ผู้เขียน หัวข้อ: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^  (อ่าน 6734 ครั้ง)

★oGazettEo★

  • นักกีฬาควิดดิชทีมชาติ ตำแหน่งบีตเตอร์
  • *********
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 1693
17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« เมื่อ: 17 กรกฎาคม 2009, 08:59:33 am »
Author :: ^ER^
Author's note :: ขอหน่อยเถอะ แบบว่า crapilogue ฉบับ 19 ปีต่อมาของ ป้า JK ไม่ถูกใจเลย ขอเปลี่ยนๆๆๆๆๆ

Real Epilogue part 1

19 ปีแล้วที่แฮร์รี่ไม่เจ็บแผลเป็นอีกเลย, ทุกอย่างดีมาโดยตลอด
"อ๊ากกก"

***********************
แสงแดดอ่อนรำไรส่องผ่านม่านผ้าสีหม่น เงาดำบนเตียงนอนเก่า เคลื่อนไหวอย่างร้อนรน ราวกับเจ้าของร่างกำลังทุกข์ทนทรมาน แฮร์รี่ ลุกพรวดเหงื่อท่วมกาย
เขาฝัน
ฝันที่ดูเหมือนจะดีในตอนแรก แต่กลับจบลงด้วยความทุกข์ทรมานจากแผลเป็น มันควรจะหายไปได้แล้ว นับตั้งแต่วันที่โวลเดอมอร์ตาย แต่มันยังคงหลอกหลอนสร้างความเจ็บปวดให้เขาอยู่เรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขาฝัน
ความฝันซ้ำๆ
ฝันที่แปลกประหลาดที่สุด ในฝันเขามีลูกชายลูกสาว 3 คน เขาแต่งงานกับจินนี่ และรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็แต่งงานกัน พวกเขามีลูกสาวลูกชายเหมือนกัน เขาชอบจินนี่ เขารู้ แต่เขาไม่เคยคิดเรื่องแต่งงาน แน่ล่ะ ก็เขาไม่เคยคิดว่าจะอยู่รอดจนมีวันนั้นด้วยซ้ำ
แต่นี่ เขารอดแล้ว เป็นผู้รอดชีวิตที่แท้จริง นั่นแสดงว่าเขาคิดเรื่องอนาคตได้แล้วอย่างนั้นหรือ ความฝันกำลังบอกว่าเขาจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ มีความรัก มีครอบครัว เหมือนคนทั่วไป ได้แล้วจริงๆ ก่อนที่เขา เฮอร์ไมโอนี่ และรอนจะออกตามหา ฮอร์ครักซ์ ในวันเกิดเขาเมื่อปีก่อน รอยจูบของจินนี่ยังคงตราตรึงใจเขา ถึงตอนนี้ ความทรงจำนั้นก็ยังทำให้เขาใจเต้นรัว จินนี่ยังคงรอคอยเขา เขารู้ดี เธอบอกว่าเธอไม่เคยเลิกหวังในตัวเขา แต่การต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่จบไป พวกวีสลีย์ต้องเสียเฟรดไปเพราะเขา รอนก็ต้องออกตระเวนไปกับเขา ครอบครัววีสลีย์อาจไม่ต้อนรับเขาอีก เขาอาจเป็นได้แค่เพื่อนของรอน ไม่ใช่คนในครอบครัวที่เขาเคยเป็นสำหรับพวกวีสลีย์อีกต่อไป
เสียง ก๊อก ก๊อก ดังขึ้นที่ริมหน้าต่าง พร้อมกับการปรากฏตัวของนกฮูกสีน้ำตาลตัวเล็ก
"หยุดเดี๋ยวนี้ พิก" แฮร์รี่ร้องเมื่อนกฮูกบินวนไปมาทั่วห้อง
เมื่อเขาจับตัวมันได้ ก็พบว่ามันมีจดหมายติดขามาด้วย แฮร์รี่เปิดจดหมายออกด้วยความตื่นเต้น จดหมายจากจินนี่ แฮร์รี่อ่านแล้วยิ้มกว้าง เธอคิดถึงเขา และรอคอยที่จะพบเขาในวันเปิดเรียนอีกครั้ง เธอยังเล่าอีกด้วยว่า รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ ออกเดทกันแทบทุกอาทิตย์จนเธอเองยังแอบอิจฉาและคิดว่าเขาจะไปหาเธอบ้าง
แฮร์รี่รู้สึกผิดขึ้นมาทันที เขาไม่ควรเอาแต่โทษตัวเองและกลัวว่าพวกวีสลีย์จะรังเกียจเขาจนไม่แม้แต่จะไปเยี่ยมพว
กเขาหลังเสร็จสิ้นสงครามเลยจริงๆ แต่เขาจะรู้ได้อย่างไร ในเมื่อพวกวีสลีย์เองก็ไม่มีใครติดต่อเขามาสักคน สงครามจบลงเกือบ 2 เดือนนอกจากเฮอร์ไมโอนี่ และรอน ก็มีเพียง คิงสลีย์ที่เป็นตัวแทนของภาคีฯ คนเดียวที่พาเขามาส่งที่ กริมโมลเพลส และแวะมาส่งข่าวในบางครั้ง กับ ศ.มักกอนากัล ที่แวะมาบอกเขาเรื่องกลับไปเรียนต่อฮอกวอตส์ เขา เฮอร์ไมโอนี่ และรอน จะกลับไปเรียนอีกครั้ง เรียนร่วมกับรุ่นน้องในปีสุดท้าย สำหรับเขาและรอน มันไม่จำเป็นที่จะต้องเรียนจนจบ แต่สำหรับเฮอร์ไมโอนี่ มันเป็นสิ่งสำคัญที่เธอต้องการทำ และเมื่อเธอเห็นว่าสำคัญ เธอก็จะลากเขากับรอนให้กลับไปเรียนด้วยจนได้
แฮร์รี่เก็บจดหมายของจินนี่แล้วพาตัวเองลงมาที่ห้องครัว เครเชอร์เตรียมอาหารเช้าไว้ให้เขาแล้ว เอลฟ์ประจำบ้านมักทำอะไรตามหน้าที่ของมันจนเรียบร้อย แล้วรีบหลบหน้าเขาไปก่อนเป็นประจำ จนแฮร์รี่แทบไม่รู้สึกว่ามีใครอยู่ที่นี่อีกนอกจากตัวเขา
แฮร์รี่กำลังจะลงมือทานอาหารเช้าเสียงกริ่งประตูบ้านก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
"เครเชอร์ กำลังมา มาแล้ว" เสียงเอลฟ์ดังพึมพำระหว่างเดินไปเปิดประตูบ้าน
"พวกเลือดสีโคลน" เสียงเครเชอร์ร้องขึ้นอีก และแฮร์รี่ก็รู้ในทันทีว่าเป็นเฮอร์ไมโอนี่ เอลฟ์ฟังคำสั่งของแฮร์รี่มากขึ้นแต่มันไม่เคยยอมรับ พ่อมดแม่มดคนอื่น แม้ว่าแฮร์รี่จะย้ำว่าเป็นเพื่อนเขาก็ตาม
"พวกเลือดสกปรก โสมม" เครเชอร์ เดินพึมพำสวนกับแฮร์รี่ที่ออกจากห้องครัวมาที่ห้องโถง และโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเฮอร์ไมโอนี่ก็โผเข้ากอดเขาแน่น แฮร์รี่ยิ้มกว้างอย่างยินดีที่เพื่อนรักมาหา แต่แล้วเขาก็รูสึกถึงความผิดปกติ เฮอร์ไมโอนี่กอดเขาแน่นและเธอกำลังร้องไห้
เบื่อประเทศไทยจัง~

