพูดผ่านปากที่เต็มไปด้วยช็อกโกแล็ต...
*Note: ผมคิดว่าน่าจะใช้คำว่า 'อนุสรณ์' แทนนะครับ
HP: -- บ็อบ อ็อกเดน
เล่มที่ 6 หน้าที่ 215 ตอนแฮร์รี่ กับ ดัมเบิลดอร์ตามอ็อกเดนไปยังบ้านตระกูลก๊อนท์
อ็อกเดนต้องวิ่งเหย่า ๆ อย่างไม่เต็มใจเพราะทางลงนั้นชัน...
*Note: ผมคิดว่าน่าจะใช้คำว่า 'วิ่งเหยาะ ๆ ' แทนนะครับ
HP: -- รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์
เล่มที่ 2 หน้าที่ 314 ตอนก่อนที่ฟัดจ์จะนำแฮกริดไปอัซคาบัน
"นั่นเจ้านายของพ่อ!" รอนกระซิบ "คอร์นีเลียส ฟัดจ์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์!"
*Note: หลังจากจุดนี้เป็นต้นไปในทุก ๆ เล่ม ดูเหมือนจะมีการตัดคำว่า 'ว่าการ' ออกไป -- เหลือเพียงแต่ 'รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์' ซึ่งถ้าเทียบกับของประเทศไทย เราจะยังใช้คำว่า 'ว่าการ' อยู่ เช่น รัฐมนตรีว่าการกระทวงการต่างประเทศ, รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ เป็นต้น
HP: -- 'ควิดดิชเวิลด์คัพ' กับ 'ควิดดิชชิงแชมป์โลก'
เล่มที่ 3 หน้าที่ 512 ตอนรอนชวนแฮร์รี่ไปดูแข่งควิดดิช
"ควิดดิชชิงแชมป์โลกจะแข่งขันช่วงฤดูร้อนนี้ละ! แฮร์รี่ มาอยู่กับฉันนะ แล้วเราจะได้ไปดูด้วยกัน! พ่อได้ตั๋วจากที่ทำงานทุกทีแหละ"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 45 ตอนนางวีสลีย์ส่งจดหมายมาหาลุงเวอร์นอนเพื่อขอพาแฮร์รี่ไปดูควิดดิชเวิลด์คัพ
อย่างที่แฮร์รี่คงจะบอกคุณแล้วนะคะ การแข่งขันควิดดิชเวิลด์คัพรอบชิงชนะเลิศจะมีขึ้นในคืนวันจันทร์หน้า...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 196 ตอนบนรถด่วนฮอกวอตส์
เนวิลล์ฟังคนอื่น ๆ คุยกันเรื่องการแข่งขันชิงแชมป์โลกอย่างนึกอิจฉา
*Note: ตรงนี้ผมอยากให้ใช้คำใดคำหนึ่งไปเลยอ่ะครับ -- คือ ถ้าจะใช้ทับศัพท์ก็ใช้ หรือถ้าจะแปลเป็นไทยก็แปล -- อยากให้มันรูปแบบ หรือ Pattern เดียวกันหน่ะครับ
-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
::: ข้อมูลนี้ถือเป็นสมบัติของ POTTERSTORYWEB.COM / ห้ามนำออกก่อนได้รับอนุญาต :::
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
HP: -- 'หัวหน้าทีม' กับ 'กัปตันทีม'
เล่มที่ 4 หน้าที่ 91 ตอนที่พวกแฮร์รี่เจอเซดริกกับพ่อ ก่อนเดินทางไปเวิลด์คัพ
เซดริก ดิกกอรี่เป็นเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบเจ็ดปีที่หน้าตาหล่อเหลามาก เขาเป็นหัวหน้าทีมและผู้เล่นในตำแหน่งซีกเกอร์ของทีมควิดดิชประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟที่ฮอกวอตส์
เล่มที่ 4 หน้าที่ 106 ตอนที่แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ออกไปตักน้ำ
...โอลิเวอร์ วู้ด อดีตหัวหน้าทีมควิดดิชประจำบ้านกริฟฟินดอร์ที่เพิ่งจบจากฮอกวอตส์ดึงตัวแฮร์รี่เพื่อพาไปหาพ่อแม่ของเขาที่เต็นท์...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 471 ตอนงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสต์มาส
เขาย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อหลบอยู่ด้านหลังแฮร์รี่ เพราะเฟลอร์ เดอลากูร์กำลังเดินผ่านมา เธอโดดเด่นในชุดผ้าซาตินสีเงินและควงคู่มากับโรเจอร์ ดาวีส์ กัปตันทีมควิดดิชของบ้านเรเวนคลอ...
*Note: จริงอยู่ที่ว่าตำแหน่ง 'หัวหน้า'ทีม กับ 'กัปตันทีม' นั้นคือตำแหน่งเดียวกัน -- แต่น่าจะมีการใช้คำที่ตรงกันนะครับ เพราะเล่มอื่น ๆ นั้นใช้คำว่า 'กัปตันทีม' ทั้งหมด
HP: -- 'ไพนต์' กับ 'ไพท์'
คำสองคำนี้ผมไม่แน่ใจว่าเป็นระบบของการตวงหรือเปล่าอ่ะครับ -- แต่ที่ผมเจอนั้นมันออกจะใกล้เคียงกันอ่ะครับ
เล่มที่ 3 หน้าที่ 244 ตอนมาดามโรสเมอร์ทานำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ แฮกริด มักกอนนากัล ฟลิตวิก และฟัดจ์
"น้ำกิลลี่แก้วเล็ก..."
"ของฉัน" เป็นเสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัล
"เหล้าน้ำผึ้งอุ่นสี่ไพนต์..."
เล่มที่ 6 หน้าที่ 501 ตอนแฮร์รี่ดื่มน้ำยานำโชค และเจอกับซลักฮอร์นก่อนที่จะลงไปที่กระท่อมแฮกริด
ขณะนี้ซลักฮอร์นดูเหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับแฮร์รี่
"...คงน่าเสียดายมาก ๆ ถ้าจะไม่ไปเก็บเอามา... อาจจะได้ถึงไพท์ละร้อยเกลเลียน... พูดตรง ๆ นะ เงินเดือนของฉันนี่ก็ไม่ใช่ว่าจะมากมาย..."