★oGazettEo★

  • นักกีฬาควิดดิชทีมชาติ ตำแหน่งบีตเตอร์
  • *********
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 1693
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #1 เมื่อ: 17 กรกฎาคม 2009, 09:00:11 am »
Real Epilogue part 2

แฮร์รี่ยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งให้เฮอร์ไมโอนี่เช็ดน้ำตา เขายังคงทำตัวไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญกับการร้องไห้ของผู้หญิง เขาน่าจะลองเปิดหนังสือ 12 วิธีสร้างเสน่ห์ต่อแม่มด ที่รอนให้เขามา อ่านดูสักครั้ง เขาอาจจะได้รู้ว่าต้องทำอย่างไรกับผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้า
"ฉันจะไม่ยอมอีกแล้ว" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางสะอื้น "ไม่อีกแล้ว...พอกันที"
"เอ่อ...เฮอร์ไมโอนี่..." แฮร์รี่เรียกพลางลูบไหล่เธอเบาๆ
เฮอร์ไมโอนี่หันมองเขา คราบน้ำตาเต็มหน้า "ฉันโง่มากใช่มั๊ยแฮร์รี่?"
"เอ่อ..." แฮร์รี่ชะงักมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร
"ฉันโง่มากใช่มั๊ย?" เฮอร์ไมโอนี่ถามซ้ำและจ้องหน้าเขาเอาจริงเอาจัง
"เอ่อ...ไม่...ไม่แน่นอน เฮอร์ไมโอนี่!" แฮร์รี่ตอบ "เธอฉลาดที่สุดในรุ่น ฉลาดที่สุดในโรงเรียนตอนที่เราอยู่ที่นั่น เธอก็รู้"
"แต่เขาคิดว่าฉันโง่" เฮอร์ไมโอนี่สวนกลับ "เขาคิดว่าฉันโง่...เธอรู้มั๊ย"
"เฮอร์ไมโอนี่..."แฮร์รี่แย้ง เพราะเธอกำลังพูดในสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าท่า และไม่เอาไหนที่สุดที่เขาเคยได้ยินคนอย่างเฮอร์ไมโอนี่เคยพูด
"ฉันยอมเขามาตลอด ฉันคิดว่าเขาเข้าใจ คิดว่าเขาจะปรับตัว คิดว่าเขารักฉันจริงๆ แต่ไม่เลย เธอรู้มั๊ย" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางสะอื้นหนักขึ้น "เขาอยากเอาชนะฉัน ฉันเป็นแค่ของรางวัลแสดงถึงชัยชนะของเขา"
รอน แฮร์รี่คิด เฮอร์ไมโอนี่กำลังพูดถึงรอน แต่ทำไมเธอพูดเหมือนกำลังทะเลาะกับรอนแต่ในจดหมายจินนี่บอกว่าพวกเขารักกันดี ออกเดทกันทุกอาทิตย์
"เธอ...หมายถึงรอน?" แฮร์รี่ถาม
"อย่าพูดชื่อนั้น!" เฮอร์ไมโอนี่ร้อง "ฉันไม่อยากได้ยินอีก!"
สิ่งที่แฮร์รี่กังวลมาตลอดถ้าเฮอร์ไมโอนี่กับรอนคบกันก็เกิดขึ้นจนได้ นอกจากเขาจะรู้สึกว่าถูกทิ้งให้เดียวดายแล้ว ยังมีเรื่องนี้อีกอย่างถ้าพวกเขาทะเลาะกัน แล้วเขาจะต้องเป็นตัวกลาง แฮร์รี่ไม่รู้ว่าเขาจะทำตัวเป็นคนกลางได้อย่างไร และถ้าเกิดพวกเขาเลิกรากันขึ้นมาจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้น แฮร์รี่ไม่อยากคิด
"เฮอร์ไมโอนี่ รอนเขารักเธอ..." แฮร์รี่พยายามปลอบเธอ
"ไม่!" เฮอร์ไมโอนี่ร้อง "เธอก็เข้าข้างเขาทุกครั้ง"
"ฉันเปล่า" แฮร์รี่รีบออกตัว
"เขาบอกเธอหรือไง?"
แฮร์รี่พยักหน้า
"เขาโกหก" เธอโต้ "ฉันได้ยินเขาพูดกับพวกเซมัส...เขาทวงเงินพนันพวกนั้น! พวกเขาพนันกัน"
แฮร์รี่มองหน้าเฮอร์ไมโอนี่นิ่ง เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย รอน...
"พวกเขาพนันกัน...เขาจะทำให้ฉันตกหลุมรัก และเป็นแฟนเขาให้ได้ก่อนจบฮอกวอตส์ เธอรู้เรื่องนี้ด้วยใช่มั๊ย?"
"ไม่!...เฮอร์ไมโอนี่ ฉันสาบานได้ ฉันไม่รู้เรื่อง" แฮร์รี่ปฏิเสธ และเขาก็พูดความจริง เขาไม่รู้เลย ถ้าเขารู้เขาจะไม่ยอมให้รอนทำแน่ๆ รอนงี่เง่า คิดอะไรของเขาถึงได้ทำแบบนี้น่ะ แฮร์รี่คิด และเขาก็นึกถึง หนังสือที่รอนให้เขา 12 วิธีสร้างเสน่ห์ต่อแม่มด แฮร์รี่กำหมัดแน่น เจอกันวันเปิดเทอมเขาต้องเอาคืนให้เฮอร์ไมโอนี่ให้ได้
"ฉัน...ฉันจับโกหกเขาได้ ฉันต้อนเขา และเขาก็ยอมรับ" เฮอร์ไมโอนี่เช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลต่อเนื่อง ตอนนี้ตาเธอแดงและบวม เหมือนตอนที่เธอร้องไห้คิดถึงรอน ระหว่างที่พวกเขาตระเวนหาฮอร์ครักซ์ แล้วรอนทำตัวงี่เง่าทิ้งพวกเขาไป แฮร์รี่กำหมัดแน่นขึ้นอีก รอนทำแบบนี้กับเฮอร์ไมโอนี่คนที่เป็นเพื่อนได้อย่างไร
"ฉันเหนื่อย...แฮร์รี่!" เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ "ฉันจะไม่สนใจเขาอีกแล้ว จบกันที"
เธอพูดพลางซบหน้าลงกับฝ่ามือ เธอดูอ่อนแรง อ่อนแอ จนแฮร์รี่ ทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิด เขาขยับเข้าไปใกล้แล้วกอดเธอไว้กับอก ลูบผมลูบหลังเธออย่างอ่อนโยน เฮอร์ไมโอนี่กอดเขาครั้งแรกตอนปีหนึ่ง ตอนนั้นเขาออกจะขัดเขิน ทำตัวไม่ถูก และไม่เข้าใจเธอ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วที่เธอกอดเขา เธอรู้สึกอย่างไร เหมือนกับที่เขารู้สึกในตอนนี้
"OK...ไม่เป็นไร เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่พูดปลอบ "เธอยังมีฉัน...ยังมีฉันนะ"
ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เขามีเฮอร์ไมโอนี่มาตลอด 7 ปี เธอเองก็เช่นกัน ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยังมีเขาและจะยังมีเขาตลอดไป
เบื่อประเทศไทยจัง~

★oGazettEo★

  • นักกีฬาควิดดิชทีมชาติ ตำแหน่งบีตเตอร์
  • *********
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 1693
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #2 เมื่อ: 17 กรกฎาคม 2009, 09:00:29 am »
Real Epilogue part 3

วันเกิดครบรอบ 18 ปี ของแฮร์รี่ปีนี้ จะเป็นวันเกิดที่เขาจดจำไปตลอดชีวิต จะว่าไปแล้ววันเกิดเขาทุกๆปี ตั้งแต่อายุ 11 ก็น่าจดจำไม่ต่างกันนัก เริ่มจากรุ่งเช้าที่เขาต้องตื่นขึ้นเพราะอาการปวดแผลเป็น หรือถ้าจะให้ถูกจริงๆก็คือ อาการปวดแผลเป็นในฝัน ฝันประหลาดที่เกิดขึ้นซ้ำๆหลายคืนก่อนหน้านี้ ต่อด้วยจดหมายจากจินนี่ที่ทำให้เขาหัวใจพองโตคับอก จนกระทั่งสาย เพื่อนรักคนแรกที่มาหาเขาในวันเกิด เฮอร์ไมโอนี่ เธอมาพร้อมกับน้ำตา และทำให้เขาโกรธและพาลจะเกลียดเพื่อนรักอีกคน และในที่สุด ตอนเที่ยง เพื่อนรักคนที่สร้างปัญหา เพื่อนรักอีกคนของเขาก็มาจนได้
เครเชอร์ บ่นพึมพำตลอดเวลาที่เปิดประตูให้รอนเข้ามา "พวกพ่อมดผ่าเหล่า ไอ้พวกใฝ่ต่ำ อยากเป็นมักเกิ้ลจน..."
"หุบปาก!" รอนตะโกนใส่ พร้อมกับฟาดฝ่ามือลงบนหัวล้านของเอลฟ์
เครเชอร์ เงยหน้ามองรอนเขม็ง ดวงตาสีแดงลุกวาว
"เครเชอร์หยุด" แฮร์รี่ร้องห้าม "ไปในครัว"
"เครเชอร์ ไปในครัว เครเชอร์เชื่อฟังนายท่าน แต่เครเชอร์จะไม่..." เอลฟ์หันมองรอนเขม็งอีกครั้งก่อนจะค้อนขวับแล้วเดินลิ่วเข้าไปในครัว
แฮร์รี่มองตามเอลฟ์ไปแล้วก็ต้องแปลกใจ ก่อนที่รอนจะมา เขากับเฮอร์ไมโอนี่ กำลังทานอาหารกลางวันกันอยู่ในครัว เมื่อได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น พวกเขาต่างก็รู้ว่าเป็นรอน เฮอร์ไมโอนี่ สีหน้าไม่ดีนัก เขาบอกได้ เธอเริ่มจะตาแดงๆขึ้นอีก เมื่อแฮร์รี่ออกมาห้ามเครเชอร์ เธอก็หายตัวไปแล้ว แฮร์รี่ไม่สบายใจนัก เขาไม่อยากให้เธอออกไปไหนในขณะที่เธอยังคงไม่สบายใจอยู่แบบนี้ เขารู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาอย่างประหลาด ทั้งๆที่รู้ว่าเธอเข้มแข็งและดูแลตัวเองได้ก็ตาม
"เครเชอร์! งี่เง่า มันคิดว่าจะสู้พ่อมดอย่างเราๆได้หรือไง แฮร์รี่" รอนพูดไล่หลังเครเชอร์ พลางกอดคอแฮร์รี่ "สุขสันต์วันเกิดเพื่อน"
แฮร์รี่สะบัดมือรอนออกจากไหล่แทบจะทันที "เออ!" เขาบอกปัดแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว
รอนหน้านิ่วมองเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ และเขาก็เหลือบสายตาไปเห็นจานอาหารบนโต๊ะ "2 ที่! นายกินอาหารกับใคร?" รอนถาม
"กับเครเชอร์!" แฮร์รี่ตอบทันที "ทำไม!"
"เปล๊า..." รอยนยักไหล่ แล้วเขาก็นั่งลงที่โต๊ะอาหารและลงมือทานทันที
แฮร์รี่มองรอนไม่วางตา เขากำลังชั่งใจว่าจะพูดเรื่องของเฮอร์ไมโอนี่กับรอนอย่างไร
"อินอี่อากเอออายอะแอ่" รอนพูดอู้อี้ขณะที่แฮมยังเต็มปาก "เอ้าอากใอ้แอ้อัด..."
"นายช่วยกลืนให้เสร็จ ก่อนจะพูดได้มั๊ย" แฮร์รี่บอก
"จินนี่อยากเจอนายจะแย่ เขาอยากให้แม่จัดวันเกิดให้นายที่บ้านคืนนี้" รอนบอก "นายว่าไง?"
"ฉันมีแผนอื่นแล้ว" แฮร์รี่บอก ใจหนึ่งเขาก็อยากเจอจินนี่ แต่เขาบอกเฮอร์ไมโอนี่ ว่าเขาอยากกลับไปก็อดดริก ฮอลโล่ว์ อีกครั้งและเธอก็สัญญาว่าจะไปกับเขาแล้ว
"แผนอะไร?" รอนถาม
แฮร์รี่เงียบแทนคำตอบ เขาไม่อยากโกหกอีก พอๆกับไม่อยากบอกความจริงเช่นกัน
"นายมีอะไร?" รอนถาม "มีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า?"
"แล้วนายหล่ะ?" แฮร์รี่ย้อนถาม "นายมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า ปิดบังมานานแค่ไหน?"
รอนมองหน้าแฮร์รี่ พลางคิ้วขมวด "นาย...พูดอะไร?"
"เรื่อง เฮอร์ไมโอนี่!" แฮร์รี่พูดแล้วจ้องหน้ารอน
"ยายนั่น...บอกอะไรนาย?" รอนถามสีหน้าซีดลง
"ใช่! เขาบอก...ทุกอย่าง"
"เอ่อ..." รอนอึกอัก
"นายทำอย่างนั้นได้ยังไง รอน! เธอเป็นเพื่อนเราน่ะ" แฮร์รี่ร้อง
"ก็...โธ่เอ๊ย! แฮร์รี่!" รอนร้องพลางโบกมือไปมา "เรื่องไม่เป็นเรื่องน่า นายคงไม่เอามาเป็นอารมณ์หรอกจริงมั๊ยเพื่อน ที่จริงนายก็ไม่ได้แคร์อะไรยายนั่นหรอก ฉันรู้ แค่คบไว้ช่วยทำการบ้าน เอาน่า...แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง..."
"แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเหรอ!" แฮร์รี่ถามคิ้วขมวด "ถ้าฉันจำไม่ผิด นายสารภาพว่ารักเธอกับฉันไม่ใช่เหรอ นายกลัวแทบตายว่าเธอจะรักฉันมากกว่าไม่ใช่เหรอ?"
"ฉันแค่ไม่อยากเสียหน้า ไม่อยากแพ้ คนอย่างยายนั่นใครรักจริงก็โง่แล้ว"
โดยไม่ทันคิด แฮร์รี่ขว้างหมัดเข้าใส่รอนเต็มใบหน้า จนรอนล้มไปพร้อมกับเก้าอี้
"อย่าพูดแบบนี้กับเฮอร์ไมโอนี่!" แฮร์รี่กัดฟันพูด มือข้างหนึ่งค้ำคอรอน อีกข้างเงื้อหมัดแน่นพร้อมจะโถมเข้าใส่รอนทันทีถ้าเขาพูดอะไรไม่เข้าหูอีกครั้ง
"อย่า แฮร์รี่!" เสียงร้องห้ามดังขึ้น
เด็กหนุ่มทั้งสองหันมองที่มาของเสียงพร้อมกัน