HP: -- 'หายตัว' กับ 'ล่องหน'
เล่มที่ 1 หน้าที่ 259 ตอนแฮร์รี่ไปหากระจกเงาแห่งแอริเซดในคืนที่ 3 และเจอกับดัมเบิลดอร์
"ฉันไม่ต้องอาศัยผ้าคลุมทำตัวให้ล่องหนหรอก" ดัมเบิลดอร์บอกอย่างอ่อนโยน...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 173 ตอนแฮร์รี่เจอจดหมายของลิลี่
แฮร์รี่หยุดอ่าน และใคร่ครวญข้อความของแม่ ทำไมดัมเบิลดอร์ต้องเอาผ้าคลุมล่องหนของเจมส์ไปล่ะ แฮร์รี่จำได้ว่าอาจารย์ใหญ่เคยบอกเขาเมื่อหลายปีก่อนว่า "ฉันไม่ต้องอาศัยผ้าคลุมทำตัวให้ล่องหนหรอก" ...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 396 ตอนแฮร์รี่คุยเรื่องผ้าคลุมล่องหนกับเฮอร์ไมโอนี่
"อ่านนี่" เขาบอกเธอ ยัดจดหมายของแม่ลงในมือเธอ "อ่านสิ! ผ้าคลุมอยู่กับดัมเบิลดอร์ เฮอร์ไมโอนี่! เขาจะเอาไปทำไมล่ะ เขาไม่จำเป็นต้องใช้ผ้าคลุม คาถาพรางตาของเขามีอำนาจมากพอ เขาหายตัวได้โดยไม่ต้องใช้ผ้าคลุมเลย!"
*Note: ตรงนี้อยากให้ใช้คำว่า 'ล่องหน' หรือ 'อำพราง' แทนนะครับ -- เพราะคำว่า 'หายตัว' มันจะไปเกี่ยวโยงกับการหายตัวจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งอ่ะครับ
HP: -- เลขหน้าของหนังสือเล่ม 7
รูปแบบการ Run เลขหน้าของหนังสือทุก ๆ เล่มนั้นจะสังเกตได้ว่าจะใช้รูปแบบเดียวกันตลอด เช่น * 1 * เป็นต้น -- แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะพบว่าในเล่มที่ 7 หน้าที่ 15 เลขบอกหน้านั้นจะมีเครื่อง * ที่มีขนาดใหญ่กว่าทุก ๆ หน้า
HP: -- การติดต่อกันผ่านเตาผิง
ตรงจุดนี้จะว่าด้วยการติดต่อกันโดยเครือข่ายฟลู ผ่านเตาผิง -- ซึ่งอาจจะออกงง ๆ หน่อยนะครับ -- คือมันเป็นตอนที่แฮร์รี่กับซิเรียสคุยกันผ่านเตาผิง -- ซึ่งมีการใช้คำระบุที่อยู่ที่ต่างกันอ่ะครับ
เล่มที่ 4 หน้าที่ 379 ตอนที่ซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ ในคืนวันที่แฮร์รี่เห็นมังกรสำหรับภารกิจแรก
ศีรษะของซิเรียสปรากฎอยู่บนกองไฟ...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 371 ตอนซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ผ่านเตาผิง
เธออ้าปากค้าง จ้องไปที่กองไฟ รองทิ้งปากกาขนนก ตรงกลางเปลวไฟที่เต้นขึ้นลง มีหัวของซิเรียสตั้งอยู่ ผมยาวสีดำล้อมรอบใบหน้ายิ้มแป้น
เล่มที่ 5 หน้าที่ 451 ตอนซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ผ่านเตาผิง (อีกครั้ง)
แฮร์รี่หันขวับกลับมา ศีรษะที่มีผมสีดำยุ่ง ๆ ของซิเรียสนั่งอยู่ในกองไฟอีกหน
HP: -- 'ป๊อบ' กับ 'ป๊อป'
จากที่ผ่านมาเคยมีข้อกังขาเกี่ยวกับเสียงของการหายตัว และการปรากฏตัว ว่ามีเสียงทั้ง 'ป๊อบ' และ 'เปรี้ยง' -- ถ้าอ่านในเล่ม 5 ก็น่าจะหายข้อข้องใจนะครับ
เล่มที่ 5 หน้าที่ 166 ตอนแฮร์รี่ไปกระทรวงฯ เพื่อฟังพิจารณาคดี -- ขณะที่อยู่ที่โถงกลาง
...ดังนั้นเสียงซู่ซ่าของน้ำที่ตกลงมาจึงผสมผสานไปกับเสียงป๊อปและเสียงเปรี้ยงของนักหายตัวทั้งหลาย...
แต่ปัญหาที่ผมพบนี้คือคำว่า 'ป๊อบ' กับ 'ป๊อป' ที่ใช้การสะกดที่ต่างกันครับ
เล่มที่ 3 หน้าที่ 135 ตอนคาบเรียนวิชาแปลงร่าง คาบแรกของภาคเรียน
"นี่แน่ะ วันนี้พวกเธอเป็นอะไรกันไปหมด" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกลายร่างกลับคืน เกิดเสียงป๊อบเบา ๆ เธอกวาดตามองทั้งห้อง "ก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่การแปลงร่างของฉันไม่ได้รับเสียงปรบมือจากนักเรียน"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 188 ตอนนายดิกกอรี่ใช้เครือข่ายฟลูติดต่อกับเตาผิงในห้องครัวที่บ้านโพรงกระต่าย
นางวีสลีย์หยิบขนมปังทาเนยออกมาจากบนโต๊ะในครัว วางมันลงในคีมคีบถ่านและส่งเข้าปากนายดิกกอรี่
"ขอบใอ" เขาพูดอู้อี้ แล้วจึงหายไปพร้อมกับเสียง 'ป๊อบ' ค่อย ๆ
เล่มที่ 4 หน้าที่ 383 ตอนที่ซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ ในคืนวันที่แฮร์รี่เห็นมังกรสำหรับภารกิจแรก
แฮร์รี่ได้ยินเสียง 'ป๊อบ' เบา ๆ ดังขึ้นข้างหลังและรู้ว่าซิเรียสไปแล้ว...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 166 ตอนแฮร์รี่ไปกระทรวงฯ เพื่อฟังพิจารณาคดี -- ขณะที่อยู่ที่โถงกลาง
...ดังนั้นเสียงซู่ซ่าของน้ำที่ตกลงมาจึงผสมผสานไปกับเสียงป๊อปและเสียงเปรี้ยงของนักหายตัวทั้งหลาย...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 376 ตอนซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ผ่านเครือข่ายฟลูอีกครั้ง
มีเสียงป๊อบเบา ๆ แล้วบริเวณที่หัวของซิเรียสเคยอยู่ก็กลายเป็นเปลวไฟลุกวูบวาบอีกครั้งหนึ่ง
เล่มที่ 7 หน้าที่ 80 ตอนคิงสลีย์หายตัว
ลูปินพยักหน้า คิงสลีย์โบกมือให้คนอื่น ๆ แล้วเดินจากไปในความมืด ตรงไปทางประตูรั้ว แฮร์รี่คิดว่าเขาได้ยินเสียง ป๊อป เบา ๆ ตอนที่คิงสลีย์หายตัวไปเมื่อพ้นเขตบ้านโพรงกระต่าย
เล่มที่ 7 หน้าที่ 222 ตอนแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่บุกกระทรวงฯ เพื่อหาล็อกเก็ตสลิธีริน
นาทีกว่า ๆ หลังจากนั้น มีเสียงป๊อปดังขึ้นเบา ๆ แล้วแม่มดกระทรวงร่างเล็กซึ่งมีผมฟูสีเทาก็ปรากฏตัวขึ้น
พวกเขารีบปิดประตูขังมาฟัลด้าตัวจริง แฮร์รี่กับรอนเหวี่ยงผ้าคลุมล่องหนคลุมตัว ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ยืนคอยโดยไม่ปิดบัง ไม่กี่วินาทีต่อมา มีเสียงป๊อปดังขึ้นอีกครั้ง พ่อมดร่างเล็ก หน้าตาเหมือนตัวเฟเร็ต ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขา
HP: -- 'เบ้อเริ่ม' กับ 'เบ้อเร่อ'
เล่มที่ 3 หน้าที่ 250 ประโยคคำพูดของแฮกริดตอนคุยกับมักกอนนากับ ฟลิตวิก ฟัดจ์และมาดามโรสเมอร์ทาในร้านไม้กวาดสามอัน
"ผมเจอมัน!" แฮกริดคำราม "...ผมเพิ่งอุ้มแกออกจากบ้านที่พังไม่มีชิ้นดี เจ้าหนูน้อยผู้น่าสงสารมีรอยแผลเป็นใหญ่เบ้อเร่ออยู่บนหน้าผาก..."
เล่มที่ 3 หน้าที่ 292 ตอนแฮร์รี่ฝึกเสกคาถาผู้พิทักษ์กับลูปิน
ลูปินส่งช็อกโกแล็ตอย่างดีที่สุดของร้านฮันนี่ดุกส์ชิ้นใหญ่เบ้อเร่อให้แฮร์รี่
เล่มที่ 3 หน้าที่ 327 ตอนย่าของเนวิลล์ส่งจดหมายกัมปนาทมาให้
นกฮูกของโรงเรียนบินโฉบเข้ามาในห้องโถงใหญ่บรรทุกไปรษณีย์มาด้วยเช่นเคย เนวิลล์สำลักเมื่อนกฮูกโรงนาตัวเบ้อเร่อร่อนลงตรงเขาคาบซองจดหมายสีแดงไว้ในปาก...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 293 ตอนแฮร์รี่ไปเรียนวิชาพยากรณ์ศาสตร์
"กลับมานี่ เจ้าสุนัขต่ำต้อยสถุล! ยืนตั้งมั่นและสู้กับข้า!" เซอร์คาโดแกนตะเบ็งเสียงอู้อี้ผ่านกระบังหน้าหมวกเหล็ก ทว่าแฮร์รี่เอาแต่เดินหน้าต่อไป และเมื่อเซอร์คาโดแกนพยายามจะติดตามเขาโดยวิ่งเข้าไปในภาพเพื่อนบ้าน เขาก็ถูกเจ้าของภาพซึ่งเป็นหมาล่าหมาป่าที่ตัวใหญ่เบ้อเริ่มและดูโกรธขับไล่ทันที
เล่มที่ 5 หน้าที่ 532 ตอนอัมบริดจ์ตรวจสอบแฮกริด
"ใช่ ถูกต้อง สะดุด... สะดุดไม้กวาดของเพื่อน ผมไม่ได้บินเองหรอก เออ ก็ดูขนาดของผมสิ ผมไม่คิดว่าจะมีไม้กวาดไหนรับน้ำหนักผมได้ร็อก เพื่อนผมเขาผสมพันธุ์ม้าอบราซาน ไม่รู้คุณเคยเห็นมั้ย มันตัวใหญ่เบ้อเริ่ม มีปีกด้วย รู้มั้ย ผมได้ขี่มันด้วยนิดหน่อย มัน -- "
เล่มที่ 5 หน้าที่ 831 ตอนแฮกริดพาแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ไปหากรอว์ป
"ไม่ต้องห่วงฉันร็อก" เขารีบพูด เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือมาจะตบแขนเขา เขาดึงผ้าเช็ดหน้าลายจุดผืนเบ้อเริ่มออกมาจากกระเป๋าเสื้อกั๊กและเช็ดตา
เล่มที่ 5 หน้าที่ 834 ตอนแฮกริดพาแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ไปหากรอว์ป
"เขา -- เอ่อ เขาเข้าใจว่ามันสำคัญมาก ๆ สำหรับฉัน" แฮกริดตอบ บีบมือใหญ่เบ้อเริ่มของเขาไปมา...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 33 บทความเกี่ยวกับชีวิตดัมเบิลดอร์ ของริต้า สกีตเตอร์
... เรื่องแม่กับน้องสาวของเขาต่างหาก แล้วแค่ขุดคุ้ยนิดเดียวก็เจอรังแห่งความชั่วร้ายเข้ารังเบ้อเริ่ม...