****

"เฮอร์ไมโอนี่!" แฮร์รี่และรอนร้องขึ้นพร้อมกัน
"เขาไม่มีค่าพอหรอก" เฮอร์ไมโอนี่บอก แววตาเจ็บปวดที่แฮร์รี่เห็นเมื่อเช้านี้ ตอนนี้มองรอนด้วยความว่างเปล่า เย็นชา
แฮร์รี่คลายหมัดและลุกไปหาเฮอร์ไมโอนี่ "เธอไปไหนมา" แฮร์รี่ถาม
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า "ฉันไม่ได้ไปไหน ฉันอยู่ตรงนี้" เธอบอกแล้วหันมองรอน "ได้ยินที่พวกเธอพูดกันทุกคำ"
รอนหน้าซีดมองเพื่อนทั้งสอง ซึ่งตอนนี้จ้องมองเขาเป็นตาเดียว
"นาย...เลือกเธอใช่มั๊ย" รอนถามแฮร์รี่
"นายถามฉันเหรอ?" แฮร์รี่ย้อนและมองรอนนิ่ง เขาจะต้องเลือกระหว่างมิตรภาพของเพื่อนทั้งสองอย่างนั้นเหรอ "ฉันไม่เลือกใครทั้งนั้น แต่ที่นายทำมันไม่ถูก!"
"นายไม่เข้าข้างฉัน ก็เท่ากับนายเลือกเธอ!"
"ฉันไม่เข้าข้างคนผิด!"
"งั้นเราจบกัน!" รอนตะโกนลั่น "มิตรภาพ 7 ปีของเราจบกันเพราะนายเลือกผู้หญิง"
"รอน! นี่เฮอร์ไมโอนี่น่ะ เลิกพูดแบบนั้นซะที 7 ปีของพวกเรา เธอไม่เคยหลอกเราเหมือนที่นายทำ เธอไม่เคยทิ้งเราเหมือนที่นายทำ"
รอนจ้องหน้าทั้งสองเขม็งก่อนจะเดินลิ่วออกจากบ้านไป
เฮอร์ไมโอนี่ทรุดนั่งลงที่เก้าอี้อย่างอ่อนแรง "ฉันเสียใจ แฮร์รี่" เธอพูดพลางมองเขาสีหน้าเศร้าหมอง "ฉันทำให้เธอเสียเพื่อนรักไป"
แฮร์รี่คุกเข่าลงตรงหน้า จับมือทั้งสองข้างของเฮอร์ไมโอนี่ บีบเบาๆ "ไม่หรอก เพื่อนรักของฉันอยู่นี่ไงหล่ะ" เขาบอกแล้วยิ้มบางๆ
"ขอโทษจริงๆ แฮร์รี่" เธอบอกอย่างจริงใจ "เขาโกรธเธอจริงๆ คราวนี้ ถ้าฉันทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ยอมเขาต่อไป เรื่องนี้ก็คงไม่เกิด"
แฮร์รี่หุบยิ้มลงทันที "เฮอร์ไมโอนี่! อย่าพูดแบบนี้ รอนทำแบบนี้ไม่ถูก"
"แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเครือ เธอกำลังจะร้องไห้ "ฉันเสียใจจริงๆ"
"ไม่ เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่บีบมือเธออีกครั้ง "ไม่ใช่ความผิดเธอ"
เฮอร์ไมโอนี่สบตาเขา และรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธเธอ เธอพยักหน้าน้อยๆ "ขอบใจ แฮร์รี่"
แฮร์รี่ยิ้มบางๆ แล้วกอดเธออีกครั้ง เขาไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายมาถึงขนาดนี้ แต่เขาทำดีที่สุดแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยทิ้งเขาและเขาจะไม่ทิ้งเธอเช่นกัน ถ้านั่นหมายถึงเขาจะต้องเสียรอนไป เขาก็คิดว่านี่เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่เขาต้องทำ เขาได้แต่หวังว่ารอนจะเรียนรู้