HP: -- 'อัลบั้ม' กับ 'อัลบัม'
เล่มที่ 3 หน้าที่ 256 ตอนแฮร์รี่หาภาพของซิเรียสในอัลบั้มรูปที่แฮกริดทำให้ (ตอนก่อนงานเลี้ยงสิ้นปี 1)
เขาผลักหนังสือไปทางหนึ่งและหาสิ่งที่ต้องการพบอย่างรวดเร็ว -- อัลบั้มใส่รูปภาพปกหุ้มหนังที่แฮกริดให้เขาเมื่อสองปีก่อน... แฮร์รี่นั่งลงบนเตียงและรูดผ้าม่านรอบเตียงปิดสนิท แล้วจึงเริ่มพลิกอัลบั้มค้นหา จนกระทั่ง...
แฮร์รี่กระแทกอัลบั้มปิด เอื้อมมือออกไปยัดอัลบั้มใส่กลับเข้าไปในตู้เก็บของ...
เล่มที่ 3 หน้าที่ 257 หลังจากแฮร์รี่กลับมาจากฮอกส์มี้ด
ความเกลียดชังอย่างที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนกำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่างประหนึ่งยาพิษ เขามองเห็นภาพแบล็กหัวเราะใส่เขาในความมืด ราวกับมีคนเอารูปภาพจากอัลบั้มมาปะติดตาของเขาไว้...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 379 ตอนซิเรียสติดต่อกับแฮร์รี่ผ่านทางเตาผิง (คืนเดียวกันกับที่แฮร์รี่เห็นมังกร)
ซิเรียสดูไม่เหมือนที่แฮร์รี่จำได้ เมื่อทั้งสองลาจากกันนั้น ใบหน้าของซิเรียสซูบตอบและดวงตาลึกโหล ผมสีดำยาวปรกหน้าปรกตา -- แต่ตอนนี้ผมสั้นและสะอาด ใบหน้าดูอิ่มเอิบและหนุ่มขึ้นจนเกือบจะเหมือนภาพถ่ายในวันแต่งงานของสามีภรรยาพอตเตอร์ที่แฮร์รี่มีอยู่ในอัลบั้ม
เล่มที่ 7 หน้าที่ 26 ตอนแฮร์รี่รื้อของออกจากหีบนักเรียน
...เสื้อผ้ามักเกิ้ลของเขาถูกย้ายมาเก็บไว้ในเป้สะพายหลังใบเก่า รวมกับผ้าคลุมล่องหน เครื่องมือปรุงยา หนังสือบางเล่ม อัลบัมรูปภาพที่แฮกริดให้เมื่อนานมาแล้ว...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 297 ก่อนแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่จะไปก็อดดริกส์โฮลโล่
... แฮร์รี่ค่อย ๆ ดึงเป้ออกมาจากกระเป๋าลูกปัดของเธอ และหยิบอัลบัมที่แฮกริดให้เมื่อนานมาแล้วออกมา...
HP: -- 'ยุคกลาง' กับ 'สมัยกลาง'
'ยุคกลาง' กับ 'สมัยกลาง' นี้ผมเดาว่าน่าจะใช้ภาษาอังกฤษว่า 'Middle Age' ครับ -- ซึ่งมันก็แล้วแต่ว่าคนแปลจะเลือกใช้คำใดในภาษาไทย -- แต่ในความรู้สึกส่วนตัวแล้ว ผมจะคุ้นกับคำว่า 'ยุคกลาง' เสียมากกว่า เพราะที่ผมเคยเรียนประวัติศาสตร์มาจะเจอคำพวกนี้บ่อย เช่น 'ยุคหิน' 'ยุคสำริด' 'ยุคมืด' เป็นต้น -- และคำว่า 'ยุคกลาง' นั้นผมคิดว่ามันฟังดู Classic กว่า 'สมัยกลาง' อ่ะครับ -- แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็อยากให้มันเป็นไปในรูปแบบเดียวกันอ่ะครับ -- อยากให้เลือกใช้เอาสักอย่างอ่ะครับ
เล่มที่ 3 หน้าที่ 12 ตอนแฮร์รี่เขียนเรียงความเรื่อง 'การเผาแม่มดในศตวรรษที่สิบสี่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์แต่อย่างใดทั้งสิ้น -- จงอภิปราย'
ในยุคกลาง คนที่ไม่มีเวทมนตร์คาถา (ที่รู้จักกันทั่วไปว่าพวกมักเกิ้ล) เป็นพวกที่หวาดกลัวเวทมนตร์มากเป็นพิเศษ...