***

ช่วงเย็นแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่วางแผนจะไปก็อดดริก ฮอลโลว์กัน เพราะแฮร์รี่อยากไปเคารพหลุมศพ พ่อแม่ อีกครั้ง เขาเคยไปเมื่อปีที่แล้วโดยมีภาระหนักแบกอยู่บนไหล่ โวลเดอมอร์ โลกเวทย์มนต์ ผู้ถูกเลือก ทุกอย่างอยู่กับเขา เขาพาความหนักใจไปหาพ่อกับแม่ โดยไม่รู้ว่าจะมีลมหายใจต่อไปนานแค่ไหน แต่วันนี้ทุกอย่างจบลงแล้วเขาจะไปที่นั่นอีกครั้งด้วยความหวัง อนาคต ให้สมกับที่พ่อแม่เขาได้เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องเขา
ทั้งสองคน หายตัวไปพร้อมๆกัน มือจับมือ เมื่อมาปรากฏตัวอีกครั้งที่สุสาน ทั้งคู่ก็จูงมือกันไปจนถึงหลุมศพของเจมส์และลิลี่ แฮร์รี่คุกเข่าลงหน้าหลุมศพ เฮอร์ไมโอนี่ เสกช่อดอกไม้ขึ้นอีก 1 ช่อเหมือนที่เธอเคยทำเมื่อปีก่อน แล้วคุกเข่าลงข้างๆแฮร์รี่
"พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับมาเยี่ยมครับ" แฮร์รี่ พูดพลางจ้องมองป้ายชื่อเจมส์และลิลี่นิ่ง "มันจบแล้วครับ โวลเดอมอร์ตายแล้ว..."
เฮอร์ไมโอนี่วางช่อดอกไม้ลงบนหลุมศพแทนแฮร์รี่ แล้วจับมือเขา บีบเบาๆ
"ผมจะกลับไปเรียนต่อจนจบครับ" แฮร์รี่พูดต่อ "ผมจะมีอนาคตที่ดี พ่อกับแม่สบายใจได้ครับ"
แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ยังคงนั่งอยู่หน้าหลุมศพ จนแสงสุดท้ายของตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า ทั้งคู่จึงเตรียมตัวกลับไปกริมโมลเพลส
"แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่เรียกและฉุดมือเขาไว้ก่อนที่ทั้งคู่จะหายตัวกลับไปพร้อมกัน "ค่ำแล้ว วันนี้วันเกิดเธอ...เธอไม่ไปหาจินนี่หน่อยเหรอ"
แฮร์รี่ชะงัก "ถ้าไปที่นั่นก็ต้องเจอรอน..." เขาพูดพลางมองหน้าเธอ เขารู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากเจอรอนอีก
"ถ้างั้น เราไปโดยไม่ต้องให้พวกเขารู้ก็ได้" เฮอร์ไมโอนี่บอก "เธออยากเจอจินนี่ไม่ใช่เหรอ"
แฮร์รี่พยักหน้า "ก็ได้"
ทั้งสองคนจับมือกันแล้วหายตัวไปพร้อมๆกัน มาปรากฏตัวอีกครั้งที่สวนหลังบ้านโพรงกระต่าย เฮอร์ไมโอนี่หยิบผ้าคลุมล่องหนของแฮร์รี่ออกจากกระเป๋าและคลุมพวกเขาทั้งคู่เอาไว้ก่
อนจะเดินตรงไปที่บ้านโพรงกระต่าย
"ฉันจะไม่ยอมให้ เธอคบกับไอ้หัวแผลเป็นอีก" เสียงรอนดังลั่น
แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง หยุดยืนอยู่ที่ช่องประตูห้องครัวหลังบ้านเมื่อได้ยิน
"โธ่เอ๊ย! อย่าโง่ไปหน่อยเลย รอน" เสียงจินนี่ดังโต้ตอบไม่แพ้กัน "เรื่องของพี่กับแฮร์รี่ ไม่เกี่ยวกับฉัน และฉันจะคบกับใครก็ไม่ใช่กงการอะไรของพี่ด้วย"
"จินนี่!" เสียงมอลลี่ห้าม "อย่าตะโกนใส่พี่แบบนี้สิลูก"
"แต่ แม่...ดูรอนสิค่ะ เขางี่เง่าจะตายไป"
"ฉันไม่ได้งี่เง่า"
"ถ้าพี่เก่งจริง ทำไมพี่ถึงเอาเฮอร์ไมโอนี่ไม่อยู่หล่ะ หนังสือนั่นก็มีอยู่แล้ว"
เฮอร์ไมโอนี่ตัวแข็งเมื่อได้ยิน สองพี่น้องพูดเรื่องของเธอ แฮร์รี่โอบไหล่เธอแล้วบีบเบาๆ ให้เธอรู้ว่าเขายังอยู่ข้างๆเธอ
"ฮึ ก็ฉันไม่ได้จริงจังหน่ะสิ"
"พี่ไม่กล้ามากกว่า" จินนี่เยาะ "ถ้าพี่ใช้ยาเสน่ห์กับเขาอย่างที่ ในหนังสือบอก เขาก็ดิ้นไม่หลุดหรอก"
"ยาเสน่ห์?" รอนถามเสียงหลง "ฉันเกือบตายเพราะมันมาแล้ว ฉันไม่โง่ใช้มันหรอก นั่นมันฆาตรกรรมชัดๆ"
"ก็เพราะยายนั่นใช้ไม่เป็นหน่ะสิ พี่ถึงร่อแร่" จินนี่พูด "ถ้าเขารู้จักวิธีใช้จริงๆ รับรองพี่เสร็จเขาแน่"
"เธอหมายความว่าไง?" รอนถาม
"จินนี่! พอแล้ว" มอลลี่ร้องห้าม "ไปนอนได้แล้ว"
"แต่..."
"ไม่มีแต่...ไปนอน"
"หนูอยากไปหาแฮร์รี่นี่ค่ะ" จินนี่แย้ง "เมื่อเช้าหนูส่งจดหมายไปหาเขาตอนนี้เขาคงคิดถึงหนูแย่แล้ว"
"หมอนั่นอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ เขาไม่สนเธอหรอก" รอนเยาะ
"ไม่จริง!" จินนี่ตวาด สีหน้าเริ่มกังวล "แม่ค่ะ ขออะมอร์เรนเทียอีกหน่อยน่ะค่ะ หนูจะไปหาแฮร์รี่!"
"อะมอร์เรนเทีย!" รอนร้อง
แฮร์รี่ยืนนิ่งรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว นี่หมายความว่าอะไร มันคืออะไร ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะรู้สึกตัวและห้ามเขาทัน แฮร์รี่ดึงผ้าคลุมล่องหนออกแล้วเดินตรงเข้าไปในบ้านโพรงกระต่าย