เล่มที่ 3 หน้าที่ 68 ตอนแฮร์รี่ใช้เวลาก่อนเปิดเรียนอยู่ที่ตรอกไดแอกอน
... นอกจากฟลอเรียนจะมีความรู้เรื่องการเผาแม่มดในยุคกลางเป็นอย่างดีแล้ว เขายังให้แฮร์รี่กินไอศกรีมซันเดย์ฟรีทุกครึ่งชั่วโมงอีกด้วย
เล่มที่ 3 หน้าที่ 381 ตอนแฮร์รี่สอบวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์
... แฮร์รี่เขียนทุกสิ่งทุกอย่างที่ฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวเคยบอกเขาไว้เกี่ยวกับการล่าแม่มดในยุคกลาง...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 554 ตอนแฮร์รี่พยายามหาวิธีอยู่ในน้ำได้นาน 1 ชั่วโมง
...เขาดึงโต๊ะตัวหนึ่งมาที่มุมห้องและก้มหน้าก้มตาค้นหาต่อไป ไม่มีอะไรในหนังสือ คาถาบ้าสำหรับพ่อมดบวม... ไม่มีอะไรใน คู่มือพ่อมดหมดผีสมัยกลาง...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 147 ตอนซิเรียสให้แฮร์รี่ดูม่านปัก (สาแหรก) ประจำตระกูลแบล็ก
ม่านปักนั้นดูเก่าแก่มาก มันซีดจางและดูเหมือนจะโดนด๊อกซี่กัดแทะหลายแห่ง อย่างไรก็ตาม เส้นไหมสีทองที่ใช้ปักลายยังคงทอแสงเป็นประกายสดใสพอที่จะแสดงให้เห็นแผนผังตระกูลที่แผ่กิ่งก้านย้อนไปถึง (เท่าที่แฮร์รี่พอบอกได้) สมัยกลาง...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 616 ตอนแฮร์รี่ไปเยี่ยมนายวีสลีย์ที่เซ็นต์มังโก
... ผู้บำบัดหลายคนตะโกนเรียกพวกเขา วิเคราะห์โรคประหลาด ๆ พร้อมแนะนำวิธีรักษาที่น่าขนลุกขนพองให้ด้วย รอนรู้สึกถูกสบประมาทอย่างแรงเมื่อพ่อมดจากสมัยกลางตะโกนบอกว่าเขาป่วยหนักด้วยโรคจุดกระจาย
เล่มที่ 5 หน้าที่ 888 ตอนพวกแฮร์รี่แอบเข้าไปในห้องทำงานของอัมบริดจ์
"มาทางนี้เถอะ" เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ ดึงข้อมือแฮร์รี่และลากเขากลับไปยังซอกที่หินสลักรูปหัวน่าเกลียดของพ่อมดสมัยกลางยืนพูดพึมพำกับตัวเองอยู่บนเสากลม ๆ ท่อนหนึ่ง...
HP: -- 'สกอต' กับ 'สก๊อต'
เล่มที่ 2 หน้าที่ 154 ตอนแฮร์รี่เจอฟิลช์ตอนหลังซ้อมควิดดิช
... อาร์กัส ฟิลช์โผล่ขึ้นมาทันทีทันใดจากด้านหลังของผ้าทอเป็นรูปภาพสวยงามที่แขวนอยู่ทางขวาของแฮร์รี่ เขามีผ้าพันคอไหมพรมลายสก๊อตพันรอบหัว และจมูกดูเป็นสีม่วงผิดปกติ
เล่มที่ 2 หน้าที่ 159 ตอนฟิลช์คิดว่าแฮร์รี่เห็นตำราควิกสเปลล์
แฮร์รี่จ้องมองเขาอย่างตกใจ ฟิลช์ไม่เคยดูโกรธแบบนี้มาก่อน ดวงตาถลนแทบหลุดจากเบ้า แก้มที่ห้อยย้อยข้างหนึ่งกระตุก และผ้าพันคอลายสก๊อตก็ไม่ช่วยสักนิด
เล่มที่ 4 หน้าที่ 82 ตอนงานเลี้ยงอาหารค่ำที่บ้านโพรงกระต่าย
"แพ้ทรานซิลเวเนียสามร้อยเก้าสิบต่อสิบ" ชาลีบอกเศร้า ๆ "ช็อกกันไปหมด แล้วเวลส์ก็แพ้ยูกันดา สกอตแลนด์ก็ถูกลักเซมเบิร์กถล่ม"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 96 ตอนพวกแฮร์รี่มาถึงงานเวิลด์คัพด้วยกุญแจนำทาง
"สวัสดี แบเซิล" นายวีสลีย์ร้องทัก พลางหยิบรองเท้าบู๊ตขึ้นมาและส่งให้พ่อมดที่สวมกระโปรงสกอต...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 307 ตอนอัมบริดจ็ส่งตัวแฮร์รี่ไปพบมักกอนนากัล
"กินขนมปังกรอบ" เธอพูดซ้ำอย่างรำคาญใจ ชี้ไปที่กล่องลายสกอตที่วางอยู่บนกองกระดาษกองหนึ่งบนโต๊ะ "แล้วนั่งลง"
เล่มที่ 7 หน้าที่ 291 ตอนแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่กำลังหลบหนี
... ทั้งสองผจญภัยไปตามเชิงเขา โดนฝนน้ำแข็งกระหน่ำทุบเต็นท์ ท่องไปในหนองบึงกว้างใหญ่ ซึ่งเต็นท์ถูกน้ำเย็นเยียบทะลักท่วม และเดินทางไปสู่เกาะเล็กกระจิดกลางทะเลสาบในสกอตแลนด์...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 456 ตอนแฮร์รี่กับลูน่าเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมของบ้านเรเวนคลอ และเจอกับมักกอนนากัล
...การปรากฏตัวของคนนอกกฎหมายรายที่สองคงทำให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลหมดแรง เธอซวนเซถอยหลัง แล้วทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด มือขยุ้มคอเสื้อคลุมนอนลายสกอตตัวเก่าแก่
HP: -- 'ปัดโธ่' กับ 'ปั้ดโธ่'
เล่มที่ 1 หน้าที่ 362 ตอนดัมเบิลดอร์มาเยี่ยมแฮร์รี่ที่ห้องพยาบาล และกินเยลลี่เม็ดทุกรสเข้าไป
เขายิ้มและโยนเยลลี่เม็ดสีน้ำตาลทองเข้าปาก แล้วก็สำลัก พูดออกมาว่า "ปัดโธ่! รสขี้หู"
เล่มที่ 6 หน้าที่ 474 หลังจากด๊อบบี้และครีเชอร์รายงานผลการติดตามเดรโก ให้แฮร์รี่ฟัง
เสียงของแฮร์รี่เลือนหายไป เขากำลังจ้องดูกองไฟ
"ปั้ดโธ่ ฉันนี่โง่จริง ๆ " เขาพูดเบา ๆ "เห็นชัด ๆ ใช่ไหมล่ะ มีอยู่เต็มถังในคุกใต้ดินข้างล่าง... เขาคงไปขโมยมานิดหน่อยตอนที่เรียนอยู่..."
HP: -- การประลองระหว่าง ดัมเบิลดอร์ กับ กรินเดลวัลด์
เล่มที่ 1 หน้าที่ 128 ในการ์ดกบช็อกโกแลต
ดัมเบิลดอร์มีชื่อเสียงมากเมื่อเอาชนะพ่อมดที่ชั่วร้ายกรินเดลวัลด์ได้ในปี ค.ศ. 1945 ...
เล่มที่ 1 หน้าที่ 266 ตอนแฮร์รี่พบชื่อนิโคลัส แฟลมเมลในการ์ดกบ
" -- ฟังนะ 'ดัมเบิลดอร์มีชื่อเสียงมากเมื่อเอาชนะพ่อมดที่ชั่วร้ายกรินเดลวัลด์ได้ในปี ค.ศ. 1945 นอกจากนั้น...' "
เล่มที่ 7 หน้าที่ 29 ในบทความระลึกถึงดัมเบิลดอร์ของโดจ
... จนถึงเดี๋ยวนี้ ผู้คนก็ยังพูดกันว่า ไม่มีการประลองของพ่อมดครั้งใดที่จะเทียบเท่าการต่อสู้ระหว่างดัมเบิลดอร์กับกรินเดลวัลด์เมื่อปี ค.ศ. 1947...
เล่มที่ 7 หน้าที่ 24 (DH: Bloomsbury) บท In Memoriam
They say, that no wizarding duel ever match that between Dumbledore and Grindelwald in 1945.
HP: -- 'แอนด์' กับ 'และ'
เล่มที่ 2 หน้าที่ 73 ตอนแฮร์รี่ใช้เครือข่ายฟลูไปตรอกไดแอกอน
เขาเดินถือแว่นตากระจกร้าวให้ชิดดวงตา แล้วจ้องมองไปรอบ ๆ เขาออกมาสู่ตรอกที่สกปรกมอซอ ที่ดูเหมือนจะมีแต่ร้านขายสินค้าประเภทศาสตร์มืดทั้งนั้น ร้านที่เขาเพิ่งออกมาชื่อบอร์เจ็นและเบิร์กส์ มองดูเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุด...
เล่มที่ 2 หน้าที่ 79 ตอนแฮร์รี่ไปซื้อของในตรอกไดแอกอน
...ในร้านกัมเบิ้ลและเจปส์ที่ขายของตลก ๆ ของพ่อมด พวกเขาพบเฟร็ด จอร์จ และลี จอร์ดัน...
เล่มที่ 3 หน้าที่ 99 ตอนพวกแฮร์รี่อยู่บนรถด่วนฮอกวอตส์
"เราเอาไปให้เขาลองซ่อมดูที่ฮอกส์มี้ดก็ได้" รอนกลับลงนั่งตามเดิม "ร้านเดอร์วิชแอนด์แบนเจสขายของแบบนี้แหละ พวกเครื่องมือเครื่องใช้ของวิเศษ เฟร็ดกับจอร์จเคยบอก"
เล่มที่ 4 หน้าที่ 577 จดหมายนัดพบจากซิเรียส
จดหมายของซิเรียสแทบจะสั้นพอ ๆ กับฉบับก่อน
ไปที่รั้วตรงสุดปลายถนนออกจากฮอกส์มี้ด (ผ่านร้านเดอร์วิชแอนด์แบนเจส) ตอนบ่านสองโมงวันเสาร์ เอาอาหารมามากที่สุดเท่าที่จะเอามาได้
เล่มที่ 4 หน้าที่ 588 ตอนพวกแฮร์รี่ไปหาซิเรียสในวันที่ไปฮอกส์มี้ด
... แล้วเมื่อเวลาบ่ายโมงครึ่ง พวกเขาก็เดินขึ้นไปตามถนนไฮสตรีท ผ่านร้านเดอร์วิชแอนด์แบนเจสและมุ่งหน้าตรงไปยังท้ายหมู่บ้าน
เล่มที่ 5 หน้าที่ 586 ตอนแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่และครอบครัววีสลีย์ไปที่เซนต์มังโก
พวกเขามาถึงหน้าห้างสรรพสินค้าใหญ่ดูล้าสมัยแห่งหนึ่ง เป็นตึกก่ออิฐสีแดง ชื่อว่า เพิร์จแอนด์เดาส์ จำกัด...
*Note: ตรงนี้อยากให้ใช้คำใดคำหนึ่งระหว่าง 'แอนด์' กับ 'และ' อ่ะครับ
-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
::: ข้อมูลนี้ถือเป็นสมบัติของ POTTERSTORYWEB.COM / ห้ามนำออกก่อนได้รับอนุญาต :::
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
HP: -- ร้านขายอุปกรณ์การเล่นควิดดิช ในตรอกไดแอกอน
เล่มที่ 2 หน้าที่ 78 - 79
รอนจ้องดูเสื้อคลุมชุดกีฬาทีมชัดลีย์แคนนอนส์ทั้งชุดในตู้กระจกของร้าน 'เครื่องกีฬาควิดดิชมีคุณภาพ' แสดงความอยากได้จนออกนอกหน้า...
เล่มที่ 3 หน้าที่ 69 ตอนแฮร์รี่ใช้เวลาก่อนเปิดเรียนอยู่ที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว
... แต่สิ่งที่ทดสอบความตั้งใจมั่นของแฮร์รี่อย่างที่สุด ดูเหมือนจะอยู่ที่ร้านขายอุปกรณ์การเล่นควิดดิชที่ชื่อร้านอุปกรณ์ ควิดดิชชั้นเยี่ยม ซึ่งเป็นร้านโปรดของเขา...
HP: -- ร้านกัมเบิ้ลและเจปส์
เล่มที่ 2 หน้าที่ 79 ตอนแฮร์รี่ไปซื้อของในตรอกไดแอกอน
รอนจ้องดูเสื้อคลุมชุดกีฬาทีมชัดลีย์แคนนอนส์ทั้งชุดในตู้กระจกของร้าน 'เครื่องกีฬาควิดดิชมีคุณภาพ' แสดงความอยากได้จนออกนอกหน้า จนเฮอร์ไมโอนี่ลากพวกเขาไปซื้อหมึกและกระดาษที่ร้านถัดไปในร้านกัมเบิ้ลและเจปส์ที่ขายของตลก ๆ ของพ่อมด พวกเขาพบเฟร็ด จอร์จ และลี จอร์ดัน...