***
เบื่อประเทศไทยจัง~

★oGazettEo★

  • นักกีฬาควิดดิชทีมชาติ ตำแหน่งบีตเตอร์
  • *********
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 1693
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #3 เมื่อ: 17 กรกฎาคม 2009, 09:00:49 am »
Real Epilogue last part

"แฮร์รี่!" มอลลี่ร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นแฮร์รี่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
จินนี่ รอน หน้าซีดเผือด มองแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินเข้ามาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"อะมอร์เรนเทีย?" แฮร์รี่มองจินนี่เขม็ง
"แฮร์รี่..." จินนี่อึกอัก "ไม่ใช่น่ะ...ไม่ใช่...ฉัน..."
"ฉันต้องการความจริง" แฮร์รี่จ้องจินนี่กับมอลลี่สลับกันไปมา
"แฮร์รี่!...จินนี่เขารักเธอ...รักเธอจริงๆนะ" มอลลี่ยืนยันแทนลูกสาวสุดที่รักของเธอ
"ผมต้องการความจริง คุณนายวีสลีย์ ความจริงที่ว่าพวกคุณใช้ยาเสน่ห์กับผม!" แฮร์รี่ถามจริงจัง
จินนี่และมอลลี่นิ่งเงียบ ไม่ปฏิเสธหรือยอมรับ
เฮอร์ไมโอนี่จับมือแฮร์รี่ และเขาก็บีบมือเธอแน่น ทั้งสองคนหายตัวกลับ กริมโมลเพลสในทันที
"แฮร์รี่!" จินนี่ร้องตะโกน ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นแล้วร้องไห้คร่ำครวญ
รอนจ้องมองน้องสาวและแม่ของเขานิ่ง

***

แฮร์รี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นกลางดึกและพบว่าเขาไม่ได้อยู่บนที่นอน แต่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวในห้องนั่งเล่น ข้างๆมีเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนพิงไหล่เขาอยู่ หลังจากกลับจากบ้านโพรงกระต่าย ทั้งสองคนนั่งลงที่นี่ ไม่ได้พูดจาอะไรกัน แฮร์รี่รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอย่างไรที่ถูกคนที่ไว้ใจอย่างรอน หลอก เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้ว่าแฮร์รี่รู้สึกอย่างไรที่ถูกจินนี่หลอก พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกัน แค่จับมืออยู่เคียงข้างกัน
"เฮอร์ไมโอนี่..." แฮร์รี่ปลุกเรียกเฮอร์ไมโอนี่ให้ตื่นขึ้น
"..."
"ไปนอนเถอะ" แฮร์รี่บอก "ไปห้องฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันนอนที่นี่เอง"
เฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่นิ่ง "เธอ...OK น่ะ?"
"ฉัน...OK" แฮร์รี่พยักหน้า "พรุ่งนี้...เธอช่วยหายาแก้พิษอะมอร์เรนเทีย ให้ฉันหน่อยแล้วกัน"
"แฮร์รี่!" เฮอร์ไมโอนี่อุทานแล้วจับมือเขา "ฉันเสียใจ"
แฮร์รี่หัวเราะเบาๆในลำคอ "แต่ฉันกลับรู้สึกโล่งอกน่ะ" เขาบอก ก่อนจะพิงตัวลงเอนบนพนักเก้าอี้ยาว "ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยชอบจินนี่มาก่อน ออกจะรำคาญเขาด้วยซ้ำเมื่อก่อนนี้ แต่อยู่ๆกลับรู้สึกแปลกๆ กับเขา อะไรทำให้ฉันชอบเขาได้มากขนาดนั้น ฉันยังหาคำตอบไม่ได้เลย"
เฮอร์ไมโอนี่ยังคงบีบมือเขาอยู่ตลอดเวลาที่เขาพูด
"แต่ตอนนี้ฉันได้คำตอบแล้ว" แฮร์รี่ถอนใจ "เธอว่ามั๊ย?"
เฮอร์ไมโอนี่มองเขานิ่ง
"ฉันถึงได้โล่งใจ ไงหล่ะ" แฮร์รี่บอก "ไปเถอะ ฉันพาเธอไปส่งที่ห้องนอน"
แฮร์รี่พาเฮอร์ไมโอนี่ไปส่งที่ห้องนอนได้สำเร็จในที่สุด ถึงเธอจะยังแสดงออกและพูดว่าเป็นห่วง อยากอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่แฮร์รี่ก็บอกว่าเขาไม่เป็นไร และเขาจะเข้านอนแล้วเหมือนกัน เธอถึงยอมปล่อยเขาในที่สุด
แฮร์รี่ล้มตัวลงนอนในห้องนั่งเล่น คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันเกิดของเขา เหมือนเขากำลังนั่งรถไฟเหาะ มีทุกความรู้สึกในวันเดียว แต่สุดท้ายเขาก็ลงมาถึงสถานีที่ปลอดภัยในที่สุด ทุกอย่างจบลงในที่สุด