*Note: ตรงนี้ผมคิดว่าน่าเว้นวรรคระหว่างประโยค 'จนเฮอร์ไมโอนี่ลากพวกเขาไปซื้อหมึกและกระดาษที่ร้านถัดไป' กับ 'ในร้านกัมเบิ้ลและเจปส์ที่ขายของตลก ๆ ของพ่อมด' ให้ดูห่างจากกันนะครับ -- เพราะถ้าไม่แยกมันจะดูเหมือนว่า 'ร้านกัมเบิ้ลและเจปส์' เป็นร้านขายเครื่องเขียน -- ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันเป็นร้านขายของเล่น
HP: -- อักษรย่อของชื่อตัวละคร
เรื่องอักษรย่อของชื่อของตัวละครเนี่ยผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่า -- ทำไมไม่ใช้ให้ตรงกัน กล่าวคือ จะใช้ทับศัพท์ หรือใช้อักษรไทยแทนแน่ -- ตัวอย่างเช่น ในเล่ม 1 ใช้ 'ฮ. พอตเตอร์' แต่ในเล่ม 3 ใช้ 'อาร์.เจ. ลูปิน' เป็นต้น
เล่มที่ 1 หน้าที่ 48 จ่าหน้าซองจดหมายที่ส่งถึงแฮร์รี่
คุณ ฮ. พอตเตอร์
ห้องใต้บันได
4 ซอยพรีเว็ต
ลิตเติล วิงจิง
เซอร์รีย์
เล่มที่ 2 หน้าที่ 279 - 280 ตอนแฮร์รี่เจอสมุดบันทึกริดเดิ้ลในห้องน้ำของเมอร์เทิล
แฮร์รี่เห็นทันทีว่ามันเป็นสมุดบันทึก ปีที่เลือนรางบนหน้าปกบอกให้รู้ว่ามันอายุห้าสิบปีแล้ว เขาเปิดออกอย่างกระตือรือร้น เขาอ่านตัวหนังสือเขียนด้วยหมึกเปื้อนเป็นดวง ๆ บนหน้าแรกพอออกว่าเป็นชื่อ ท.ม. ริดเดิ้ล
"เดี๋ยวก่อน" รอนร้อง เดินเข้ามาใกล้ ๆ อย่างระมัดระวังตัว เขามองข้ามบ่าแฮร์รี่ไปที่สมุด "ฉันรู้จักชื่อนี้นี่นา... ท.ม. ริดเดิ้ลได้รางวัลประกอบคุณความดีพิเศษให้โรงเรียนเมื่อห้าสิบปีก่อน"
*Note: ท.ม. ริดเดิ้ล = ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล
เล่มที่ 3 หน้าที่ 96 ตอนแฮร์รี่พบลูปินครั้งแรกบนรถด่วนฮอกวอตส์
"นายว่าเขาเป็นใครน่ะ" รอนกระซิบถามขณะที่ทั้งสามนั่งลงและเลื่อนประตูปิด พวกเขาเลือกเก้าอี้ตัวที่ไกลจากหน้าต่างมากที่สุด
"ศาสตราจารย์อาร์.เจ. ลูปิน ไงล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่กระซิบตอบทันใจ
*Note: อาร์.เจ. ลูปิน = รีมัส จอห์น ลูปิน
เล่มที่ 5 หน้าที่ 775 ตอนแฮร์รี่ดูความทรงจำของสเนปในเพนซิฟ
... แฮร์รี่จ้องดูหางหนอนอยู่สักครู่หนึ่งแล้วหันกลับไปมองเจมส์ที่ตอนนี้วาดเล่นเรื่อยเปื่อยบนเศษกระดาษ เขาวาดรูปลูกสนิชและกำลังลากเส้นตัวอักษร "ล.อ." หมายถึงอะไรกันนะ
แฮร์รี่ก้นลงดูพ่อ ซึ่งรีบขีดฆ่าตัวอักษร "ล.อ." ที่เขาประดิดประดอยเสียสวยงามและกระโดดยืนขึ้น...
*Note: ล.อ. = ลิลี่ เอฟเวนส์
เล่มที่ 5 หน้าที่ 938 ตอนแฮร์รี่อ่านป้ายที่ชั้นวางลูกแก้วพยากรณ์
... ลายมือตัวบาง ๆ แข็ง ๆ คล้ายขาแมงมุมเขียนวันเดือนปีของเมื่อสิบหกปีก่อน และเบื้องล่างนั้นมีตัวหนังสือว่า
ซ. พ. ท. กับ อ. พ. ว. บ. ด.
เจ้าแห่งศาสตร์มืด
และ (?) แฮร์รี่ พอตเตอร์
*Note: ซ. พ. ท. = ซีบิลล์ แพทริเซีย ทรีลอว์นีย์, อ. พ. ว. บ. ด. = อัลบัส เพอร์ซิวาล วูลฟริก ไบรอัน ดัมเบิลดอร์
เล่มที่ 6 หน้าที่ 155 ตอนซลักฮอร์นส่งจดหมายเชิญมาให้แฮร์รี่บนรถด่วนฮอกวอตส์
แฮร์รี่
ฉันจะดีใจมากถ้าเธอจะมากินอาหารเที่ยงร่วมกับฉันที่ห้องซี.
ด้วยไมตรีจิต
ศาสตราจารย์ ฮ.อ.ฟ. ซลักฮอร์น
*Note: ฮ.อ.ฟ. ซลักฮอร์น = ฮอเรซ ซลักฮอร์น
HP: -- 'ลิตเติล' กับ 'ลิตเติ้ล'
เล่มที่ 1 หน้าที่ 48 จดหมายของฮอกวอตส์ที่ส่งถึงแฮร์รี่
คุณ ฮ. พอตเตอร์
ห้องใต้บันได
4 ซอยพรีเว็ต
ลิตเติล วิงจิง
เซอร์รีย์
เล่มที่ 4 หน้าที่ 13 บ้านริดเดิ้ล
ชาวหมู่บ้านลิตเติ้ลแฮงเกิลตันยังคงเรียกบ้านหลังนี้ว่า 'บ้านริดเดิ้ล' แม้ว่าครอบครัวริดเดิ้ลจะไม่ได้อยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานหลายปีแล้วก็ตาม
เล่มที่ 4 หน้าที่ 14 การตายของคนในตระกูลริดเดิ้ล
มีคนเรียกตำรวจมา และทั้งหมู่บ้านลิตเติ้ลแฮงเกิลตันก็ตกอยู่ในสภาวะงงงันระคนอยากรู้และตื่นเต้นจนแทบจะข่มอาการเอาไว้ไม่อยู่...
เล่มที่ 4 หน้าที่ 17 การตายของคนในตระกูลริดเดิ้ล (ต่อ)
ในเมื่อไม่มีหลักฐานว่าครอบครัวริดเดิ้ลถูกฆาตกรรม ตำรวจจึงจำเป็นต้องปล่อยตัวแฟรงก์ไป ศพของครอบครัวริดเดิ้ลถูกฝังไว้ในป่าช้าของหมู่บ้านลิตเติ้ลแฮงเกิลตัน...
เล่มที่ 5 หน้าที่ 179 ตอนฟัดจ์อ่านข้อกล่าวหาของแฮร์รี่ในการพิจารณาคดี
"การพิจารณาคดีเรื่องการรักษาวินัย วันที่สิบสองสิงหาคม" ฟัดจ์เอ่ย... "การพิจารณาคดีเรื่องการกระทำความผิดภายใต้กฤษฎีกาควบคุมการใช้เวทมนตร์เมื่อยังไม่บรรลุนิติภาวะและกฏหมายปกปิดความลับนานาชาติของนายแฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ ผู้อาศัยอยู่ที่บ้านเลขที่สี่ ซอยพรีเว็ต ลิตเติลวิงจิง เซอร์รี่ย์"
เล่มที่ 5 หน้าที่ 183 ตอนฟังพิจารณาคดี
"ผู้คุมวิญญาณที่ลิตเติลวิงจิงอย่างนั้นหรือ" มาดามโบนส์ถาม น้ำเสีบงแสดงความประหลาดใจมาก "ฉันไม่เข้าใจ -- "
เล่มที่ 6 หน้าที่ 215 ตอนดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่เข้าไปในความทรงจำของอ็อกเดน
ดัมเบิลดอร์และแฮร์รี่ตามไป เมื่อพวกเขาผ่านป้ายไม้ แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองดูไม้ที่ยื่นออกมาทั้งสองอัน ป้ายหนึ่งชี้ไปทางด้านหลังที่เขาเดินมา เขียนว่า 'เกรตแฮงเกิลตัน 5 ไมล์' อีกป้ายชี้ไปทางอ็อกเดน เขียนว่า 'ลิตเติ้ลแฮงเกิลตัน 1 ไมล์'
... หุบเขาทั้งหุบเขาทอดนอนอยู่เบื้องหน้า แฮร์รี่มองเห็นหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือลิตเติ้ลแฮงเกิลตัน ซุกอยู่ระหว่างเขาสูงชันสองลูก...
อ็อกเด็นต้องวิ่งเหย่า ๆ อย่างไม่เต็มใจเพราะทางลงนั้นชัน ดัมเบิลดอร์ก้าวเท้าให้ยาวขึ้นและแฮร์รี่ต้องรีบสาวเท้าตาม เขาคิดว่าลิตเติ้ลแฮงเกิลตันต้องเป็นจุดหมายปลายทางของพวกเขาแน่นอน...
*Note: เล่มที่ 2 และ 5 ใช้คำว่า 'ลิตเติล' แต่เล่มที่ 4 และ 6 ใช้ 'ลิตเติ้ล'
HP: -- เรื่องเล่าของแฮกริด
เล่มที่ 5 หน้าที่ 515 ตอนพวกแฮร์รี่ไปหาแฮกริดที่กระท่อม หลังจากแฮกริดกลับมาจากการไปติดต่อกับพวกยักษ์
"ยักษ์เรอะ" แฮกริดถาม คว้าชิ้นเนื้อกลับมาได้ก่อนที่มันจะหล่นไปถึงเข็มขัด แล้วจับโปะกลับลงไปลนใบหน้า "ใครพูดอะไรเรื่องยักษ์ ฮึ พวกเธอไปคุยกับใครมา ใครบอกเธอว่าฉันไปทำอะไร -- ใครกันว่าฉันไป -- ฮะ"
"เราเดาน่ะค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดเป็นเชิงขอโทษ
"อ้อ ใช่แล้ว เดานี่เอง ใช่มั้ยล่ะ" แฮร์รี่ตอบ จ้องเธอเขม็งด้วยดวงตาข้างที่ไม่ได้ถูกชิ้นเนื้อปิดไว้
"มันออกจะ... เห็นได้ชัดนะครับ" รอนว่า แฮร์รี่พยักหน้าเห็นด้วย
*Note: ผมคิดว่าคำว่า 'แฮร์รี่' นั้นน่าจะเปลี่ยนเป็น 'แฮกริด' มากกว่านะครับ -- เพราะแฮกริดเป็นคนที่ใช้เนื้อมังกรรักษาอาการบาดเจ็บบนใบหน้า -- ไม่ใช่แฮร์รี่...
HP: -- 'ดอกฟอร์เก็ตมีน็อต' กับ 'ดอกฟอร์เกตมีนอต'
เล่มที่ 2 หน้าที่ 80 ตอนล็อกฮาร์ตมาที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก
... ล็อกฮาร์ตตัวจริงใส่เสื้อคลุมสีฟ้าดอกฟอร์เก็ตมีน็อตที่เข้ากับสีดวงตาของเขา...
เล่มที่ 6 หน้าที่ 214 ตอนดัมเบิลดอร์กับแฮร์รี่เข้าไปในความทรงจำของอ็อกเดน
ทั้งสองคนยืนอยู่บนทางในชนบท สองข้างทางเป็นรั้วต้นไม้สูง ๆ ที่กิ่งก้านพันกันยุ่ง อยู่ใต้ท้องฟ้าในฤดูร้อนที่สว่างไสวและเป็นสีฟ้าเหมือนสีดอกฟอร์เกตมีนอต...