***

เช้าวันรุ่งขึ้น แฮร์รี่ตื่นขึ้นมาโดยไม่มีความฝัน เขาตั้งใจจะไปปลุกเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องแต่กลับพบว่าเธอตื่นแล้วและกำลังอยู่ในครัวกับ
เครเชอร์
"พวกเลือดสีโคลน พาความสกปรกมาแปดเปื้อนบ้านของนายท่าน เครเชอร์ไม่ชอบใจ..."
"หยุด เครเชอร์" แฮร์รี่สั่ง
"แฮร์รี่ ไม่เป็นไรหรอก" เฮอร์ไมโอนี่บอก
"ไม่ได้หรอก เฮอร์ไมโอนี่ เขาควรจะสุภาพกับเธอ"
เครเชอร์เดินพึมพำออกไปจากครัว
เฮอร์ไมโอนี่ยื่นขวดแก้วสีชาให้แฮร์รี่ "ยาแก้พิษ"
แฮร์รี่รับมาแล้วมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างประหลาดใจ "เธอ...ได้มาจากไหน"
"ขอมาจาก ศ.มักกอนากัล"
"เธอไปฮอกวอตส์มาแล้วเหรอ?"
"อืม...เปล่า" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ "ฉันส่งนกฮูกไปแล้วอาจารย์ก็ส่งมันมาให้เมื่อเช้านี้"
แฮร์รี่ยกขวดยาแล้วดื่มจนหมดขวด น้ำยาทำให้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั่วท้อง
"เฮอร์ไมโอนี่!" แฮร์รี่อุทาน
"มีอะไร?" เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางคว้าขวดยาไปดูอย่างตกใจ
"มันเย็นๆ หน่ะ" แฮร์รี่คิ้วขมวด
"แล้วเป็นไงอีก"
แฮร์รี่ส่ายหน้า "ไม่รู้สิ"
เฮอร์ไมโอนี่ รีบกลับไปที่ห้องนอนของแฮร์รี่หยิบกระเป๋าของเธอมาแล้วค้นหาหนังสือที่เธอย่อส่วนมาจ
นเต็มกระเป๋าออกมา
"นี่ไง" เฮอร์ไมโอนี่ร้องเมื่อค้นเจอ
อ้างถึง
"บิซัวในน้ำยาแก้พิษจะดูดซับสารประกอบต่างๆในอะมอร์เรนเทียและตกตะกอนเป็นผลึกของสารที่ไม่มีฤทธิ์และจะถูกขับออก..."

เฮอร์ไมโอนี่อ่านข้อมูลของเธอต่อไปเรื่อยๆ "...แต่ไม่มีบอกว่าตอนดื่มเข้าไปจะรู้สึกหรือมีอาการยังไง"
"อืม...ช่างเถอะ" แฮร์รี่บอกถอนใจ "ถึงตอนนี้ ความรู้สึกอะไรๆที่ไม่ค่อยมีเหตุมีผล ฉันก็ไม่เชื่อถือจริงจังกับมันแล้วหล่ะ"
"แฮร์รี่!" เฮอร์ไมโอนี่ท้วง "มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะ บางครั้งความรู้สึกบางอย่างมันก็อาจเกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุมีผลก็ได้"
แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ "ฉันพูดเล่นหน่ะ......ขอบใจน่ะเฮอร์ไมโอนี่"
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบางๆให้เขา "ไม่เป็นไรหรอก เธอยังปลอบใจฉันเรื่อง...เอ่อ...ช่างเถอะ"
แฮร์รี่จับมือเธอทั้งสองข้างแล้วบีบเบาๆ "ฉันพูดจริงๆน่ะ เธอยังมีฉันอีกคน ฉันจะไม่ทิ้งเธอ ฉันสัญญา"
"ขอบใจ" เฮอร์ไมโอนี่พูดยิ้มๆ
แฮร์รี่มองเพื่อนรักที่อยู่ตรงหน้าที่กำลังบอกขอบใจและยิ้มให้เขา เธอต่างหากที่ควรได้รับคำขอบใจ เธออยู่เคียงข้างเขามาตลอด เขาเองเสียอีกที่เอ่ยคำขอบใจกับเธอน้อยครั้งจนแทบนับได้ แต่เธอกลับเป็นคนพูดคำนั้น ทั้งๆที่เขาแทบไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอเลย แฮร์รี่รู้สึกผิดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน และมันก็ทำให้เขาตัดสินใจในทันทีเขาจะแก้ตัว จะชดเชยที่เขาไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาควรทำ นี่หรือเปล่าที่เฮอร์ไมโอนี่บอกเขาว่าความรู้สึกบางอย่างก็อาจเกิดขึ้นได้โดยไม่มีเห
ตุผล
"แฮร์รี่?" เฮอร์ไมโอนี่เรียกด้วยความกังวล แฮร์รี่เงียบไปจนผิดปกติ
แฮร์รี่มองสบตาเธอและยิ้มให้ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เขาดึงตัวเธอมากอด "ขอโทษที่ทำให้ตกใจ" เขาบอก "ไม่มีอะไรหรอก...แค่ฉันรู้อะไรบางอย่างที่ไม่เคยรู้หน่ะ"
เฮอร์ไมโอนี่ขืนตัวออกจากอ้อมกอดและมองเขาอย่างกังวล "เธอแน่ใจน่ะ?"
"แน่ใจสิ" แฮร์รี่บอกยิ้มๆ
ทั้งสองคนมองสบตากันเนิ่นนาน ความรู้สึกห่วงใย อาทรต่อกัน กำลังมีความรู้สึกบางอย่างแทรกตัวออกมาช้าๆ ความรัก ความปรารถนา อยากให้คนที่อยู่ตรงหน้ามีความสุข
เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ทำให้ทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ หลุดออกจากภวังค์ ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะ

***

รอนยืนนิ่งอยู่กลางห้องโถง ตรงข้ามเขามีแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนจับมือกัน มองกลับมาหาเขา
"ฉัน..." รอนอึกอัก
แฮร์รี่บีบมือเฮอร์ไมโอนี่แน่น "ไม่ว่ายังไง ฉันก็ไม่ทิ้งเฮอร์ไมโอนี่" เขาบอก
"ฉันไม่ได้มาเรื่องนั้น" รอนบอกพลางถอนใจ "ฉันรู้...ฉันผิด และฉันก็เข้าใจถ้าพวกนายไม่ยกโทษให้ฉัน"
แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ นิ่งมองรอนโดยไม่มีคำพูดโต้ตอบ
"ฉันอยากมาขอโทษ เรื่องแม่กับจินนี่" รอนพูดต่อ "ฉันไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เพิ่งจะรู้พร้อมๆกับนาย และฉันก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พวกเขาทำ" เขาพูดพลางถอนใจ "ฉันถึงได้รู้ว่าที่ฉันทำมันผิดพลาดแค่ไหน"
"โลกเวทย์มนต์ เต็มไปด้วยสิ่งพวกนี้ไม่ใช่เหรอ มนตรา คาถา ทุกอย่างล้วนลวงตาทั้งนั้น" เฮอร์ไมโอนี่พูด "พวกเราไม่ได้เติบโตมากับมัน ถึงได้ไม่รู้เท่าทัน"
"แต่โชคยังเข้าข้าง ให้ฉันได้รู้ความจริงก่อน" แฮร์รี่พูด
"พวกนาย..."
"พวกเราคงไม่เหมาะกับโลกนี้" เฮอร์ไมโอนี่พูด "เวทย์มนต์อาจทำให้ทุกอย่างสะดวกและง่ายดาย แต่ถ้าต้องรวมเอาความรู้สึก ความคิด และจิตใจ ฉันคงไม่..."
"เราจะกลับไปอยู่โลกมักเกิ้ล" แฮร์รี่บอก
"แล้ว...ฮอกวอตส์?" รอนถาม
"เราจะกลับไปเรียน" เฮอร์ไมโอนี่พูด "เพื่อการเรียนรู้ และฉันก็หวังว่าเธอเองก็จะกลับไปเรียนหมือนกัน"
รอนมอง เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่ นิ่ง "พวกนาย..."
แฮร์รี่มองเพื่อนรักผมแดงที่เขาตัดขาดความเป็นเพื่อนไปแล้วเมื่อวานนี้ กำลังมองมาที่พวกเขาด้วยความหวัง เขารู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ยกโทษให้รอนแล้ว เขาเองก็ไม่อยากติดใจ ในเมื่อรอนเองก็ยอมรับความผิดของเขา "เรายังเป็นเพื่อนกัน ถ้านายต้องการ"
"ต้องการสิ!" รอนตอบทันควัน เขามองเพื่อนทั้งสองแล้วน้ำตาก็เริ่มไหล "ฉันเสียใจ ฉันขอโทษ"
แฮร์รี่ และเฮอร์ไมโอนี่ เดินไปหาแล้วกอดรอน "เราเป็นเพื่อนกันน่ะเพื่อน" แฮร์รี่พูด "เราเจออันตราย เจอความตายมาด้วยกัน"
"ฉันรู้" รอนพูดพลางสะอื้น "ฉันขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่"
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า เธอยอมรับคำขอโทษของเขา
"ฉันขอโทษ แฮร์รี่"
แฮร์รี่ตบไหล่รอน "พอเถอะ เพื่อน พวกเราเข้าใจ เราเป็นเพื่อนกันตลอดมาและตลอดไป"
สามสหายล้อมวงกันกอดคอ หัวเราะและร้องไห้ ไปด้วยกัน

มิตรภาพ ความกล้าหาญ และ ความรักจะนำพาทั้งหมดไปบนเส้นทางชีวิตที่ยังทอดยาวอีกไกลแสนไกลไม่ว่าเส้นทางนั้นจะเ
ป็นโลกเวทย์มนต์หรือโลกมักเกิ้ลก็ตาม

*fin*

จบแล้วจ้า
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17 กรกฎาคม 2009, 09:11:24 am โดย ★oGazettEo★ »
เบื่อประเทศไทยจัง~

[ นังนู๊วนุ๊ก ]

  • >>>อยากบอกว่าฉันเสียใจได้ยินไหม<<<
  • สควิบ
  • **
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 88
  • นุ๊กง่า
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #4 เมื่อ: 27 กรกฎาคม 2009, 12:59:35 pm »
ขอบคุณนะค่ะที่นำมาฝาก
นังนู๊วนุ๊ก

Piloty Potter

  • Only U!! Only Harry!!
  • มนุษย์หมาป่า
  • ******
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 358
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #5 เมื่อ: 30 กรกฎาคม 2009, 02:49:15 am »
สนุกดีนะคะ

ขอบคุณที่นำมาฝากนะคะ

SaiSung

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #6 เมื่อ: 15 สิงหาคม 2009, 06:44:26 am »
สนุกดีค่ะ :D :D

PON EILEEN SNAPE

  • LOVE HARRY POTTER ALWAYS
  • นักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ปี 3
  • ********
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 605
  • I LOVE SEVERUS SNAPE
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #7 เมื่อ: 22 สิงหาคม 2009, 01:49:56 am »
สนุกดีค่ะ

ขอบคุณที่นำมาฝากนะค่ะ

Back@White

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #8 เมื่อ: 09 ตุลาคม 2009, 10:50:00 am »
สนุกดีครับ ขอบคุณที่เอามาฝากกัน

~Neung~

  • สควิบ
  • **
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 78
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #9 เมื่อ: 20 ตุลาคม 2009, 06:17:23 am »
สนุกมากค่ะ

 :) :) :) :) :)
N

EmMa DaNaIl RuPeRt

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #10 เมื่อ: 21 พฤศจิกายน 2009, 07:02:32 am »
สนุกค่ะ บอนบอนก็แต่งฟิคนะคะ เรื่องความรักของใครสองคนค่ะ โพสต์แล้วด้วย ก็ฝากด้วยนะคะ

france0443

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #11 เมื่อ: 16 มกราคม 2010, 05:48:03 pm »
เย่-------      สนุกจังค่าา    ขอบคุนค่า :-[

De_PaKaPol

  • ผู้วิเศษเลือดบริสุทธิ์
  • *****
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 205
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #12 เมื่อ: 02 กุมภาพันธ์ 2010, 11:55:56 am »
ชอบคุณนะครับ  :D

PORM PI DOO

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #13 เมื่อ: 26 เมษายน 2010, 03:37:16 am »
แต่งได้ดีมากเลย เก่ง ๆ สนุกมาก  :D

Kevalin

  • มักเกิ้ล
  • *
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 13
  • Love U Harry!!!!
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #14 เมื่อ: 15 สิงหาคม 2010, 12:28:48 pm »
ชอบมากๆถึงขนานปริ๊นมาอ่านกันเยย :D :-*
By The mystery woman.C:\Documents and Settings\ps10\My Documents\My Pictures\xin_26120309185762520791.jpg

Griffindos

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #15 เมื่อ: 24 พฤศจิกายน 2010, 10:02:25 am »
เวลาผ่านไปเยอะเหลือเกิน  :P

narmkhaenggg

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #16 เมื่อ: 31 ธันวาคม 2010, 10:14:13 am »
 :-* สนุกมากๆเลยจ้า

teera

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #17 เมื่อ: 19 มกราคม 2011, 11:13:36 am »
เปลี่ยนของป้าโจแบบนี้
เดี๋ยวเค้าเห็นว่าดี ก็เอาไปทำหนังเรื่องใหม่หรอก 555+

ballza05316

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #18 เมื่อ: 29 มกราคม 2011, 04:04:07 pm »
สนุก มาก ๆ คับ มี ต่อ อีก ป่าว คับ???

★oGazettEo★

  • นักกีฬาควิดดิชทีมชาติ ตำแหน่งบีตเตอร์
  • *********
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 1693
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #19 เมื่อ: 20 กุมภาพันธ์ 2013, 12:33:27 am »
จบแค่นี้แหละครับ  :D
เบื่อประเทศไทยจัง~

Sylviane

  • บุคคลทั่วไป
Re: 17/07/09 :: [H/Hr]Real Epilogue By ^ER^
« ตอบกลับ #20 เมื่อ: 25 เมษายน 2018, 09:04:37 am »
เล่าเรื่องได้ดีน่ะผมว่ามันเพลินดี

 

SMF spam blocked by CleanTalk